U nas zapłacisz kartą
Bąbel z krwią na skórze - Przyczyny, Objawy i Sposoby Leczenia
Bąble na skórze jak po oparzeniu
Najczęstszą przyczyną powstawania bąbli na skórze są oparzenia. Do oparzenia może dojść w wyniku kontaktu skóry z wysoką temperaturą, promieniowaniem lub substancją żrącą. Bąble powstałe na skórze w skutek oparzenia, zazwyczaj są wypełnione płynem surowiczym, który ma na celu ochronę organizmu przed rożnymi zakażeniami. Z tego powodu nie należy ich przebijać.
Często oparzenia powstają przy gotowaniu, a jeśli czynność ta powtarzana jest przez nas codziennie - trudno o to, by bąble szybko i sprawnie się wygoiły. Zazwyczaj ich leczenie na dłoniach może trwać do ok. 2. a nawet 3. tygodni.
Bąble po oparzeniu różnią się wyglądem w zależności od tego, jaki czynnik je spowodował. Zazwyczaj takie bąble mają kilka milimetrów średnicy.
Ropne bąble na skórze
Bąble ropne na skórze wskazywać mogą nie tylko na jedną z postaci opryszczki, ale też tzw. czyraczność. Czyraki są objawem gronkowcowego zapalenia mieszków włosowych.
W przebiegu infekcji w pierwszej kolejności na skórze pojawiają się niezwykle bolesne, czerwone, twarde i zbite guzki. Po kilku dniach pod ich powierzchnią zaczyna się zbierać ropna treść.
W dalszej kolejności dochodzi do samoczynnego pęknięcia zmiany skórnej i rozlania się jej zawartości. Wiąże się to z kolejną porcją doznań bólowych, a dodatkowo należy się liczyć z tym, że w miejscu rozerwania czyraka pozostanie głęboka, widoczna blizna.
Czyraki występują pojedynczo. Mogą się pojawić w każdym niemal miejscu, ale zwłaszcza na plecach, ramionach, pośladkach, klatce piersiowej, szyi. W ostatnim przypadku istnieje ryzyko poważnych powikłań, z zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych włącznie.
Innym schorzeniem, w przebiegu którego pojawiające się na skórze bąble wypełnione są ropą, jest choroba Duhringa. Jest to skórna postać celiakii, a więc skrajnej postaci nietolerancji glutenu. Mimo zupełnie odrębnej etiologii, zmiany skórne przypominają te, które pojawiają się u pacjentów chorych na opryszczkę.
Różni się jednak ich lokalizacja. W tym przypadku ropnie pojawiają się w takich miejscach, jak:
- kolana i łokcie,
- pośladki i lędźwie,
- okolice łopatek,
- twarz i owłosiona skóra głowy.
Jak wyglądają przęcherze oparzeniowe?
Oparzenie termiczne z bąblami
Nazywa się je różnie: bąble, pęcherze lub burchle. Tak czy inaczej, są dla nas nieprzyjemną pozostałością po spotkaniu ze źródłem ciepła, promieniowaniem lub substancją żrącą. Najczęstszą i najbardziej znaną przyczyną powstawania pęcherzy na skórze jest oparzenie termiczne drugiego stopnia. Jeżeli po oblaniu wrzątkiem czy olejem w miejscu uszkodzonym pojawiają się bąble, to znaczy, że mamy do czynienia z nieco głębszym oparzeniem. W przypadku poparzeń pierwszego stopnia skóra będzie tylko zaczerwieniona.
Bąble oparzeniowe są wypełnione płynem surowiczym. W ten sposób organizm buduje naturalną ochronę przed zakarzeniami, dlatego nie należy ich przebijać. Trzeba po prostu zaczekać, aż same zejdą.
Kiedy zbyt wcześnie pęknie pęcherz oparzeniowy, może dojść do zakażenia. Najlepiej jest od razu zdezynfekować to miejsce i zakryć czystym opatrunkiem. Bąbli nie dezynfekujemy, jednak jeśli nie pękną. Jeżeli burchel bardzo nam dokucza, to możemy poprosić lekarza czy może przebić go, zapewniając sterylne warunki.
