U nas zapłacisz kartą
Skuteczne Maści na Świąd - Odkryj Lek na Uciążliwe Dolegliwości Skórne
Rany przy odbycie – szczelina odbytu
Szczelina odbytu to podłużny ubytek w obrębie błony śluzowej odbytu . Zazwyczaj występuje u osób młodych i w średnim wieku. Jak wygląda szczelina odbytu? Jest to linijne pęknięcie śluzówki, zazwyczaj zlokalizowane od strony kości ogonowej, na tylnym spoidle. Pęknięciu śluzówki towarzyszy piekący ból, którego nasilenie zwiększa się podczas wypróżniania . Ponadto zaobserwować można niewielkie krwawienie. Ostra szczelina odbytu cechuje się powierzchniowym uszkodzeniem śluzówki i krótkim występowaniem objawów. Z kolei w przebiegu szczeliny przewlekłej objawy utrzymują się przez ponad 3 miesiące. Brzegi pękniętej szczeliny odbytu są stwardniałe, a pomiędzy nimi widoczny jest zwieracz wewnętrzny odbytu.
Najczęstszą przyczyną szczeliny odbytu jest wzmożone napięcie mięśnia zwieracza wewnętrznego. Może pojawić się ono w przebiegu następujących schorzeń:
- przewlekłe choroby przewodu pokarmowego,
- stany zapalne okolicy odbytu, np. w przebiegu choroby Leśniowskiego-Crohna,
- zaparcia.
Pojawieniu się szczeliny odbytu może także sprzyjać uszkodzenie mechaniczne, np. podczas seksu analnego. Czynnikiem sprzyjającym może być także urodzenie dziecka o dużej masie urodzeniowej lub liczne porody.
Grzybica odbytu – czym jest i jak ją leczyć
Świąd - leczenie
- nawilżanie skóry z użyciem kremów, balsamów czy olejków – co najmniej raz dziennie,
- zimne okłady,
- balsamy z mentolem (0,125–2%, najczęściej 1%), fenolem (0,125–2%) lub kamforą (0,1–3%),
- korzystny efekt obserwuje się także po kąpielach leczniczych z płatkami owsianymi, sodą oczyszczoną lub olejkami eterycznymi.
- w przypadku świądu związanego ze skórą zmacerowaną (skórą, która miała duży kontakt z wilgocią, zazwyczaj jest pomarszczona i jaśniejsza) pielęgnacja polega na delikatnym usuwaniu wilgoci poprzez stosowanie zimnego powietrza z suszarki i mokrych kompresów pozostawionych do zupełnego wysuszenia oraz na zapobieganiu gromadzeniu się wydzieliny
- przyjmowanie doustnych środków antyhistaminowych dostępnych bez recepty, jak np. cetyryzyna czy loratadyna,
- przykładanie chłodnych kompresów czy bandaży do miejsc szczególnie drażniących, co oprócz złagodzenia świądu chroni je przed drapaniem,
- unikanie drapania, które zwykle tylko nasila dolegliwości. Pomocne może być obcięcie paznokci i zakładanie rękawiczek do snu, aby nie dochodziło do nieświadomego nocnego drapania,
- używanie do mycia ciała mydła bez środków zapachowych i barwników, dokładne spłukiwanie ciała po kąpieli,
- unikanie silnych środków piorących, wyłączenie z użycia nowo kupionych proszków, płynów do płukania czy wybielaczy,
- unikanie substancji mogących wpływać drażniąco na skórę – środków chemicznych do czyszczenia, wód perfumowanych i innych kosmetyków, biżuterii mogącej zawierać nikiel,
- noszenie odzieży z delikatnych materiałów,
- unikanie stresu, który może nasilać świąd.
- świąd utrzymujący się ponad tydzień, niereagujący na domowe sposoby jego niwelowania,
- uporczywy świąd, który uniemożliwia normalne funkcjonowanie w ciągu dnia, upośledza sen,
- brak jakiejkolwiek uchwytnej przyczyny występowania świądu,
- świąd z towarzyszącymi objawami, takimi jak znaczne zmęczenie, utrata masy ciała, zmiany rytmu wypróżnień, gorączka, żółtaczka czy rozległe zmiany skórne.
Jak często występuje świerzb?
Świerzb występuje powszechnie na całym świecie, najczęściej w klimacie tropikalnym i subtropikalnym (do 50% populacji). W środowiskach uboższych najczęściej chorują dzieci i młodzi dorośli. W krajach wysoko rozwiniętych świerzb dotyka także osób w wieku podeszłym, z upośledzeniem odporności. Choroba szerzy się przede wszystkim w skupiskach ludzkich (np. w żłobkach, przedszkolach, internatach, domach dziecka, domach opieki społecznej, szpitalach). Zachorowania endemiczne obserwuje się w miejscach gęsto zaludnionych, szczególnie wśród ludności o niskim statusie ekonomicznym.
Głównym objawem świerzbu jest świąd, nasilający się szczególnie pod wpływem wzrostu temperatury ciała, np. w nocy po przykryciu ciała. Świąd zakłóca sen, uniemożliwia wypoczynek nocny, co powoduje rozdrażnienie i zmęczenie chorego. Taki stan może zaburzać codzienne funkcjonowanie i zmniejszać wydajność w pracy lub w uczeniu się.
