U nas zapłacisz kartą
Czy łuszczyca to choroba immunologiczna?
Leczenie łuszczycy
Newsletter Medovita - przydatne informacje, dostęp do nowych e-booków przed premierą.Niestety nadal nie potrafimy skutecznie wyleczyć łuszczycy. Stosowane terapie mają na celu złagodzenie objawów choroby, ograniczenie rozprzestrzenienia zmian oraz zapobieganie groźnym powikłaniom. 90% chorych cierpi na łagodną lub umiarkowaną postać choroby, a więc stosowane leczenie również ograniczone jest do preparatów łagodnych, działających miejscowo.
Leczenie miejscowe
- Zmiany skórne są miejscem, o które pacjenci z łuszczycą powinni dbać wyjątkowo. Skórę w tych obszarach łatwo podrażnić, ma ona dodatkowo tendencję do szybkiej utraty wody. Przesuszone, podrażnione okolice będą nie tylko goić się zdecydowanie gorzej, ale również chroniąc się przed ponownym uszkodzeniem, pogrubiać zlokalizowaną na ich powierzchni łuskę. W wyniku tego choroba będzie postępować. Pierwsza zasada dbałości o łuszczycową skórę to natłuszczanie. Emolienty zarówno te do mycia, jak i smarowania to sprzymierzeńcy chorujących. Powinno się je stosować codziennie, by dokładnie oczyścić skórę i nie dopuścić do jej zakażenia oraz zmniejszyć uczucie świądu.
- Preparaty keratolityczne – zazwyczaj są to maści zawierające substancje takie jak kwas mlekowy, salicylowy i mocznik, które zmiękczają i złuszczają łuskę. Jej usunięcie jest konieczne przed zastosowaniem leku właściwego, aby umożliwić mu kontakt z chorą skórą. Pacjenci często ze względu na świąd i chęć pozbycia się łuski rozdrapują twardniejące zmiany. Jest to bezwzględnie przeciwwskazane. W miejscu powstałego uszkodzenia zmiany grudkowe „namnożą się”– tzw. objaw Koebnera.
- Miejscowe leki sterydowe, których bardzo często się obawiamy. Występują pod wszelakimi postaciami, jako kremy, maści, a nawet szampony. Jako że redukują stan zapalny, bardzo szybko można dostrzec poprawę stanu skóry po ich zastosowaniu. Często łączone są z preparatami złuszczającymi, przeciwbakteryjnymi (np. tetracyklina, gentamycyna), przeciwgrzybiczymi (np. klotrimazol), co jedynie zwiększa skuteczność ich stosowania w przypadku łuszczycy ze zmianami ropnymi lub grzybiczymi. Bezwzględnie nie należy rozprowadzać ich na zmienione chorobowo okolice twarzy–ryzykujemy wówczas rozwinięciem trądziku posteroidowego . W okolicach skóry narządów płciowych wchłanianie substancji jest bardzo silne, istnieje więc duże prawdopodobieństwo przeniknięcia sterydów do krążenia ustrojowego i rozwinięcia systemowych objawów niepożądanych. Duża skuteczność w redukowaniu zmian skórnych okupiona jest niestety poważnymi działaniami ubocznymi jak poszerzenie sieci podskórnych naczyń, rozstępy czy zaniki skórne. Zapamiętaj: Łuszczyca to nie tylko choroba skóry, ale też schorzenie autoimmunologiczne!
- Pochodne witaminy D – bardzo bezpieczne, ale o słabej sile działania. Mają normalizować procesy dojrzewania komórek skóry. Skuteczność jest niewielka, a miejscowe podrażnienie, będące skutkiem ubocznym stosowania, dość częste.
- Miejscowe retinoidy, czyli pochodne witaminy A stosowane w celu ograniczenia rogowacenia skóry i namnażania komórek w miejscu zmian łuszczycowych, są przeciwwskazane w ciąży i u kobiet w wieku rozrodczym, gdyż mają działanie teratogenne (uszkadzające płód).
- Pochodne kalcyneuryny np. takrolimus – wykorzystywane przede wszystkim w terapii zmian skóry twarzy i okolic zgięciowych, zmniejszają reakcję zapalną.
- Dziegcie – gotowe preparaty przeznaczone do leczenia łuszczycy jednak stosowane ostrożnie ze względu na duże ryzyko rozwoju nowotworu skóry. Obecne są pod wszelakimi postaciami, a najbardziej popularne jako szampony. Charakteryzuje je bardzo specyficzny, nieprzyjemny zapach.
