U nas zapłacisz kartą
Rak płaskonabłonkowy g1 - Przegląd objawów, leczenia i perspektyw
Jak leczyć raka płaskonabłonkowego skóry?
Na wybór metody leczenia raka płaskonabłonkowego skóry wpływa stopień zaawansowania choroby. W przypadku zmian, które zostaną wykryte we wczesnym stadium, wystarczające okazuje się chirurgiczne usunięcie zmiany z odpowiednim marginesem zdrowej tkanki. Dzięki zabiegowi, który wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym, możliwe jest ograniczenie ryzyka związanego z powstawaniem przerzutów do węzłów chłonnych i ważnych organów wewnętrznych. Zabieg nie jest skomplikowany i nie stanowi zagrożenia dla zdrowia. Jeżeli zmiana była rozległa, to można wykonać zabieg pozwalający na przywrócenie skórze estetycznego wyglądu. Plastyka skóry stosowana jest przede wszystkim w przypadku zmian nowotworowych, które naciekają w głąb, bo po ich wycięciu widoczny jest duży ubytek tkanek. Leczenie raka płaskonabłonkowego, który dał przerzuty, uwzględnia zastosowanie radio lub chemioterapii, a także usunięcie zaatakowanych przez nowotwór węzłów chłonnych.
Zapobieganie nawrotom raka płaskonabłonkowego wiąże się z koniecznością redukcji negatywnego wpływu na skórę wszystkich czynników ryzyka. Oznacza to, że konieczne jest unikanie promieniowania UV oraz dbanie o prawidłową ochronę skóry przed jego działaniem. Należy pamiętać o konieczności rezygnacji z kąpieli słonecznych oraz długiego przebywania na słońcu w godzinach południowych i popołudniowych. Aby zapobiegać nawrotom raka płaskonabłonkowego, trzeba także chronić skórę przed częstymi urazami i kontaktem z chemikaliami. Zalecane są częste kontrole zdrowia węzłów chłonnych oraz poddawanie diagnostyce każdej zmiany, która pojawia się na skórze i może wskazywać na to, że nowotwór uległ wznowieniu.
Jak leczy się raka płaskonabłonkowego skóry?
Leczenie większości chorych na raka płaskonabłonkowego skóry polega na prostym chirurgicznym wycięciu zmiany z marginesem (najlepiej około 1 cm, ale w wielu miejscach ciała uzyskanie takiego marginesu bocznego nie jest możliwe, wówczas za wystarczający trzeba uznać margines możliwy do uzyskania). Jeśli po wycięciu zmiany ubytek skóry jest zbyt duży, aby ranę można było zszyć, lekarz operujący wykonuje tak zwaną plastykę – np. przesuwa fragment skóry z sąsiedztwa lub przeszczepia kawałek własnej skóry chorego pobranej z innej okolicy ciała. Takie operacje czasem wymagają znieczulenia ogólnego, ale u znacznej części chorych można je wykonać w znieczuleniu miejscowym.
Jeśli na podstawie wykonanej biopsji cienkoigłowej stwierdza się obecność przerzutów w regionalnych węzłach chłonnych, konieczne jest chirurgiczne wycięcie odpowiedniej grupy węzłów (np. w pachwinie lub pod pachą albo na szyi).
Uzupełniającą radioterapię stosuje się czasem u chorych, u których operacja nie była doszczętna i nie da się poszerzyć jej zakresu, a także jako uzupełnienie operacji przeprowadzonej z powodu nawrotu choroby lub zajęcia przez nowotwór węzłów chłonnych.
W przypadku obecności przerzutów odległych w innych narządach stosuje się leczenie systemowe (chemioterapię).
Rak płaskonabłonkowy płuc: objawy
Niestety, wczesna postać raka płuc najczęściej nie powoduje wystąpienia żadnych objawów, co więcej nie ma wysoce skutecznych, łatwo dostępnych metod przesiewowych wykrywających ten rodzaj nowotworu. Dlatego tak istotne jest unikanie narażenia na czynniki powodujące rozwój tej choroby - przede wszystkim rzucenie palenia.
Jeżeli objawy już się pojawiają, najczęściej występuje suchy kaszel, a u palaczy zmienia się jego charakter - staje się bardziej intensywny lub pojawia w innych porach dnia. Ponadto towarzyszyć mogą mu duszności, ból w klatce piersiowej, a w postaciach zaawansowanych - krwioplucie.
Mniej typowym objawem są nawracające zapalenia płuc, zwłaszcza jeśli lokalizują się w tym samym obszarze narządu. Spowodowane są one uszkodzeniem mechanizmów obronnych ustroju przez toczący się proces rozrostowy - upośledzony jest układ odpornościowy oraz mechanizmy oczyszczające drogi oddechowe, co sprzyja namnażaniu bakterii.
Inne objawy raka płuc występują rzadko i zwykle w zaawansowanych przypadkach, tymi nietypowymi objawami są:
- tak zwany zespół żyły głównej górnej, objawiający się obrzękiem, zaczerwieniem twarzy i szyi, przekrwieniem spojówek oraz obrzękiem rąk. Rzadziej pojawiają się bóle głowy i zawroty głowy
- ból barku
- zespół Hornera spowodowany uszkodzeniem włókien nerwowych biegnących do oczu
- zaburzenia rytmu serca, jeśli naciek zajmuje serce
- chrypka w wyniku porażenia nerwu krtaniowego
- płyn w jamie opłucnej
- niedodma płuc, czyli zmniejszenie powietrzności miąższu
Jeśli któryś z wymienionych objawów się pojawia, a nie występują objawy wskazujące na chorobę układu oddechowego, diagnostykę rozpoczyna się od poszukiwania innych przyczyn, ponieważ prawdopodobieństwo wystąpienia tego nowotworu jest niewielkie.
