U nas zapłacisz kartą
Blizna po ugryzieniu psa - Przyczyny, leczenie i sposoby zapobiegania
Postępowanie po ugryzieniu przez psa
Co robić, gdy ugryzie pies ? W jaki sposób zająć się raną po ugryzieniu? Kiedy trzeba udać się do lekarza – czy powierzchowne, lekkie ugryzienie przez psa tego wymaga? Jakie zagrożenia niesie za sobą takie zranienie?
Wiedza na temat pierwszej pomocy przy ugryzieniu przez psa, na szczęście, nie przydaje się aż tak często, jak na przykład ta dotycząca postępowania w przypadku oparzeń , ale z pewnością warto wiedzieć, co zrobić również w takiej sytuacji. Oto najważniejsze zasady – na początek kilka słów o profilaktyce, a potem o działaniach, które należy podjąć po zdarzeniu.
Jak wygląda rana po ugryzieniu psa?
Ranę, która powstała w wyniku pogryzienia przez psa, nazywamy kąsaną. Chociaż podział ran na rodzaje jest ważny dla personelu medycznego, głównie ze względu na odmienne zasady ich odkażania i opatrywania, może być przydatny także dla nas. To pomoże nam zrozumieć, że rana ranie nierówna. Uraz po ugryzieniu może być niewielki lub rozległy i dotyczyć wielu struktur takich jak skóra, ścięgna, nerwy czy kości. W wyniku szarpnięć może dojść do odgryzienia fragmentu ciała lub nawet całej kończyny.
Nie zawsze jednak powinniśmy kierować się tylko stopniem obrażeń.
Małe rany przypominające jedynie ukłucie mogą być trudniejsze do wyleczenia.
Nieleczona infekcja może przenieść się na otaczające dookoła tkanki i doprowadzić do ich martwicy, a nawet amputacji kończyny lub zagrażającej życiu infekcji ogólnoustrojowej.
Ugryzienie przez psa a szczepienie przeciw tężcowi
Szczepienie przeciw tężcowi wchodzi w skład szczepień obowiązkowych w Polsce. Zgodnie z Programem Szczepień Ochronnych każde dziecko powinno zostać zaszczepione czterema dawkami w 2,3.-4,5., i 16.-18. miesiącu życia. Są to szczepienia podstawowe. Dawki przypominające podajemy w 6. oraz 14. roku życia. Taki schemat szczepień gwarantuje uzyskanie trwałej odporności.
Dorośli w wieku 19 lat otrzymują kolejną dawkę w skojarzeniu ze szczepionką przeciw błonicy. Jeżeli osoby dorosłe w przeszłości nie były szczepione lub nie mają udokumentowanych szczepień, powinny zostać zaszczepione w schemacie: pierwsze dwie dawki w odstępie 4-6 tygodni, a trzecia po 6-12 miesiącach.
Wszystkim osobom dorosłym zaleca się także raz na 10 lat kolejną dawkę przypominającą, np. w skojarzeniu ze szczepionkami przeciw błonicy, tężcowi i krztuścowi. Oznacza to, że po ugryzieniu szczepi się głównie osoby bez pełnego schematu szczepienia lub dokumentacji medycznej.
Lekarz może również podjąć decyzję o podaniu szczepionki, jeśli:
- rana jest mocno zanieczyszczona,
- tkanki są zmiażdżone lub martwe,
- rana została oczyszczona dopiero po ponad dobie od incydentu.
Dodatkowo lekarz oceni konieczność podania antytoksyny tężcowej.