U nas zapłacisz kartą
Jak wygląda łuszczyca głowy? Zdjęcia i objawy
Łuszczyca stawowa – zdjęcia
Objęcie stawów stanem zapalnym występuje u 30% pacjentów z łuszczycą, co określa się jako „łuszczycę stawową” (w ang. psoriatic arthritis). Schorzenie to może być bardzo bolesne, a nawet okaleczające. Łuszczycy stawowej często towarzyszy uczucie porannej sztywności oraz ograniczenia ruchomości, które ustępują w ciągu dnia. Stawy palców dłoni oraz stóp zwykle są silnie obrzęknięte, co określane jest jako „palce kiełbaskowate”.
Mogą być zajęte również inne stawy, w tym kolanowe, barkowe. Objawy przypominają zatem inne choroby z kręgu reumatycznych. Ciężkość łuszczycy stawowej może być większa niż zmian skórnych i odwrotnie – nie istnieje tu żadna zależność. Manifestacje łuszczycy są bardzo różne i mogą współwystępować u jednego pacjenta. Dlatego za każdym razem podejście do leczenia powinno być ustalane indywidualnie.
Skuteczna terapia pozwala ograniczyć wpływ choroby na codzienne funkcjonowanie pacjenta, a nawet spowodować całkowity zanik zmian skórnych. Ważna jest jednak współpraca chorego z dermatologiem, a czasem również innymi specjalistami, tak, aby dobrać „terapię szytą na miarę”, gwarantującą jej najwyższą możliwą do osiągnięcia skuteczność.
Dziedziczenie łuszczycy
Szacuje się, że u niemal 30% chorych łuszczyca występuje rodzinnie. Dziedziczenie jest wieloczynnikowe i wielogenowe. Zdrowi rodzice mają 1-2% szans na urodzenie dziecka z łuszczycą. Gdy choruje jeden rodzic, ryzyko wzrasta do 10-20%, a jeśli łuszczycę mają oboje rodziców, ryzyko pojawienia się łuszczycy u potomstwa wynosi aż 50-70%.
W odniesieniu do czasu rozwoju choroby i jej sposobu ujawniania się, łuszczycę zwykłą dzieli się na dwa typy:
- Łuszczycę dziedziczną . Pojawia się przed 40 rokiem życia – zwykle w dzieciństwie lub wieku młodzieńczym. Dotyczy 85 proc. wszystkich przypadków łuszczycy. Charakteryzuje się cięższym przebiegiem i gorszą odpowiedzią na leczenie.
- Łuszczycę dorosłych . Występuje u osób po 40 roku życia, u których nie obserwuje się zwiększonego ryzyka zachorowań w rodzinie. Ma łagodniejszy przebieg, ale częściej pojawia się na paznokciach i stawach.
Ponadto w klasyfikacji łuszczycy uwzględnia się lokalizację zmian oraz obraz kliniczny schorzenia. Wśród najczęściej występujących odmian wyróżnia się:
- Łuszczycę pospolitą – to najczęstsza postać choroby. Występuje u 80–90 proc. wszystkich chorych. Na skórze pojawiają się wypukłe, zaczerwienione obszary pokryte biało-srebrną łuską.
- Łuszczycę stawową – to jedna z bardziej niebezpiecznych postaci łuszczycy skóry. Proces chorobowy w łuszczycy stawów jest uwarunkowany zaburzeniami ze strony układu odpornościowego. Charakterystyczne dla tej postaci jest zesztywnienie i stan zapalny kręgosłupa, oraz stawów krzyżowo-biodrowych. Objawami łuszczycowego zapalenia stawów są ból, sztywność i obrzęk stawów. Powikłaniem mogą być deformacje stawów, upośledzenie sprawności ruchowej, czasem nawet trwałe kalectwo.
- Łuszczycę kropelkowa – pojawia się w postaci małych, owalnych punkcików o wielkości maksymalnie 1 cm. Ta postać choroby może być powikłaniem paciorkowcowego zapalenia gardła lub innych infekcji bakteryjnych i wirusowych. Często występuje u dzieci jako pierwszy objaw łuszczycy zwykłej.
- Łuszczycę plackowatą – zmiany łuszczycowe są ułożone symetrycznie, przybierają formę dużych i zlewających się ze sobą wykwitów o czerwonym kolorze. Pokryte są srebrną łuską, która szybko się namnaża.
- Łuszczycę odwróconą – pojawia się tylko w miejscach, które na co dzień zginamy – najczęściej w okolicach stawów. Zmiany przybierają formę czerwonych lub różowych, niewielkich placków z łuską. Bardzo często ta postać łuszczycy dotyczy osób starszych.
Jak ją rozpoznać?
Charakterystyczną cechą łuszczycy są zmiany skórne związane z zaburzeniem regeneracji naskórka w postaci czerwonych grudek, które mogą zlewać się w większe skupiska. Plamy pokrywają się białoszarą łuską.
fot. Adobe Stock
- pękanie skóry,
- krwawienie,
- ból,
- świąd,
- zaczerwienienie,
- pieczenie.
Zmiany pojawiają się najczęściej na: twarzy, łokciach, kolanach, plecach, dłoniach, stopach, a także paznokciach dłoni i stóp.
fot. Ula Bugaiova
Jak diagnozuje się łuszczycę skóry głowy?
Mimo, iż symptomy łuszczycy owłosionej skóry głowy są wyraźne i dobrze znane dermatologom, to mogą przypominać również inne schorzenia – w tym łupież, łojotokowe zapalenie skóry głowy czy też grzybicę. To sprawia, że dla postawienia pewnego rozpoznania, u pacjenta wdraża się diagnostykę różnicową.
Diagnostyka łuszczycy skóry głowy, oprócz badania przedmiotowego (czyli dokładnego obejrzenia skóry głowy przez dermatologa z wykorzystaniem specjalnego narzędzia – dermatoskopu) oraz szczegółowego wywiadu, obejmuje również badania laboratoryjne – w tym badania mykologiczne (na obecność grzybów) oraz badanie histopatologiczne wycinka skóry głowy. Po tak kompleksowych testach lekarz jest w stanie wykluczyć zarówno łupież, jak i wzmożony łojotok czy grzybicę oraz rozpoznać łuszczycę.
Warto wiedziec:
Łuszczyca skóry głowy nie jest zaraźliwa, ale może być uciążliwym schorzeniem.
- Łuszczyca skóry głowy to choroba przewlekła, ale można ją skutecznie leczyć.
- Leczenie ma na celu złagodzenie objawów i spowolnienie rozwoju choroby.
- Dostępnych jest wiele metod leczenia, a lekarz dobierze odpowiednią terapię do indywidualnych potrzeb pacjenta.
Zadbaj o zdrowie swojej skóry głowy i skonsultuj się z lekarzem w celu uzyskania odpowiedniego leczenia łuszczycy!
