U nas zapłacisz kartą
Jak wygląda łuszczyca głowy? Zdjęcia i objawy
Łuszczyca – zdjęcia różnych form łuszczycy
Łuszczyca jest przewlekłą chorobą z autoagresji, której nabardziej widocznym objawem są pogrubiałe obszarami skóry, pokryte szarawą łuską. Takie przynajmniej jest najczęstsze o niej wyobrażenie. Jednak objawy skórne tego schorzenia mogą być bardzo różne u poszczególnych pacjentów, a nawet u jednego, oglądanego w różnym czasie. Obejrzyj zdjęcia różnych form łuszczycy aby się o tym przekonać, oraz nauczyć się je rozpoznawać.
W łuszczycy pospolitej, zwanej również plackowatą, zmiany pojawiają się najczęściej na łokciach, w obrębie skalpu, oraz na plecach. To zdecydowanie najczęstsza forma łuszczycy – cierpi na nią aniej więcej 8 na 10 pacjentów. Zmiany te pokryte są srebrzystą łuską, i otoczone czerwonym rumieniem. Często wywołują świąd, i nierzadko pękają i krwawią, co powoduje ból. Ta forma najczęściej objawia się dopiero w życiu dorosłym.
Co to jest łuszczyca?
Łuszczyca jest jedną z najczęściej diagnozowanych chorób dermatologicznych – występuje u 1-5 proc. populacji europejskiej, z podobną częstotliwością u obu płci. W Polsce choruje na nią ok. 1,2 mln osób. Schorzenie może pojawić się w każdym wieku, zarówno u dzieci jak i u osób starszych. Najczęściej łuszczyca ujawnia się u młodych osób w wieku ok. 20 lat oraz u osób między 50 a 60 rokiem życia. Jej charakterystycznym objawem są zmiany skórne występujące na:
- głowie i jej okolicach: łuszczyca na twarzy, łuszczyca skóry głowy,
- kończynach górnych i dolnych: łuszczyca dłoni i stóp, łuszczyca paznokci, łuszczyca łokci,
- tułowiu, a zwłaszcza f ałdach skórnych: łuszczyca odwrócona,
- miejscach intymnych: łuszczyca penisa.
Łuszczyca skóry znana była już w starożytności. Hipokrates sporządził jej pierwszy opis, następnie studium przypadku opisał Korneliusz Celsus –odpowiadało ono znanym dzisiaj objawom choroby. Przez kilkaset lat łuszczyca i wszelkie inne podobne zmiany skórne były traktowane jako jedno schorzenie. Do połowy XIX w. łuszczycę często mylono z trądem, co skutkowało napiętnowaniem społecznym osób chorujących. Dopiero w XX w. łuszczyca skóry została wydzielona jako oddzielna jednostka chorobowa.
Jakie są autoimmunologiczne choroby skóry?
Łuszczyca krostkowa – zdjęcia
Łuszczyca krostkowa jest odpowiednikiem łuszczycy pospolitej występującej u młodszych pacjentów. Zwykle pierwsze zmiany, w postaci zaczerwienionych plamek przypominających wysypkę, pojawiają się w wieku nastoletnim lub niewiele później. W roli „czynnika spustowego” często występuje w tym przypadku angina paciorkowcowa. To druga najczęstsza forma łuszczycy, którą rozpoznaje się u co 10 pacjenta któremu postawiono rozpoznanie łuszczycy.
Łuszczyca odwrócona jest szczególną formą łuszczycy, ponieważ odwrotnie do pozostałych firm manifestacji łuszczycy występuje w naturalnych fałdach ciała – z tyłu kolan, skórze pach, w pachwinach. Zwykle zmiany są lśniące i zaczerwienione, i nie są pokryte łuską. Zazwyczaj łuszczyca odwrócona towarzyszy innym rodzajom łuszczycy
Jak ją leczyć?
W większości przypadków stosuje się leczenie miejscowe. W bardziej zaawansowanych przypadkach zaś stosuje się terapię skojarzoną.
