U nas zapłacisz kartą
Najskuteczniejsze leki na łysienie męskie
W jaki sposób lekarz rozpoznaje łysienie androgenowe typu męskiego?
Podstawą diagnostyki jest wywiad i badanie przedmiotowe. Lekarz pyta pacjenta o początek wystąpienia objawów, przebieg wypadania włosów, łysienie androgenowe w rodzinie, choroby współistniejące. Następnie ogląda owłosioną skórę głowy i ocenia wzór łysienia. Może przeprowadzić test pociągania. Badanie polega na pociągnięciu w kilku lokalizacjach na owłosionej skórze głowy pęków 40–60 włosów. Jeśli wyrwanych zostanie w ten sposób ponad 10 włosów (z jednego lub kilku miejsc), wynik testu jest dodatni. Badanie to trudno przeprowadzić u osób z krótkimi włosami.
W diagnostyce łysienia androgenowego (a także do monitorowaniu leczenia) wykorzystuje się trichoskopię, która za pomocą dermatoskopu i wideodermatoskopu pozwala na ocenę stanu łodyg włosów, mieszków włosowych oraz skóry głowy. Badanie jest nieinwazyjne i bezbolesne (nie wymaga wyrywania włosów).
W sytuacjach wątpliwych wskazana jest biopsja – badanie histopatologiczne kilkumilimetrowego wycinka pobranego z okolicy czołowo-ciemieniowej.
Dokładność porównywalną do osiąganej metodami histologicznymi daje refleksyjna mikroskopia konfokalna in vivo (in vivo reflectance confocal microscopy – RMC). To nowoczesna, nieinwazyjna technika obrazowania włosów i skóry owłosionej. Do jej ograniczeń należy m.in. wysoki koszt.
Łysienie androgenowe typu męskiego: przyczyny, objawy i leczenie
Utrata włosów u mężczyzn rozpoczyna się zwykle w okolicy czołowo-skroniowej, a następnie ciemieniowej. Następnie przerzedzenie włosów rozprzestrzenia się w kierunku szczytu głowy, pozostawiając koronę włosów na potylicy i częściowo w okolicach skroniowych.
Łysienie androgenowe (androgenetic alopecia – AGA) to zależna od androgenów, czyli hormonów odpowiadających m.in. za kształtowanie się męskich narządów płciowych u płodu oraz tzw. wtórnych cech płciowych (budowa ciała, owłosienie, głos) postępująca utrata włosów typu niebliznowaciejącego. Jest to najczęstsza przyczyna utraty włosów, dotyczy obu płci, różni się jednak obrazem klinicznym u kobiet i mężczyzn.
Mechanizm powstawania łysienia androgenowego związany jest z przemianą testosteronu (pod wpływem enzymu 5?-reduktazy) w dihydrotestosteron (DHT), który oddziałując na receptory androgenowe mieszka włosowego prowadzi do jego stopniowej inwolucji (zaniku). Mieszki włosowe ulegają stopniowej miniaturyzacji, produkowany włos staje się coraz cieńszy i krótszy.
Obok zaburzeń hormonalnych, na rozwój AGA wpływ mają czynniki genetyczne, co potwierdziło wiele badań naukowych. Ryzyko rozwoju łysienia zwiększa się w przypadku dodatniego wywiadu rodzinnego, zwłaszcza jeżeli chorobę stwierdzono u ojca lub dziadka ze strony matki.
- 5α-reduktazy,
- receptorów estrogenowych,
- chromosomu Y,
- czynników wzrostowych,
- receptorów androgenowych.
Łysienie androgenowe typu męskiego dotyczy około 80% mężczyzn, pojawia się po okresie dojrzewania i prowadzi do postępującej utraty włosów o charakterystycznym obrazie klinicznym.
