U nas zapłacisz kartą
Czy łuszczyca to choroba immunologiczna?
Leki stosowane w łuszczycy
Terapia miejscowa stosowana jest u osób z łagodną postacią łuszczycy. Czym smaruje się zmiany łuszczycowe? Wykwity na skórze leczy się za pomocą maści: salicylowej, mocznikowej, solankowej (maść z chlorkiem sodu), dziegciowej oraz cygnoliny (antraliny). Preparaty te mają działanie przeciwświądowe i znieczulające, pomagają złuszczać biało-srebrną łuskę, a jednocześnie nawilżają skórę. Dziegć oraz cygnolina są dodatkowo pomocne w redukowaniu czerwonych plam. Jednocześnie pacjenci skarżą się na nieprzyjemny zapach, uczucie lepkości, brudzenie ubrań i powodowanie podrażnienia skóry po stosowaniu wyżej wymienionych substancji, szczególnie kwasu salicylowego, dziegciu i antraliny. W terapii stosuje się również kortykosteroidy, witaminę D3 i pochodne witaminy A .
Umiarkowana i ciężka postać łuszczycy wymaga bardziej zaawansowanego leczenia. W bardzo poważnych przypadkach choroby można zastosować leczenie immunosupresyjne, a także naświetlania – fototerapię i fotochemioterapię. Fototerapia polega na naświetlaniu skóry lampami wykorzystującymi promieniowanie UVA i UVB. Fotochemioterapia (PUVA) opiera się o działanie promieniowania UVA w połączeniu z psoralenem, który jest lekiem zwiększającym wrażliwość skóry na światło. Czasem niezbędna jest antybiotykoterapia, a nawet hospitalizacja, jeśli więcej niż 25 proc. skóry uległo zmianom, kiedy łuszczyca towarzyszy innym chorobom lub utrudnia codzienne funkcjonowanie.
Preparaty stosowane w umiarkowanej i ciężkiej postaci łuszczycy to: metotreksat, cyklosporyna, acytretyna i fumaran dimetylu. Istnieje także możliwość podjęcia terapii biologicznej, w ramach ktoórej pacjentowi podaje się leki z grupy inhibitorów TNF-alfa. Leczenie łuszczycy paznokci jest bardzo trudne. Pacjentom zalecane są preparaty z kortykosteroidami wraz z opatrunkiem okluzyjnym oraz kwas salicylowy z dipropionianiem betametazonu.
Jakie są pierwsze objawy łuszczycy?
Łuszczyca to choroba, która dotyka osób w różnym wieku. Pierwsze objawy łuszczycy pojawiają się w wieku nastoletnim, do 25 roku życia, a drugi wysiew ma miejsce po 40 roku życia. Wczesne zmiany mają od 1 mm do 2 cm objętości i przeważnie możemy je zaobserwować na głowie, kolanach, łokciach lub dłoniach. W pełni rozwinięte wykwity szerzące się obwodowo, mogą osiągać wielkość nawet kilku centymetrów i są pokryte mocno przylegającymi łuskami o srebrzystym odcieniu.
Wyróżnia się dwa podstawowe typy łuszczycy pod względem dwóch szczytów zachorowań:
- łuszczyca typu I – występująca najczęściej od 20 do 40 roku życia, zdarzają się jednak przypadki występowania już od wieku 10 lat. Jest to typ młodzieńczy, najczęściej powiązany z dziedziczeniem autosomalnym dominującym. Może mieć ciężki przebieg, a w 80 % zauważa się obecność antygenu HLA Cw6.
- łuszczyca typ II – występująca między 50 a 70 rokiem życia. Łuszczyca dorosłych ma dużo łagodniejsze objawy oraz proces postępowania, rzadko występuje rodzinnie, natomiast częściej notuje się obecność antygenów HLA B44 i Cw4.
Łuszczyca może objąć całe ciało chorego, albo przyjąć postać małych grudek zlokalizowanych jedynie gdzieniegdzie. Diagnozowana jest na podstawie lokalizacji i rodzaju zmiany. Bardzo wiele osób cierpi przy tym również na intensywne swędzenie skóry. Szacuje się, że około 60% – 70% chorych na łuszczycę walczy również ze świądem.
Jak wygląda łuszczyca skóry? Podstawowym objawem łuszczycy jest grudka łuszczycowa będąca wypukłą zmiana na skórze, przeważnie czerwonego koloru. Widoczne są okrągłe lub owalne grudki o różnej wielkości, które obejmują duże powierzchnie ciała. Zmiany łuszczycowe najczęściej pokryte są srebrzystą łuską, wyraźnie odgraniczoną od zdrowej skóry. Łuski te sa bardzo łamliwe i ulegają złuszczeniu – stąd właśnie pochodzi nazwa choroby.
Jak leczyć łuszczycę?
Łuszczyca jest chorobą o nie do końca poznanej etiologii, co sprawia, że nie ma możliwości jej całkowitego wyleczenia. Ze względu na nieprzewidywalny przebieg choroby, zapobieganie i leczenie łuszczycy nie należą do łatwych. Celem leczenia jest utrzymanie chorego jak najdłużej w stanie remisji , redukcja objawów, zmniejszenie ryzyka powikłań oraz umożliwienie powrotu do aktywności życiowej i zawodowej.
Dobór odpowiedniej terapii opiera się na ocenie nasilenia zmian chorobowych. Dokonuje się jej przy pomocy skali BSA (Body Surface Area) i PASI (Psoriasis Area and Severity Index). Skala PASI bierze pod uwagę obecność i stopień nasilenia rumienia, nacieku i łuski w skali 0-4 oraz wielkość powierzchni, jaką zajmują wykwity skórne na poszczególnych obszarach ciała – głowie, tułowiu, kończynach górnych i kończynach dolnych. Im wyższy wynik, tym wyższy stopień nasilenia łuszczycy. Skala BSA uwzględnia procentową ocenę powierzchni ciała zajętej przez zmiany łuszczycowe. Jeśli wskaźnik PASI lub BSA wynosi mniej niż 10, rozpoznaje się łuszczycę łagodną, natomiast wynik powyżej 10 wskazuje na łuszczycę umiarkowaną i ciężką.
Łuszczyca skóry – Podsumowanie
Najczęściej choroby skóry uważane są przez społeczeństwo za problem kosmetyczny. Pacjenci chorujący na łuszczycę gorzej postrzegają własne ciało, co bardzo często prowadzi do obniżonego poczucia własnej wartości i pogorszenia jakości życia.
Bardzo ważnym elementem w procesie leczenia skóry łuszczycowej jest jej odpowiednia pielęgnacja. I choć dla każdego jasne jest, że kosmetyki nie leczą, a jedynie pielęgnują, to wiele osób zapomina o tym, że w przypadku problemów dermatologicznych, pielęgnacja istotnie wpływa na efekty leczenia łuszczycy, wspierając terapię farmakologiczną.
Nieleczona łuszczyca stanowi duży problem dla osób dotkniętych tą przypadłością i potrafi znacząco utrudniać normalne funkcjonowanie. Na szczęście z pomocą odpowiednich leków i kosmetyków można złagodzić jej przebieg i cieszyć się normalnym życiem.
Artykuły o podobnej tematyce:
- Odżywianie w łuszczycy i leczenie dietą – dietetyk kliniczny radzi
- Jak żyć z łuszczycą – kilka praktycznych wskazówek
- Co na łuszczyce głowy?
