U nas zapłacisz kartą
Lysienie plackowate brwi - Przyczyny, Objawy i Sposoby Leczenia
Profilaktyka – czy można uniknąć zachorowania na łysienie plackowate?
Łysienie plackowate jest chorobą, która może w przyszłości nawracać. Bardzo ważna jest zatem profilaktyka.
W tym przypadku warto zadbać o:
- dietę – niedobory witamin i składników mineralnych mogą doprowadzić do nadmiernego wypadania włosów, skrócenia ich fazy wzrostu. W diecie powinny znajdować się witaminy z grupy B, żelazo, cynk. Bardzo ważnym składnikiem odżywczym jest także białko. Jego niewystarczająca ilość w diecie może przyczynić się do wypadania włosów. Białko można znaleźć w produktach takich jak rośliny strączkowe, brokuły, tofu, mięso.
- nawodnienie – woda wypijana w ilości około 2 litrów na dzień zapewnia odpowiednie funkcjonowanie organizmu, co też wpływa na jakość i kondycję włosów.
- stosowanie odpowiednich kosmetyków – osoby borykające się w przeszłości z łysieniem plackowatym powinny stosować kosmetyki, które nie będą obciążały włosów i skóry głowy. Ważne jest dokładne mycie skóry głowy szamponami, które będą odblokowywać pory skóry i mieszki włosowe. Odżywki i maski na włosy powinny być dobrane do ich porowatości. Takie kosmetyki należy nakładać wyłącznie na włosy a nie na skórę głowy.
Profilaktyka przed nawrotami łysienia plackowatego polega także na leczeniu schorzeń współistniejących. Łysienie plackowate może mieć różne przyczyny, w tym choroby wymagające przyjmowania leków. Leki te powinny być stosowane regularnie, zgodnie z wytycznymi od lekarza, wtedy nawrót choroby będzie mało prawdopodobny. Jeśli przyczyną łysienia plackowatego były stany związane ze stresem, nerwicami, konieczne będzie odpowiednie wsparcie terapeuty .
Rodzaje łysienia plackowatego – gdzie może występować?
Włosy u zdrowego człowieka pokrywają prawię całą powierzchnię ciała. Wyjątkiem jest powierzchnia wewnętrzna dłoni, podeszwy stóp, czerwień wargowa oraz miejsca, gdzie skóra przekształca się w błonę śluzową. Na głowie występuje około 140 000 włosów, żywotność jednego włosa wynosi od 2 do 10 lat. Za wzrost włosów odpowiedzialne jest odpowiednie ukrwienie i odżywienie mieszków włosowych .
Łysienie plackowate w najbardziej znanej formie, czyli dotyczące utraty włosów w pojedynczych obszarach na skórze głowy nosi nazwę Alopecia areata vulgaris . Ten typ łysienia plackowatego może przekształcić się w cięższą postać, utratę włosów na całej głowie ( Alopecia totalis ) lub utratę włosów na całym ciele dotyczącą także włosów brwi, pach, okolicy łonowej ( Alopecia universalis ). Jest to najcięższa postać łysienia, często trudna lub niemożliwa do wyleczenia. Ciężkie postacie łysienia plackowatego stanowią około 7-30% wszystkich przypadków .
Jakie są metody leczenia łysienia plackowatego?
W łysieniu plackowatym stosuje się leczenie miejscowe i leczenie ogólne. Żadna z metod nie znalazła jednoznacznego potwierdzenia skuteczności. Do leczenia miejscowego zalicza się: glikokortykosteroidy podawane śródskórnie, miejscowe glikokortykosteroidy w postaci kremów, żeli, maści, płynów i pianek, cygnolinę, minoksydyl. Do metod leczenia ogólnego zalicza się: glikokortykosteroidy i cyklosporynę. Do innych metod stosowanych w leczeniu łysienia plackowatego należą fotochemioterapia (PUVA lub PUVA-turban) i wąskopasmowa fototerapia UVB.
Ze względu na patomechanizm tej choroby trudno podjąć działania, które miałyby na celu zmniejszenie ryzyka rozwoju łysienia plackowatego. Samoistny odrost włosów następuje zwykle w ciągu 1–2 lat u 30–60% chorych. U około 10% choroba może mieć cięższy przebieg i doprowadza do łysienia całkowitego lub uogólnionego. Gorsze rokowanie dotyczy pacjentów, u których współistnieją choroby o podłożu autoimmunologicznym. Ponadto czynnikami źle rokującymi mogą być zmiany paznokci, rodzinne występowanie choroby, wczesny początek zmian chorobowych oraz intensywna utrata włosów.
Zobacz także
Łysienie androgenowe typu męskiego Utrata włosów u mężczyzn rozpoczyna się zwykle w okolicy czołowo-skroniowej, a następnie ciemieniowej. Następnie przerzedzenie włosów rozprzestrzenia się w kierunku szczytu głowy, pozostawiając koronę włosów na potylicy i częściowo w okolicach skroniowych.
Łysienie androgenowe typu żeńskiego Kobiecy typ łysienia charakteryzuje się rozlanym łysieniem w okolicy centralnej głowy owłosionej, o największym nasileniu w części czołowej z zachowaniem linii czoła.
Łysienie plackowate – co to jest?
W stanie fizjologicznym człowiek traci około 100 włosów dziennie. W przypadku, gdy włosów wypada więcej i jest to zauważalna ilość mówimy o pojawieniu się łysienia. Obecnie coraz częściej diagnozuje się choroby dermatologiczne, także te dotyczące utraty włosów.
Łysienie plackowate ( Alopecia areata ) jest to choroba przewlekła, która może dotknąć zarówno kobiety, jak i mężczyzn w każdym wieku. Łysienie plackowate po raz pierwszy zostało opisane w 1857 roku jako „nerwica skórna”, gdyż była wiązana z przewlekłym stresem oraz sytuacjami traumatycznymi (utrata pracy, śmierć bliskiej osoby, rozwód).
Najczęściej z tą chorobą zmagają się osoby młode – około 65% chorych nie przekroczyło 30. roku życia.
Na skórze głowy i niekiedy na innych owłosionych obszarach ciała, pojawiają się miejscowe wyłysienia. Za przyczynę tę choroby najczęściej uważa się schorzenia autoimmunologiczne i stres. Pacjenci, bojąc się wykluczenie społecznego lub oceniania, bardzo często maskują chorobę i nie szukają pomocy w leczeniu.
