U nas zapłacisz kartą
Skuteczne sposoby na łysienie u kobiet - Przyczyny, leczenie i porady
Diagnostyka łysienia androgenowego
Trichoskopia
Najbardziej popularną metodą diagnostyczną w przypadku łysienia androgenowego jest trichoskopia. Jest to nieinwazyjne badanie polegające na oglądaniu w dużym powiększeniu ujść mieszków włosowych oraz innych struktur trichologicznych na granicy różnych warstw skóry.
Dzięki użyciu dermatoskopu, specjalista oglądający skórę głowy jest w stanie osiągnąć 10-krotne powiększenie, a używając wideodermoskopu może uzyskać jeszcze wyższe parametry.
Pozwala mu to na dokładną ocenę łodyg włosów, naczyń okalających mieszki włosowe, czy samych mieszków. W ten sposób można ocenić, jakie są proporcje włosów łamiących się, dystroficznych (o zaburzonym wzroście, bardziej szorstkich, gorzej układających się), a także wypadających.
Trychogram
Zdecydowanie bardziej inwazyjnym działaniem niż trichoskopia jest trychogram. Ocenia on ilość wyrwanych włosów z naszej głowy, co oznacza, że trycholog pozbawi nas podczas tego badania co najmniej 100 włosów wyrwanych z różnych obszarów naszej głowy.
Badania laboratoryjne
Oprócz oglądania włosów pod mikroskopem, warto wykonać też badania w krwi, w celu wykrycia chorobowego podłoża łysienia. Być może ma ono związek z zaburzeniami hormonalnymi, niedoczynnością tarczycy lub cukrzycą i odpowiednie leczenie pomoże zahamować wypadanie włosów.
Polecanymi badaniami przy łysieniu androgenowym są:
- morfologia krwi,
- badanie glukozy na czczo,
- żelazo i ferrytyna (przyczyną wypadania włosów może być anemia),
- hormony: TSH, Ft4, prolaktyna, testosteron, androstendion, progesteron, DHEA-S, estradiol,
- przeciwciała przeciwjądrowe ANA,
- trójglicerydy, cholesterol całkowity oraz HDL i LDL,
- wapń,
- witamina D3.
Sposoby leczenia łysienia androgenowego
Leczenie łysienia androgenowego można podzielić na zachowawcze, jak również chirurgiczne. Do tego pierwszego należeć będzie np. stosowanie miejscowych lub doustnych preparatów lub zabiegi u kosmetologa. Natomiast do chirurgicznych – przeszczep mieszków włosowych.
Preparaty miejscowe
Najbardziej znanym preparatem miejscowym używanym do leczenia łysienia androgenowego u kobiet jest minoksydyl. Był to początkowo lek podawany doustnie osobom chorym na nadciśnienie.
Zauważono wówczas, że daje on skutki uboczne w postaci zwiększenia gęstości włosów, zaczęto więc go podawać osobom mającym problemy z łysieniem. Jednak okazało się, że doustne dawki miały zbyt wiele niepożądanych działań ubocznych, dlatego stosuje się go tylko miejscowo na skórę głowy.
Początkowe dawki serwowane pacjentom wynosiły 2% minoksydylu w formie np. kremu, potem 5%. Po roku 2017, zaczęto wprowadzać też minoksydyl doustnie, w bardzo małych dawkach, gdyż dostrzeżono, że np. przy ilości 0,25 mg nie niesie on ze sobą aż tylu skutków ubocznych, a daje pożądany efekt gęstszej fryzury.
Środki antykoncepcyjne
Miejscowe stosowanie minoksydylu przynosi efekty, jednak czasem po przerwaniu kuracji, problem powraca. Konieczna może być wtedy regulacja hormonów za pomocą środków antykoncepcyjnych.
W przypadku łysienia androgenowego podaje się kobietom albo preparaty z zawartością estrogenów lub też mające w składzie octan cyproteronu.
Mezoterapia igłowa
Jedną z form wspomagającą leczenie łysienia androgenowego jest mezoterapia igłowa. Jest to inwazyjny zabieg wykonywany w gabinecie kosmetologicznym polegający na ostrzykiwaniu skóry głowy igłą, co z jednej strony pobudza krążenie i zwiększa dopływ krwi do mieszków włosowych, a z drugiej pomaga podać pod skórę różnego rodzaju substancje odżywcze m.in. witaminy, minerały, aminokwasy, koenzymy lub kwas hialuronowy.
Celem każdej mezoterapii skóry głowy jest regeneracja naskórka, pobudzenie włosów do wzrostu i wydłużenie fazy anagenu, a także poprawa grubości łodygi włosa (m.in. przez dostarczenie odpowiednich substancji odżywczych). Najlepsze efekty daje mezoterapia skojarzona z miejscowym stosowaniem minoksydylu.
Łysienie androgenowe – jak je zdiagnozować?
Przed przystąpieniem do leczenia konieczna jest dokładna diagnoza, aby poznać przyczynę tego procesu. Pozwoli to uniknąć błędów w doborze odpowiedniego leku, a także zwiększy efektywność leczenia.
Zarówno u mężczyzn, jak i kobiet lekarz przeprowadza szczegółowy wywiad w celu dokładnego rozpoznania specyfiki i przyczyn łysienia . Wykonane badanie przedmiotowe obejmuje ocenę lokalizacji i wzoru łysienia.
Badania laboratoryjne są wykonywane w celu diagnostyki różnicowej i są szczególnie istotne w przypadku kobiet, gdyż obraz kliniczny nie jest tak charakterystyczny, jak u mężczyzn. Diagnostyka obejmuje następujące badania:
- morfologia z rozmazem,
- poziom ferrytyny i żelaza,
- OB, CRP, białko całkowite,
- glukoza na czczo,
- TSH, FT4, przeciwciała przeciwko peroksydazie tarczycowej i tyreoglobulinie,
- progesteron, prolaktyna, estradiol, testosteron.
Badaniem diagnostycznym, które zaleca się wszystkim chorym, jest trichoskopia . Zostają nią objęte trzy okolice – czołowo-ciemieniowa, skroniowa i potyliczna. Specjalista ocenia:
- grubość włosów (znaczenie ma mniejsza grubość w okolicy czołowej w porównaniu z potyliczną i powyżej 10% cienkich włosów w okolicy czołowej),
- odsetek włosów meszkowych,
- przebarwienia okołomieszkowe,
- liczba jednostek włosa z pojedynczą łodygą,
- liczba żółtych kropek będących pustymi ujściami mieszków włosowych [2,3].