U nas zapłacisz kartą
Pryszcz w kąciku oka - Przyczyny, leczenie i porady
Czy możliwe jest całkowite wyleczenie?
Guzy wycinane chirurgicznie z marginesem zdrowych tkanek należy uznać za całkowicie wyleczone. Jeśli w marginesach operacyjnych znajdują się komórki guza, wówczas należy podjąć decyzję dotyczącą dalszego postępowania terapeutycznego. W przypadku zmian łagodnych można zdecydować się na ich obserwację.
W leczeniu kępek żółtych częste są nawroty zarówno po leczeniu chirurgicznym, jak i laserowym. Po chirurgicznym usunięciu kępek żółtych u około 40% pacjentów zmiany pojawiają się na nowo. W przypadku kolejnego zabiegu chirurgicznego prawdopodobieństwo nawrotów jest jeszcze większe. 26% nawrotów ma miejsce w ciągu pierwszego roku po zabiegu. Ryzyko nawrotów jest większe u pacjentów z zaburzeniami gospodarki lipidowej oraz u tych, u których zmiany wystąpiły na wszystkich czterech powiekach.
Co zrobić aby uniknąć zachorowania?
Brak skutecznych metod profilaktyki. Większość osób w populacji jest nosicielem latentnej postaci wirusa ukrytego w zwojach nerwowych. Do jego reaktywacji może dojść na przykład wskutek upośledzenia odporności miejscowej lub ogólnej.
Zobacz także
Opryszczka narządów płciowych Opryszczkę narządów płciowych wywołuje wirus Herpes (HSV), najczęściej typu 2. Do zakażenia dochodzi w trakcie stosunku płciowego. Ponieważ wirus ulega przeniesieniu w wyniku kontaktu bezpośredniego ze skórą do infekcji może dojść w wyniku różnych praktyk seksualnych.
Opryszczka u dzieci Zakażenie wirusem opryszczki HSV-1 jest szeroko rozpowszechnione wśród ludzi. Szacuje się, że zakażonych jest 80% populacji.
Zakażenie narządów płciowych wirusem opryszczki u kobiet w ciąży Opryszczkę narządów płciowych powoduje wirus Herpes (Herpes simplex virus – HSV). Jest to jedna z najczęściej występujących chorób przenoszona drogą płciową.
Wybrane treści dla Ciebie
Wirusowe zapalenia spojówek Wirusowe zapalenia najczęściej są spowodowane przez adenowirusy oraz wirusa opryszczki. Do zakażenia dochodzi drogą kontaktową przez dotykanie rękami przedmiotów, na których znajdują się wirusy, i przenoszenie ich na powieki.
Zapalenie przełyku wywołane przez wirus opryszczki zwykłej U osób bez zaburzeń odporności zmiany chorobowe występujące w przebiegu zakażenia HSV są ograniczone, powodują ból i trudności przy przełykaniu z towarzyszącymi nudnościami i wymiotami (czasem krwistymi) oraz bólem za mostkiem.
Rodzaje zmian: zrogowacenia, tłuszczaki, brodawki, żółtaki i inne
Guzy powiek stanowiące rozrost naskórka
Guzy powiek stanowiące rozrost naskórka to rogowacenie łojotokowe (brodawka łojotokowa), brodawka pospolita, róg skórny, mięczak zakaźny, prosaki i torbiele naskórkowe.
- Rogowacenie łojotokowe (brodawka łojotokowa) występuje bardzo często i dotyczy chorych w średnim lub starszym wieku. Guzy te mają bardzo różny wygląd i kształt. Zazwyczaj przybierają formę płaskich, gładkich, tłustych i wypukłych grudek o różnym kolorze, którym towarzyszy w różnym stopniu nasilone rogowacenie. Niejednokrotnie przybierają jednak postać uszypułowanych guzków, niekiedy zaś mogą mieć budowę zrazikową (tj. złożoną z mniejszych elementów) i brodawkowatą powierzchnię. Guzy te powstają na skutek namnażania się komórek naskórka. Przyczyna ich powstawania nie jest znana. Częściej występują na skórze wystawionej na działanie promieniowania UV.
- Brodawkę pospolitą (verruca vulgaris) wywołuje wirus brodawczaka ludzkiego (HPV) typ 6 lub 11. W obrębie skóry powiek występuje stosunkowo rzadko. Są to produkujące nadmierną ilość keratyny (hiperkeratotyczne) grudki o szorstkiej, nierównej powierzchni.
- Termin róg skórny oznacza obecność nadmiernego rogowacenia naskórka z nagromadzeniem żółtobrunatnych mas rogowych o chropowatej powierzchni. Guzy te mogą mieć bardzo różny kształt, niekiedy przypominają z wyglądu rogi. Mogą one towarzyszyć zarówno zmianom łagodnym skóry, jak i złośliwym, dlatego zawsze wymagają biopsji do zbadania ich podstawy. Ostateczną diagnozę stawia się dopiero po ich wycięciu i badaniu histopatologicznym.
- Mięczak zakaźny to guzek zapalny wywołany przez bardzo zakaźny wirus z grupy ospy. Często występuje u dzieci i przeważnie dotyczy skóry powiek. Jeśli mięczaki są liczne i pojawiają się u dorosłych, można podejrzewać u nich nabyte upośledzenie odporności. Mięczaki mają woskowy, półprzezroczysty wygląd, a w ich centrum widoczne jest zagłębienie, z którego po uciśnięciu wydobywa się treść przypominająca kaszkę. Umiejscowione w brzegu powieki mogą podtrzymywać przez długi czas stan zapalny spojówek i rogówki (zob. Zaczerwienienie oka [czerwone oko, zespół czerwonego oka] oraz Zapalenie spojówek).
