U nas zapłacisz kartą
Objawy chłoniaka skórnego z komórek T
Kto leczy chłoniaka CTCL?
Często w procesie leczenia chłoniaka T-komórkowego pacjent odwiedza specjalistów wielu gałęzi medycyny. Na etapie diagnostyki potrzebna jest opinia dermatologa. Patomorfolog ocenia pod mikroskopem pobrany wycinek skóry. W późniejszym etapie proces leczenia nadzoruje hematolog (specjalista chorób krwi), a także chirurg, który może zadecydować o całkowitym wycięciu zmiany. W przypadku niektórych zmian do procesu może zostać włączony radioterapeuta, umożliwiający terapię przy pomocy promieniowania jonizującego. Pacjenci sięgają także po pomoc psychiatry, który może zadecydować o leczeniu w celu poprawienia ogólnego stanu psychicznego.
Chłoniak T-komórkowy pozostaje rzadkim nowotworem, ale ciągle trwają badania oraz prace nad poprawieniem i przyspieszeniem procesu diagnozy. Warto pamiętać, że odpowiednie leczenie jest w stanie złagodzić przebieg choroby, często zwiększając komfort pacjenta oraz jego najbliższych.
Jakie są sposoby leczenia chłoniaka skóry?
Leczenie chłoniaka skóry zależy jego podtypu i stadium zaawansowania. W leczeniu miejscowym stosuje się glikokortykosteroidy, leki cytostatyczne lub retinoidy. W leczeniu ogólnym stosuje się glikokortykosteroidy, leki cytostatyczne podawane pojedynczo lub w ramach chemioterapii wielolekowej, interferon-α, retinoidy, przeciwciała monoklonalne, fototerapię. W ramach leczenia eksperymentalnego niekiedy stosuje się cytokiny (IL-2, IL-12), przeciwciała monoklonalne (anty CD-30) inhibitory deacetylazy histonowej czy leki immunomodulujące. Większość chłoniaków z komórek B poddaje się radioterapii lub naświetlaniu szybkimi elektronami.
Chłoniak skóry: znajdź hematologa w twojej okolicy
Zobacz także
Nowotwory złośliwe skóry (raki skóry) Raki skóry (nowotwory złośliwe skóry) są dość częstymi nowotworami, mogą występować w każdym wieku. Najczęściej występuje rak podstawnokomórkowy skóry, który lokalizuje się głównie na twarzy i ma postać powoli rosnącego perełkowatego guzka. Bardzo rzadko daje przerzuty odlegle, ale może się rozrastać i niszczyć okoliczne tkanki, dlatego ważne jest jak najszybsze usunięcie go. Większość raków skóry leczy się przede wszystkim operacyjnie.
Czerniak Czerniak jest nowotworem złośliwym, który wywodzi się z komórek barwnikowych. Może występować w skórze, ale także innych lokalizacjach, np. na błonach śluzowych lub w gałce ocznej. Im szybciej zostanie postawiona diagnoza i rozpoczęte leczenie, tym szanse na wyleczenie są większe.
Wybrane treści dla Ciebie
Chłoniak nieziarniczy Chłoniaki nieziarnicze są grupą nowotworów złośliwych pochodzących z komórek krwi i tkanki limfatycznej. Powstają, gdy w jednej z wymienionych tkanek dochodzi do szybkiego, niekontrolowanego podziału komórek, które dotychczas były prawidłowe.
Wykrycie chłoniaka T-komórkowego
By odpowiednio zdiagnozować pacjenta, potrzeba do tego często zespołu lekarzy z różnych dziedzin. Pierwsze badanie wykonuje dermatolog, który wyklucza możliwość choroby skóry. Jeśli podejrzewa on chłoniaka T-komórkowego, kieruje pacjenta na badanie histopatologiczne. Zabieg pobrania wycinka skóry jest prosty i mało inwazyjny. Dopiero ocena mikroskopowa skóry pozwala na wykluczenie chłoniaka T-komórkowego. Pomocne jest także badanie krwi oraz węzłów chłonnych. Czasami lekarz zleca także wykonanie rezonansu magnetycznego i tomografii komputerowej, by sprawdzić, czy chłoniak nie rozprzestrzenił się na inne części organizmu.
