U nas zapłacisz kartą
Czy Choroba Bowena Powoduje Swędzenie? Wszystko, Co Powinieneś Wiedzieć
Choroba Bowena – diagnostyka
Lekarz musi odróżnić chorobę Bowena przede wszystkim od:
- zanikowego liszaja płaskiego,
- powierzchownego raka podstawnokomórkowego (BCC),
- przerzutów czerniaka,
- łuszczycy,
- przewlekłego zapalenia skóry,
- łojotokowego zapalenia skóry (ŁZS).
Niekiedy zmiany te mogą przypominać wyglądem również brodawki łojotokowe.
Do rozpoznania choroby Bowena potrzebne jest badanie dermatoskopem, które pozwala ocenić zmianę skórną w bardzo dużym powiększeniu.
Dzięki temu widoczny jest charakterystyczny dla choroby Bowena układ zmian:
- naczynia kłębkowate, mogące swoim wyglądem przypominać drobne czerwone kuleczki lub kropki,
- złuszczanie powierzchowne – łuska biała lub żółta,
- widoczne drobne owrzodzenie lub strup,
- brązowe globulki ułożone w sposób regularny, tworzący charakterystyczny plamisty wzór.
Choroba Bowena – objawy, leczenie i rokowania. Jak wygląda?
Choroba Bowena to nieinwazyjny rak skóry. Charakteryzuje go łagodny przebieg, ale nieleczony może być przyczyną przerzutów. Jednak i tak ta postać jest o wiele łagodniejsza niż postacie inwazyjne. Co warto wiedzieć o tej chorobie i jak ją rozpoznać?
Wiele osób uważa, iż nowotwory przedinwazyjne nie wymagają leczenia, ale to błędne przekonanie. Co prawda ten rodzaj nowotworu skóry utrzymuje się cały czas w swojej pierwotnej lokalizacji i nie nacieka na otaczające go tkanki, ale trzeba go diagnozować i leczyć. Jego przedinwazyjny charakter jest pewną „zaletą” i ułatwieniem w procesie leczenia. Ale działania medyczne są jak najbardziej wskazane. Przeciwieństwem nowotworów przedinwazyjnych są nowotwory inwazyjne, nazywane inaczej naciekającymi i te dość mocno się rozprzestrzeniają. W tych przypadkach wyleczenie jest już dość żmudnym procesem. Jednak choroba Bowena zawsze w większości przypadków przybiera formę nieinwazyjną.
Czy radioterapia jest skuteczna? Skutki, rodzaje i dieta
Przyczyny raka prącia
Bezpośrednie przyczyny raka prącia nie są dobrze znane, wyróżnia się natomiast czynniki ryzyka, które predestynują do zapadnięcia na tę chorobę. W największym stopniu na ten rodzaj nowotworu są narażeni mężczyźni, którzy nie dbają właściwie o higienę miejsc intymnych, z powodu zarówno zwykłych zaniechań, jak też ograniczeń anatomicznych.
Zauważa się, że szczególnie duży odsetek zachorowań notowany jest u panów ze stulejką, a więc nieprawidłowym zwężeniem napletka, uniemożliwiającym jego swobodne zsuwanie z żołędzi. Defekt ten nie tylko komplikuje współżycie seksualne, ale też utrudnia dokładne mycie miejsc zlokalizowanych pod napletkiem, wskutek czego gromadzą się tam zabrudzenia, osady złuszczonego naskórka, resztki ejakulatu i moczu, bakterie i wirusy.
Inne czynniki ryzyka, to:
- zakażenie wirusem brodawczaka ludzkiego (typ HPV 16),
- zakażenie ludzkim wirusem niedoboru odporności (HIV),
- przewlekłe stany zapalne miejsc intymnych,
- wczesny wiek inicjacji seksualnej,
- duża liczba partnerek seksualnych,
- palenie papierosów.
W jakim wieku można zachorować na raka prącia? W szczególności dotyka on mężczyzn między 50 a 70 rokiem życia, ale w ostatnich latach notuje się coraz więcej przypadków w młodszych grupach wiekowych. Współcześnie już co czwarty chory ma mniej niż 50 lat.
Wspomnieć należy, że chorobę w pełnej, złośliwej postaci często poprzedzają zmiany przednowotworowe, takie jak:
- erytroplazja Queyrata (rogowacenie czerwone) - rak przedinwazyjny błon śluzowych samej żołędzi,
- choroba Bowena - inna z odmian raka przedinwazyjnego ograniczająca się do błony podstawnej naskórka,
- grudkowatość bowenoidalna (bowenoid papulosis) - rzadka choroba błon śluzowych narządów rozrodczych objawiająca się zmianami grudkowymi.
Jak wygląda rak prącia?
Rak prącia jest nowotworem złośliwym wywodzącym się z komórek skóry i błon śluzowych penisa, zwykle zlokalizowanym na żołędzi lub napletku. Występuje rzadko. W krajach zachodnich stanowi 0,4-0,6 procent wszystkich męskich chorób onkologicznych, a szacowana zapadalność wynosi 1/100 000 osób. W Polsce rocznie jest diagnozowany u około 200 osób rocznie, a przeciętnie 100 pacjentów z jego powodu umiera (wszystkie dane: B. Itrych i inni/M. Hrab i inni).
Najczęstszą postacią histopatologiczną schorzenia jest rak płaskonabłonkowy, zwany też kolczystokomórkowym - jest on rozpoznawany w 90-95 procentach przypadków (dane: j.w.). Rozwija się z komórek nabłonka występujących na pograniczu skóry i błon śluzowych.
Zdecydowanie rzadziej rozpoznawany jest rak podstawnokomórkowy, który wywodzi się z nierogowaciejących komórek warstwy podstawnej naskórka. Sporadycznie zdarzają się też inne nowotwory złośliwe tej części ciała, a więc czerniaki i mięsaki, przy czym należy zaznaczyć, że są to raki. Rakami nie są też nowotwory prącia niezłośliwe oraz zmiany dermatologiczne występujące w tym miejscu ciała, takie jak rogowacenie białe (leukoplakia), liszaj twardzinowy, zanikowy i płaski.
Warto w tym miejscu przypomnieć ogólną zasadę: choć w potocznej mowie pojęcia te są używane zamiennie, w rzeczywistości nie każdy nowotwór to rak. Natomiast każdy rak jest nowotworem.
Tak jak wszystkie inne złośliwe schorzenia onkologiczne, rak penisa rozwija się stopniowo i może dawać przerzuty. Dlatego też w praktyce klinicznej oraz literaturze naukowej opisuje się stadia jego zaawansowania z wykorzystaniem standardowej klasyfikacji TNM.
Oceniane są trzy główne parametry, a więc wielkość i umiejscowienie guza (T), ilość i wielkość przerzutów do okolicznych węzłów chłonnych (N) oraz występowanie przerzutów do tkanek i narządów odległych (M).
W międzynarodowej klasyfikacji chorób i zaburzeń ICD-10 opisywany jest ogólnie nowotwór złośliwy prącia (kod C60) oraz kilka jego postaci wyróżnionych ze względu na lokalizację (napletek - C60.0, żołądź - C60.1, trzon C.60.2, a także zmiany przekraczające granice - C60.8). W nowszej wersji tego zestawienia, czyli ICD-11, schorzenia tego typu mają kod 2C81.