Najczęściej zdarza się, że wymienione dolegliwości występują w stadium zaawansowanym, kiedy inne objawy doprowadziły już do postawienia diagnozy.
Rak płaskonabłonkowy płuc: leczenie
Udowodniono, że ten typ nowotworu jest mało podatny na chemioterapię, a decyzję co do sposobu leczenia podejmuje konsylium lekarskie po ocenie zaawansowania choroby oraz stanu ogólnego pacjenta.
We wczesnych stadiach metodą z wyboru jest leczenie operacyjne polegające na usunięciu płata, bardzo rzadko całego płuca oraz regionalnych węzłów chłonnych.
W bardziej zaawansowanych przypadkach zastosować można operację poprzedzoną chemioterapią. Kolejną metodą terapii jest tak zwane leczenie skojarzone, jest to połączenie dwóch technik z pośród:
- operacji
- radioterapii
- chemioterapii
Najczęściej stosuje się:
- radioterapię przedoperacyjną, niekiedy łącznie z chemioterapią,
- radioterapię pooperacyjną, jeśli nie ma całkowitej pewności co do usunięcia guza w czasie zabiegu
- chemioterapię przedoperacyjną, aby zmniejszyć zaawansowanie choroby i zwiększyć szansę na całkowite usunięcie guza
- chemioterapię pooperacyjną
Kolejną ważną metodą leczenia raka drobnokomórkowego płuc jest radioterapia, stosuje się ją u osób, u których nie można przeprowadzić operacji z powodu zaawansowania nowotworu lub istnienia przeciwwskazań do zabiegu. Typy radioterapii:
- radykalna - jeśli guz jest ograniczony, nie występują przerzuty, celem jest wyleczenie
- stereotaktyczna - w najwcześniejszych stadiach nowotworu, jeśli operacja jest przeciwwskazana
- paliatywna - mająca na celu zmniejszenie dolegliwości w najbardziej zaawansowanych stadiach choroby
Rzadko stosowanymi metodami jest leczenie wewnątrzoskrzelowe polega ono na: dostarczeniu materiału promieniotwórczego - brachyterapia, czyli bezpośrednie napromienianie zmian, fototerapii lub poszerzaniu dróg oddechowych – stentowaniu.
W płaskonabłonkowym raku płuca tylko wyjątkowo stosuje się chemioterapię, najczęściej w leczeniu zaawansowanej choroby, celem zmniejszenia objawów.
Co warto wiedzieć o raku płaskonabłonkowym skóry? – rokowania, kto choruje
Jak już zostało wspomniane, rak płaskonabłonkowy skóry diagnozowany jest przede wszystkim u osób z jasną karnacją. Od wielu lat obserwowany jest wzrost liczby diagnozowanych przypadków tego nowotworu złośliwego, co ma związek m.in. ze zmianą trybu życia oraz „modą” na korzystanie z kąpieli słonecznych oraz solarium. Czynniki ryzyka, które w największym stopniu wpływają na rozwój raka płaskonabłonkowego skóry to m.in.:
- promieniowanie ultrafioletowe,
- jasna karnacja skóry,
- czynniki chemiczne,
- częsta ekspozycja na promieniowanie słoneczne w dzieciństwie,
- uwarunkowania genetyczne,
- przewlekłe leczenie zmniejszające odporność.
Czynnikiem, który zwiększa ryzyko rozwoju nowotworu płaskonabłonkowego skóry, jest przede wszystkim promieniowanie słoneczne. Nowotwór ten wywodzi się zarówno z komórek nabłonkowych, jak i komórek ulegających rogowaceniu na skutek ekspozycji ciała na promienie słoneczne. Ryzyko rozwoju raka kolczystokomórkowego zwiększają również choroby przebiegające z niedoborami odporności na skutek działania procesu chorobowego, stosowanego leczenia farmakologicznego, a także stosowania niektórych procedur medycznych. Odporność ulega znacznemu osłabieniu np. po przeszczepach narządów, co ma związek ze stosowaniem leczenia, które ma na celu uniknięcie odrzucenia przeszczepu. Warto pamiętać, że przewlekłe narażenie skóry na działanie promieniowania UV, a także substancji chemicznych i toksyn, które obecne są np. w dymie papierosowym, zwiększa ryzyko rozwoju raka płaskonabłonkowego na skórze oraz na granicy skóry i błon śluzowych. U nałogowych palaczy tytoniu oraz osób nadużywających alkoholu, rak płaskonabłonkowy często powstaje w okolicy warg.
Rak płaskonabłonkowy najczęściej pojawia się u osób w średnim i podeszłym wieku, co ma związek z długotrwałym wpływem na organizm czynników wyzwalających rozwój choroby. Na rozwój nowotworu w szczególności narażone są odsłaniane partie ciała oraz skóra, która ma przewlekły kontakt np. z chemikaliami i innymi substancjami o mutagennym działaniu. Na rozwój raka skóry narażone są także osoby, których skóra ulega częstym uszkodzeniom mechanicznym np. podczas golenia zarostu na twarzy. Rak płaskonabłonkowy może także utworzyć się na podłożu blizn.
