U nas zapłacisz kartą
Najskuteczniejsze leki na łysienie męskie
Łysienie androgenowe – leczenie
Leki doustne
Łysienie androgenowe można leczyć farmakologicznie poprzez stosowanie leków o działaniu ogólnoustrojowym. O wyborze odpowiedniego leku zawsze powinien decydować lekarz, który dobierze odpowiednią substancję i określi sposób dawkowania.
Obecnie w leczeniu łysienia androgenowego najczęściej stosuje się finasteryd. Substancja ta hamuje powstawanie pochodnej testosteronu – DHT. Ma to miejsce dzięki blokowaniu enzymu 5-α-reduktazy, który powoduje przemianę testosteronu w dihydrotestosteron. Należy pamiętać, że lek ten działa, gdy jest przyjmowany regularnie, a pierwsze zauważalne efekty obserwowane są po około 6 miesiącach leczenia. Niestety wykazuje on wiele działań niepożądanych. Finasteryd nie posiada rejestracji w stosowaniu u kobiet, ponieważ wykazuje działanie teratogenne.
Innym lekiem zmniejszającym stężenie DHT w surowicy jest dutasteryd . Badania wskazują, że substancja ta działa silniej od finasterydu, dlatego niektórzy lekarze rekomendują dutasteryd jako lek pierwszego rzutu w leczeniu łysienia androgenowego. Powoduje on wiele skutków ubocznych, dlatego jego stosowanie należy skonsultować z lekarzem. Ponadto silnie uszkadza płód, dlatego jest całkowicie przeciwwskazany dla kobiet w ciąży i planujących dziecko.
Niektórzy lekarze zalecają kobietom stosowanie spironolaktonu . Badania dowodzą, że wykazuje on również silne powinowactwo do receptorów androgenowych, zmniejszając wytwarzanie testosteronu. Efektem tego procesu jest zahamowanie wypadania włosów, lecz substancja ta nie wykazuje żadnego wpływu na wzrost włosów.
Doustne środki antykoncepcyjne stosowane u kobiet zawierające w swoim składzie pochodne progesteronu i estrogeny zmniejszają produkcje androgenów, regulując ich poziom w surowicy krwi.
Leki o działaniu miejscowym
W leczeniu miejscowym najczęściej stosowane są preparaty zawierające w swoim składzie minoksidyl . Związek ten występuje w licznych lekach w stężeniu 2% i 5%. Stosowany jest w postaci wcierek i szamponów pobudzających wzrost włosów poprzez zwiększenie przepływu krwi przez łożysko naczyniowe skóry. Pierwsze rezultaty leczenia pod warunkiem systematycznej aplikacji można zaobserwować po około 2 miesiącach od rozpoczęcia leczenia. Podobne właściwości wykazuje aminexil , który jest obecny w licznych wcierkach, szamponach i odżywkach. Dodatkowo wzmacnia i uelastycznia włosy.
Intensywne łysienie (wyłysienie) plackowate
Jeśli łyse placki obejmują ponad 50% owłosionej skóry głowy, całość jej powierzchni lub też skórę głowy łącznie z innymi częściami ciała leczenie staje się bardziej zaawansowane i bardziej inwazyjne. Polega ono na stosowaniu leków immunosupresyjnych (blokujących układ odpornościowy całościowo) lub też wywoływaniu reakcji alergicznych, które niejako przemodelowują odpowiedź układu odpornościowego, przez co organizm broniąc się przed zagrożeniem (alergenami) z zewnątrz przestaje niszczyć własne włosy i pojawia się porost włosów. Najczęstsze terapie polegają na:
- doustnym lub dożylnym podawaniu kortykosteroidów,
- podawaniu cyklosporyny – leku niekortykosteroidowego, ale silnego immunosupresantu,
- połączeniu obydwu leków w ramach jednej terapii tj. stosowaniu sterydów i cyklosporyny jednocześnie,
- naświetlaniach promieniami UV lub naświetlaniach w połączeniu z lekami fotouczulającymi,
- miejscowym użyciu alergenów kontaktowych (np. difencypronu) – substancji silnie podrażniających skórę i wywołujących reakcję alergiczną (z pełnymi jej objawami takimi jak świąd i wysypka), plusem tej terapii jest stosunkowo wysoka skuteczność, wielu osobom odrastają po niej włosy.
