U nas zapłacisz kartą
Figowka - Tajemnicza Choroba Skóry i Jej Objawy
Leczenie naturalne i domowe sposoby na figówkę
Przede wszystkim należy pamiętać, że figówka to choroba przewlekła, która zwykle wymaga leczenia antybiotykiem pod okiem lekarza. Istnieją jednak domowe sposoby wspierające proces zdrowienia. Wymienić tu można przede wszystkim takie nawyki higieniczne, które zminimalizują stan zapalny.
- regularne mycie twarzy delikatnymi środkami antybakteryjnymi,
- dbałość o czystość rąk,
- odkażanie przyrządów do golenia,
- rezygnacja z maszynek elektrycznych czy wielorazowych na rzecz jednorazowych ostrzy do golenia,
- stosowanie środków odkażających bezpośrednio na ogoloną skórę.
Naturalne leczenie figówki sprawdzi się tylko w bardzo wczesnym stadium choroby. Wówczas można wspomagać się np. okładami z dodatkiem:
- olejku z drzewa herbacianego,
- soku z czosnku,
- octu jabłkowego,
- olejku eukaliptusowego.
Wszystkie te substancje działają, jak naturalne antybiotyki i wykazują właściwości przeciwbakteryjne.
Ostatecznie jednak zamiast działania na własną rękę lepiej stosować wskazaną przez lekarza, a dodatkowo dostarczać organizmowi wartościowych witamin i minerałów zawartych w odpowiednio zbilansowanej diecie oraz suplementach diety.
Figówka gronkowcowa to dolegliwość, którą łatwo pomylić z wieloma innymi problemami skórnymi. Dlatego zamiast podejmować samodzielne próby leczenia, najlepiej skonsultować się ze specjalistą.
Figówka - co to za choroba skóry?
Przewlekłe, ropne zapalenie mieszków włosowych to inaczej figówka gronkowcowa. Określenie to nawiązuje do bakterii będącej bezpośrednią przyczyną tej dolegliwości.
Chorobę wywołuje gronkowiec złocisty (Staphylococcus aureus), rodzaj bakterii, która u człowieka może pojawić się w nosie, gardle oraz na skórze. Gronkowce wyróżniają się kulistym kształtem i układają się w grona i właśnie od tego zjawiska pochodzi ich nazwa.
Zdaniem Izabeli Błażewicz, Wioletty Barańskiej-Rybak, Romana Nowickiego z Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego bakteria okresowo występuje u 10 proc. do nawet 30 proc. populacji, nie dając żadnych konkretnych objawów.
Według danych przedstawionych przez badaczy, takich jak: Kai-lv Sun i Jian-min Chang, figówka to dolegliwość charakterystyczna dla mężczyzn między 20. a 40. rokiem życia. Może też dotknąć inne grupy wiekowe oraz kobiety. Choroba pojawia się zwykle w obrębie owłosionej skóry twarzy, m.in. wąsów i brody, ale nie tylko.
Nieleczone zakażenie może postępować prowadząc do pogłębionej infekcji, która przenosi się nawet na spojówki i powieki.
Figówka brody w klasyfikacji ICD-10 znajduje się pod kodem L73.8 jako: „inne określone choroby mieszków włosowych”. Przy tej okazji warto wspomnieć, że znana jest też inna odmiana figówki prócz tej wywołanej przez gronkowiec, a mianowicie: figówka grzybicza. Została ona ujęta w ICD-10 jako jedna z odmian grzybicy owłosionej skóry głowy i brody pod kodem B35.0.
Z kolei w klasyfikacji ICD-11 figówka gronkowcowa figuruje pod kodem 1B75.4 i jest definiowana, jako: „przewlekłe zakażenie ropne wywołane przez Staphylococcus aureus obejmujące całą głębokość mieszków włosowych”.
Oficjalna definicja wskazuje również, że: „choroba występuje głównie u mężczyzn po okresie dojrzewania i zwykle obejmuje mieszki włosowe brody. U większości chorych figówka rozwija się w trzeciej lub czwartej dekadzie życia. W przebiegu choroby może dojść do rozległego zniszczenia mieszków włosowych i blizn”.
