U nas zapłacisz kartą
Blizna po ugryzieniu psa - Przyczyny, leczenie i sposoby zapobiegania
Zwichnięte lub rozciągnięte łapy u psa: objawy i leczenie
Najczęstszą konsekwencją urazów kończyn lub nadmiernego obciążenia aparatu więzadłowego jest zwichnięcie lub rozciągnięcie przedniej łapy (barku), stawu biodrowego lub kolanowego psa. Te patologie są ze sobą ściśle powiązane, ponieważ jednej z nich prawie zawsze towarzyszy druga. Jednocześnie istnieją istotne różnice między zwichnięciem a skręceniem, zarówno pod względem stopnia uszkodzenia stawu i nasilenia objawów, jak i złożoności leczenia..
- traumatyczne - związane z &nieśmiałe urazy w wyniku upadków z dużej wysokości, wypadków drogowych, aktywnych gier lub uszkodzeń podczas porodu,
- wrodzony - spowodowany patologiami rozwoju wewnątrzmacicznego płodu w czasie ciąży.
Ponadto, zgodnie z etiologią, zwichnięcia kończyn dzieli się na następujące typy:
- paralityk &nieśmiały - spowodowany zanikiem mięśni podtrzymujących staw.
- patologiczny - jest konsekwencją chorób układu mięśniowo-szkieletowego,
- „Zwykłe” - gdy rozciągnięte więzadła nie są w stanie w pełni podeprzeć stawu i przy najmniejszym wzroście obciążenia następuje ponowne zwichnięcie.
Skręcenia mogą być lekkie do umiarkowanych. Ciężkie jest już zerwanie więzadeł, któremu zwykle towarzyszy zwichnięcie i wyróżnia się jako odrębny rodzaj urazu.
Jeśli mówimy o patogenezie, to zwichnięcie lub rozciągnięcie przedniej łapy u psa ma z reguły traumatyczne pochodzenie, a naruszenie integralności stawu biodrowego jest najczęściej spowodowane wewnętrznymi zmianami patologicznymi. Ponadto takie naruszenia anatomicznej geometrii i integralności aparatu więzadłowego mogą wystąpić z różnych powodów na każdym stawie każdej kończyny..
Pogryzienie przez psa - co robić? Pierwsza pomoc i leczenie po ugryzieniu przez psa
Pogryzienie przez psa wymaga natychmiastowej interwencji lekarskiej, nawet jeśli konsekwencją ataku zwierzęcia są tylko powierzchowne rany. Lekarz powinien oczyścić i opatrzyć rany oraz - co najważniejsze - podać szczepionkę przeciwko tężcowi i wdrożyć profilaktykę wścieklizny. Sprawdź, co robić przy pogryzieniu przez psa, jak wygląda pierwsza pomoc i na czym polega leczenie poszkodowanego.
Pogryzienie przez psa może się skończyć tylko na powierzchownych zadrapaniach i otarciach albo na rozległych i głębokich ranach, które stanowią bezpośrednie zagrożenie życia. Najczęściej jednak doznaje się wielu ran kąsanych i szarpanych o różnym stopniu rozległości.
Niekiedy mogą one wydawać się niewielkie, jednak nie należy ich lekceważyć, gdyż mogą okazać się głębokie. U starszych dzieci i dorosłych najczęściej dochodzi do pogryzienia nogi, jednak u małych dzieci obrażeniu ulega zwykle górna połowa ciała - głowa, twarz i szyja.
Spis treści
Ugryzienie przez psa a szczepienie przeciw wściekliźnie
Szczepienie przeciw wściekliźnie nie wchodzi w schemat szczepień obowiązkowych. Zazwyczaj jest szczepieniem profilaktycznym zalecanym przy podróżach. W przypadku pogryzienia pacjent przyjmuje mniej dawek szczepionki i nie ma konieczności podawania immunoglobuliny RIG ( rabies immunoglobulin). Jest ona trudno dostępna w wielu krajach, w szczególności tych mniej rozwiniętych. Szczepienia podaje się także profilaktycznie pracownikom mającym na co dzień kontakt ze zwierzętami, np. weterynarzom lub leśniczym.
