U nas zapłacisz kartą
Czy ziarniak to nowotwór? Wszystko, co powinieneś wiedzieć o tym medycznym zagadnieniu
Ziarniniak obrączkowaty - diagnostyka
Diagnozę zwykle stawia się na podstawie objawów. Wówczas należy wykluczyć guzki okołostawowe (głębsze niż w przypadku ziarniniaka umiejscowienie guzków), sarkoidozę obrączkowatą (przebiega z sinobrunatnymi guzkami i często współistnieje ze zmianami w innych narządach) i liszaja płaskiego obrączkowatego (charakteryzuje się bardziej płaskimi grudkami i innym umiejscowieniem wykwitów). Niestety, czasami objawy są niejednoznaczne, co jest wskazaniem do badania histopatologicznego, czyli biopsji.
W przypadku pojedynczych zmian wystarczy zastosować leczenie miejscowe (kortykosteroidy w opatrunkach okluzyjnych albo 0,1% takrolimusu lub 1% pimekrolimusu). W przypadku postaci rozsianej konieczne jest leczenie ogólne, które wymaga podawania kortykosteroidów, dapsonu lub leków przeciwmalarycznych. W ciężkich przypadkach można podać cyklosporynę A lub estry kwasu fumarowego. Skuteczne może być też zamrażanie zmian płynnym azotem (kriochirurgia) lub chlorkiem etylu. Zalecana jest także fotochemioterapia (PUVA).
Ziarniniak grzybiasty: przyczyny, objawy, leczenie
Ziarniniak grzybiasty (chłoniak pierwotny skóry, MF, łac. mycosis fungoides) jest, jednym z najczęściej występujących w populacji, chłoniakiem skóry o przewlekłym przebiegu. Jakie są przyczyny i objawy tego chłoniaka? Jak przebiega leczenie ziarniniaka grzybiastego?
Spis treści
- Ziarniniak grzybiasty: epidemiologia
- Ziarniniak grzybiasty: przyczyny
- Ziarniniak grzybiasty: objawy i przebieg
- Ziarniniak grzybiasty: nowy podział
- Ziarniniak grzybiasty: diagnostyka i rozpoznanie
- Ziarniniak grzybiasty: różnicowanie
- Ziarniniak grzybiasty: leczenie
- Ziarniniak grzybiasty: rokowanie
Ziarniniak grzybiasty to nowotwór złośliwy, który wywodzi się z układu chłonnego, a u jego podstawy leży rozrost limfocytów T, znajdujących się w skórze chorego (CTCL, ang. Cutaneus T-cell Lymphoma).
Pierwszym objawem tej choroby, który niepokoi pacjentów i skłania do wizyty u lekarza są bardzo swędzące zmiany skórne, w postaci wysypki, zaróżowienia i łuszczenia się pewnego obszaru skóry, a także pojawienia się na niej pęcherzyków i grudek.
Wraz z zaawansowaniem choroby dochodzi do rozwoju zmian pozaskórnych - powiększenia węzłów chłonnych i zajęcia narządów wewnętrznych. Choroba charakteryzuje się wieloletnim przebiegiem i przez długi czas nie daje innych objawów niż zmiany dermatologiczne.
Ziarniniakowatość Wegenera: rokowania
Rokowanie zależy od momentu rozpoznania choroby, zajętych narządów i sposobów leczenia. Nieleczonym daje się około pół roku życia od momentu postawienia diagnozy. Wśród chorych leczonych u 87 proc. pacjentów obserwowano przeżycie od 6 miesięcy do 24 lat.
Dziennikarka specjalizująca się w tematyce zdrowotnej, a zwłaszcza obszarach medycyny, ochrony zdrowia i zdrowego odżywiania. Autorka newsów, poradników, wywiadów z ekspertami i relacji. Uczestniczka największej Ogólnopolskiej Konferencji Medycznej "Polka w Europie", organizowanej przez Stowarzyszenie "Dziennikarze dla Zdrowia", a także specjalistycznych warsztatów i seminariów dla dziennikarzy realizowanych przez Stowarzyszenie.
