U nas zapłacisz kartą
Tabletki hamujące nadmierne wydzielanie sebum
Łojotok – co to jest?
Łój jest naszym sprzymierzeńcem, a nie wrogiem. Jest fizjologiczną wydzieliną skóry, warunkującą utrzymanie odpowiedniej gospodarki wodno-lipidowej, chroniącą przed patogenami i innymi niekorzystnymi czynnikami zewnętrznymi. Łój sprawia, że włosy są elastyczne, błyszczące, miękkie i nawilżone . Dodatkowo uczestniczy w procesach, dzięki którym włosy mogą prawidłowo wzrastać oraz umożliwia utrzymanie odpowiedniego pH skóry. Najważniejszą funkcją gruczołów łojowych jest wydzielanie sebum. W składzie łoju znajdziemy głównie: glicerydy, woski, skwalen, węglowodory, wolne kwasy tłuszczowe, estry cholesterolu, cholesterol i sterole.
Często spotykamy się z określeniem przetłuszczających się włosów, co nie jest do końca poprawnym wyrażeniem. Włos w części wystającej poza skórę nazywamy łodygą i jest to struktura całkowicie martwa, niezdolna do funkcji wydzielniczych. To skóra, a właściwie umiejscowione w niej gruczoły łojowe są odpowiedzialne za produkcję łoju. Każdy włos ma towarzyszący mu gruczoł łojowy. Ich największa ilość znajduje się między innymi na skórze głowy. Określeniem łojotoku nazywamy stan, w którym mamy do czynienia z nadmierną pracą gruczołów łojowych. Skutkuje to wypłynięciem ponadprzeciętnych ilości łoju na powierzchnię skóry, a także włosów. Wpływa to mocno na estetykę fryzury, sprawiając, że wygląda tłusto i nieświeżo. Taka skóra wymaga odpowiedniej pielęgnacji, gdyż poza dyskomfortem estetycznym jak przyklapnięte włosy czy nieprzyjemny zapach, prowadzi najczęściej do dużo poważniejszych jednostek chorobowych .
Wyróżniamy trzy rodzaje łojotoku skóry głowy:
- łojotok tłusty, inaczej zwany suchym – występuje w postaci nadprodukcji gruczołów łojowych przy jednocześnie przesuszonej skórze,
- łojotok oleisty – objawia się nadprodukcją łoju oraz tłustą skórą głowy,
- łojotok płynny – to nadprodukcja łoju współwystępująca z hiperhydrozą, czyli nadmierną pracą gruczołów potowych.
Jak często występuje łojotok?
Gruczoły łojowe zmieniają intensywność swojej pracy w ciągu życia. Zaczynają dojrzewać już w okresie noworodkowym, bazując jeszcze na hormonach matki. Niedojrzałe u malucha funkcje skóry mogą nie poradzić sobie z nagromadzeniem łoju i tworzącą się łuską, przez co powstaje ciemieniucha – łojotokowe zapalenie skóry o łagodnym i przemijającym przebiegu. Z czasem praca gruczołów się zmniejsza, by w wieku dorastania (około 9-18 lat) ponownie wzrosnąć. Wówczas nastolatkowie mają problemy nie tylko z łojotokiem skóry głowy, ale pojawia się on także na twarzy, skutkując trądzikiem. Następnie aktywność gruczołów łojowych ponownie maleje. W dorosłym życiu jest oznaką zaburzeń , najczęściej w obrębie pracy gospodarki hormonalnej, ale także niedoborów lub nieodpowiedniej pielęgnacji zewnętrznej [2].
Rzadko mamy do czynienia z sytuacją, kiedy skóra ma tendencję do przetłuszczania i nic nie da się w tym przypadku zrobić, bowiem najczęściej wiele zależy od nas samych i często własnymi wyborami lub zaniedbaniami przyczyniamy się do nadprodukcji sebum. Wśród przyczyn powstawania łojotoku możemy znaleźć zarówno te wynikające z błędów pielęgnacyjnych (jak np. nieprawidłowa technika mycia czy chociażby nieodpowiednio dobrany do rodzaju skóry głowy szampon), jak i te, które są regulowane przez wewnętrzne receptory , warunkowane nie tylko dietą, ale także ogólnym stylem życia czy gospodarką hormonalną.
Wewnętrzne receptory gruczołów łojowych
- Receptor dla DHT – gruczoły łojowe są również miejscem przetwarzania hormonów androgenowych, dzięki znajdującym się w skórze enzymom. Są one odpowiedzialne za przekształcanie cholesterolu w steroidy lub DHEA (dehydroepiandrosteron), który jest prekursorem nadnerczowym. Ma to przełożenie na proces powstawania łojotoku poprzez występujące w dużej ilości na skórze głowy receptory AR (jądrowe receptory androgenowe). To najczęstszy czynnik powodujący łojotok skóry głowy.
- Receptor dla histaminy – aktywowany w procesie ochronnym. Histamina to hormon naturalnie występujący w ludzkim organizmie, którego uwolnienie najczęściej występuje w kontakcie z alergenem, ale także w przypadku urazu, ucisku czy obrzęku.
- Receptor dla neuromodulatorów – znajdziemy tu substancję P i kortykotropinę, aktywowane głównie przez stres. Wydzielanie kortyzolu powoduje rozpad białek i zahamowanie syntezy kolagenu, co skutkuje znacznym osłabieniem funkcji ochronnych płaszcza hydrolipidowego skóry.
- Receptor dla PPAR-α, -β i -γ (receptory aktywowane przez proliferatory peroksysomów) – stymulowane przez wolne kwasy tłuszczowe oraz cholesterol.
- Receptory dla IGF-1 – stymulowane przez cukier.
- Receptor dla leptyn – pobudzany przez tłuszcze [1].
Melanina w tabletkach na bielactwo
Czy melanina sprawdzi się w leczeniu bielactwa? Bielactwo to choroba, w której jest zaburzony proces tworzenia melaniny. Enzym odpowiedzialny za jej powstawanie nie działa prawidłowo, przez co pojawia się jej niedobór widoczny poprzez charakterystyczny wygląd chorego. Brak melaniny będącej ochroną przed promieniowaniem UV znacznie zwiększa ryzyko zachorowania na nowotwory skóry. Nie ma udowodnionego działania melaniny w tabletkach w procesie leczenia bielactwa.
Podsumowując, melanina w tabletkach nie jest najlepszym rozwiązaniem na poprawienie kondycji i kolorytu skóry. Pacjentom należy wyjaśnić, że zdrowa cera i jej zdrowy wygląd to przede wszystkim efekt dobrze zbilansowanej diety, bezstresowego życia i umiarkowanego przebywania na słońcu.