U nas zapłacisz kartą
Wyprysk pieniążkowaty u niemowląt - Przyczyny, objawy i metody leczenia
Jak wyleczyć wyprysk pieniążkowaty?
Mimo, że wyprysk pieniążkowaty lubi nawracać i niekiedy przyjmuje postać przewlekłą, można go skutecznie leczyć. Kuracja opiera się na:
- łagodzeniu i opanowywaniu stanu zapalnego,
- odbudowie warstwy ochronnej naskórka,
- leczeniu nadkażenia bakteryjnego, jeśli takowe wystąpiło.
Leki na wyprysk pieniążkowaty stosuje się miejscowo. Przeważnie zawiera ona kortykosteroidy skutecznie zwalczające stan zapalny. Oprócz nich zaleca się głębokie nawilżanie zaatakowanej zmianami skóry, celem odbudowy bariery ochronnej i przyspieszenia regeneracji. W leczeniu nawilżającym stosowana jest maść na wyprysk pieniążkowaty, ponieważ skuteczniej odbudowuje ona warstwę lipidową naskórka niż kremy. Skuteczniej też zapobiegają utracie wody.
W przypadku zmian odpornych na działanie glikokortykosteroidów zaleca się włączenie leków immunomodulujących o działaniu miejscowym. Niekiedy lekarze włączają do kuracji doustne leki przeciwhistaminowe celem zmniejszenia dolegliwości świądowych.
Kiedy wypryskowi towarzyszy wtórne nadkażenie bakteryjne, konieczne jest podanie antybiotyków. W zależności od tego, jak jest ono głębokie i rozległe, podaje się antybiotyki miejscowe w postaci maści lub ogólnoustrojowe przyjmowane doustnie.
Rodzaje egzemy. Egzema a atopowe zapalenie skóry
Atopowe zapalenie skóry (AZS) i egzema nie są ze sobą tożsame, choć nazw tych bardzo często używa się zamiennie – również w literaturze medycznej. AZS to rodzaj egzemy – jej podtyp atopowy. A więc każde AZS jest egzemą, lecz nie każda egzema oznacza AZS.
Istnieje również wiele rodzajów egzemy nieatopowej. Szacuje się, że w 10–45% zapalenie skóry ma charakter nieatopowy (częściej u kobiet niż u mężczyzn) [4]. Egzema atopowa i nieatopowa różnią się poziomem całkowitej immunoglobuliny E (IgE) w surowicy, reakcją na alergeny w punktowych testach skórnych oraz wykrywalnością swoistych przeciwciał IgE [4]. Dla podtypu atopowego charakterystyczne są m.in. cięższy przebieg i uszkodzenie bariery naskórkowej [4].
W podziale przedstawionym przez Amercian Academy of Dermatology wyróżnionych zostało siedem typów egzemy [1,2].
Atopowe zapalenie skóry
Atopowe zapalenie skóry (AZS) jest najczęstszym rodzajem egzemy, dotykającym ok. 4,4% dorosłych oraz 18,6% dzieci i młodzieży w Europie [1,5]. Przy czym 20% wszystkich przypadków to postacie umiarkowane lub ciężkie [5]. Roczne koszty, jakie AZS generuje w krajach europejskich, sięgają rzędu 30 mld euro [5].
AZS jest chorobą przewlekłą, której objawy mogą pojawiać się okresowo i znikać przez całe życie. Rozpoczyna się zwykle w pierwszych sześciu miesiącach życia dziecka. Niekiedy nakłada się na inne rodzaje egzemy [1]. W powstawaniu AZS podkreślana jest rola filagryny [1].
Choroba ta może znacząco wpływać na fizyczną, emocjonalną i społeczną jakość życia. Szczególnie wyniszczające jest błędne koło swędzenia i drapania, które powoduje trudności ze snem [5]. W przebiegu AZS wysypka może wystąpić na całym ciele. Sączy się i krwawi po zadrapaniu, a następnie wysycha i ulega odbarwieniu. Powtarzające się drapanie może powodować grubienie i twardnienie skóry. Jest to proces zwany lichenizacją [1].
Co to jest wyprysk pieniążkowaty?
Wyprysk pieniążkowaty, określany też mianem „wyprysku mikrobowego”, to typ wyprysku kontaktowego o okrągłym kształcie. Z wyglądu przypomina on monety o średnicy od kilku milimetrów do kilku centymetrów. Zmiany związane z chorobą są wyraźnie odgraniczone i mogą być rozsiane na różnych częściach ciała. Zwykle można je zauważyć na skórze tułowia, kończyn i rąk. Dość łatwo jest je rozpoznać, ponieważ w widoczny sposób odcinają się od naturalnego koloru skóry. W internecie można znaleźć wiele zdjęć wyprysku pieniążkowatego – bez problemu więc sprawdzisz, jak on dokładnie wygląda.
Rzadko kiedy rozpoznawany jest wyprysk pieniążkowaty u dzieci – można powiedzieć, że jest to zjawisko nietypowe. Warto jednak zaznaczyć, że – mimo to – może pojawić się on u osób w każdym wieku i każdej płci. Częściej atakuje mężczyzn, którzy zmagają się zazwyczaj z tą chorobą między 55. a 65. rokiem życia. U kobiet natomiast występuje ona najczęściej między 15. a 25. rokiem życia.