U nas zapłacisz kartą
Lojotokowe zapalenie skóry i łysienie - Przyczyny, Objawy i Metody Leczenia
Łojotokowe zapalenie skóry – różnicowanie
Wizyta u lekarza jest szczególnie ważna, aby w odpowiedni sposób zróżnicować łojotokowe zapalenie skóry od innych chorób skóry, dających objawy w podobnych lokalizacjach. Wśród najczęściej występujących chorób obejmujących skórę głowy, z którymi dermatolog różnicuje ŁZS, wyróżnia się łojotok oraz zapalenie mieszków włosowych na głowie.
Czym jest łojotok?
Łojotok jest schorzeniem, w którym gruczoły łojowe wykazują się nadmierną aktywnością i wydzielają większą ilość sebum. Często jest to spowodowane nieodpowiednią dietą czy niedoborami witamin, a także uwarunkowaniami genetycznymi.
Czym jest zapalenie mieszków włosowych na głowie?
To schorzenie charakteryzuje się występowaniem zaczerwienień i grudek w okolicy miejsc pokrytych włosami. Zazwyczaj są spowodowane uszkodzeniem mechanicznym lub nadkażeniem bakteryjnym.
Czym jest łojotokowe zapalenie skóry?
Łojotokowe zapalenie skóry (w skrócie ŁZS) to często występująca choroba zapalna skóry. Dermatoza ta występuje u około 1-3% populacji, w tym u 3-5% młodych dorosłych oraz aż u 40-80% osób zakażonych wirusem HIV. Mężczyźni chorują nawet 6 razy częściej od kobiet.
Po raz pierwszy schorzenie zostało opisane już w 1887 r., a mimo to do tej pory nie ustalono przyczyny jego występowania. Najczęściej po raz pierwszy ŁZS rozwija się w okresie dojrzewania, kiedy gruczoły łojowe są nadreaktywne. Drugi szczyt choroby przypada na czas po 50. roku życia, lecz może pojawić się także u niemowląt pod postacią ciemieniuchy. Łojotokowe zapalenie skóry jest przypadłością o charakterze przewlekłym i nawracającym. Objawy najczęściej obejmują owłosioną skórę lub obszary bogate w gruczoły łojowe, takie jak twarz, górna część klatki piersiowej oraz okolice małżowin usznych.
Łojotokowe zapalenie skóry głowy, a łysienie łojotokowe
Łojotokowe zapalenie skóry głowy nie jest uleczalne – to przewlekła i nawracająca choroba, którą można wyciszyć. Przerywanie kuracji nawet po zlikwidowaniu objawów jest niewskazane, ponieważ wówczas zapewne te dość szybko powrócą. Kluczowe jest wypracowanie z Pacjentem odpowiednich nawyków oraz schematów pielęgnacyjnych, które pozwolą utrzymać chorobę w ryzach. Jeżeli już na tym etapie zostanie wdrożone odpowiednie postępowanie i uda się ograniczyć stan zapalny, być może do wzmożonej utraty włosów nie dojdzie.
Łysienie łojotokowe w przeciwieństwie do łojotokowego zapalenia skóry głowy można zahamować, a nawet wyleczyć. Co więcej, daje ono znacznie więcej nadziei na pozbycie się problemu, niż łysienie bliznowaciejące czy plackowate. W większości przypadków po określonym czasie stosowania dobranej przez trychologa terapii proces wypadania włosów udaje się zatrzymać.
Po kolejnych miesiącach mieszki włosowe wracają do stabilnej pracy, a włosy, chociaż początkowo rosną nieco słabsze, w końcu wracają do pełni sił. Zdarza się jednak, że interwencja zostanie podjęta zbyt późno i dojdzie już do nieodwracalnego uszkodzenia mieszków włosowych. Wówczas jedyną szansą dla Pacjenta na odzyskanie owłosienia jest wyciszenie procesów zapalnych na skórze oraz wykonanie przeszczepu włosów.
