U nas zapłacisz kartą
"Problem wyprysku na pochwie - Przyczyny, Objawy i Skuteczne Leczenie"
Wyprysk
Kiedy dana osoba ma wyprysk ucha, zauważy suchą łuszczącą się skórę na uchu lub w przewodzie słuchowym.
- Swędzenie wokół lub w uchu
- Wypisać
- Zaczerwienienie
- Obrzęk
Ten stan może być bolesny i powodować infekcję.
Wyprysk może dotyczyć wszystkich obszarów ucha, w tym błony bębenkowej. Osoby z egzemą mają nadaktywny układ odpornościowy. Niektóre wyzwalacze, takie jak stres, pachnące balsamy, tkaniny lub infekcje, powodują stan zapalny skóry.
Leczenie
Leczenie wyprysku ucha zależy od rodzaju wyprysku danej osoby.
Zazwyczaj przepisuje się maść medyczną do zastosowania na tym obszarze. Inną opcją jest miejscowy steryd. Jeśli wyprysk znajduje się w przewodzie słuchowym, można przepisać krople steroidowe.
Ważne jest również rozważenie nawyków związanych ze stylem życia, takich jak:
- Noszenie tkanin takich jak bambus, bawełna lub jedwab
- Minimalizacja ekspozycji na kurz i sierść zwierząt
- Unikanie przetworzonej i silnie zapalnej żywności
W chłodniejsze miesiące zadbaj o odpowiednią ilość świeżego powietrza i użyj nawilżacza. Inne wyzwalacze egzemy to:
- Metal z biżuterii
- Pachnące mydła i balsamy
- Naprężenie
Opryszczka – leczenie
W przypadku zmian o niewielkim nasileniu można miejscowo stosować leki przeciwwirusowe (acyklowir, denotywir, dokozanol, tromantadynę), a także środki łagodzące objawy i wysuszające, np. pastę cynkową. W razie potrzeby – leki przeciwgorączkowe i przeciwbólowe. W opryszczce narządów płciowych leki do stosowania miejscowego są nieskuteczne.
W cięższych postaciach zakażeń opryszczkowych podaje się ogólnoustrojowo (doustnie lub dożylnie) leki przeciwwirusowe (acyklowir, walacyklowir), które hamują replikację (namnażanie się) wirusów HSV. Leki te zmniejszają nasilenie objawów zakażenia pierwotnego i nawrotowego, ale nie eliminują wirusa utajonego i nie zmniejszają ryzyka zakażenia innych osób ani częstości i ciężkości nawrotów po zaprzestaniu leczenia.
Leczenie zakażeń nawrotowych najlepiej rozpocząć w okresie objawów zwiastunowych, najpóźniej w dniu wystąpienia wykwitów.
U kobiet w ciąży stosuje się acyklowir, uważany za lek bezpieczny dla płodu.
Leczenie opryszczki ocznej powinien prowadzić okulista.
Zakażenia narządowe, opryszczka uogólniona
Zakażenia narządowe (np. zapalenie przełyku, zapalenie wątroby), czy opryszczka uogólniona występują najczęściej u pacjentów ze zmniejszoną odpornością (w tym po chemioterapii), otrzymujących leczenie immunosupresyjne po przeszczepieniu narządów czy w przebiegu AIDS.
W zaburzeniach odporności przebieg zakażenia HSV jest ciężki, a rokowanie poważne.
Łagodne, mało nasilone, miejscowe zmiany wywołane przez wirusy opryszczki na ogół nie wymagają zgłoszenia się do lekarza. O pomoc należy się zwrócić w przypadku zmian rozległych, opryszczki, której towarzyszą objawy ogólne (np. gorączka, bóle mięśni, złe samopoczucie) oraz gdy współistnieją czynniki ryzyka – ciężkie choroby skóry, upośledzona odporność, przyjmowanie glikokortykosteroidów, leczenie onkologiczne (chemioterapia, radioterapia).
Pilnego zgłoszenia się do lekarza wymagają chorzy z objawami neurologicznymi, a także zmianami w obrębie narządu wzroku.
Leczenia wymaga opryszczka narządów płciowych. Szybkie zgłoszenie się do lekarza jest ważne ze względu na znacznie większą skuteczność leczenia przeciwwirusowego zastosowanego na początku zakażenia w porównaniu z leczeniem zastosowanym później.
Co to jest opryszczka?