Na jednej ze stron przeczytałem też, że naukowcy pracują obecnie nad opracowaniem leków biologicznych dla pacjentów z łysieniem plackowatym. Niestety leki będą diabelnie drogie, o ile w ogóle się pojawią.
Na koniec jeszcze zdjęcia dla zobrazowania skali i różnorodności problemu:
Łysienie plackowate rozlane na głowie i łysienie plackowate na brodzie
Łysienie plackowate: leczenie
Łysienie plackowate podlega leczeniu miejscowemu i ogólnemu. Do leczenia miejscowego zalicza się: glikokortykosteroidy podawane śródskórnie, miejscowe glikokortykosteroidy w postaci kremów, żeli, maści, płynów i pianek. Metody ogólne polegają na podawaniu glikokortykosteroidów i cyklosporyny. W leczeniu łysienia plackowatego stosuje się również fotochemioterapie i wąskopasmową fototerapię UVB (nieskuteczne w leczeniu alopecia totalis), a także mezoterapię — jako metodę wspierającą leczenie konwencjonalne.
Łysienie plackowate w wielu przypadkach ustępuje samoistnie (u większości chorych w ciągu 1-2 lat), w pozostałych leczenie jest zwykle skuteczne. Niestety, całkowite wyleczenie jest mało prawdopodobne w przypadku chorych z łysieniem całkowitym i uogólnionym. Rokowania są również mniej pomyślne, gdy choroba zaczyna się w dzieciństwie. Uważa się również, że łysienie plackowate ma cięższy przebieg w przypadku współistnienia z chorobami atopowymi. Choroby współistniejące są bowiem często dużo poważniejsze niż samo łysienie. Z tego względu konieczne jest badanie pacjentów również pod kątem występowania innych chorób.
Przebieg i metoda leczenia uzależnione są od postaci łysienia plackowatego, a także od zaawansowania choroby i jej ewentualne współistnienia z innymi chorobami. Opracowanie korzystnej dla chorego terapii jest zadaniem lekarza dermatologa, który powinien poinformować pacjenta o możliwych działaniach niepożądanych leków i skutkach długiej terapii.
Łysienie plackowate nie zagraża życiu człowieka, ale ma na nie wyjątkowo negatywny wpływ. Choć nie powoduje pogorszenia ogólnego stanu zdrowia, to w wyjątkowy sposób oddziałuje na stan psychiczny osoby chorej osoby. To błędne koło. Uważa się bowiem, że na występowanie oraz przebieg choroby wpływają negatywnie obniżone stany psychiczne, stres, napięcie emocjonalne itp. Z tego względu w wielu przypadkach konieczne jest połączenie leczenia farmakologicznego z psychologicznym.
Łysienie androgenowe – przyczyny
Łysienie androgenowe stanowi najczęstszą przyczynę wypadania włosów. Częstość jego występowania wzrasta wraz z wiekiem i może dotykać ponad 70% mężczyzn i 40% kobiet.
Schorzenie może mieć swoje źródło w wielu czynnikach, z których najistotniejszą rolę odgrywają predyspozycje genetyczne, wpływ androgenów i powstawanie mikrozapaleń.
Poprzez wpływ androgenów u osób z predyspozycją genetyczną następuje miniaturyzacja mieszka włosowego, gdyż metabolit testosteronu – dihydrotestosteron, powstający na skutek działania enzymu 5α-reduktazy, wpływa na receptory znajdujące się w mieszkach, skracając fazę wzrostu włosa [2,3].
