U nas zapłacisz kartą
Choroba - Łagodzenie Swędzenia Skóry - Przyczyny, Objawy i Skuteczne Metody Leczenia
Diagnostyka pokrzywki
Diagnostyka pokrzywki jest skomplikowana i czasochłonna, a i tak w przypadku pokrzywki przewlekłej jej przyczynę udaje się ustalić jedynie u około 20% chorych. Niektórzy badacze uważają, że rozpoznanie ostrej pokrzywki nie wymaga przeprowadzenia badań.
Wstępna diagnostyka pokrzywki przewlekłej obejmuje oznaczenie skierowanie pacjenta na badania krwi – oznaczenie OB lub CRP (badania te oceniają ogólnie obecność stanu zapalnego w organizmie), morfologii z rozmazem, prób wątrobowych, badania moczu, niekiedy oceny czynności tarczycy. Testy skórne lub kontaktowe z alergenami czy też badanie poziomu IgE we krwi wykonuje się u chorych z pokrzywką ostrą czy przewlekłą, którzy mieli w przeszłości pokrzywkę po kontakcie z jakimś alergenem.
Niekiedy lekarz na podstawie wywiadu i obecności innych objawów decyduje się na rzadsze badania: eozynofilię krwi oraz testy w kierunku tzw. chorób autoimmunologicznych, tarczycy, wirusowych zakażeń wątroby i innych schorzeń. U niektórych chorych wykonuje się tzw. test skórny z własną surowicą chorego. Wcześniej pobiera się od chorego jego własną krew, oddziela krwinki od reszty krwi, dzięki czemu pozostaje tzw. surowica – płyn, który nakłada się na nakłutą skórę przedramienia, podobnie jak przy testach skórnych z alergenami. Pojawienie się bąbla oznacza, że we krwi chorego obecne są przeciwciała – mają one znaczenie w powstawaniu pokrzywki. W ośrodkach specjalistycznych niekiedy wykonuje się próby prowokacyjne z pokarmem lub lekiem (a także z czynnikami powodującymi pokrzywki fizykalne).
Niekiedy konieczne jest wykonanie biopsji skóry – czyli wycięcie kilkumilimetrowego jej wycinka i zbadanie pod mikroskopem.
Co trzeba robić po zakończeniu leczenia pokrzywki?
Ważnym elementem postępowania w pokrzywce jest ustalenie wywołujących ją czynników, co nie zawsze jest możliwe. Chory wymaga opieki nie tylko alergologa, ale i dermatologa. W razie rozpoznania którejś z chorób z kręgu alergii powinien regularnie się kontrolować i stosować do zaleceń lekarskich.
Istotną rolę u chorych z pokrzywką przewlekłą pełni edukacja. Pacjenci często są sfrustrowani świądem skóry i swoim wyglądem. Choroba utrudnia im pracę i zaburza sen. Nierzadko otoczenie uważa, że zmiany są zakaźne.
Ważne
Należy pamiętać, że u większości pacjentów zmiany ustąpią w przeciągu roku, nie są zakaźne, a terapia daje z reguły bardzo dobre efekty. Oczywiście, jeśli znany jest czynnik wywołujący pokrzywkę, należy go unikać.
Czym jest choroba Dühringa?
Choroba Dühringa inaczej określana, jako opryszczkowe zapalenie skóry lub zespół jelitowo-skórny. Podobnie jak celiakia należy do autoimmunologicznych chorób glutenozależnych i jest skórną reakcją organizmu na nietolerancję glutenu. Nazwa pochodzi od amerykańskiego dermatologa Luisa Dühringa, który w 1884 roku opisał przewlekłe zmiany skórne, typowe dla tego schorzenia. Jednak dopiero w 1969 roku odkryto związek objawów ze spożyciem glutenu i możliwość leczenia ich dietą bezglutenową. Choroba nazywana jest opryszczkowym zapaleniem skóry, jednak występujące na skórze wykwity są tylko podobne do wirusowej opryszki. Ich powstawanie z wirusami nie ma nic wspólnego, a związane jest z nietolerancją białka zbóż.
