U nas zapłacisz kartą
Czy łysienie może się zatrzymać?
Czym jest łysienie plackowate?
Łysienie plackowate, znane również jako łysienie plackowate alopecja areata, to jedna z form utraty włosów, która charakteryzuje się pojawieniem nagłych i okrągłych lub owalnych obszarów bezwłosych, np. na czubku głowy lub w innych częściach ciała. Choroba ta jest spowodowana przez autoimmunologiczną reakcję, w której układ odpornościowy organizmu atakuje własne mieszki włosowe, powodując zahamowanie wzrostu włosów.
W łysieniu plackowatym włosy mogą wypadać stopniowo lub bardzo szybko, pozostawiając nagie placki na skórze. Zazwyczaj nie towarzyszą temu żadne inne objawy, takie jak swędzenie czy zaczerwienienie skóry. Choroba ta może wystąpić u osób w każdym wieku, ale najczęściej pojawia się we wczesnym wieku dorosłym. Często dotyka ona zarówno mężczyzn, jak i kobiet.
Przyczyny łysienia plackowatego u kobiet nadal nie są w pełni zrozumiane, ale uważa się, że genetyka odgrywa istotną rolę. Może być również związane z czynnikami środowiskowymi i reakcjami autoimmunologicznymi organizmu. Chociaż łysienie plackowate samoistnie może ustąpić w niektórych przypadkach, w innych wymaga ono leczenia, aby stymulować wzrost włosów i kontrolować reakcję immunologiczną.
Leczenie łysienia plackowatego może obejmować stosowanie miejscowych leków sterydowych, minoksydylu lub terapię światłem laserowym. W bardziej zaawansowanych przypadkach, w których obszary bezwłose występują na większej powierzchni skóry, może być zalecana terapia za pomocą kortykosteroidów, immunosupresantów lub innych zaawansowanych technik, takich jak terapia fotodynamiczna.
Łysienie bliznowate – czy domowe sposoby są skuteczne?
Wiele osób sądzi, że łysienie bliznowaciejące można samodzielnie leczyć w domu. To niestety błędne przekonanie. Już przy pierwszych objawach choroby najlepiej udać po pomoc do specjalisty. Zabiegi trychologiczne będą bowiem najbardziej efektywne. Warto rozpocząć leczenie zabiegowe na wczesnym etapie schorzenia, zanim dojdzie do rozprzestrzenienia się bliznowaceń i permanentnej utraty włosów na dużej powierzchni skóry głowy.
W warunkach domowych warto natomiast zadbać o jak najbardziej naturalną pielęgnację, która będzie skuteczna, a jednocześnie w pełni bezpieczna dla włosów i skóry głowy.
Utrata włosów to nie tylko problem estetyczny. Łysienie bliznowaciejące może prowadzić do pogorszenia samopoczucia, spadku samooceny, a w dalszej perspektywie do konsekwencji zdrowotnych o charakterze psychosomatycznym. Dlatego tak ważna jest jak najszybsza reakcja i decyzja o skorzystaniu z pomocy specjalisty trychologa.
Bibliografia
1. Kowalska-Olędzka E. Rakowska A. i wsp., Pierwotne łysienie bliznowaciejące, „Przeglad Dermatologiczny”, Vol. 99 Issue 3, 2012
2. Lang M., O włos od sukcesu. Trychologia w gabinecie beauty & spa, „Kosmetologia Estetyczna, 3/2015
3. Siemiątkowska J., Zarys trychologii kosmetycznej, Instytut Kosmetologii Fryzjerskiej Trichomed, Stargard, 2014
4. Szklarczyk M., Goździalska A. Jaśkiewicz J., Choroby oraz pielęgnacja skóry głowy i włosów [w:] Stan skóry wykładnikiem stanu zdrowia, Goździalska A., Jaśkiewicz J. (red.), 2012
Leczenie łysienia androgenowego
Jak do tej pory nie została opracowana jedna terapia, umożliwiająca osiągnięcie pełnych sukcesów w przebiegu leczenia. Stwierdzone jednak zostało, że lepsze wyniki leczenia zostały osiągnięte przez pacjentów, w przypadku których problem został wcześnie zdiagnozowany. Im wcześniej zostanie włączona terapia i prawidłowa pielęgnacja tym większy odrost i lepszy efekt jesteśmy w stanie osiągnąć.
Leczenie łysienia androgenowego obejmuje kilka aspektów.
- Prawidłowa pielęgnacja skóry. Jeśli łysieniu towarzyszy łupież, łojotok, stany zapalne należy wprowadzić odpowiednią kurację mającą zlikwidować problemy skórne. Zazwyczaj jest to kuracja uzupełniająca do właściwej kuracji hamującej proces łysienia, w przypadku zmian skórnych w bardziej zaawansowanym stanie jest to pierwszy krok kuracji. Należy pamiętać, że łysieniu androgenowemu bardzo często towarzyszy nasilony łojotok.
- Wykluczenie innych czynników, mogących mieć wpływ na wzmożone wypadanie włosów, głównie badania z krwi.
- Leczenie kierowane już na problem łysienia androgenowego- kuracja doustna, terapia zewnętrzna i zabiegi.
