U nas zapłacisz kartą
Pryszcz pod powieką - Przyczyny, leczenie i porady pielęgnacyjne
Leczenie gradówki - co stosować?
Nieleczona gradówka może powodować silny ból lub nawet pogorszyć ostrość widzenia. Jak leczyć gradówkę? Leczenie farmakologiczne gradówki polega zazwyczaj na wcieraniu w gradówkę maści zawierających antybiotyki, aplikowaniu specjalnych kropli na gradówkę lub leków doustnych. W każdej aptece znajdziemy także maści i płyny na gradówkę dostępne bez recepty.
Gdy stosowanie tego rodzaju preparatów nie przynosi efektów, konieczne jest operacyjne usunięcie gradówki. Operacja gradówki jest wykonywana w znieczuleniu miejscowym i polega na nacięciu skóry w miejscu guzka i usunięcia wszystkich jego elementów.
Warto pamiętać, że osoby, które mają tendencję do pojawiania się gradówek, powinny regularnie przemywać powieki wacikiem zwilżonym ciepłą przegotowaną wodą.
Domowe sposoby na gradówkę
Gradówka może ulec samowyleczeniu, są to jednak przypadki sporadyczne. Jeśli stan zapalny nie jest ostry, warto skorzystać z domowych sposobów walki z gradówką. Zalecane jest stosowanie okładów lub staranne przemywanie powieki.
Na początek warto, kilka razy dziennie wykonać ciepły okład z rumianku lub z samej wody. Najlepiej zastosować waciki higieniczne. Okład jednorazowo trzymajmy na oku przez około 15-20 minut, nie dociskając go do gradówki.
Aby zmniejszyć obrzęk i odprowadzić zalegającą masę, można przeprowadzić również delikatny masaż powieki. Również pamiętaj przy tym, żeby nie naciskać i nie ściskać gradówki.
Jeśli mimo to gradówka nie znika lub się powiększa, należy udać się do okulisty. Natychmiastowy kontakt z lekarzem jest zalecany również w przypadku bólu oka lub pogorszenia ostrości widzenia.
Zmiany grudkowe powiek - leczenie
Rogowacenie łojotokowe (brodawka łojotokowa) można leczyć przez jego złuszczenie lub wycięcie skalpelem.
Leczenie brodawek pospolitych polega na ich krioterapii. W ten sposób zmiany ulegają zniszczeniu i przestają się rozprzestrzeniać. Możliwe jest również chirurgiczne wycięcie.
W przypadku pojawienia się rogu skórnego zawsze konieczne jest jego wycięcie wraz z podstawą zmiany, aby ostatecznie rozpoznać przyczynę jego rozwoju.
W leczeniu mięczaka zakaźnego zaleca się obserwację, laseroterapię, krioterapię ciekłym azotem (gdy wykwity są nieliczne, możliwe powikłania – pęcherze i blizny, niekiedy konieczne powtarzanie zabiegu co 2–4 tyg., łyżeczkowanie lub ekstrakcję igłą, gdy wykwity są nieliczne. Leczenie farmakologiczne: imikwimod (Aldara 5% krem) miejscowo – 3 ×/tydz. przez 4–16 tyg., nakładać na wykwity na noc (6–10 h), zmyć rano
Prosaki z reguły zanikają samoistnie i nie wymagają leczenia. W niektórych wypadkach można je otworzyć igłą lub skalpelem i oczyścić z zawartości.
Naskórkowe torbiele wtrętowe (torbiele łojowe, kaszaki) leczy się za pomocą przecięcia ściany torbieli w celu usunięcia jej zawartości, a następnie wszycia ściany torbieli w skórę, aby się ponownie nie zamknęła (marsupializacja) lub całkowicie wycina je chirurgicznie.
Leczenie kępek żółtych polega na chirurgicznym usunięciu zmian. Trzeba jednak pamiętać, że mogą one nawracać. Operując kępki żółte, należy zachować ostrożność z powodu niebezpieczeństwa bliznowacenia i możliwego pooperacyjnego odwinięcia powiek. Inną opcją są zabiegi z użyciem lasera CO2. Zaletą takiego postępowania jest brak krwawienia, brak konieczności zakładania szwów skórnych oraz krótki czas trwania procedury. Należy jednak pamiętać, że także w przypadku tej metody leczenia istnieje ryzyko powstania blizn i odbarwienia skóry.
Guzy pochodzące z gruczołów potowych i z mieszków włosowych poddaje się wycięciu chirurgicznemu.
Przyczyny postawania gradówki na oku
Jak powstają gradówki? Gradówka pojawia się w wyniku przewlekłego zapalenia gruczołu tarczkowego, zwanego również gruczołem Meiboma. Jest to gruczoł łojowy odpowiedzialny za utrzymanie szczelności powiek po ich zamknięciu, oraz ochronę przed utratą wilgotności i naruszeniem filmu łzowego.
Zapobiega on także spływaniu łez na skórę twarzy. Gradówka na oku pojawia się wskutek zamknięcia przewodów odprowadzających wydzielinę produkowaną przez gruczoł tarczkowy. Zalegająca wówczas masa prowadzi do rozdęcia ścian gruczołu i pojawienia się lub zaostrzenia istniejącego już stanu zapalnego.