Ponieważ oparzenia wrzątkiem czy olejem najczęściej zdarzają się podczas gotowania, to najbardziej są na nie narażone ręce, okolice kciuka i palca wskazującego oraz nadgarstka. To jeden z powodów, dla których oparzeni w ogóle decydują się przebić pęcherz.
Bąbel lub bąble oparzeniowe mogą się leczyć do około 2 do 3 tygodni. Po tym czasie pęcherz znika i prawdopodobnie unikniemy pojawienia się blizny. Dużo zależy od tego, czy było to powierzchniowe poparzenie wrzątkiem, czy głębokie oparzenie olejem.
Jak wyglądają burchle?
Zanim zaczniemy porównywanie pęcherzy oparzeniowych z innymi, dobrze będzie powiedzieć więcej o ich wyglądzie. W zależności od stopnia i źródła poparzeń będą wyglądać bardzo różnie. Od bąbla oparzeniowego o średnicy kilku milimetrów do wielkich burchli, przesłaniających sporą część kończyny. Z bąblami niedużej wielkości zwykle radzimy sobie we własnym zakresie. Wewnątrz znajduje się biały lub żółty płyn surowiczy, zwany też limfatycznym. To właśnie wypełnianie się miejsca tym płynem powoduje podniesienie naskórka i powstanie czegoś w rodzaju naturalnej poduszki ochronnej. Kiedy pęknie pęcherz, ten naturalny kompres zostaje zniszczony i zarazki mają bezpośredni dostęp do głębszych warstw naszej skóry.
Bąble na skórze z płynem surowiczym
Obejmuje skórę i błony śluzowe. Powodowana jest pojawieniem się w układzie krążenia oraz w przestrzeniach międzykomórkowych naskórka nieprawidłowych przeciwciał, skierowanych przeciwko białkom tzw. desmogleiny (Dsg 1 i Dsg3). Wyróżnia się kilka postaci pęcherzycy, z których najcięższą jest „zwykła”.
W jej przebiegu występują kolejno po sobie takie objawy, jak:
- nadżerka w obrębie błon śluzowych jamy ustnej, z czasem coraz bardziej bolesna,
- ekspansja nadżerki na błony śluzowe krtani, spojówek, narządów płciowych, odbytu,
- wystąpienie dużych i bolesnych bąbli na ciele, wypełnionych surowicą, z tendencją do samoistnego pękania,
- powstawanie sączących nadżerek na skórze, w miejscu rozerwanych pęcherzy,
- narastające pieczenie i świąd,
Tego typu zmiany skórne rozlewają się na coraz większej powierzchni, mogą obejmować też twarz i owłosioną skórę głowy.
Objawy chorób skóry: zmiany skórne, wykwity skórne
Wykwity skórne to zmiany na skórze, które są objawami chorób skóry. W poszczególnych chorobach wykwity mają charakterystyczny wygląd – kolor, kształt, postać, lokalizację i na tej podstawie dermatolog zwykle jest w stanie ustalić rozpoznanie. Zmiany skórne się mogą zmieniać w czasie oraz ustępować z pozostawieniem blizny lub bez niej. Do wykwitów należą: plama, grudka, guzek, guz, pęcherzyk, pęcherz, krosta, bąbel, a także nadżerka, przeczos, pęknięcie i rozpadlina, łuska, strup, owrzodzenie oraz blizna.
Wykwity skórne to zmiany na skórze będące objawami jej choroby. Podstawą diagnostyki dermatologicznej jest prawidłowa umiejętność ich oceny i różnicowania.
- pierwotne wykwity są zazwyczaj bezpośrednim wynikiem rozwoju procesu chorobowego w skórze
- wykwity wtórne na ogół rozwijają się z pierwotnych i są ich następstwem.
Nie jest to jednak reguła, ponieważ w niektórych przypadkach, nawet we wczesnym okresie choroby nie udaje się stwierdzić wykwitów pierwotnych, które mogą być krótkotrwałe.
- plama
- grudka
- guzek
- guz
- pęcherzyk
- pęcherz
- krosta
- bąbel.
- nadżerkę
- przeczos
- pęknięcie i rozpadlinę
- łuskę
- strup
- owrzodzenie a także
- bliznę.
