U nas zapłacisz kartą
Jak wygląda łuszczyca głowy? Zdjęcia i objawy
Leki stosowane w łuszczycy
Terapia miejscowa stosowana jest u osób z łagodną postacią łuszczycy. Czym smaruje się zmiany łuszczycowe? Wykwity na skórze leczy się za pomocą maści: salicylowej, mocznikowej, solankowej (maść z chlorkiem sodu), dziegciowej oraz cygnoliny (antraliny). Preparaty te mają działanie przeciwświądowe i znieczulające, pomagają złuszczać biało-srebrną łuskę, a jednocześnie nawilżają skórę. Dziegć oraz cygnolina są dodatkowo pomocne w redukowaniu czerwonych plam. Jednocześnie pacjenci skarżą się na nieprzyjemny zapach, uczucie lepkości, brudzenie ubrań i powodowanie podrażnienia skóry po stosowaniu wyżej wymienionych substancji, szczególnie kwasu salicylowego, dziegciu i antraliny. W terapii stosuje się również kortykosteroidy, witaminę D3 i pochodne witaminy A .
Umiarkowana i ciężka postać łuszczycy wymaga bardziej zaawansowanego leczenia. W bardzo poważnych przypadkach choroby można zastosować leczenie immunosupresyjne, a także naświetlania – fototerapię i fotochemioterapię. Fototerapia polega na naświetlaniu skóry lampami wykorzystującymi promieniowanie UVA i UVB. Fotochemioterapia (PUVA) opiera się o działanie promieniowania UVA w połączeniu z psoralenem, który jest lekiem zwiększającym wrażliwość skóry na światło. Czasem niezbędna jest antybiotykoterapia, a nawet hospitalizacja, jeśli więcej niż 25 proc. skóry uległo zmianom, kiedy łuszczyca towarzyszy innym chorobom lub utrudnia codzienne funkcjonowanie.
Preparaty stosowane w umiarkowanej i ciężkiej postaci łuszczycy to: metotreksat, cyklosporyna, acytretyna i fumaran dimetylu. Istnieje także możliwość podjęcia terapii biologicznej, w ramach ktoórej pacjentowi podaje się leki z grupy inhibitorów TNF-alfa. Leczenie łuszczycy paznokci jest bardzo trudne. Pacjentom zalecane są preparaty z kortykosteroidami wraz z opatrunkiem okluzyjnym oraz kwas salicylowy z dipropionianiem betametazonu.
Łuszczyca głowy – zdjęcia
Łuszczyca skóry głowy, jak już wspomniano, często występuje u osób z łuszczycą plackowatą. Może występować w formie jednej plamy różnych rozmiarów, ale zdarza się, że obejmuje cały skalp. Czasem zmiany rozprzestrzeniają się poza linię włosów na czole, szyi, oraz okolicy uszu. Co 2 pacjent z łuszczycą ma zmiany obejmujące owłosioną skórę głowy.
Co to jest łuszczyca?
Łuszczyca jest jedną z najczęściej diagnozowanych chorób dermatologicznych – występuje u 1-5 proc. populacji europejskiej, z podobną częstotliwością u obu płci. W Polsce choruje na nią ok. 1,2 mln osób. Schorzenie może pojawić się w każdym wieku, zarówno u dzieci jak i u osób starszych. Najczęściej łuszczyca ujawnia się u młodych osób w wieku ok. 20 lat oraz u osób między 50 a 60 rokiem życia. Jej charakterystycznym objawem są zmiany skórne występujące na:
- głowie i jej okolicach: łuszczyca na twarzy, łuszczyca skóry głowy,
- kończynach górnych i dolnych: łuszczyca dłoni i stóp, łuszczyca paznokci, łuszczyca łokci,
- tułowiu, a zwłaszcza f ałdach skórnych: łuszczyca odwrócona,
- miejscach intymnych: łuszczyca penisa.
Łuszczyca skóry znana była już w starożytności. Hipokrates sporządził jej pierwszy opis, następnie studium przypadku opisał Korneliusz Celsus –odpowiadało ono znanym dzisiaj objawom choroby. Przez kilkaset lat łuszczyca i wszelkie inne podobne zmiany skórne były traktowane jako jedno schorzenie. Do połowy XIX w. łuszczycę często mylono z trądem, co skutkowało napiętnowaniem społecznym osób chorujących. Dopiero w XX w. łuszczyca skóry została wydzielona jako oddzielna jednostka chorobowa.
Jakie są autoimmunologiczne choroby skóry?
Co to jest łuszczyca?
Jest to jedna z najczęstszych chorób skóry – szacuje się, że cierpi na nią około 2-4% populacji. Jest chorobą zapalną i przewlekłą, charakteryzuje się okresami remisji i nawrotów. Może objąć skórę gładką, jak i paznokcie, stawy czy owłosioną skórę głowy.
Wyróżniamy jej dwa typy:
- Typ I (dziedziczny): zwykle rozpoczyna się przed 40. rokiem życia i jest związany z dziedziczeniem autosomalnym dominującym, zwykle jest odporniejsza na leczenie i częściej nawraca niż typ II,
- Typ II: zaczyna się najczęściej między 50. a 70. rokiem życia.
W Polsce na łuszczycę choruje około 1 miliona osób, w populacji światowej – 2%, przy czym w Europie oraz w Stanach Zjednoczonych zachorowań jest więcej (około 1-5% populacji) niż np. w krajach azjatyckich
– wyjaśnia lek. med. Anna Bachleda-Curuś specjalista dermatolog-wenerolog, lekarz medycyny estetycznej z krakowskiego SCM estetic.
Z racji tego, że jest to choroba, którą przy dużym zaawansowaniu trudno ukryć, wiele osób zastanawia się, czy łuszczyca jest zaraźliwa. Odpowiedź na to pytanie jest prosta: nie. Łuszczyca to bowiem choroba najczęściej o podłożu genetycznym lub immunologicznym. Nic nam więc nie grozi, jeśli podajemy chorującej na nią osobie rękę, jemy tymi samymi sztućcami czy śpimy razem w łóżku.
Przyczyny łuszczycy to m.in.: dziedziczenie, zaburzenia układu immunologicznego, zakażenie drobnoustrojami, nadwaga, palenie papierosów, stres, ciąża, uszkodzenia skóry, alkohol czy niektóre leki.
Łuszczycę diagnozuje się na podstawie: danych z wywiadu z pacjentem, obrazu klinicznego choroby, niekiedy wyników badań laboratoryjnych (łuszczyca jest ogólnoustrojową chorobą zapalną) oraz badania potwierdzającego, czyli wyniku badania histopatologicznego wycinka skóry
– mówi lek. med. Anna Bachleda-Curuś.