Na pojawienie się gradówki oka szczególnie narażone są osoby chorujące na łojotokowe zapalenie skóry i zmagające się z trądzikiem różowatym. Jednym z powodów wystąpienia gradówki oka jest też nadczynność gruczołów Meiboma, spotykana zwłaszcza u osób noszących soczewki kontaktowe.
Rodzaje zmian: zrogowacenia, tłuszczaki, brodawki, żółtaki i inne
Guzy powiek stanowiące rozrost naskórka
Guzy powiek stanowiące rozrost naskórka to rogowacenie łojotokowe (brodawka łojotokowa), brodawka pospolita, róg skórny, mięczak zakaźny, prosaki i torbiele naskórkowe.
- Rogowacenie łojotokowe (brodawka łojotokowa) występuje bardzo często i dotyczy chorych w średnim lub starszym wieku. Guzy te mają bardzo różny wygląd i kształt. Zazwyczaj przybierają formę płaskich, gładkich, tłustych i wypukłych grudek o różnym kolorze, którym towarzyszy w różnym stopniu nasilone rogowacenie. Niejednokrotnie przybierają jednak postać uszypułowanych guzków, niekiedy zaś mogą mieć budowę zrazikową (tj. złożoną z mniejszych elementów) i brodawkowatą powierzchnię. Guzy te powstają na skutek namnażania się komórek naskórka. Przyczyna ich powstawania nie jest znana. Częściej występują na skórze wystawionej na działanie promieniowania UV.
- Brodawkę pospolitą (verruca vulgaris) wywołuje wirus brodawczaka ludzkiego (HPV) typ 6 lub 11. W obrębie skóry powiek występuje stosunkowo rzadko. Są to produkujące nadmierną ilość keratyny (hiperkeratotyczne) grudki o szorstkiej, nierównej powierzchni.
- Termin róg skórny oznacza obecność nadmiernego rogowacenia naskórka z nagromadzeniem żółtobrunatnych mas rogowych o chropowatej powierzchni. Guzy te mogą mieć bardzo różny kształt, niekiedy przypominają z wyglądu rogi. Mogą one towarzyszyć zarówno zmianom łagodnym skóry, jak i złośliwym, dlatego zawsze wymagają biopsji do zbadania ich podstawy. Ostateczną diagnozę stawia się dopiero po ich wycięciu i badaniu histopatologicznym.
- Mięczak zakaźny to guzek zapalny wywołany przez bardzo zakaźny wirus z grupy ospy. Często występuje u dzieci i przeważnie dotyczy skóry powiek. Jeśli mięczaki są liczne i pojawiają się u dorosłych, można podejrzewać u nich nabyte upośledzenie odporności. Mięczaki mają woskowy, półprzezroczysty wygląd, a w ich centrum widoczne jest zagłębienie, z którego po uciśnięciu wydobywa się treść przypominająca kaszkę. Umiejscowione w brzegu powieki mogą podtrzymywać przez długi czas stan zapalny spojówek i rogówki (zob. Zaczerwienienie oka [czerwone oko, zespół czerwonego oka] oraz Zapalenie spojówek).
- Prosaki to drobne, naskórkowe torbiele wypełnione masami łojowo-rogowymi (keratyną). Guzki te powstają spontanicznie lub w trakcie gojenia się zmian skórnych o charakterze pęcherzyków. Grudki te mają kolor od woskowobiałych do żółtych i średnicę 1–2 mm. Prosaki spotyka się bardzo często u noworodków.
- Naskórkowe torbiele wtrętowe (torbiele łojowe, kaszaki) powstają z zagłębienia mieszka włosowego i gruczołów łojowych samoistnie lub w wyniku urazu i rosną powoli. Są okrągłe i mają gładką powierzchnię, kolor cielisty i wielkość od kilku milimetrów do kilku centymetrów. Niekiedy w centrum widać otwór będący zaczopowanym kanałem włosa. Po wyciśnięciu lub pęknięciu może wydostać się z guzka kaszkowata zawartość.
- Torbiel mieszka włosowego występuje najczęściej (w 90% przypadków) na owłosionej skórze głowy, przy małżowinach usznych. W okolicach oczu torbiele mogą niekiedy występować między brwiami. U jednej czwartej chorych ulegają one zwapnieniu, tworząc twardy guz.
- Kępki żółte (żółtaki, xanthelasma) to charakterystyczne płaskie guzy o żółtym zabarwieniu występujące w okolicy kąta przyśrodkowego powieki dolnej i/lub górnej. Często są symetryczne i mogą zajmować wszystkie cztery powieki. Wykazują tendencję do powolnego wzrostu i zlewania się ze sobą. Kępki żółte sprawiają głównie problemy kosmetyczne. Mimo że guzki w badaniach histologicznych stanowią nagromadzenie makrofagów wypełnionych cholesterolem, ogólne stężenie cholesterolu u chorych jest zwykle prawidłowe. U części pacjentów może występować zwiększone stężenie lipidów w surowicy.