W artykule skupimy się na ostatnim punkcie. Leczenie łysienia androgenowego w przeważającej części opiera się na terapii zewnętrznej, czyli stosowanie różnego rodzaju ampułek, lotionów, koncentratów, które mają zminimalizować wypadanie włosów, stymulować podziały komórkowe w mieszku włosowym więc zwiększać odrost nowych włosów i najważniejsze zapobiegać miniaturyzacji mieszków włosowych.
Dostępne na rynku leki kierowane na łysienie androgenowe to:
Jak widać leki stosowane w leczeniu łysienia androgenowego niosą ze sobą bardzo duże ryzyko skutków ubocznych (oczywiście jest to sprawa indywidualna jak organizm zareaguje na leki), w związku z tym są coraz rzadziej wybierane przez pacjentów. W takich przypadkach z pomocą przychodzi właśnie trychologia. Produkty trychologiczne charakteryzują się wysoką skutecznością i praktycznie brakiem skutków ubocznych.
Przyczyny łysienia
Przyczyn nadmiernego łysienia jest bardzo dużo, a chorób, które objawiają się nadmiernym wypadaniem włosów co najmniej kilkaset. Poniżej przedstawiamy najczęściej występujące przyczyny łysienia.
- Choroby. Przyczynami mogą być m.in. niedobory witaminy D3, kwasu foliowego, niedoczynność lub nadczynność tarczycy, choroba Hashimoto, choroba Gravesa-Basedowa, anemia, choroby skóry głowy, infekcje zakaźne z wysoką gorączką (gorączka zaburza pracę mieszków włosowych).
- Czynniki środowiskowe. Stres, oparzenia słoneczne, odmrożenia, inwazyjne zabiegi fryzjerskie.
- Przyjmowanie leków. Niektóre leki (np. cytostatyki) obniżające odporność lub leki stosowane przy narkozie, mogą silnie ingerować w podział komórek w mieszku włosowym, doprowadzając do zatrzymania wzrostu włosów i przejściowego wypadania.
- Dieta. Włosy są podatne na niedobory białka, cynku, miedzi i ogólnie kalorii w codziennej diecie. Jeśli dieta odchudzająca jest zbyt restrykcyjna i nie spełnia norm z piramidy żywienia, może doprowadzić do nadmiernego wypadania włosów oraz zahamowania wzrostu istniejących. Szczególnie silnie wpływa niedobór białka – udowodniono, że po stosowaniu 2-tygodniowej diety bezbiałkowej, dochodzi do zmian zanikowych w mieszkach włosowych.
Przyczyny łysienia androgenowego
Badania wykazują że głównym czynnikiem powodującym łysienie androgenowe jest testosteron a jeszcze bardziej pochodna testosteronu – dihydrotestosteron (DHT). Są to męskie hormony – androgeny, które występują u mężczyzn ale również u kobiet.
Androgeny odgrywają ważną rolę w rozwoju seksualnym mężczyzn od urodzenia do dojrzewania. Regulują pracę gruczołów łojowych, wzrost apokrynowych włosów oraz libido. Wraz z wiekiem, androgeny stymulują wzrost włosów na twarzy, ale powstrzymują na skroniach i wierzchołku głowy, stan ten został nazwany „paradoksem androgennym”.
Hormony te w organizmie kontrolują one głównie funkcje układu rozrodczego zarówno u kobiet jak i u mężczyzn. Podstawowym hormonem z grupy androgenów jest testosteron. Produkowany on jest przez komórki Laydiga, ale może on pochodzić także z nadnerczy, chociaż w mniejszej ilości. Testosteron rozkładany jest przez enzym 5αreduktazę do 5α-dihydrotestosteronu (DHT). Ta forma hormonu wykazuje silniejsze działanie androgenne. Istnieją dwa różne typu enzymy 5αreduktazy jednak w mieszkach włosowych testosteron mediowany głównie przez typ II 5αreduktazy. Chociaż to nie skóra jest głównym źródłem syntezy androgenów, krążące w niej prohormony także wykazują zdolności androgenne. Mowa o DHEA i androstendionie, które w gruczołach potowych i brodawkach włosów mogą być transformowane do DHT i testosteronu. Mężczyźni z łysieniem androgenowym zazwyczaj mają wyższe stężenie 5α reduktazy. Najwyższe stężenie 5α reduktazy występuje na skórze głowy. Wspomniane hormony, jako androgeny o silnym działaniu, regulują procesy fizjologiczne, prawidłowo stymulują produkcję włosów terminalnych w różnych okolicach ciała ( okolice pachwin, broda), wywierają odmienny efekt na wzrost włosów w genetycznie predysponowanych miejscach takich jak okolice czoła i szczytu owłosionej skóry głowy. W okolicach łysiejących zwiększone jest stężenie DHT dlatego też hormon ten jest najbardziej istotnym androgenem w patogenezie AGA. Potwierdzają to badania na mężczyznach z wrodzonym niedoborem 5αreduktazy u których nie dochodzi do łysienia.
Przyjęto, że głównym miejscem działania androgenów w mieszku jest brodawka włosa. Komórki te mają małą ilość receptorów AR o wysokim powinowactwie. Receptory te odpowiedzialne są za wrażliwość komórek na androgeny. Na owłosionej skórze głowy wrażliwość na androgeny i i rozmieszczenie AR są ograniczone do konkretnych regionów. Na tej podstawie tłumaczy się zazwyczaj słaby efekt androgenny w okolicy potylicznej.
