U nas zapłacisz kartą
Przyczyny i Leczenie Lysienia Plackowatego Wężykowatego
Łysienie plackowate – jakie są przyczyny, objawy i rozpoznanie? Jak wygląda rozpoznanie łysienia plackowatego?
Coraz więcej osób (zarówno kobiet, jak i mężczyzn) poniżej 30. roku życia doświadcza osłabienia i wypadania włosów. Przyczyny takiej sytuacji mogą być różne: od niedoborów witamin po choroby owłosionej skóry, takie jak łysienie plackowate. Schorzenie to ma kilka odmian oraz różne stadia rozwoju i nasilenia. Sposoby leczenia łysienia plackowatego mogą być zarówno farmaceutyczne, jak i naturalne. Które wybrać?
Na wypadanie włosów ma wpływ wiele czynników, ale zawsze jest to prawdziwe utrapienie. Plusem jest fakt, iż istnieje wiele metod na zagęszczenie fryzury, które znajdziesz w artykule: Zakolom mówimy stop. 5 sposobów na zwiększenie gęstości włosów.
Czy łysienie plackowate jest uleczalne? Czy można je zatrzymać?
Leczenie łysienia plackowatego jest bardzo trudne. Zazwyczaj pacjent potrzebuje holistycznej opieki kilku specjalistów zanim zostanie poznana przyczyna występowania łysienia plackowatego. Pomimo wielu prób leczenia i stosowania różnych terapii wielu pacjentów nigdy nie udaje się wyleczyć. Nie uzyskują oni odrostu włosów lub odrost jest widoczny wyłącznie w okresie leczenia.
Badania sugerują, że leczenie może być widoczne dopiero po 3-6 miesiącach od rozpoczęcia terapii i nie należy go w tym czasie zmieniać.
Ogranicza to czasowo stosowanie innych terapii, a pacjent musi zmagać się z nieprzyjemnymi objawami przez długi czas. Jako jedną z metod leczenia, która może odnieść znaczący sukces w przyszłości wskazuje się leczenie laserowe lub stosowanie leków immunomodulujących. Jednakże do tej pory nie wskazano leczenia, które będzie skuteczne u każdego pacjenta.
Ciężko uporać się z łysieniem plackowatym
Źródło: x-news.pl/Dzień Dobry TVN
Leczenie łysienia plackowatego jest trudne, długotrwałe i może nie przynieść oczekiwanych rezultatów. Wybór terapii zależy od wieku, ilości utraconych włosów oraz efektów ubocznych, które może spowodować leczenie.
- minoksydyl - płyny do stosowania na skórę głowy oparte na minoksydylu (5 proc) pobudzają porost włosów. Roztwór wciera się w chore miejsca 2 razy dziennie. Niestety, mogą wystąpić skutki uboczne w postaci miejscowych reakcji skórnych: zaczerwienienie i łuszczenie,
- preparaty o działaniu immunosupresyjnym: cyklosporyna (doustnie) kortykosteroidy (doustnie i/lub miejscowo),
- fotochemioterapia (PUVA - psoraleny UVA) - pacjent otrzymuje psoralen (lek uczulający na światło), a następnie naświetlany jest wyselekcjonowanymi promieniami UVA. Naświetlania prowadzi się 3 razy w tygodniu,
- krioterapia - stosowanie krioterapii w tym przypadku powinno być bardzo ostrożne, ponieważ nawet krótkotrwałe nadmierne obniżenie temperatury może doprowadzić do uszkodzenia mieszków włosowych,
- immunoterapia miejscowa - jest najlepiej udokumentowanym leczeniem łysienia plackowatego. Polega na wywoływaniu nadwrażliwości kontaktowej za pomocą silnych alergenów kontaktowych,
Najnowszą, jeszcze eksperymentalną, metodą leczenia łysienia plackowatego jest ta z użyciem środka o nazwie ruksolitynib (który zwykle stosowany jest w leczeniu chorób szpiku, na przykład zwłóknieniu szpiku)
Naukowcy z Columbia University Medical Center przez pięć miesięcy dwa razy dziennie podawali trójce pacjentów z umiarkowanym lub ciężkim łysieniem plackowatym ten środek i okazało się, że u wszystkich badanych proces utraty włosów zanikł, a dodatkowo włosy zaczęły odrastać.