W latach 2018-2019 przeprowadzono badanie wśród chorych na chłoniaka T-komórkowego pt. ,,Chłoniaki, których nie znamy. Problem, którego nie widzimy”. Większość pacjentów przyznało, że szybko zareagowało na zmiany pojawiające się na ich skórze. W przeciągu dwóch miesięcy udali się do lekarza, ale sam proces diagnostyki wydłużał się w niektórych przypadkach nawet do dwóch lat. Badanie pokazało również, jak drastycznie zmienia się życie chorych: często muszą oni zrezygnować z pracy zawodowej, co również ma negatywny wpływ na ich stan psychiczny.
Chłoniak skórny T-komórkowy i inne choroby rzadkie z objawami dermatologicznymi. Jak je rozpoznać?
Zmiany skórne w postaci wysypki, wykwitów czy opuchnięć mogą być objawami chorób rzadkich, których zdiagnozowanie często bywa trudne i długotrwałe. Zmiany skórne mogę być objawem chorób z konsekwencjami ogólnoustrojowymi czy wielonarządowymi. Tak jest chociażby w przypadku dziedzicznego obrzęku naczynioruchowego (HAE), choroby Fabry’ego czy chłoniaków T-komórkowych skóry (CTCL). Jak objawiają się na skórze?
Obecnie sklasyfikowanych jest niemal 8 000 chorób rzadkich. W Polsce cierpi na nie ok. 3 mln ludzi. Z niektórymi chorobami rzadkimi zmaga się kilka tysięcy chorych, ale istnieją też schorzenia dotykające zaledwie kilkudziesięciu osób lub pojedynczych rodzin [1] . Ze względu na małą częstotliwość występowania tych chorób wielu lekarzy nigdy nie miało z nimi styczności, dlatego trudno jest im postawić prawidłową diagnozę. Część chorób rzadkich objawia się na skórze, co kieruje pacjentów do dermatologów.
Leczenie II linii
W przypadku nawrotu choroby szansa na całkowite wyleczenie jest znacznie mniejsza niż przy chemioterapii 1. linii. Wybór leczenia zależy od stanu pacjenta oraz od czasu, który upłynął od pierwszego leczenia. Jeśli jest on długi (>2 lata), można powtórzyć ten sam schemat leczenia co w pierwszej linii. W innym przypadku, chorym w dobrym stanie ogólnym podaje się schematy wielolekowe oparte na: karboplatynie, cisplatynie, cytarabinie, etopozydzie (jeśli nie był stosowany w 1. linii), ifosfamidzie, gemcytabininie (schematy ICE, DHAP, ESHAP). Podaje się z reguły 2-3 cykle leczenia. Leczenie to podaje się w warunkach hospitalizacji, wymagane jest założenie wkłucia centralnego (wkłucie dożylne założone do dużej żyły, np. szyjnej, podobojczykowej, pachwinowej). Schematy te powodują przejściowe uszkodzenie szpiku objawiające się spadkiem wszystkich rodzajów krwinek i możliwymi ich powikłaniami: krwawieniami, infekcją, gorączką, bardzo dużym osłabieniem. Jeśli pacjent uzyska odpowiedź na nowy schemat i jego stan biologiczny na to pozwala, powinien być kwalifikowany do allogenicznej transplantacji szpiku. Procedura ta polega na zastąpieniu komórek krwiotwórczych szpiku chorego komórkami od zdrowego zgodnego dawcy. Zgodność ocenia się, porównując próbkę krwi chorego z próbkami zgromadzonymi w bankach dawców pod kątem określonych genów. Transplantacja allogeniczna jest bardzo intensywną metodą leczenia, dlatego nie wszyscy mogą być jej poddani.
W pierwszym etapie transplantacji chory otrzymuje chemioterapię, która ma na celu zniszczenie komórek chłoniakowych i zdrowego szpiku po to, żeby „zrobić miejsce” na szpik dawcy. Etap ten nazywa się kondycjonowaniem. Następnie chory otrzymuje komórki dawcy w postaci infuzji dożylnej. Zdrowe komórki dawcy zasiedlą szpik i zaczną wytwarzać nowy, zdrowy szpik. Przeszczepione komórki również będą rozpoznawać i atakować komórki nowotworowe, które nie zostały usunięte w trakcie kondycjonowania.