Dzięki obowiązkowi szczepień zwierząt domowych wścieklizna w Polsce została prawie całkowicie wyeliminowana. Występuje ona zazwyczaj u dzikich zwierząt, dlatego lekarz zaleca szczepienie głównie w przypadku pogryzień przez te zwierzęta oraz gdy nie znamy psa, który nas pogryzł. Nie ma wówczas możliwości obserwacji jego zachowania oraz przebadania go.
Szczepienie zapewni nam 100% skuteczności przed i po ugryzieniu pod warunkiem, że zostanie podane przed rozwinięciem się objawów. Mogą one pojawić się w ciągu 3-8 tygodni lub nawet później.
- ból głowy,
- gorączka,
- nudności,
- niepokój,
- nadpobudliwość,
- obrzęk wokół miejsca ugryzienia,
- wodowstręt oraz światłowstręt (to objawy charakterystyczne dla człowieka).
Następnie dochodzi do porażenia mięśni i śpiączki.
Czy po ugryzieniu przez psa trzeba iść do lekarza?
Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) ryzyko zakażenia jest najwyższe w przypadku ugryzienia w okolicach głowy, szyi, twarzy i genitaliów, ponieważ są to miejsca o dużym ukrwieniu. Wizyta u lekarza jest konieczna z kilku powodów. Przede wszystkim ważna jest tzw. profilaktyka poekspozycyjna. W przypadku rany kąsanej podobnie jak rany mocno zabrudzonej ziemią czy np. rozległego oparzenia konieczne może być przyjęcie szczepionki przeciw tężcowi. Przy pogryzieniu przez zwierzę pacjent dodatkowo powinien zostać zaszczepiony przeciw wściekliźnie.
Poza zleceniem szczepień ochronnych lekarz oczyści ranę z martwicy i biofilmu bakteryjnego. Często użycie antyseptyku i specjalistycznego opatrunku o funkcji czyszczącej nie wystarczy, a lekarz będzie musiał opracować ranę chirurgicznie. Zadecyduje on też, czy konieczne będzie wykonanie posiewu z rany, a następnie podanie antybiotyku doustnego. Umożliwi to rozpoznanie drobnoustrojów oraz wybór leku przeciwbakteryjnego.
Lekarz dobierze również rodzaj opatrunku. Zostanie on zmieniony przez pielęgniarkę lub pacjent będzie zmieniać go samodzielnie w domu. Wybór opatrunku zależy od wielkości wysięku, potrzeby oczyszczenia, głębokości i stanu skóry dookoła rany oraz jej umiejscowienia.
Od 2007 roku specjaliści nie zalecają stosowania antybiotykoterapii miejscowej. Oznacza to, że nie wolno stosować na ranę maści czy aerozolu z antybiotykiem. Preparaty te zwiększają mechanizmy obronne bakterii (oporność drobnoustrojów), pogarszając tym samym proces leczenia. Przez takie działanie terapia doustna może być nieskuteczna.
Ugryzienie przez psa a szczepienie przeciw tężcowi
Szczepienie przeciw tężcowi wchodzi w skład szczepień obowiązkowych w Polsce. Zgodnie z Programem Szczepień Ochronnych każde dziecko powinno zostać zaszczepione czterema dawkami w 2,3.-4,5., i 16.-18. miesiącu życia. Są to szczepienia podstawowe. Dawki przypominające podajemy w 6. oraz 14. roku życia. Taki schemat szczepień gwarantuje uzyskanie trwałej odporności.
Dorośli w wieku 19 lat otrzymują kolejną dawkę w skojarzeniu ze szczepionką przeciw błonicy. Jeżeli osoby dorosłe w przeszłości nie były szczepione lub nie mają udokumentowanych szczepień, powinny zostać zaszczepione w schemacie: pierwsze dwie dawki w odstępie 4-6 tygodni, a trzecia po 6-12 miesiącach.
Wszystkim osobom dorosłym zaleca się także raz na 10 lat kolejną dawkę przypominającą, np. w skojarzeniu ze szczepionkami przeciw błonicy, tężcowi i krztuścowi. Oznacza to, że po ugryzieniu szczepi się głównie osoby bez pełnego schematu szczepienia lub dokumentacji medycznej.
Lekarz może również podjąć decyzję o podaniu szczepionki, jeśli:
- rana jest mocno zanieczyszczona,
- tkanki są zmiażdżone lub martwe,
- rana została oczyszczona dopiero po ponad dobie od incydentu.
Dodatkowo lekarz oceni konieczność podania antytoksyny tężcowej.
