U nas zapłacisz kartą
Jak Radzić Sobie z Lysieniem Plackowatym na Głowie
Czy można przeciwdziałać łysieniu plackowatemu?
Niestety nie ma idealnego sposobu na przeciwdziałaniu tej chorobie. Łysienie plackowate pojawia się niespodziewanie, może wystąpić w każdym momencie życia oraz postępuje szybko. Jednak wczesne wykrycie choroby pozwala na podjęcie kroków, które wyciszają objawy. Samoistny odrost włosów następuje zazwyczaj w okolicach 1-2 lat.
Łysienie plackowate to ciężka w zwalczeniu choroba skórna, w której należy pielęgnować owłosioną skórę odpowiednimi preparatami, środkami farmakologicznymi i stosować się do zaleceń lekarza. Co ciekawe, choroba ta pojawia się również u zwierząt. Łysienie plackowate u kota objawia się często utratą sierści na łapach, z kolei łysienie plackowate u psów obejmuje zazwyczaj wypadanie sierści na całym ciele.
Niniejszy artykuł nie jest poradą medyczną i ma charakter wyłącznie informacyjny.
Krosty z tyłu głowy i strupy w okolicach skroni
Krosty z tyłu głowy, a także w okolicach skroni mogą być jednym ze skórnych objawów kiły - groźnej choroby układowej przenoszonej przez błony śluzowe w trakcie kontaktów seksualnych, spowodowanej przez bakterię względnie beztlenową Treponema palidum (krętek blady).
Rozprzestrzeniające się w organizmie zakażenie z czasem prowadzi do wystąpienia objawów także na twarzy i na owłosionej skórze głowy, zwłaszcza na potylicy.
W przebiegu tzw. kiły drugorzędowej, po upływie kilku miesięcy od zakażenia, pojawia się tak zwana osutka. Jest to wysypka, na którą składają się grudki, krostki, plamki i inne wypryski oraz przebarwienia.
Co niezwykle istotne, u wielu pacjentów w ciągu 2-3 miesięcy od wystąpienia osutki, rozpoczyna się proces łysienia kiłowego. Jest ono bardzo charakterystyczne, ponieważ na głowie powstają niewielkie „wygryzione” łyse placki, zlokalizowane zazwyczaj tam, gdzie włosy trzymają się najlepiej, a więc na potylicy i skroniach.
Ropne krosty na głowie we włosach
Ropne krosty na głowie we włosach z dużą dozą prawdopodobieństwa są skórną manifestacją zapalenia mieszków włosowych. Jest to infekcja wywoływana przez gronkowce, czyli jedne z najbardziej zjadliwych bakterii gram dodatnich.
Stan zapalny pierwotnie obejmuje ujścia mieszków włosowych, a następnie całe mieszki oraz ich otoczenie. Z czasem powstają bolące krosty na głowie, a także strupy.
Wyróżnia się kilka postaci infekcji, wśród których na wyróżnienie zasługują:
- Figówka, która stanowi ropne zapalenie mieszków włosowych w postaci przewlekłej, utrzymujące się długi miesiącami, a nawet latami. Wypryski na głowie pojawiają się pod włosami, ale też na twarzy. Mają charakter krost oraz zmiękczonych grudek. W miejscu wykwitów włosy wychodzą z mieszków z wyjątkową łatwością, co sprzyja miejscowemu łysieniu.
- Czyraczność, a więc ropne zapalenie okołomieszkowe, związane z powstaniem martwiczego czopa. Schorzenie to często występuje u osób cierpiących na cukrzycę, zaburzenia czynności nerek oraz niedostatki odporności.
Jeśli ropne krosty pojawią się u dziecka, zwłaszcza niemowlaka, należy zareagować jak najszybciej i przede wszystkim zadbać o to, by maluch nie dotykał i nie rozdrapywał wyprysków.
Łysienie plackowate - przyczyny
Dokładne przyczyny łysienia plackowatego nie są znane. Przypuszcza się, że choroba ma podłoże autoimmunologiczne, tzn. w jej przebiegu układ odpornościowy atakuje mieszki włosowe, gdyż uznaje je za "obce".
Wówczas dochodzi do zmian o charakterze zapalnym, które przyczyniają się do uszkodzenia mieszków włosowych i wypadania włosów.
Za uwarunkowaniem autoimmunologicznym przemawia częste współwystępowanie łysienia plackowatego z innymi chorobami wynikającymi z autoagresji, takimi jak atopowe zapalenie skóry, bielactwo, zapalenie tarczycy (najczęściej autoimmunologiczne zapalenie tarczycy Hashimoto), zapalenie jelita grubego, reumatoidalne zapalenie stawów, toczeń rumieniowaty czy cukrzyca typu 1.
Początek choroby najczęściej ma miejsce w dzieciństwie lub w młodym wieku. Szacuje się, że 2/3 chorych to osoby poniżej 30. roku życia.
Łysienie plackowate może być także dziedziczone (występowanie rodzinne stwierdza się u 20-60 proc. chorych). Czasami niektóre antygeny mogą powodować zwiększoną podatność na łysienie plackowate, a także zwiększone jego występowanie u krewnych pierwszego stopnia lub u bliźniąt jednojajowych.
Ponadto łysienie plackowate dotyczy ok. 10 proc. osób z zespołem Downa (sugeruje to udział genów zlokalizowanych w obrębie chromosomu 21 w rozwoju tego rodzaju łysienia).
Niektórzy zaliczają łysienie plackowate do grupy schorzeń psychodermatologicznych, gdyż uważają, że tego typu utrata włosów może mieć tło nerwowe i być wynikiem stresu, ciężkich i wyczerpujących stanów emocjonalnych.
Ponadto łysienie plackowate może być związane z zaburzeniami naczyniowymi w obrębie skóry głowy, co może prowadzić do zaburzeń faz wzrostu włosa i jego utraty.
Niektórzy uważają, że na rozwój łysienia plackowatego mogą wpływać także czynniki hormonalne lub niedoborowe (np. niedobór cynku).
