U nas zapłacisz kartą
Walka z Gronkowcem na Nogach - Skuteczne Metody Leczenia i Zapobiegania
Przyczyny skórnych infekcji gronkowcowych
Gronkowcowe choroby skóry są najczęściej następstwem uszkodzenia skóry - przez rankę - skaleczenie, zadrapanie, otarcie naskórka bakterie mają ułatwiony dostęp. Infekcjom gronkowcowym sprzyja także nadmierna potliwość, łojotok i nieprawidłowe rogowacenie naskórka.
- zapalenie mieszków włosowych - umiejscawia się na skórze twarzy, tułowiu i kończynach
- figówka gronkowcowa - to przewlekłe zapalenie mieszków włosowych zlokalizowane najczęściej na twarzy, nieco rzadziej na skórze owłosionej głowy - dotyczy głównie mężczyzn, gdyż zwykle umiejscawia się w obrębie zarostu: warga górna, broda i policzki
- czyraki - ropne zapalenie okołomieszkowe przebiegające z wytworzeniem się czopa martwiczego, gdy na skórze pojawia się jednocześnie wiele czyraków w różnych stadiach rozwoju, mamy do czynienia z czyracznością
- ropnie mnogie pach - powstają w następstwie zakażenia gruczołów potowych w skórze okolicy pach, pachwin, odbytu, brodawek sutkowych i powiek, gruczoły te zaczynają pracować dopiero po okresie dojrzewania płciowego, dlatego ropnie mnogie pach dotyczą tylko ludzi dorosłych
Jak można się zarazić gronkowcem?
Bakteria gronkowca bardzo szybko przenika do organizmu człowieka. Może przedostać się ponadto kilkoma drogami:
- kropelkową,
- przez kontakt płciowy z nosicielem,
- przez skaleczenie (wówczas gronkowiec wnika do krwiobiegu przez ranę),
- przez zjedzenie zakażonego gronkowcem pożywienia.
Przez wiele lat fakt bytowania gronkowca w organizmie może być utajony – bakteria nie powoduje żadnych objawów. Jeśli jednak gronkowiec zacznie być aktywny – np. w wyniku spadku odporności – niestety może spowodować wiele groźnych chorób.
Gronkowiec jest chorobą zakaźną, co oznacza, że można zarazić się bakterią przez kontakt z nosicielem lub otoczeniem, w którym przebywa nosiciel (dotykanie tych samych przedmiotów)
Na infekcje gronkowcem szczególnie narażone są osoby, które:
- mają obniżoną odporność,
- posiadają otwarte rany i skaleczenia,
- zmagają się z problemami dermatologicznymi (choroby skóry),
- często przebywają w szpitalach i przychodniach,
- są w podeszłym wieku,
- cierpią na nowotwory,
- są w trakcie terapii immunosupresyjnej,
- chorują na cukrzycę,
- cierpią na przewlekłą niewydolność nerek,
- cierpią na choroby obwodowych naczyń krwionośnych,
- mają podłączoną kroplówkę lub cewnik,
- są po zabiegu chirurgicznym.
Ponadto w grupie ryzyka są kobiety w ciąży i małe dzieci – szczególnie groźny jest gronkowiec u niemowląt.
Czerwone plamy na nogach a choroby
Duże czerwone plamy na nogach obserwowane są u chorych na cukrzycę. Zmiany skórne to rumień cukrzycowy – występuje także u dzieci. Skóra staje się sucha, matowa i pogrubiona, traci elastyczność i zdolności do regeneracji, jest podatna na zakażenia. Czerwone plamy atakujące stopę i postępujące w górę, ku łydce, mogą być objawem stopy cukrzycowej, będącej powikłaniem źle leczonej cukrzycy. U pacjentów z cukrzycą właściwa terapia jest kluczowa – nieleczony zespół stopy cukrzycowej skutkuje nieodwracalnymi deformacjami oraz martwicą stopy, co często prowadzi do amputacji.
Czerwona plama na nodze w postaci rumienia wędrującego może być oznaką boreliozy (łac. borreliosis), wieloukładowej choroby zakaźnej, którą przenoszą kleszcze. Boreliozę, najczęstszą chorobę odkleszczową, wywołują bakterie należące do krętków. Rumień wędrujący pojawia się w ciągu 1–3 tygodni w miejscu wkłucia kleszcza. Na początku ma postać pojedynczej plamy bądź grudki, czerwona plama szybko się jednak rozszerza. Charakterystyczne dla rumienia wędrującego jest tworzenie się czerwonej obwódki. Rumieniowi mogą towarzyszyć objawy grypopodobne.