Figówka gronkowcowa – przyczyny, objawy i leczenie
Figówka gronkowcowa to typowo męska choroba skóry, gdyż najczęściej rozwija się w obrębie owłosionej skóry twarzy: górnej wargi, brody i policzków. Na figówkę są narażeni zwłaszcza ci mężczyźni, którzy nie dbają należycie o sprzęt do golenia. Jakie są przyczyny i objawy figówki? Na czym polega jej leczenie?
Spis treści
Figówka gronkowcowa to przewlekłe, ropne zapalenie mieszków włosowych. Stan zapalny zwykle rozwija się w obrębie owłosionej skóry twarzy - górnej wargi, brody, policzków, rzadziej głowy, karku czy klatki piersiowej, w związku z tym chorobę najczęściej diagnozuje się u mężczyzn. Figówka ma charakter przewlekły, tzn. stan zapalny może trwać od kilku miesięcy do nawet kilku lat.
Czy możliwe jest całkowite wyleczenie?
W większości przypadków bakteryjnych chorób skóry leczenie antybiotykami jest skuteczne i prowadzi do całkowitego wyleczenia. W przypadku pacjentów z upośledzeniem odporności np. w przebiegu cukrzycy, nowotworów złośliwych, reumatoidalnego zapalenia stawów czy zakażenia HIV, bakteryjne zakażenia skóry mogą mieć jednak przebieg przewlekły lub nawracający i stanowić znaczny problem zdrowotny i przyczynę poważnych powikłań.
Zobacz także
Choroby pasożytnicze skóry (świerzb i wszawica) Choroby pasożytnicze skóry to grupa chorób wywołanych przez pasożyty zewnętrzne człowieka. Zaliczamy do nich wszawicę i świerzb.
Wybrane treści dla Ciebie
Liszaj płaski W liszaju płaskim zmiany skórne pojawiają się nagle i mają charakterystyczną morfologię. Są to sinofioletowe, lśniące, płaskie, wieloboczne grudki wielkości 1-3 mm. Mają tendencję do zlewania się. Na ich powierzchni można dostrzec białawe linie, tzw. siateczkę Wickhama.
Linijna IgA dermatoza pęcherzowa Linijna IgA dermatoza pęcherzowa (LABD) to autoimmunologiczna przewlekła choroba pęcherzowa, która łączy w sobie cechy kliniczne i histologiczne pemfigoidu i opryszczkowatego zapalenia skóry. Dotyczy zarówno dzieci, jak i dorosłych.
Odmrożenia (odmroziny) Odmrożenia powstają w wyniku działania na skórę niskich temperatur, a do ich powstania dochodzi przy spadku temperatury skóry poniżej 0°C. Poza temperaturą na stopień uszkodzenia skóry mają wpływ także takie czynniki, jak wilgotność powietrza, wiatr, ubiór oraz współistnienie zaburzeń naczyniowych.
Choroby bakteryjne skóry
Są to schorzenia skóry wywołane przez bakterie. Zaliczamy do nich piodermie wywołane przez paciorkowce, gronkowce lub inne Gram-ujemne bakterie oraz pozostałe bakteryjne choroby skóry, takie jak różyca, łupież rumieniowy, promienica czy borelioza. Do tej grupy chorób należy również gruźlica skóry, kiła, rzeżączka (zostały one opisane w osobnych rozdziałach).
Skóra ludzka jest największym narządem organizmu człowieka. Jej powierzchnia nie jest sterylna, lecz skolonizowana przez liczne drobnoustroje, które w prawidłowych warunkach nie powodują jej zakażeń. Ściśle przylegające do siebie komórki nabłonka skóry, kwaśne pH (5,4-5,9), względnie suche środowisko i naturalne substancje przeciwbakteryjne znajdujące się w skórze zapobiegają namnażaniu się patogennych bakterii odpowiedzialnych za zakażenia. Dlatego też stosunkowo rzadko dochodzi do chorób bakteryjnych w skórze. Jednak pewne warunki związane z utratą ciągłości naskórka (urazy), zaburzeniem jego funkcji ochronnej (stany zapalne skóry) lub związane z ogólnym spadkiem odporności (nowotwory, cukrzyca, AIDS) ułatwiają zajęcie skóry przez bakterie. Inaczej sprawa przedstawia się w przypadku boreliozy, ponieważ tu patogen wnika do organizmu człowieka w momencie ukąszenia przez kleszcza.