Opryszczka, czyli zakażenie opryszczkowe ma postać wykwitów wywołanych przez dwa blisko ze sobą spokrewnione wirusy: HSV-1 i HSV-2 (Herpes simplex virus, wirus opryszczki zwykłej). Pierwszy z nich zwykle powoduje opryszczkę w górnej części ciała (wargi i jama ustna), drugi głównie na narządach płciowych, ale zdarza się też odwrotnie. Zmiany niezależnie od umiejscowienia oraz typu wirusa praktycznie nie różnią się wyglądem.
Zakażenie przenosi się wyłącznie wśród ludzi przez bezpośredni kontakt (wirus znajduje się w wydzielinach), możliwe jest zakażenie okołoporodowe – z kobiety ciężarnej na płód lub na noworodka.
Zakażenia wirusami opryszczki są szeroko rozpowszechnione. Badania serologiczne wskazują, że przeważająca większość dorosłych (90%) jest zakażona wirusem HSV-1, a u co dziesiątego dorosłego występuje zakażenie HSV-2. Jednak tylko około połowy zakażonych osób cierpi na nawroty opryszczki wargowej. Zakażenia są często bezobjawowe.
Wirus opryszczki typu 1 (HSV-1) przenosi się z wydzieliną pęcherzykową, śliną oraz przez bezpośredni kontakt z błonami śluzowymi i skórą, np. przy pocałunkach, czasami przez picie z jednego naczynia, używanie wspólnych sztućców, maszynek do golenia czy ręczników. Najbardziej zaraźliwy jest płyn z pęcherzyków. Oznacza to, że najłatwiej jest się zarazić przez kontakt z pęcherzykami. Możliwe jest jednak także zakażenie od osób bez objawów.
Wirus szybko ginie w temperaturze pokojowej oraz po wyschnięciu, dlatego przenoszenie się opryszczki przez przedmioty lub drogą kropelkową należy do rzadkości.
Do zakażenia HSV-1 zwykle dochodzi w dzieciństwie, a HSV-2 podczas kontaktów seksualnych lub rzadko w czasie porodu. Zakażenie HSV-1 nie chroni przed zakażeniem HSV-2.
- ekspozycja na silne światło słoneczne (promieniowanie ultrafioletowe, UV)
- zakażenia górnych dróg oddechowych
- gorączka
- przemęczenie
- niedożywienie
- wyziębienie
- urazy
- zabiegi stomatologiczne
- miesiączka
- stosowanie glikokortykosteroidów
- operacje chirurgiczne
- stres.
W jaki sposób lekarz ustala rozpoznanie przyczyny powodującej świąd pochwy i sromu?
W trakcie badania lekarz może pobrać wymaz z pochwy oraz cytologię oraz wypisać skierowanie na badania krwi lub moczu. W przypadku widocznych zmian na sromie o niejasnym pochodzeniu lub niereagujących na leczenie, pobierze lub zleci pobranie fragmentu zmienionych tkanek w celu oceny tkanki pod mikroskopem przez patomorfologa.
Kobiety, które reagują świądem okolic intymnych na ogólnodostępne środki do prania lub środki higieny osobistej powinny zmienić je na te o właściwościach hipoalergicznych, co powinno doprowadzić do ustąpienia dolegliwości. Dolegliwości mogą złagodzić nasiadówki z rumianku i liści kory dębu.
Swędzenie pochwy i sromu, które występuje w wyniku infekcji intymnej leczy się za pomocą chemioterapeutyków, środków przeciwgrzybiczych lub antybiotyków, w zależności od tego, jaki drobnoustrój wywołał objawy, zazwyczaj w postaci globulek stosowanych dopochwowo oraz kremów do smarowania zewnętrznych narządów płciowych. Należy dokładnie zastosować się do zaleceń lekarskich oraz nie przerywać leczenia, nawet jeśli po kilkukrotnej aplikacji przepisanych leków dolegliwości się zmniejszyły, gdyż może to doprowadzić do szybkiego nawrotu dolegliwości. Swędzenie wynikające z atrofii sromu, spowodowane przez zmniejszenie stężenia estrogenów w okresie okołomenopauzalnym, łagodzi się za pomocą kremów, tabletek lub krążków dopochwowych zawierających estrogen. Inne przyczyny podrażnienia i świądu, takie jak liszaj mogą wymagać terapii miejscowej steroidami.
