Najskuteczniejsze leki na łysienie męskie
Łysienie plackowate: wpływa na wygląd i psychikę człowieka. Jak leczyć łysienie?
Łysienie plackowate jest jedną z częściej występujących przyczyn utraty włosów. Jest to choroba niezwykle skomplikowana, której przyczyny nie zostały całkowicie poznane. Objawia się utratą włosów w niektórych obszarach na skórze głowy, co powoduje powstawanie pozbawionych włosów ''placków''. WYJAŚNIAMY, jak rozpoznać i jak leczyć łysienie plackowate.
Łysienie plackowate (alopecia areata) to przewlekła choroba zapalna o bardzo skomplikowanym podłożu. Wśród przyczyn jej występowania uwzględnia się czynniki genetyczne, autoimmunologiczne, hormonalne, psychiczne oraz zaburzenia w zakresie układu nerwowego. To choroba dermatologiczna, na którą wpływ mają czynniki psychologiczne.
Charakteryzuje się nagłą utratą włosów, zazwyczaj w poszczególnych obszarach skóry głowy — obszary te tworzą pozbawione włosów, charakterystyczne ''placki''. Postępująca choroba może prowadzić do całkowitej utraty włosów (alopecia totalis) oraz utraty włosów w innych partiach ciała (alopecia universalis).
Do utraty włosów przyczynia się toczący się w otoczeniu mieszków włosowych proces zapalny (mieszki otoczone są naciekami złożonymi z m.in. z limfocytów).
Choroba zwiększa ryzyko rozwoju innych chorób autoimmunologicznych, takich jak: toczeń rumieniowaty , bielactwo , autoimmunologiczne choroby tarczycy, choroba Hashimoto .
Łysienie plackowate: leczenie
Łysienie plackowate podlega leczeniu miejscowemu i ogólnemu. Do leczenia miejscowego zalicza się: glikokortykosteroidy podawane śródskórnie, miejscowe glikokortykosteroidy w postaci kremów, żeli, maści, płynów i pianek. Metody ogólne polegają na podawaniu glikokortykosteroidów i cyklosporyny. W leczeniu łysienia plackowatego stosuje się również fotochemioterapie i wąskopasmową fototerapię UVB (nieskuteczne w leczeniu alopecia totalis), a także mezoterapię — jako metodę wspierającą leczenie konwencjonalne.
Łysienie plackowate w wielu przypadkach ustępuje samoistnie (u większości chorych w ciągu 1-2 lat), w pozostałych leczenie jest zwykle skuteczne. Niestety, całkowite wyleczenie jest mało prawdopodobne w przypadku chorych z łysieniem całkowitym i uogólnionym. Rokowania są również mniej pomyślne, gdy choroba zaczyna się w dzieciństwie. Uważa się również, że łysienie plackowate ma cięższy przebieg w przypadku współistnienia z chorobami atopowymi. Choroby współistniejące są bowiem często dużo poważniejsze niż samo łysienie. Z tego względu konieczne jest badanie pacjentów również pod kątem występowania innych chorób.
Przebieg i metoda leczenia uzależnione są od postaci łysienia plackowatego, a także od zaawansowania choroby i jej ewentualne współistnienia z innymi chorobami. Opracowanie korzystnej dla chorego terapii jest zadaniem lekarza dermatologa, który powinien poinformować pacjenta o możliwych działaniach niepożądanych leków i skutkach długiej terapii.
Łysienie plackowate nie zagraża życiu człowieka, ale ma na nie wyjątkowo negatywny wpływ. Choć nie powoduje pogorszenia ogólnego stanu zdrowia, to w wyjątkowy sposób oddziałuje na stan psychiczny osoby chorej osoby. To błędne koło. Uważa się bowiem, że na występowanie oraz przebieg choroby wpływają negatywnie obniżone stany psychiczne, stres, napięcie emocjonalne itp. Z tego względu w wielu przypadkach konieczne jest połączenie leczenia farmakologicznego z psychologicznym.
Łysienie androgenowe – przyczyny
Łysienie androgenowe stanowi najczęstszą przyczynę wypadania włosów. Częstość jego występowania wzrasta wraz z wiekiem i może dotykać ponad 70% mężczyzn i 40% kobiet.
Schorzenie może mieć swoje źródło w wielu czynnikach, z których najistotniejszą rolę odgrywają predyspozycje genetyczne, wpływ androgenów i powstawanie mikrozapaleń.
Poprzez wpływ androgenów u osób z predyspozycją genetyczną następuje miniaturyzacja mieszka włosowego, gdyż metabolit testosteronu – dihydrotestosteron, powstający na skutek działania enzymu 5α-reduktazy, wpływa na receptory znajdujące się w mieszkach, skracając fazę wzrostu włosa [2,3].