Łysienie plackowate - rodzaje
Jeśli traci się wszystkie włosy na głowie, mowa o łysieniu całkowitym. Jeśli utrata wszystkich włosów dotoczy całego ciała, mowa o łysieniu uogólnionym.
Łysienie plackowate - przyczyny
Dokładne przyczyny łysienia plackowatego nie są znane. Przypuszcza się, że choroba ma podłoże autoimmunologiczne, tzn. w jej przebiegu układ odpornościowy atakuje mieszki włosowe, gdyż uznaje je za "obce".
Wówczas dochodzi do zmian o charakterze zapalnym, które przyczyniają się do uszkodzenia mieszków włosowych i wypadania włosów.
Za uwarunkowaniem autoimmunologicznym przemawia częste współwystępowanie łysienia plackowatego z innymi chorobami wynikającymi z autoagresji, takimi jak atopowe zapalenie skóry, bielactwo, zapalenie tarczycy (najczęściej autoimmunologiczne zapalenie tarczycy Hashimoto), zapalenie jelita grubego, reumatoidalne zapalenie stawów, toczeń rumieniowaty czy cukrzyca typu 1.
Początek choroby najczęściej ma miejsce w dzieciństwie lub w młodym wieku. Szacuje się, że 2/3 chorych to osoby poniżej 30. roku życia.
Łysienie plackowate może być także dziedziczone (występowanie rodzinne stwierdza się u 20-60 proc. chorych). Czasami niektóre antygeny mogą powodować zwiększoną podatność na łysienie plackowate, a także zwiększone jego występowanie u krewnych pierwszego stopnia lub u bliźniąt jednojajowych.
Ponadto łysienie plackowate dotyczy ok. 10 proc. osób z zespołem Downa (sugeruje to udział genów zlokalizowanych w obrębie chromosomu 21 w rozwoju tego rodzaju łysienia).
Niektórzy zaliczają łysienie plackowate do grupy schorzeń psychodermatologicznych, gdyż uważają, że tego typu utrata włosów może mieć tło nerwowe i być wynikiem stresu, ciężkich i wyczerpujących stanów emocjonalnych.
Ponadto łysienie plackowate może być związane z zaburzeniami naczyniowymi w obrębie skóry głowy, co może prowadzić do zaburzeń faz wzrostu włosa i jego utraty.
Niektórzy uważają, że na rozwój łysienia plackowatego mogą wpływać także czynniki hormonalne lub niedoborowe (np. niedobór cynku).
Rodzaje łysienia plackowatego – gdzie może występować?
Włosy u zdrowego człowieka pokrywają prawię całą powierzchnię ciała. Wyjątkiem jest powierzchnia wewnętrzna dłoni, podeszwy stóp, czerwień wargowa oraz miejsca, gdzie skóra przekształca się w błonę śluzową. Na głowie występuje około 140 000 włosów, żywotność jednego włosa wynosi od 2 do 10 lat. Za wzrost włosów odpowiedzialne jest odpowiednie ukrwienie i odżywienie mieszków włosowych .
Łysienie plackowate w najbardziej znanej formie, czyli dotyczące utraty włosów w pojedynczych obszarach na skórze głowy nosi nazwę Alopecia areata vulgaris . Ten typ łysienia plackowatego może przekształcić się w cięższą postać, utratę włosów na całej głowie ( Alopecia totalis ) lub utratę włosów na całym ciele dotyczącą także włosów brwi, pach, okolicy łonowej ( Alopecia universalis ). Jest to najcięższa postać łysienia, często trudna lub niemożliwa do wyleczenia. Ciężkie postacie łysienia plackowatego stanowią około 7-30% wszystkich przypadków .