- Cygnolina – hamująca podziały komórek skóry. Lek niestety dość silnie podrażnia i powoduje rozwój przebarwień. Czasami nadal wykorzystywana jest jednak w terapii szpitalnej, rzadziej u dorosłych, natomiast stosunkowo często u dzieci.
Objawy łuszczycy
Podstawowym problemem w łuszczycy są zaburzenia procesów rogowacenia komórek naskórka, co w konsekwencji objawia się złuszczaniem. Pojawiają się ogniska w formie plam przybierające czerwonobrunatną postać (łącznie z całym ciałem czy paznokciami). Łuszczycy bardzo często towarzyszą inne choroby takie jak: depresja, zespół wyczerpania, nadciśnienie, cukrzyca, choroba niedokrwienna serca, reumatoidalne zapalenie stawów, podwyższone ryzyko wystąpienia chłoniaka czy zespół chronicznego zmęczenia. Podczas choroby wskazane jest ograniczenie ilości spożywanych cukrów (najlepiej postawić na te złożone, pochodzące głównie z warzyw oraz dobrze tolerowanych pełnych zbóż), gdyż jak się okazuje, bardzo często po posiłku bogatym w węglowodany pojawia się atak stanu zapalnego.
Przyczyna łuszczycy nie została jednoznacznie potwierdzona, ale według wielu źródeł jest zaliczana do grupy chorób autoimmunologicznych, co pozwala sądzić, że system odpornościowy ma duży udział w przebiegu choroby. Limfocyty T, które zaczynają być nadaktywne, wędrują do skóry właściwej, aktywując wydzielanie cytokin, co skutkuje stanem zapalnym i stymuluje szybką produkcję komórek skóry. Jednak łuszczycę nie do końca można nazwać chorobą autoimmunologiczną, ponieważ brakuje tutaj jakiegoś antygenu, który sprawiłby, że system odpornościowy działa nieprawidłowo. Łuszczyca wydaje się być niezależna od jakiegokolwiek czynnika zewnętrznego. Może ta choroba jest następstwem innego zaburzenia? Wiele na to wskazuje, kiedy przyjrzymy się zaburzeniom na poziomie komórek i mitochondriów.
Naturalne i domowe sposoby na łuszczycę: Fakty i mity
Czy kiedykolwiek zastanawiałeś się, czym tak naprawdę jest łuszczyca i jak wpływa na życie codzienne osób zmagających się z tą chorobą? Łuszczyca to przewlekła choroba autoimmunologiczna, która objawia się czerwonymi, łuszczącymi się plamami na skórze. Mogą one wywołać dyskomfort, swędzenie, a nawet ból. Wiele osób poszukuje naturalnych metod łagodzenia objawów, które mogą być mniej inwazyjne niż tradycyjne leczenie farmakologiczne. Które z tych metod są rzeczywiście skuteczne, a które to tylko mity? Przyjrzyjmy się temu bliżej.
Łuszczyca dotyczy nie tylko skóry
Łuszczyca powoduje nie tylko zmiany skórne, ale także silnie obniża jakość życia. Przedstawiamy kompleksowe podejście do choroby – leczenie zmian skórnych oraz likwidowanie przyczyn.
Łuszczyca to przewlekła choroba zapalna skóry o długotrwałym leczeniu. Zaliczana jest do chorób autoimmunologicznych, w których układ odpornościowy atakuje i niszczy własne tkanki organizmu – w tym przypadku komórki skóry. W wyniku choroby tworzenie nowych komórek skóry staje się nadmierne i następuje z dużą szybkością, powodując, że warstwa rogowa skóry nie zdąży zostać wytworzona. Zamiast tego powstają typowe łuszczycowe zmiany skóry.
Zwykle odnowa zdrowego naskórka wymaga około 4 tygodni. W skórze łuszczycowej proces ten trwa od 3 do 4 dni. W przebiegu choroby występują okresy remisji i pogorszenia. Osoby chore są przekonane, że nie ma lekarstwa na łuszczycę, a jedynym sposobem radzenia sobie z chorobą jest maskowanie objawów. Czy istnieje rozwiązanie na stany zapalne skóry tak silne, jak w łuszczycy? Okazuje się, że medycyna mitochondrialna może znacznie poprawić stan zdrowia skóry, zapobiegać nieprzyjemnym dolegliwościom tej choroby i aktywnie przyczyniać się do wyzdrowienia.
