U nas zapłacisz kartą
Pryszcze za uszami - Przyczyny, leczenie i sposoby zapobiegania
Czym jest trądzik hormonalny?
Przyjęło się, że trądzik to choroba wieku dojrzewania. Niestety trądzik hormonalny, znany także jako trądzik androgenny, może wystąpić w każdym wieku, niezależnie od płci, choć u osób dorosłych częściej pojawia się u kobiet niż mężczyzn. Co więcej, w ciągu ostatnich 10 lat zauważa się znaczny wzrost zachorowań u kobiet między 25. a 30. rokiem życia. Oprócz tego z trądzikiem hormonalnym coraz częściej zmagają się kobiety dojrzałe, wchodzące w okres menopauzy, a więc między 40. a 50. rokiem życia.
Dlaczego trądzik po 25. roku życia to tak powszechna choroba w XXI wieku? W dużej mierze winne są hormony. Trądzik u osób dorosłych związany jest z zaburzeniami gospodarki hormonalnej oraz zmianami w stężeniu określonych hormonów płciowych, które mogą pojawiać się w różnych okresach życia:
- produkcja testosteronu (męskiego hormonu płciowego) wzrasta w okresie dojrzewania zarówno u chłopców, jak i u dziewczyn,
- testosteron zaburza równowagę hormonalną i zwiększa produkcję sebum skórnego, które powoduje zatykanie porów, rozrost flory bakteryjnej, a w konsekwencji – trądzik,
- zmiany hormonalne na twarzy mogą pojawiać się także u kobiet tuż przed okresem, w trakcie ciąży, po odstawieniu tabletek antykoncepcyjnych, a także w okresie menopauzy.
Etiopatogeneza trądziku
Aby jak najlepiej zrozumieć istotę trądziku hormonalnego, należy zacząć od podstaw, a więc tego, dlaczego na naszej twarzy w pewnym momencie mogą pojawić się zmiany skórne świadczące o tej chorobie. Skąd bierze się trądzik? Odpowiedź na to pytanie w dużej mierze leży w naszych genach. Skłonności do tej choroby są warunkowane genetycznie. Dlatego też, jeśli jedno lub oboje rodziców posiadało trądzik w młodości, prawdopodobieństwo posiadania go przez dziecko znacznie wzrasta.
Oprócz tego wpływ na pojawienie się trądziku mają 3 istotne czynniki:
- zwiększona aktywność gruczołów łojowych – decydujące są hormony androgenne, które mają wpływ na powiększenie gruczołów łojowych i dodatkowo wzmagają wydzielanie przez nie sebum,
- zaburzony proces rogowacenia przewodów wyprowadzających mieszków włosowych – dochodzi do nadmiernego złuszczania komórek skóry, które znacznie szybciej obumierają, a następnie, zamiast ulec złuszczeniu, zaczynają zapychać ujścia gruczołów łojowych. W tym samym czasie kanały łojowe ulegają zwężeniu, przez co sebum nie może w prawidłowy sposób przedostać się na powierzchnię skóry. To z kolei prowadzi do powstawania zaskórników otwartych i zamkniętych, które z kolei mogą przekształcać się w grudki lub krosty,
- kolonizacja mieszków włosowych przez bakterie Propionibacterium acnes – stanowią one naturalny element mikrobiomu naszej skóry. Jeśli jednak dochodzi do jego zaburzenia, np. poprzez zaczopowanie ujść mieszków włosowych, dochodzi do ich zwiększonego namnażania, przez co dochodzi do zainfekowania skóry i powstawania na niej niedoskonałości.
Trądzik hormonalny u mężczyzn
Choć trądzik hormonalny przede wszystkim dotyczy dorosłych kobiet, nie oszczędza on również mężczyzn. Co więcej, w większości przypadków jego objawy są bardzo uciążliwe, a samo leczenie nie należy do najłatwiejszych. W ich przypadku duży wpływ na jego obecność mają również uwarunkowania genetyczne, jednak nie są one jedyną przyczyną. Są nią chociażby zaburzenia hormonalne, które powodują, że u mężczyzn również pojawia się trądzik. Hormony, które w ich przypadku są za to odpowiedzialne, to przede wszystkim zbyt wysoki poziom testosteronu, DHT oraz DHEA, który zaburza prawidłową pracę mieszków włosowych. Efektem tego jest zbyt duża ilość produkowanego sebum, a następnie powstawanie niedoskonałości, do których zalicza się np. krostki za uszami czy pryszcze na brodzie i szyi. Wypryski hormonalne, podobnie jak w przypadku kobiet, są bardzo bolesne.
Osoby, których dotyczy ta dermatoza, niejednokrotnie zadają sobie pytanie, jak walczyć z trądzikiem w skuteczny sposób? Na początek warto zaznaczyć, że trądzik hormonalny to choroba o zapalnym i przewlekłym charakterze. Oznacza to, że nie istnieje żaden magiczny sposób, który pozwoli pozbyć się niechcianego trądziku hormonalnego na brodzie czy żuchwie w zaledwie kilka dni. Leczenie w zależności od nasilenia objawów może trwać od kilku miesięcy do nawet kilku lat i składają się na to nie tylko przyjmowane przez chorego leki, ale również zmiana diety, wprowadzenie odpowiedniej pielęgnacji oraz nierzadko diametralna zmiana stylu życia.