Czerwona plama na nogach, a także na stopach czy na nosie (lub w innym miejscu na ciele) może oznaczać naczyniaka (łac. angioma). To łagodny nowotwór wywodzący się z układu naczyń krwionośnych. Często jest wrodzony. Ma charakterystyczną formę wypukłej, sinoczerwonej plamy (bądź drobnych guzków). Głównie lokalizuje się na głowie, tułowiu lub karku – na nogach rzadziej. Naczyniaki dzielą się na:
- naczyniaki niezłośliwe (łac. haemangioma) – najczęściej,
- naczyniaki limfatyczne (łac. lymphangioma) – rzadko,
- naczyniaki krwionośne złośliwe (łac. hemangiosarcoma) – rzadko,
- naczyniaki limfatyczne złośliwe (łac. lymphangiosarcoma) – rzadko.
Bolesny rumień kończyn (łac. erythromelalgia) to inna choroba, której objawem mogą być czerwone plamy na nogach. Oprócz zaczerwienienia pojawia się charakterystyczne ocieplenie kończyn i uporczywe pieczenie. Choroba występuje rzadko, najczęściej atakuje palce. Może być dziedziczna.
Gronkowiec – objawy
Gronkowiec powoduje wiele dolegliwości, jeśli staje się aktywny. W zależności od tego, jaki rodzaj bakterii nas zaatakował i w jakim miejscu w organizmie bytuje, bakteria ta daje różne objawy. Jest to zatem bakteria, której objawy zależą od miejsca zakażenia.
Objawy, jakie daje gronkowiec, można podzielić także w zależności od tego, jaka jest forma zakażenia.
I tak kolejno zakażenie gronkowcem na skutek spożycia go wraz jedzeniem daje takie objawy, jak:
- wymioty,
- biegunka,
- bóle brzucha.
Z kolei zakażenie gronkowcem przez skórę – np. w wyniku zadrapania czy skaleczenia – może spowodować pojawienie się:
- czyraków,
- ropni,
- liszajów,
- jęczmienia na powiece,
- zapalenia mieszków włosowych,
- zapalenia sutka u kobiet, które karmią piersią.
Ponadto zakażenie gronkowcem może mieć formę ataku w stronę układu oddechowego – wówczas objawy są groźne i mogą spowodować m.in.:
- osłabienie organizmu – odporności,
- zapalenie płuc,
- zapalenie oskrzeli,
- zapalenie tchawicy,
- zapalenie ucha,
- zapalenie migdałków.
Leczenie zakażenia gronkowcem złocistym
Leczenie zakażenia zarówno powierzchniowego jak i zlokalizowanego w tkankach głębokich, wywołanego przez gronkowca złocistego wymaga zastosowania antybiotykoterapii, jednakże nie należy ono do najprostszych. Bakteria ta posiada zdolność do tworzenia szczepów opornych na różnego rodzaju antybiotyki (np. na penicylinę, gdzie początkowo to właśnie nią leczono pacjentów). Stąd w przypadku wykrycia tego gatunku bakterii zawsze wykonywany jest antybiogram, którego wynik wskaże na które antybiotyki bakteria ta jest lub nie jest wrażliwa.
Szczególny ogromny problem w doborze odpowiedniego leczenia stanowią zakażenia wywołane w środowisku szpitalnym, z uwagi na obecność w tym środowisku wielolekoopornych szczepów gronkowca. Często w ciężkich, zagrażających życiu pacjenta postaciach zakażenia stosuje się leczenie oparte na kombinacji kilku antybiotyków.
Choć zarażenie gronkowcem złocistym jest powszechne wśród ludzi, w szczególności w trakcie długotrwałego leczenia szpitalnego, każdy z nas może zapobiec rozprzestrzenianiu się tej bakterii poprzez częste i dokładne mycie rąk. Jeżeli podejrzewamy zakażenie gronkowcem złocistym, warto jak najszybciej udać się do lekarze, by rozpocząć diagnostykę i wdrożyć szybko odpowiednie leczenie.
1. Irving W., Ala’Aldeen D., Boswell T. Mikrobiologia medyczna. Krótkie wykłady. Wydawnictwo Naukowe PWN SA, Warszawa 2008.
2. Virella G. Mikrobiologia i choroby zakaźne. Wydawnictwo Medyczne Urban and Partner, Wrocław 2000
- zdrowego stylu życia,
- ciąża i połóg,
- zdrowy rozwój dziecka,
- sprawność, mobilność i suplementacja
- relaks, stres i psychologia,
- zapobieganie i leczenie raka.
Otrzymasz też dwa e-booki: "Pięć pytań do dietetyka" oraz "Pięć pytań do farmaceuty".