- Prosaki to drobne, naskórkowe torbiele wypełnione masami łojowo-rogowymi (keratyną). Guzki te powstają spontanicznie lub w trakcie gojenia się zmian skórnych o charakterze pęcherzyków. Grudki te mają kolor od woskowobiałych do żółtych i średnicę 1–2 mm. Prosaki spotyka się bardzo często u noworodków.
- Naskórkowe torbiele wtrętowe (torbiele łojowe, kaszaki) powstają z zagłębienia mieszka włosowego i gruczołów łojowych samoistnie lub w wyniku urazu i rosną powoli. Są okrągłe i mają gładką powierzchnię, kolor cielisty i wielkość od kilku milimetrów do kilku centymetrów. Niekiedy w centrum widać otwór będący zaczopowanym kanałem włosa. Po wyciśnięciu lub pęknięciu może wydostać się z guzka kaszkowata zawartość.
- Torbiel mieszka włosowego występuje najczęściej (w 90% przypadków) na owłosionej skórze głowy, przy małżowinach usznych. W okolicach oczu torbiele mogą niekiedy występować między brwiami. U jednej czwartej chorych ulegają one zwapnieniu, tworząc twardy guz.
- Kępki żółte (żółtaki, xanthelasma) to charakterystyczne płaskie guzy o żółtym zabarwieniu występujące w okolicy kąta przyśrodkowego powieki dolnej i/lub górnej. Często są symetryczne i mogą zajmować wszystkie cztery powieki. Wykazują tendencję do powolnego wzrostu i zlewania się ze sobą. Kępki żółte sprawiają głównie problemy kosmetyczne. Mimo że guzki w badaniach histologicznych stanowią nagromadzenie makrofagów wypełnionych cholesterolem, ogólne stężenie cholesterolu u chorych jest zwykle prawidłowe. U części pacjentów może występować zwiększone stężenie lipidów w surowicy.
Opryszczka na powiece – leczenie
Zwróć uwagę na to, że nie jest możliwe szybkie leczenie opryszczki. Zazwyczaj ten proces wymaga cierpliwości, a w większości przypadków potrzeba na to ok. 3 tygodnie. Jednak warto skrupulatnie wykonywać polecenia lekarza, ponieważ pojawienie się powikłań po opryszczkowym zapaleniu spojówki może doprowadzić do zmętnienia widzenia czy nawet do trwałej utraty wzroku.
Przy odpowiednim leczeniu nie musisz obawiać się powikłań. Zazwyczaj w tym celu wykorzystywany jest acyklowir w postaci 3% maści ocznej bądź gancyklowir w postaci 0,15% żelu ocznego. Właśnie te medykamenty pomagają, jeśli nie rozwinęła się jeszcze za bardzo opryszczka na powiece. Leczenie ciężkich zapaleń rogówki wymaga zastosowania nieco innych środków. Przede wszystkim konieczne jest przyjmowanie ogólne, doustne acyklowiru – kluczowe znaczenie ma to, żeby to robić do momentu, aż cofną się wszystkie zmiany zapalne. Jeśli przerwiesz leczenie, to istnieje naprawdę spore ryzyko, że choroba zacznie się rozwijać na nowo.
Wielu specjalistów uznaje, że podczas opryszczkowego stanu zapalnego nie należy stosować kortykosteroidów, ponieważ bardzo często powodują rozprzestrzenianie się wirusa w tkankach. Dlatego tylko pod ścisłą kontrolą okulisty można zacząć przyjmować tego typu medykamenty. Zazwyczaj następuje to już po rozpoczęciu lekami przeciwwirusowymi.
Co robić w razie wystąpienia objawów?
Pojawienie się guzów powiek powinno skłonić pacjenta do wizyty w gabinecie okulistycznym w celu ustalenia diagnozy i podjęcia odpowiedniego postępowania. W przypadku zmian łagodnych wczesne leczenie pozwala na osiągnięcie bardzo dobrego rezultatu kosmetycznego i zapobiega oszpecającemu zniekształceniu powiek i twarzy.
W ustaleniu rozpoznania pomocne jest badanie w mikroskopie okulistycznym (lampie szczelinowej, zob. Badanie w lampie szczelinowej [biomikroskopia]), jednak niejednokrotnie badanie kliniczne nie pozwala na postawienie ostatecznej diagnozy. Często bowiem zmiany skórne mają podobny wygląd makroskopowy mimo różnej budowy histopatologicznej. Z tego względu wykonuje się biopsję zmiany.
Biopsja z wycięciem zmiany daje odpowiedź na pytanie o charakter guza i jednocześnie powoduje całkowite wyleczenie. Typowo kwalifikują się do niej małe zmiany umiejscowione daleko od punktu łzowego, kąta bocznego, nieobejmujące brzegu powiek lub położone w jego centrum. Jednak niejednokrotnie chirurdzy, chcąc oszczędzić pacjentowi dodatkowego zabiegu oraz związanych z nim stresów i niedogodności, podejmują się wycięcia za jednym razem także bardziej skomplikowanych guzów.
Biopsja diagnostyczna polega na pobraniu jedynie fragmentu guza. Należy ją pobierać z reprezentatywnego obszaru nowotworu. Musi ona zawierać zdrowe brzegi, być wystarczająco duża, aby możliwe było badanie histopatologiczne, nie może prowadzić do zmiażdżenia lub innego uszkodzenia pobieranych tkanek.