Choroba Dühringa podobnie, jak celiakia jest manifestacją nietolerancji glutenu, która objawia się zmianami skórnymi. Jest to reakcja organizmu na spożycie glutenu. Z tego względu opryszczkowe zapalenie skóry często nazywa się skórną postacią celiakii. W chorobie trzewnej pod toksycznym wpływem działania glutenu dochodzi do zaniku kosmków jelitowych. Następstwem jest upośledzenie wchłaniania w przewodzie pokarmowym. Może to prowadzić do niedoborów kwasu foliowego oraz żelaza, co sprzyja anemii. Zdarza się, że występują również braki wapnia oraz witamin D i K, co może negatywnie odbić się na stanie naszych kości oraz krzepliwości krwi. Dodatkowo występują bóle brzucha, biegunki, a nawet wzdęcia. Symptomy w celiakii mają charakter głównie jelitowy, ale mogą mieć też podłoże neurologiczne. Więcej o klasycznej celiakii pisaliśmy tutaj - Celiakia a nietolerancja glutenu.
Objawy choroby Dühringa mają ścisły związek ze skórą człowieka. W trakcie tej dolegliwości nie ma objawów jelitowych. Dodatkowo opryszczkowe zapalenie skóry ma również zdefiniowane predyspozycje genetyczne i często występuje w rodzinach, w których zdiagnozowano już celiakię.
Swędzenie skóry a choroby pasożytnicze
Choroby pasożytnicze skóry również mogą objawiać się swędzeniem. Jest ono jednym z charakterystycznych objawów w przebiegu świerzbu, który wywołują mikroskopijnej wielkości roztocza. Nie są to te same roztocza, co żyją np. w materacach. Świerzbowiec ludzki powoduje wysypkę oraz nasilający się w nocy świąd, który spowodowany jest aktywnością mikroskopijnej wielkości pasożytów. Początkowo zmiany skórne i świąd mogą koncentrować się na dłoniach i stopach, w fałdach skórnych oraz w okolicy narządów płciowych, stopniowo się rozprzestrzeniając.
Świąd skóry po położeniu się do łóżka, który koncentruje się w okolicy odbytu, wskazuje na owsiki. Owsica to częsta choroba pasożytnicza, która diagnozowana jest przede wszystkim u dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym.
Swędzenie skóry w nocy mogą powodować także żywiące się naszą krwią pluskwy łóżkowe, które żerują, kiedy my śpimy. Choć ugryzienie pluskwy jest bezbolesne, to powoduje ono miejscowy stan zapalny, który wywołuje świąd. Po ugryzieniu pluskwy może pojawić się duży rumień oraz opuchlizna, jeżeli doprowadzi ono do reakcji alergicznej.
Świąd - badanie
- początek objawów i czas ich trwania,
- charakter świądu (lokalizacja, narastanie w czasie, czynniki nasilające lub łagodzące świąd),
- dotychczasowe działania podjęte w celu zwalczenia świądu domowymi sposobami,
- niedawne zmiany stosowanych środków piorących, myjących, kontakt z chemikaliami, zwierzętami,
- aktualna dieta,
- uczulenia,
- przebyte i towarzyszące, przewlekłe choroby,
- przyjmowane leki, w tym leki ziołowe, bez recepty, suplementy diety.
W następnej kolejności przeprowadzone zostanie badanie ze szczególnym uwzględnieniem zmian skórnych okolicy najbardziej dotkniętej świądem. Aby wykluczyć choroby ogólnoustrojowe, które mogą być przyczyną prezentowanych dolegliwości lekarz może zlecić badania dodatkowe obejmujące przede wszystkim badania laboratoryjne krwi (m.in. morfologia, wskaźniki zapalenia, stężenie hormonów tarczycy), alergiczne testy skórne, pobranie próbki ze zmian chorobowych na skórze w celu wykonania badań mikrobiologicznych.
Dalsze postępowanie zależne jest od prawdopodobnej przyczyny świądu.
Zobacz także
Swędzenie (świąd) pochwy i sromu Przyczyną świądu pochwy i sromu jest najczęściej reakcja podrażnieniowa na środki higieny osobistej (płyny, mydła, kremy, a nawet papier toaletowy czy podpaski), płyn/proszek do prania bielizny lub podrażnienie mechaniczne. Swędzenie pochwy i sromu może być spowodowane infekcjami intymnymi w obrębie narządu rodnego.
Świąd odbytu Świąd odbytu to nieprzyjemne uczucie w okolicy odbytu powodujące potrzebę drapania się. Często nasila się po wypróżnieniu, zwłaszcza przy biegunce oraz przed zaśnięciem. Swędzenie odbytu może powodować znaczny dyskomfort. Zwykle swędzenie jest spowodowane chorobami zapalnymi, zakaźnymi, układowymi, nowotworowymi i okolic odbytu (np. hemoroidami, szczeliną odbytu), a także nieprawidłową higieną odbytu. Leczenie zależy od przyczyny świądu odbytu.