Ziarniniakowatość Wegenera: przyczyny
Przyczyny takiego stanu nie są znane. Niektóre badania sugerują, ale nie wskazują jednoznacznie, że do stanu zapalnego mogą doprowadzić przeciwciała cANCA, które mogą stymulować komórki układu odpornościowego do ataku.
Początkowo pojawiają się niespecyficzne objawy, takie jak uczucie zmęczenia, stan podgorączkowy, brak apetytu, spadek masy ciała, bóle mięśni i kości. Dopiero wraz z rozwojem choroby pojawiają się bardziej charakterystyczne symptomy. U około 90 proc. chorych dominują objawy ze strony układu oddechowego:
- przewlekły katar lub bardzo silne ograniczenie drożności nosa, któremu mogą towarzyszyć chrypka, zapalenie zatok przynosowych, a nawet zapalenie ucha środkowego
- obfita, ropna wydzielina lub krwawienie z nosa, będące oznaką utworzenia się tzw. ziarniniaków (zmian owrzodzeniowych) w nosie
- w miarę rozwoju choroby ziarniniaki mogą przebić przegrodę nosa i doprowadzić do destrukcji chrząstek grzbietu nosa i jego "zapadnięcia się" (tzw. nos siodełkowaty)
Gdy ziarniniaki zajmą górne i dolne drogi oddechowe, pojawiają się duszność, kaszel oraz ból w klatce piersiowej, a czasem także krwioplucie. Zmiany w nerkach pojawiają się dosyć późno, ponadto często przebiegają zupełnie bezobjawowo i jedynie dokładne badanie moczu pozwala na ich uwidocznienie.Proces zapalny może objąć także układ nerwowy, oczy, uszy, skórę, mięśnie i stawy, przewód pokarmowy, a w rzadkich przypadkach także serce, dając objawy, takie jak:
- oczy – u 40 proc. chorych występują zmiany oczne, takie jak zapalenie twardówki, nadtwardówki, spojówek błony naczyniowej czy przewodu łzowego, rzadziej wytrzeszcz
- skóra - wysypka, wyczuwalne podskórne guzki, podskórne wylewy krwi
- układ kostno-mięśniowy - nawracające zapalenie stawów
- układ pokarmowy - bóle brzucha, biegunki (mogą być krwiste)
- układ nerwowy - zaburzenia czucia, a nawet udar mózgu
- jama ustna – nawracające zapalenia dziąseł, często niebolesne owrzodzenia na śluzówkach
Ziarniniak obrączkowaty - przyczyny i czynniki ryzyka
Przyczyny ziarniniaka obrączkowatego nie są znane, jednak coraz częściej uważa się, że podłożem choroby może być odpowiedź immunologiczna na nieznany antygen. Z kolei na liście czynników ryzyka znajdują się urazy, ukąszenia owadów, czerwony tatuaż, próby tuberkulinowe, szczepienia przeciwwirusowe, infekcje wirusowe i bakteryjne, ekspozycja na promieniowanie ultrafioletowe, współistniejące choroby immunologiczne i nowotworowe. Niektórzy uważają, że rozwojowi ziarniniaka obrączkowatego sprzyja cukrzyca, jednak jej związek z chorobą nie został ostatecznie potwierdzony.
Ziarniniak obrączkowaty objawia się podskórnymi, twardymi wykwitami o gładkiej powierzchni, które przybierają obrączkowaty kształt. Są one niewielkie i mierzą od 2–5 mm, jednak czasami mogą się rozrastać do 6–8 cm. Zmiany najczęściej są zlokalizowane na grzbietach rąk i stóp, gdzie są koloru skóry lub lekko różowe. Jeśli rozwijają się w innych miejscach, zwykle przybierają barwę ciemnoczerwoną lub purpurową.
Ponadto nie pojawiają się żadne inne objawy. Nie stwierdza się także żadnych nieprawidłowości w obrębie innych układów i narządów.
