U nas zapłacisz kartą
Utrata włosów po ciąży - Przyczyny, Skutki i Jak sobie z nimi radzić
Wypadanie włosów po porodzie
Wypadanie włosów po porodzie to zjawisko, dotykające wiele kobiet po urodzeniu dziecka. Jest to naturalny proces, wynikający z gwałtownych zmian hormonalnych zachodzących w organizmie. Poziom estrogenów, który był wysoki podczas ciąży, gwałtownie spada, co prowadzi do zwiększonego wypadania włosów. To może być szczególnie stresujące dla młodych matek, już i tak mierzących się z wieloma nowymi wyzwaniami. Wypadanie włosów po porodzie jest jednak procesem tymczasowym i zazwyczaj ustępuje samoistnie po kilku miesiącach.
Wypadanie włosów po porodzie jest zjawiskiem, które można łatwo zauważyć. Wiele kobiet doświadcza znacznego przerzedzenia włosów, co może prowadzić do obniżenia samooceny i poczucia atrakcyjności. Jest to jednak stan przejściowy, zwykle ustępujący po kilku miesiącach. Warto zwrócić uwagę na to, że wypadanie włosów po porodzie nie jest trwałe i nie prowadzi do łysienia, ale może być źródłem znacznego stresu dla młodej mamy.
Utrata włosów po urodzeniu dziecka może być także powiązana z karmieniem piersią. Podwyższony poziom prolaktyny, który jest kluczowy dla wytworzenia mleka, może również wpływać na wypadanie włosów. Niemniej jednak, tak samo jak utrata włosów po ciąży, jest to zjawisko przejściowe. Wiele kobiet zauważa poprawę kondycji włosów po zakończeniu karmienia piersią, co potwierdza, że utrata włosów po urodzeniu dziecka jest procesem odwracalnym.
Włosy po chemioterapii. Jak radzić sobie z łysieniem?
Co takiego dzieje się z włosami po chemioterapii, co doprowadza do ich nagłej utraty, do okresu 4 tygodni, a czasami nawet kilku dni?
Następuje zahamowanie podziałów komórkowych macierzy, co prowadzi do ścieńczenia i wypadania włosów. Warto pamiętać, że nie tylko chemioterapia i cytostatyki doprowadzają do tego typu łysienia. Również radioterapia, przechodzenie bardzo ciężkich infekcji, oraz zatrucie pierwiastkami i związkami chemicznymi (arsen, ołów, pestycydy). Jednakże najczęściej mówi się o utracie anagenowej włosów właśnie podczas chemioterapii.
Zadbaj o swoje włosy od wewnątrz – sprawdź poziom witamin i hormonów we krwi
Kogo najczęściej dotykają zakola po ciąży?
Zakola po ciąży to problem, który może dotknąć wiele kobiet, szczególnie tych, które doświadczyły znacznego wypadania włosów po porodzie. Zakola są często wynikiem nierównomiernego wypadania włosów i mogą być szczególnie widoczne na czołowej części głowy. Wiele czynników może wpłynąć na to, czy kobieta będzie mieć problemy z zakolami po ciąży, takich jak genetyka, stan zdrowia, styl życia czy dieta. Warto zwrócić uwagę na te aspekty, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia tego problemu i zadbać o zdrowie włosów przed, w trakcie i po ciąży.
Kobiety, które mają cienkie lub słabe włosy przed ciążą, są bardziej podatne na rozwój zakoli po porodzie. Ponadto genetyczne predyspozycje do wypadania włosów mogą również zwiększyć ryzyko pojawienia się zakoli po ciąży. Warto pamiętać, że nie tylko geny mają wpływ na kondycję włosów, ale również takie czynniki jak stres, niewłaściwa dieta czy używanie szkodliwych kosmetyków mogą przyczynić się do osłabienia włosów i ich wypadania. Dlatego ważne jest, aby dbać o zdrowie włosów już przed ciążą, a także w jej trakcie i po porodzie, stosując odpowiednie kosmetyki i prowadząc zdrowy tryb życia.
Zakola po ciąży mogą być źródłem stresu i obniżenia samooceny dla wielu osób. Ważne jest, aby kobiety, doświadczające tego problemu, szukały wsparcia u specjalistów, takich jak trycholodzy, którzy mogą zaoferować odpowiednie leczenie i porady dotyczące dbania o włosy. W niektórych przypadkach może być konieczne zastosowanie leków, suplementów diety czy zabiegów trychologicznych, wzmacniających włosy i zapobiegających dalszemu wypadaniu. Warto również pamiętać, że każda kobieta jest inna i to, co sprawdzi się u jednej osoby, niekoniecznie musi być skuteczne u innej. Dlatego warto korzystać z profesjonalnej pomocy i dostosować leczenie do indywidualnych potrzeb.
Metformina - co to za lek?
Jest to substancja, będąca pochodną biguanidu i tym samym lek pierwszego rzutu stosowany w terapii cukrzycy typu II, czyli najczęstszego typu cukrzycy, który wynika z upośledzenia wydzielania insuliny przez trzustkę oraz narastającej oporności tkanek na ten hormon. Istotną rolę w rozwoju cukrzycy typu II odgrywa otyłość i mała aktywność fizyczna pacjentów. Metformina to najczęściej stosowany lek w terapii cukrzycy, dlatego wielu pacjentów, którzy znajdują się pod opieką lekarza rodzinnego stosuje go przewlekle. Substancję tę przyjmuje się w formie doustnej, w dawce zaleconej przez lekarza.
Metformina obniża stężenie glukozy we krwi poprzez kilka mechanizmów. Po pierwsze zmniejsza produkcję glukozy w wątrobie poprzez hamowanie pewnych szlaków metabolicznych. Po drugie, metformina zwiększa wrażliwość tkanek organizmu na insulinę, przez co więcej glukozy wnika do komórek i jest przez nie wykorzystywane. Co więcej, zmniejsza wchłanianie glukozy oraz stymuluje takie reakcje biochemiczne, w wyniku których powstaje glikogen - czyli związek chemiczny zbudowany z cząsteczek glukozy. Co ważne, metformina nie prowadzi do nadmiernego spadku poziomu glukozy we krwi, czyli hipoglikemii. Jest lekiem bezpiecznym i skutecznym, a co ciekawe - wpływa również korzystnie na stężenie lipidów we krwi. Zmniejsza bowiem stężenie trójglicerydów i cholesterolu. Wpływa także korzystnie na spadek masy ciała u pacjentów, borykających się z nadwagą i otyłością. Warto wiedzieć, że metformina jest wykorzystywana nie tylko w terapii cukrzycy typu II, ale również stanu przedcukrzycowego i w zespole wielotorbielowatych jajników (PCOS).
