U nas zapłacisz kartą
Skąd bierze się łuszczyca skóry - Przyczyny, Objawy i Metody Leczenia
Jak załagodzić objawy?
Łuszczyca może obniżać samopoczucie chorego, wpływać na jego komfort życia oraz, jak już zostało wspomniane, wiązać z komplikacjami, takimi jak łuszczycowe zapalenie stawów oraz zwiększonym ryzykiem zachorowania na inne choroby autoimmunologiczne, np. zapalną chorobę jelit. Dlatego tak ważna jest odpowiednia diagnoza i dobrane leczenie pod konkretnego pacjenta.[1,2,8 ]
Egzema a łuszczyca
Objawy łuszczycy i atopowego zapalenia skóry (nazywanego czasem egzemą) mogą być do siebie zbliżone. Zmiany w przypadku egzemy najczęściej pojawiają się na zgięciach łokci i kolan , zaś u osób chorych na łuszczycę – po drugiej stronie – na łokciach i kolanach. Obie choroby mogą występować na twarzy, pośladkach, skórze głowy. Warto zapamiętać, że atopowe zapalenie skóry to choroba alergiczna. Od łuszczycy odróżnia je również to, że zdecydowanie częściej dotyka dzieci. [2,9 ]
Diagnostyka
Do rozpoznania łuszczycy zazwyczaj wystarcza wywiad z pacjentem, ocena zmian skórnych oraz charakterystycznego umiejscowienia wykwitów. W przypadku wątpliwości pobiera się wycinek skóry ze zmiany chorobowej i poddaje weryfikacji pod mikroskopem. Dermoskopia (oglądanie zmian w powiększeniu przez specjalny aparat) przydać się może zwłaszcza, kiedy dermatolog podejrzewa łuszczycę skóry głowy i paznokci.[1,2,10 ]
Łuszczyca – leczenie
Na ten moment dysponujemy różnymi możliwościami leczenia łuszczycy. Zaliczają się do nich:
- leki działające miejscowo (w postaci maści, kremów),
- leki doustne,
- fototerapia.[11 ]
Kamieniem milowym było wprowadzenie do leczenia leków biologicznych (złożonych cząstek wytwarzanych przy użyciu żywych mikroorganizmów, roślin lub komórek zwierzęcych), które celują w wybrany etap reakcji immunologicznej, co sprawia, że są bardziej selektywne w porównaniu do klasycznych preparatów.[1,12 ]
Co to jest łuszczyca?
Łuszczyca jest przewlekłą chorobą zapalną skóry o podłożu autoimmunologicznym. W jej przebiegu występują okresy remisji i zaostrzeń. Co ważne nie można się nią zarazić. Wywołuje ona powstawanie mało estetycznych zmian skórnych o charakterze rumianych grudek pokrytych srebrną łuską. U ich podłoża leżą nadmierne podziały komórek naskórka oraz zaburzenia w procesie ich złuszczania. Choroba ta współistnieje z szeregiem zaburzeń ogólnoustrojowych, m.in. cukrzycą, nadciśnieniem tętniczym, chorobą reumatoidalną i stłuszczeniem wątroby.
Pacjenci z łuszczycą mają mocno utrudnione funkcjonowanie w społeczeństwie. Wiele codziennych czynności staje się dla nich problemem. Aktywności takie jak basen czy sauna są poza zasięgiem w okresie nasilenia objawów. Łuszczyca skóry wiąże się również z zaburzeniami w sferze seksualnej oraz obniżeniem nastroju prowadzącym nawet do depresji.
Choroby współistniejące z łuszczycą
U chorych na łuszczycę stwierdza się większe niż w populacji ogólnej, związane z uogólnionym stanem zapalnym ryzyko wystąpienia chorób metabolicznych (cukrzyca, otyłość, nadciśnienie tętnicze) oraz chorób układu krążenia (miażdżyca, choroba niedokrwienna serca, zawał serca, udar mózgu). Choroba znacząco obniża jakość życia pacjentów, negatywnie wpływa na codzienne funkcjonowanie i stosunki międzyludzkie, co zwiększa ryzyko depresji.
Charakterystycznym objawem łuszczycy są specyficzne zmiany skórne wynikające z zaburzonego procesu regeneracji naskórka. W początkowej fazie choroby występuje wykwit pierwotny – to wyraźnie odgraniczona, czerwonobrunatna grudka o drobnopłatowej, złuszczającej się powierzchni. Może mieć wielkość od łebka szpilki do wykwitu o średnicy 1–2 cm. Zmiany w pełni rozwinięte, tzw. tarczki są większe (średnicy nawet kilku centymetrów) i pokryte mocno przylegającymi srebrzystymi łuskami, czyli blaszkami łuszczycowymi. Po zdrapaniu łuski ukazuje się błyszcząca, jakby pokryta woskiem powierzchnia (objaw świecy stearynowej) oraz drobne kropelkowate krwawienia (objaw Auspitza).
Łuszczycy może towarzyszyć świąd, głównie w okresie zaostrzenia zmian skórnych.
Fot. 1. Zmiany skórne w łuszczycy
Typowa lokalizacja zmian to łokcie, kolana, owłosiona skóra głowy i okolica lędźwiowo-krzyżowa. W rzadkich przypadkach zmiany obejmują całą powierzchnię skóry.
Dla aktywnej postaci łuszczycy charakterystyczny jest objaw Koebnera – zmiany łuszczycowe występują po upływie 6–12 dni wzdłuż linii zadrapania naskórka.
Czynniki ryzyka
Łuszczyca dotyka zarówno dzieci, jak i dorosłych. Największy odsetek osób, u których rozpoznaje się chorobę, przypada między 30 a 39 rokiem życia oraz 50 a 69 . Kobiety i mężczyźni chorują mniej więcej równie często. Czy to znaczy, że ryzyko rozwoju choroby jest takie samo dla każdego z nas?[2,5 ,6 ,7 ]
Czynniki genetyczne
Około 40% osób chorych na łuszczycę ma w swojej rodzinie krewnego, który również choruje bądź chorował na to schorzenie.[2,5]
Inne
Ryzyko zachorowania zależy nie tylko od genów, ale też od naszego stylu życia. Do czynników ryzyka łuszczycy należą m.in.:
- palenie,
- otyłość,
- spożywanie alkoholu.
Czynniki te mogą wpływać także na zaostrzanie choroby, jeśli już się rozwinęła. Do innych „wyzwalaczy” zalicza się:
- niektóre leki (np. beta-blokery, leki przeciwmalaryczne, niesteroidowe leki przeciwzapalne)
- infekcje,
- zanieczyszczenie powietrza,
- niektóre choroby (np. cukrzycę, nadciśnienie tętnicze, dyslipidemie),
- stres.[2,5]
