U nas zapłacisz kartą
"Wyprysk w okolicy odbytu - Przyczyny, Objawy i Skuteczne Leczenie"
Jak często występuje alergiczny wyprysk kontaktowy? (tu: czy występuje rodzinnie)
Tak jak wspomniano, wyprysk jest często występującą jednostką dermatologiczną, przy czym w populacji dorosłych dominuje kontaktowe zapalenie skóry z podrażnienia wywołane drażniącym działaniem substancji zewnętrznych na skórę człowieka, takich jak detergenty, rozpuszczalniki, kwasy i zasady. U dzieci występowanie tej postaci wyprysku jest co prawda możliwe, jednak ze względu na brak kontaktu z wymienionymi substancjami należy ona do rzadkości, częściej stwierdza się alergiczne kontaktowe zapalenie skóry. W przypadku alergicznego wyprysku kontaktowego nie obserwuje się podłoża genetycznego ani występowania rodzinnego. Obecność chorób atopowych (astmy, alergicznego nieżytu nosa, atopowego zapalenia skóry) nie zwiększa ryzyka rozwoju tego schorzenia, chociaż w populacji dzieci z rozpoznaniem atopowego zapalenia skóry, ze względu na uszkodzenia naskórka, ta postać wyprysku może się rozwinąć niezależnie.
Alergiczny wyprysk kontaktowy cechuje się występowaniem różnorodnych zmian skórnych. Jak już wspomniano, podstawowym wykwitem jest grudka, która przekształca się w pęcherzyk, a ten z kolei w sączącą nadżerkę, pokrywającą się z czasem strupkiem. Zmiany te lokalizują się na rumieniowym podłożu, są wyraźnie odgraniczone od zdrowej skóry i mogą się ze sobą zlewać, tworząc rozległe ogniska. Zmianom skórnym towarzyszy nasilony świąd, a w okresie gojenia obserwuje się złuszczanie naskórka. W fazie przewlekłej dominuje pogrubienie naskórka, może nawet dochodzić do jego bolesnych pęknięć. Zmiany lokalizują się zwykle w miejscu kontaktu z uczulającym alergenem. W przypadku niklu, który jest jednym z najczęstszych alergenów, zmiany skórne mogą być umiejscowione na pleckach dziecka (w miejscu przylegania do skóry metalowych zapinek), w okolicy pępka (z powodu kontaktu z metalowym guzikiem) czy na nadgarstku (w wyniku kontaktu z metalowym paskiem od zegarka).
Przetoka okołoodbytnicza – powikłania po zabieg
Zabieg przetoki okołoodbytniczej jak każde postępowanie operacyjne wiąże się z ryzykiem powikłań. Najczęstsze to krwawienia śród- i pooperacyjne (w ciężkich przypadkach wymagają założenia setonu do kanału przetoki lub reoperacji), a dodatkowo uszkodzenie zwieraczy odbytu, które wiąże się z nietrzymaniem stolca i gazów. Grupą podwyższonego ryzyka tego skutku ubocznego są osoby poddawane operacjom przetok, które głęboko penetrują do miednicy mniejszej i nawrotowych.
Postępowanie po operacji przetoki okołoodbytniczej:
- przestrzeganie higieny okolicy odbytu,
- wykonywanie nasiadówek,
- dbanie o prawidłowe wypróżnienia, co zapewni dieta bogata w błonnik i spożywanie co najmniej 2 l płynów dziennie,
- smarowanie blizny zmiękczającymi maściami,
- zapewnienie prawidłowego składu flory jelitowej – należyta dieta, a niekiedy i zażywanie probiotyków,
- noszenie przepuszczającej powietrze i umożliwiające wchłanianie potu bawełnianej bielizny.
Jak zbudowany jest układ pokarmowy? Odpowiedź znajdziesz w filmie:
Kontaktowe zapalenie skóry (wyprysk kontaktowy) - leczenie
Zasadnicze znaczenie ma wyeliminowanie kontaktu z alergenem lub czynnikiem drażniącym.
Podstawę leczenia przeciwzapalnego kontaktowego zapalenia skóry alergicznego i z podrażnienia stanowią glikokortykosteroidy stosowane miejscowo (np. w maści, kremie) zazwyczaj od kilku do kilkunastu dni. Bardzo suche zmiany na dłoniach lub stopach w ostrym okresie zapalenia mogą wymagać stosowania glikokortykosteroidów pod opatrunkiem. Czasem lekarz może zalecić także stosowanie glikokortykosteroidów doustnie w ciężkich przypadkach ostrego zapalenia lub w przypadku zajęcia dużej powierzchni skóry.