Przeszczep włosów ostatnią deską ratunku
Gdy zawiodą inne metody, pozostaje jeszcze przeszczep włosów. Zabieg polega na pobieraniu pasemek włosów (na ogół z tyłu i z boków głowy) i wszczepianiu ich w nowe miejsce. Pasemka zostają podzielone na mikroskopijne fragmenty i umiejscawiane tam, gdzie włosy się przerzedziły. W czasie jednego zabiegu można przenieść ok. 2 tys. fragmentów skóry (każdy z czterema mieszkami włosowymi), które umieszcza się w mikroskopijnych nacięciach skóry. Zabieg trwa od 2 do 5 godzin i wykonywany jest w znieczuleniu miejscowym. Efekt jest trwały, a gdy włosy odrosną, przypominają naturalną czuprynę. Za przeszczep trzeba zapłacić od kilku do kilkunastu tysięcy złotych.
Anna Jarosz - artykuł pochodzi z miesięcznika "Zdrowie" | Konsultacja: Krzysztof Żychowicz, urolog, chirurg, konsultant ds. andrologii w InviMed Wrocław
Łysienie androgenowe – przyczyny
Łysienie androgenowe stanowi najczęstszą przyczynę wypadania włosów. Częstość jego występowania wzrasta wraz z wiekiem i może dotykać ponad 70% mężczyzn i 40% kobiet.
Schorzenie może mieć swoje źródło w wielu czynnikach, z których najistotniejszą rolę odgrywają predyspozycje genetyczne, wpływ androgenów i powstawanie mikrozapaleń.
Poprzez wpływ androgenów u osób z predyspozycją genetyczną następuje miniaturyzacja mieszka włosowego, gdyż metabolit testosteronu – dihydrotestosteron, powstający na skutek działania enzymu 5α-reduktazy, wpływa na receptory znajdujące się w mieszkach, skracając fazę wzrostu włosa [2,3].
Łysienie plackowate: leczenie
Łysienie plackowate podlega leczeniu miejscowemu i ogólnemu. Do leczenia miejscowego zalicza się: glikokortykosteroidy podawane śródskórnie, miejscowe glikokortykosteroidy w postaci kremów, żeli, maści, płynów i pianek. Metody ogólne polegają na podawaniu glikokortykosteroidów i cyklosporyny. W leczeniu łysienia plackowatego stosuje się również fotochemioterapie i wąskopasmową fototerapię UVB (nieskuteczne w leczeniu alopecia totalis), a także mezoterapię — jako metodę wspierającą leczenie konwencjonalne.
Łysienie plackowate w wielu przypadkach ustępuje samoistnie (u większości chorych w ciągu 1-2 lat), w pozostałych leczenie jest zwykle skuteczne. Niestety, całkowite wyleczenie jest mało prawdopodobne w przypadku chorych z łysieniem całkowitym i uogólnionym. Rokowania są również mniej pomyślne, gdy choroba zaczyna się w dzieciństwie. Uważa się również, że łysienie plackowate ma cięższy przebieg w przypadku współistnienia z chorobami atopowymi. Choroby współistniejące są bowiem często dużo poważniejsze niż samo łysienie. Z tego względu konieczne jest badanie pacjentów również pod kątem występowania innych chorób.
Przebieg i metoda leczenia uzależnione są od postaci łysienia plackowatego, a także od zaawansowania choroby i jej ewentualne współistnienia z innymi chorobami. Opracowanie korzystnej dla chorego terapii jest zadaniem lekarza dermatologa, który powinien poinformować pacjenta o możliwych działaniach niepożądanych leków i skutkach długiej terapii.
Łysienie plackowate nie zagraża życiu człowieka, ale ma na nie wyjątkowo negatywny wpływ. Choć nie powoduje pogorszenia ogólnego stanu zdrowia, to w wyjątkowy sposób oddziałuje na stan psychiczny osoby chorej osoby. To błędne koło. Uważa się bowiem, że na występowanie oraz przebieg choroby wpływają negatywnie obniżone stany psychiczne, stres, napięcie emocjonalne itp. Z tego względu w wielu przypadkach konieczne jest połączenie leczenia farmakologicznego z psychologicznym.