ŁOJOTOKOWE ZAPALENIE SKÓRY - objawy, rodzaje, leczenie
Łojotokowe zapalenie skóry, w skrócie ŁZS, to jedno z najczęściej występujących schorzeń dermatologicznych. Uważa się, że dotyczy około 3% całej populacji. ŁZS to przewlekła choroba skóry, która ma charakter nawracający. Występuje częściej u osób z obniżoną odpornością, w tym u nosicieli wirusa HIV, chorych na AIDS lub nowotwory złośliwe. Na łojotokowe zapalenie skóry może zachorować każdy, chociaż największe predyspozycje mają osoby dorosłe w wieku od 30. do 60.roku życia oraz niemowlęta.
Potrzebujesz więcej informacji jak wspomóc leczenie ŁZS?
Zapraszamy do kontaktu: 32 630 40 10
U podstawy łojotokowego zapalenia skóry zalicza się nadmierną aktywność gruczołów łojowych, przyśpieszenie rogowacenia skóry oraz nadprodukcja sebum. W etiopatogenezie łojotokowego zapalenia skóry rolę odgrywają również drożdżaki Malassezia furfur oraz bakteria Staphylococcus epidermidis.
Diagnoza - jakie badania przeprowadza się przy podejrzeniu łojotokowego zapalenia skóry (ŁZS)
Rozpoznanie łojotokowego zapalenia skóry ustala się na podstawie badania dermatologicznego. W typowych przypadkach nie są wymagane żadne badania dodatkowe, lekarz rozpoznaje chorobę na podstawie charakterystycznego wyglądu zmian skórnych i informacji uzyskanych od pacjenta na temat przebiegu choroby. W uzasadnionych sytuacjach, zwłaszcza w przypadku różnicowania z łuszczycą lub zmianami skórnymi o charakterze wyprysku, może być konieczne wykonanie biopsji i pobranie wycinków do badania histopatologicznego.
U niemowląt leczenie łojotokowego zapalenia skóry (ŁZS) polega na stosowanie środków zmiękczających i nawilżających (emolientów), które wpływają na rozluźnienie łusek (np. olej mineralny, oliwa z oliwek lub wazelina). Dermokosmetyki te nanosi się na głowę dziecka przed kąpielą, a następnie spłukuje i pocierając ściereczką lub szczotką do włosów dla niemowląt można usunąć łuski.
Łagodne łojotokowe zapalenie owłosionej skóry głowy można leczyć dostępnymi bez recepty szamponami przeciwłupieżowymi (zawierającymi siarczek selenu, pirytionian cynku lub dziegcie). Korzystne może być także używanie szamponu z olejkiem z drzewa herbacianego. Długotrwałą kontrolę objawów może zapewnić stosowanie szamponów przeciwgrzybiczych zawierających ketokonazol lub cyklopiroks, które stosuje się codzienne lub przynajmniej 2–3 razy w tygodniu przez kilka tygodni, aż do uzyskania rezultatu. Następnie, w zapobieganiu nawrotom można stosować te szampony raz w miesiącu. Należy przestrzegać zaleceń dotyczących ich stosowania, m.in. zapewnić odpowiednio długi (ok. 5 min) czas pozostawienia ich na skórze głowy. W cięższej postaci choroby lekarz może zalecić stosowanie szamponu z glikokortykosteroidami.
W leczeniu łojotokowego zapalenia skóry twarzy i tułowia mają zastosowanie zarówno leki przeciwzapalne, jak i przeciwgrzybicze. Do leków przeciwzapalnych należą miejscowe glikokortykosteroidy (stosowane pod nadzorem lekarza) oraz inhibitory kalcyneuryny (takrolimus i pimekrolimus). Tę ostatnią grupę można stosować bezpiecznie nawet na skórę twarzy i przez dłuższy czas. W leczeniu zmian na owłosionej skórze głowy wykorzystuje się także pirytonian cynku, dziegcie, ichtiol czy siarkę. W bardziej nasilonych postaciach łojotokowego zapalenia skóry lekarz może rozważyć leczenie lekami przeciwgrzybiczymi stosowanymi doustnie.
