U nas zapłacisz kartą
Blizna po postrzale - Piękno, które tkwi w historii i przeżyciach
Blizny patologiczne po cesarce – postępowanie i zapobieganie
W przypadku pojawienia się niepokojących objawów, takich jak niewłaściwy wygląd blizny, gorączka czy złe samopoczucie, należy skontaktować się z lekarzem pierwszego kontaktu lub ze szpitalem, w którym odbywał się poród. Z dużym prawdopodobieństwem zostanie wykonane badanie CRP w celu potwierdzenia lub wykluczenia ewentualnego stanu zapalnego toczącego się w organizmie.
Jeśli istnieją ku temu wyraźne wskazania, lekarz powinien włączyć antybiotykoterapię dostosowaną do stanu kobiety. Co to oznacza? Należy przede wszystkim uwzględnić, czy kobieta karmi piersią i dobrać taki antybiotyk, który nie będzie miał negatywnego wpływu na laktację.
Trzeba jednak pamiętać, że zdecydowanie łatwiej jest zapobiegać rozwojowi blizn patologicznych niż je leczyć. Warto więc jak najszybciej rozpocząć mobilizację blizny po cesarskim cięciu, która może zminimalizować ryzyko ich powstawania. Młode mamy powinny również dbać o gojącą się ranę, a później także o bliznę odpowiednio ją pielęgnując oraz dbając o higienę od pierwszych chwil po porodzie.
Dobrym rozwiązaniem, które ułatwi pielęgnację blizny po cesarskim cięciu będą preparaty do stosowania miejscowego, w tym leki dostępne bez recepty. Można stosować je systematycznie już około szóstego tygodnia po porodzie, najlepiej po wcześniejszej mobilizacji blizny.
Jeśli poświęcimy swojej bliźnie wystarczająco dużo uwagi, zadbamy o prawidłową higienę i będziemy bacznie ją obserwować, miejsce po cięciu cesarskim będzie zdecydowanie lepiej i szybciej się goić.
Czym są blizny patologiczne i kiedy możemy mieć z nimi do czynienia?
Proces tworzenia się blizny nie zawsze jednak przebiega prawidłowo. W efekcie mogą powstawać blizny patologiczne, które nie tylko wyglądają nieestetycznie, ale także powodują ból i dyskomfort, a nawet skutkują ograniczeniem ruchomości w różnych częściach ciała. Do blizn patologicznych zaliczają się między innymi blizny przerostowe i bliznowce.
Zwłaszcza bliznowce mogą przysporzyć młodej mamie wielu zmartwień. Taka blizna ma zwykle czerwoną lub fioletowo-różową barwę i guzowatą strukturę. Z czasem może także powiększać się, a nawet osiągać grubość palca wskazującego dorosłej osoby! Procesowi tworzenia się bliznowców towarzyszy bardzo intensywny świąd, powodującym dość duży dyskomfort.
Z kolei blizny przerostowe w odróżnieniu do bliznowców są nieco łagodniejszym rodzajem blizny patologicznej. Mogą być wypukłe i nieco zaczerwienione (choć nie zawsze!), a także rozlane na skórze. Zwykle nie powodują jednak tak intensywnego świądu jak bliznowce.
Czynniki wpływające na powstawanie blizn patologicznych
Do najczęstszych czynników zwiększających ryzyko wystąpienia blizn patologicznych można zaliczyć:
- skłonności genetyczne
- wiek (im starsza kobieta, tym dłuższy proces regeneracji skóry po cesarskim cięciu)
- choroby współistniejące, np. cukrzyca
- stan odżywienia i ewentualne niedobory
- niska masa ciała kobiety
Czym jest blizna?
Blizna jest to tkanka włóknista, która powstaje w miejscu, gdzie doszło do naruszenia dużej ilości błony podstawnej. Im głębsza rana, tym większe zniszczenie błony podstawnej i tym samym większe ryzyko pozostania blizny.
Proces powstawania blizny dzielony jest na etapy, które rozpoznać możemy m.in. po wyglądzie blizny. Świeża ma kolor czerwony, co wynika z tworzenia się naczyń włosowatych w miejscu zranienia. Później jaśnieje i przybiera kolor różowy, by w końcu stać się biała. Na ostatnim etapie zmienia się struktura tkanki bliznowatej – sztywnieje i robi się coraz mniej elastyczna.
Warto podkreślić, że fragment skóry objęty blizną nie posiada żadnych gruczołów. Nie ma więc tam ani mieszków włosowych, ani komórek, w których zwykle gromadzi się barwnik. Z tego też powodu na bliźnie nie wyrastają włosy, a ona sama nie zmienia koloru pod wpływem słońca.
Powstanie blizny to nie tylko problem natury estetycznej. Wiele z nich powoduje napięcie powięzi, co może powodować np. dysfunkcje pobliskich obszarów ciała i to nie tylko związanych ze skórą, ale i narządami, które znajdują się np. pod powłokami brzusznymi. Część z nich może też ograniczać ruchomość stawów, powodować swędzenie lub ból.