Leczenie zewnętrzne wykwitów skórnych
W łuszczycy na powierzchni skóry pojawiają się łuski i zrogowaciały naskórek. Do usuwania łusek najczęściej używane są: 5-10% kwas salicylowy oraz maści mocznikowe i solankowe. Jeśli okażą się one nieskuteczne, stosuje się dziegcie. Można je znaleźć w takich preparatach jak: Psorisan, Linola D, Pixolerm, Cocois, Poloris. Skuteczna jest też antralina i cygnolina.
Czasami w leczeniu zmian skórnych dołącza się kortykosteroidy i retinoidy. Przy stosowaniu sterydów w maściach trzeba szczególnie uważać i używać ich tylko na niewielkie obszary i ograniczone ogniska. Jeśli leczenie wcześniej wymienionymi lekami przynosi słabe efekty, dodawane są pochodne witaminy D.
Leczenie zmian obecnych na owłosionej skórze głowy wymaga wcześniejszego umycia włosów. Dopiero wtedy można zastosować maść z kwasem salicylowym 5-10%.
fot. Adobe Stock
Leczenie doustne
Gdy zmiany zajmują duże obszary skóry lub istniejące wypryski nie poddają się leczeniu zewnętrznemu, trzeba wprowadzić leczenie doustne. W tym celu używa się retinoidów, metrotreksatu, hydroksymocznika, cyklosporyny A oraz kwasu fumarowego.
Czasami skuteczne są antybiotyki. Drogim, ale skutecznym leczeniem jest też terapia przy użyciu leków biologicznych.
Wybór terapii uzależniony jest od stopnia zaawansowania choroby, czasu jej trwania i dotychczasowego sposobu leczenia. Inaczej leczone są zmiany świeże, inaczej stare, oporne na wcześniej zastosowane leki. Łuszczyca jest aktywowana czynnikami zewnętrznymi, takimi jak stres czy stan zapalny organizmu, więc ich zmniejszenie lub usunięcie przyśpiesza leczenie choroby.
Przyczyny łuszczycy
Łuszczyca spowodowana jest czynnikami genetycznymi (związek z niektórymi antygenami zgodności tkankowej: HLA Cw6 i DR7), immunologicznymi (w powstawaniu łuszczycy istotną rolę odgrywają limfocyty T) oraz środowiskowymi . Choroba powstaje w wyniku nieprawidłowych procesów zachodzących w komórkach naskórka, tj. nadmiernej proliferacji keranocytów, ich nieprawidłowym różnicowaniu oraz powstawaniu stanu zapalnego.
U osób z łuszczycą dochodzi do ośmiokrotnego skrócenia cyklu komórkowego, co prowadzi do powstawania charakterystycznych “łusek” . Prawidłowy cykl wędrówki komórek z najgłębszej warstwy podstawnej do najbardziej powierzchownej – rogowej trwa 28 dni. W łuszczycy proces ten jest znacząco przyspieszony – trwa 3-4 dni. W efekcie skóra ma większą objętość, jest gruba i zdeformowana. Do przyczyn wyzwalania i zaostrzania objawów łuszczycy zalicza się:
- infekcje bakteryjne (zwłaszcza wywołane paciorkowcami i gronkowcami), zakażenia wirusowe i grzybicze
- narażenie na stres,
- urazy mechaniczne i psychiczne,
- przewlekłe stany zapalne w organizmie m.in. stany zapalne zatok, zębów i przyzębia,
- leki , w tym: beta-blokery, amiodaron, progesteron, inhibitory acetylocholinesterazy, niesteroidowe leki przeciwzapalne i cymetydynę,
- ciążę i poród,
- używki: papierosy i alkohol,
- otyłość,
- menopauzę.
Osoby z łuszczycą mają wyższe ryzyko zachorowania na cukrzycę oraz choroby serca : nadciśnienie tętnicze, chorobę niedokrwienną serca, zawał serca, wrzodziejące zapalenie jelita grubego . Występowanie chorób serca u osób z łuszczycą są związane ze wspólną patogenezą łuszczycy i miażdżycy .
Czym się zajmuje dermatolog? Sprawdź, kiedy potrzebna jest konsultacja tego specjalisty