Jak leczyć trądzik? Jeśli zauważysz u siebie jego objawy, pierwszym krokiem w kierunku poprawy swojego stanu skóry powinna być wizyta u lekarza – dermatologa i nierzadko endokrynologa. W niektórych przypadkach niezbędny może okazać się również ginekolog. Po przeprowadzeniu wywiadu lekarz, zanim rozpocznie leczenie, skieruje Cię na badania hormonalne.
Badania hormonalne – trądzik
Ile trwa półpasiec i kiedy zaraża?
Nieaktywny wirus ospy wietrznej i półpaśca pozostaje w organizmie przez wiele lat. Nie wywołuje przy tym żadnych objawów i nie jest groźny dla innych osób. Okres wylęgania choroby trwa ok. 1-2 tygodni. W tym czasie półpasiec wywołuje objawy początkowo bólowe, a następnie wysypki obejmującej jeden dermatom. Kiedy wirus zaraża? W okresie świeżych zmian skórnych, tzn. gdy z pęcherzy wydostaje się płyn. W momencie gdy krostki zasychają i tworzą się strupy, ryzyko zarażenia maleje.
To, ile trwa półpasiec uszny, zależy przede wszystkim od stanu układu odpornościowego. Choroba zwykle mija po ok. 2-4 tygodniach, ale u osób z upośledzeniem odporności objawy mogą przyjmować ciężką postać i utrzymywać się nawet przez kilka miesięcy, a w skrajnych przypadkach przez wiele lat. Deficyt odporności może wywoływać także nawroty półpaśca, które jednak zdarzają się rzadko.
Półpasiec uszny jest zaraźliwy. Do zainfekowania może jednak dojść tylko przy kontakcie ze zmianami skórnymi. Z tego powodu chora osoba powinna pamiętać, jak ważna jest higiena uszu. W trakcie choroby należy szczególnie dbać o czystość, a także w miarę możliwości unikać kontaktu z innymi. Należy pamiętać, że u osób, które wcześniej nie chorowały na ospę wietrzną, po kontakcie z osobą chorującą na półpasiec może się ona rozwinąć.
Co to jest półpasiec uszny?
Półpasiec uszny to specyficzna odmiana półpaśca, obejmująca małżowinę uszną, okolice wokół ucha oraz jego wnętrze. Jest zakaźną chorobą wirusową, która wywołuje objawy ogólnoustrojowe oraz dermatologiczne. W przebiegu półpaśca pojawiają się pęcherze wypełnione płynem, a ich lokalizacja zależy od tego, który nerw został zajęty przez komórki wirusa. Cechą charakterystyczną półpaśca jest występowanie zmian skórnych po jednej stronie ciała.
Jeśli infekcja dotyczy nerwów twarzowych, wówczas wysypka zwykle pojawia się za uszami i na twarzy – po jednej stronie. Krosty mogą tworzyć się także w uszach i na szyi. Taki typ choroby określa się właśnie jako półpasiec uszny. Schorzenia nie należy lekceważyć, ponieważ nieleczony półpasiec ucha może prowadzić do poważnych powikłań, takich jak np. zespół Ramsaya Hunta i trwałe porażenie nerwów twarzowych.
Półpasiec uszny – przyczyny
Za półpasiec uszny odpowiada wirus VZV (Herpes varicella-zoster) – ten sam, który wywołuje ospę wietrzną. Pierwszy kontakt z tym wirusem zwykle następuje w dzieciństwie, a w jego następstwie dochodzi do rozwoju ospy, w której przebiegu wysypka najczęściej pojawia się na różnych częściach ciała. Zdarza się, chociaż rzadko, że osoba chora przechodzi ospę wietrzną bezobjawowo, nie wiedząc, że również jest narażona na wystąpienie półpaśca w przyszłości.
Niestety pomimo ustąpienia ospy wietrznej cząsteczki wirusa mogą pozostawać w fazie latentnej (uśpionej) w komórkach zwojów nerwowych. Do ich reaktywacji dochodzi w stanach obniżonej odporności, zarówno w przebiegu innej choroby, jak i ogólnego osłabienia organizmu.
Pośrednie przyczyny półpaśca usznego, które mogą doprowadzić do obniżenia odporności, a tym samym do reaktywacji wirusa, to:
- wiek – osoby starsze często mają osłabioną odporność, a także cierpią na inne schorzenia, które wpływają na pogorszenie ogólnego stanu zdrowia,
- cukrzyca,
- HIV,
- choroby nowotworowe,
- schorzenia upośledzające układ immunologiczny,
- przyjmowanie leków immunosupresyjnych, np. po przeszczepieniu narządu lub w przypadku chorób autoimmunologicznych,
- przewlekły lub silny stres,
- niedostateczna ilość snu,
- nieodpowiednie żywienie.