- charakterystyczne nory świerzbowcowe – kilkumilimetrowe korytarzyki w naskórku, głównie na bocznych powierzchniach palców, w fałdach skórnych, na pośladkach, czasami trudno jest je znaleźć,
- liczne, rozsiane grudki, nadżerki, strupki oraz ślady po drapaniu. Zmiany te nie występują między łopatkami, na głowie, na podeszwach stóp i powierzchni dłoniowej rąk. U mężczyzn na mosznie i prąciu mogą występować swędzące guzki. U kobiet często zajęte są brodawki sutkowe.
Objawy chorobowe są szczególnie nasilone u osób z zaniedbaniami higienicznymi, ale również u osób w stanie immunosupresji lub z atopowym zapaleniem skóry.
Jakie są najczęstsze przyczyny świądu?
Świąd może dotyczyć wybranych fragmentów skóry lub całego ciała. W przypadku świądu zlokalizowanego przyczynami najczęściej są choroby skóry, takie jak: infekcje bakteryjne, wirusowe (opryszczka), grzybicze (łupież, grzybica), pasożytnicze (świerzb, wszawica), atopowe zapalenie skóry, pokrzywka, wyprysk, łuszczyca, nadmierna suchość skóry, oparzenia słoneczne, ukąszenia owadów i innych zwierząt, alergie pokarmowe, na leki, kosmetyki, środki chemiczne, nowotwory skóry.
Świąd całego ciała u około 10–50% osób go doświadczających jest konsekwencją chorób ogólnoustrojowych.
- choroby alergiczne skóry
- przewlekła niewydolność nerek
- choroby wątroby i dróg żółciowych
- pierwotne zapalenie dróg żółciowych
- pierwotne lub wtórne stwardniające zapalenie dróg żółciowych
- cholestaza zewnątrzwątrobowa
- cholestaza u kobiet w ciąży
- zapalenia wątroby
- choroby układu krwiotwórczego
- czerwienica prawdziwa
- chłoniak Hodgkina
- ziarniniak grzybiasty
- inne nowotwory limfoproliferacyjne i mieloproliferacyjne
- mastocytoza
- niedobór żelaza
- zaburzenia endokrynne i metaboliczne: choroby tarczycy, przytarczyc, cukrzyca, zespół rakowiaka, hiperkalcemia
- nowotwory złośliwe
- neuropatie
- choroby ośrodkowego układu nerwowego – guzy i ropnie mózgu, zmiany poudarowe, tętniaki, stwardnienie rozsiane
- choroby układu nerwowego przebiegające z uszkodzeniem nerwów – półpasiec, cukrzyca, amyloidoza, polekowe, w bliźnie pooperacyjnej
- ucisk lub uwięźnięcie nerwu: notalgia paresthetica, świąd ramienno-promieniowy
- zakażenie HIV
- leki (np. opioidy, przeciwciała monoklonalne anty-EGFR, inhibitory kinaz tyrozynowych), doustne środki antykoncepcyjne
- świąd psychogenny (na tle nerwowym).
Czy łatwo wyleczyć świerzb?
Świerzb w większości przypadków łatwo poddaje się leczeniu. Czasami problemem jest długo utrzymujący się świąd po kuracji. Świerzb nieleczony trwa bardzo długo i może się rozwinąć w świerzb norweski. Jeśli nie dojdzie do powikłań w postaci poinfekcyjnego zapalenia kłębuszków nerkowych lub gorączki reumatycznej w następstwie wtórnego zakażenia paciorkowcowego, rokowanie co do całkowitego wyzdrowienia jest bardzo dobre. Ponowne zarażenia mogą się zdarzać w przypadku niezastosowania leczenia u innych domowników i osób z bliskiego kontaktu.
- Jednoczasowe leczenie wszystkich domowników i osób z bliskiego kontaktu, w tym partnerów seksualnych.
- Przeprowadzenie dezynfekcji ubrań i przedmiotów z otoczenia po kuracji.
- W razie zachorowań w instytucjach (np. żłobku, przedszkolu, szpitalu) – przeleczenie personelu.
Zobacz także
Wszawica Wszawice należą do częstych pasożytniczych chorób skóry, przy czym najczęstsza postacią jest wszawica głowowa. Wszy głowowe, a zwłaszcza ich gnidy, typowo zajmują okolicę potyliczną i skroniowa głowy owłosionej, zatem warto dokonywać profilaktycznej oceny tych lokalizacji, szczególnie u dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym. Wszy łonowe przenoszone są natomiast poprzez kontakty seksualne, a z kolei wszawica odzieżowa może być wektorem dla groźnych dla życia patogenów
Świerzbiączka guzkowa Świerzbiączka guzkowa jest niespecyficzną reakcją na drapanie, mogącą wystąpić we wszystkich jednostkach chorobowych, powodujących świąd. Może rozwinąć się również na podłożu samouszkodzeń skóry, gdzie zazwyczaj nie występuje świąd.
Świąd odbytu Świąd odbytu to nieprzyjemne uczucie w okolicy odbytu powodujące potrzebę drapania się. Często nasila się po wypróżnieniu, zwłaszcza przy biegunce oraz przed zaśnięciem. Swędzenie odbytu może powodować znaczny dyskomfort. Zwykle swędzenie jest spowodowane chorobami zapalnymi, zakaźnymi, układowymi, nowotworowymi i okolic odbytu (np. hemoroidami, szczeliną odbytu), a także nieprawidłową higieną odbytu. Leczenie zależy od przyczyny świądu odbytu.