W ostrym zapaleniu z pęcherzykami i wysiękiem (zbieraniem się płynu) oprócz glikokortykosteroidów stosuje się okłady ściągające – z samej wody, z 0,9-procentowym roztworem NaCl lub z octanowinianem glinu. Okłady wysuszają skórę i łagodzą świąd. Stosuje się je kilka razy dziennie – wilgotną bawełnianą tkaninę nakłada się na skórę i zmienia 1–4 razy co 15–30 min.
W przypadku przewlekłego zapalenia i pogrubienia i szorstkości skóry w następstwie zapalenia, szczególnie w kontaktowym zapaleniu skory z podrażnienia, skuteczne są środki nawilżające z dużą zawartością tłuszczów, środki keratolityczne, czyli rozpuszczające zrogowaciałą warstwę naskórka (kremy zawierające polidokanol i mocznik) oraz wazelina.
Świąd można opanować, stosując doustnie leki przeciwhistaminowe lub leki przeciwświądowe (mentol 0,1–2%, kamfora 0,1–3%) miejscowo.
Fototerapię UVA lub UVB, czyli naświetlanie zmian, lekarz może zalecić u chorych, u których inne sposoby leczenia okazały się nieskuteczne albo są przeciwwskazane. Chorzy narażeni na alergeny zawodowe, którzy nie mogą stosować rękawic lub kremów ochronnych, mogą odnieść korzyść z przewlekłego stosowania fototerapii.
W fotoalergicznym i fototoksycznym kontaktowym zapaleniu skóry stosuje się preparaty zawierające filtry promieniowania UVB i UVA.Ropień odbytu
Ropień odbytowo-odbytniczy (ropień odbytu) to zamknięta przestrzeń zawierająca ropę i bakterie zlokalizowana w tkankach miękkich w pobliżu odbytu i odbytnicy. Ropnie dzieli się w zależności od lokalizacji względem mięśni zwieracza wewnętrznego i zewnętrznego odbytu. Mięśnie te niczym pierścień otaczają kanał odbytu: zwieracz wewnętrzny położony jest w najbliższym sąsiedztwie kanału odbytu, mięsień zwieracz zewnętrzny leży na zewnątrz od zwieracza wewnętrznego, oddzielony od niego cienką warstwą tkanki łącznej. Mięsień zwieracz wewnętrzny pozostaje w stałym skurczu i utrzymuje szczelność odbytu. Fizjologicznie ulega rozluźnieniu tylko podczas oddawania stolca. Mięsień zwieracz zewnętrzny jest mięśniem poprzecznie prążkowanym zależnym od woli.
Najczęściej ropień położony jest tuż obok kanału odbytu, w jego dolnym biegunie (ropień okołoodbytowy), rzadziej lokuje się między zwieraczami (ropień międzyzwieraczowy) lub bocznie od obu zwieraczy (ropień odbytniczo-kulszowy).
Ryc. Budowa odbytu
Szerzenie się zakażenia od ropnia do skóry okolicy okołoodbytowej powoduje powstanie przetoki, czyli patologicznego połączenia między skórą a kanałem odbytu. Ropień jest fazą ostrą zakażenia, przetoka zaś jest wyrazem fazy przewlekłej.
Jakie są sposoby leczenia alergicznego wyprysku kontaktowego?
Podstawową zasadą terapii jest unikanie kontaktu z uczulającym alergenem/alergenami i stosowanie miejscowych preparatów przeciwalergicznych oraz przeciwzapalnych. Dodatkową, niezwykle istotną, rolę pełni właściwa pielęgnacja zmienionej zapalnie skóry dziecka.
Do leków o działaniu przeciwzapalnym i przeciwalergicznym należą miejscowo stosowane preparaty glikokortykosteroidów, które powinny być dobrane pod względem siły działania i podłoża do stanu klinicznego oraz wieku dziecka. Alternatywną formę leczenia stanowią inhibitory kalcyneuryny, takie jak takrolimus lub pimekrolimus, które są bezpieczne i pozbawione działań niepożądanych typowych dla miejscowych preparatów glikokortykosteroidowych.
Wśród preparatów przeznaczonych do pielęgnacji skóry zmienionej w przebiegu alergicznego wyprysku kontaktowego należy wymienić nowoczesne środki myjące i natłuszczające (emolienty), o neutralnym pH i pozbawione konserwantów, dodatków zapachowych oraz barwników. Obecnie na rynku dostępnych jest szereg takich preparatów przygotowanych z myślą o alergicznej skórze dziecka.