U nas zapłacisz kartą
Choroba skóry - Mieczaki - Objawy, Diagnoza i Leczenie
Mięczak zakaźny – domowe sposoby. Czy są skuteczne?
Domowe sposoby do walki z mięczakiem mogą okazać się niewystarczające, a czasem mogą wywołać efekty niepożądane (odczyny alergiczne itp.). Kwas jabłkowy, dzięki niższemu pH może działać wysuszająco i złuszczająco, maść cynkowa ma działanie wysuszające i wspomaga gojenie. Należy jednak zachować ostrożność, ponieważ może sprzyjać nadkażeniom.
Data publikacji: 01.04.2021
Data aktualizacji: 13.01.2022
Bibliografia
- Lee R., Schwartz R. A., Pediatric molluscum contagiosum: reflections on the last challenging poxvirus infection, part 1 i 2, „Cutis, 2010, nr 86, s. 230-236.
- Ruszkowska L., Mięczak zakaźny u dzieci, „Pediatria po Dyplomie” 2017, nr 2.
- Kisiel K., Mięczak zakaźny i brodawki wirusowe u dzieci – co może zrobić pediatra i lekarz rodzinny?, Jesień Pediatryczna 2017 – Krajowa Konferencja Szkoleniowa, Warszawa, 2017.
Inne publikacje autora
Wirus mięczaka zakaźnego – objawy
Newsletter Medovita - przydatne informacje, dostęp do nowych e-booków przed premierą.Mięczak zakaźny to schorzenie dermatologiczne, które objawia się przede wszystkim zmianami w obrębie skóry. Podstawowym wykwitem skórnym jest twardy, półprzezroczysty guzek o barwie perłowej. Cechą charakterystyczną jest obecność niewielkiego zagłębienia w środkowej części guzków (pępkowate wgłębienie). Co ważne – po nakłuciu i ucisku na guzek, wydobywa się z niego kaszkowata, perłowa treść. Guzki te mają wielkość około 2 – 6 milimetrów. Zazwyczaj występują licznie, jednak obserwuje się także obecność pojedynczych wykwitów – wtedy są one większe. Typowa lokalizacja to skóra twarzy, rąk i okolice narządów płciowych. Guzki mogą występować także na błonach śluzowych. Zazwyczaj zmiany skórne ustępują samoistnie bez pozostawienia blizn, nawet bez leczenia.
Czy wiesz że: 5-18% pacjentów zakażonych HIV zachoruje także na mięczaka zakaźnego?
U osób z zaburzeniami odporności można się spotkać z rozsianymi, licznymi zmianami skórnymi (nawet kilkaset wykwitów), które nie ustępują samoistnie i są zazwyczaj trudne do leczenia. W tych przypadkach guzki mogą się zlewać i tworzyć większe zmiany ze skłonnością do tworzenia wrzodziejących ognisk. Takie zmiany skórne mogą ulegać wtórnemu nadkażeniu bakteryjnemu, co pogarsza przebieg choroby i utrudnia leczenie.
Rycina 1. Typowe wykwity mięczaka zakaźnego w powiększeniu.
Źródło: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Molluscaklein.jpg
Evanherk [CC BY-SA (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0/)]
Mięczak zakaźny – przyczyny, objawy, leczenie u dzieci i u dorosłych
Mięczak zakaźny (łac. molluscum contagiosum) to infekcja skóry wywołana przez wirusa MCV z rodziny pokswirusów. Choroba objawia się pojawianiem się licznych wykwitów – wypukłych, niewielkich guzków z charakterystycznym wgłębieniem w części środkowej. Po nakłuciu ze zmiany wydobywa się kaszowata treść. Jak dochodzi do zakażenia wirusem mięczaka zakaźnego?
Mięczak zakaźny to choroba wirusowa, wywołująca charakterystyczne zmiany skórne. Wirus moluscum contagiosum (MCV) należy do tej samej rodziny pokswirusów, co wirus ospy prawdziwej, a spośród jego 4 podtypów najczęściej występuje podtyp 1. Dotyka głównie dzieci, młodych dorosłych i osoby z zaburzeniami odporności. Szczególnie podatne są osoby z atopowym zapaleniem skóry.
MCV namnaża się w warstwie naskórkowej skóry, rzadko zajmuje błony śluzowe. Okres wylęgania wynosi od 2 tygodni do 6 miesięcy. Chory jest zakaźny przez cały czas utrzymywania się zmian.
Transmisja wirusa zachodzi poprzez bezpośredni kontakt ze skórą i kaszkowatą wydzieliną ze zmian skórnych, a także poprzez przedmioty codziennego użytku (ręczniki, ubrania, gąbki itp.). Często dochodzi do autoinokulacji – przeniesienia wirusa z innej okolicy ciała. Znane są też przypadki zakażeń w takich miejscach, jak basen czy siłownia.
Wirus mięczaka zakaźnego – przyczyny
Przyczyną schorzenia jest zakażenie wirusem mięczaka zakaźnego. Jak może do niego dojść? Główną drogą zakażenia tym wirusem jest kontakt bezpośredni ze skórą osoby dotkniętej mięczakiem zakaźnym. Zakażenie jest możliwe także przez używanie wspólnych przedmiotów, na przykład ręczników, czy ubrań, a także podczas uprawiania sportów kontaktowych (na przykład zapasów). Do zakażenia może dojść także podczas kontaktu seksualnego. Istnieją także doniesienia o możliwości zakażenia wirusem mięczaka zakaźnego podczas pobytu na basenie, jednak ten mechanizm zakażenia nie został dokładnie poznany.
Zapamiętaj: Wirus mięczaka zakaźnego (moluscum contagiosum virus - MCV) to wirus należący do grupy wirusów ospy (Poxvirus).
Warto mieć świadomość, że przez cały czas utrzymywania się zmian skórnych pacjent jest źródłem zakażenia. Co więcej, możliwy jest bezobjawowy przebieg mięczaka zakaźnego, podczas którego chory również stanowi źródło zakażenia. Do zakażenia wirusem mięczaka zakaźnego predysponuje:
- atopowe zapalenie skóry – przewlekłe schorzenie dermatologiczne, które charakteryzuje się uszkodzeniem bariery naskórkowej,
- choroba Dariera – rzadkie schorzenie dermatologiczne o podłożu genetycznym, związane z zaburzeniem rogowacenia w obrębie mieszków,
- zaburzenia odporności, w tym zakażenie wirusem HIV – związane ze skłonnością do ciężkiego przebiegu mięczaka zakaźnego. W tym przypadku można spotkać się z obecnością olbrzymich guzków (powyżej 1 cm).
Mięczak zakaźny – rozpoznanie (różnicowanie z innymi chorobami)
Obraz kliniczny mięczaka zakaźnego jest dość typowy. W przypadku wątpliwości co do rozpoznania możliwe jest wykonanie badania mikroskopowego treści wyciśniętej ze zmiany lub wycinka skóry. W różnicowaniu zakażenia MCV należy wziąć pod uwagę: znamiona naskórkowe, prosaki, zakażenie HPV (wirus brodawczaka wywołujący kłykciny), brodawki zwykłe (potocznie kurzajki), torbiele gruczołowe (potowe i łojowe), w okolicy powiek torbiel gruczołu Meiboma, rogowacenie okołomieszkowe.
Zmiany ustępują zazwyczaj samoistnie w ciągu 6-9 miesięcy, ale w niektórych przypadkach wykwity mogą się utrzymywać znacznie dłużej (nawet do 5 lat) lub nawracać. Zmiany ustępujące samoistnie, bez leczenia, czasem mogą pozostawiać blizny.
Gorszy przebieg zakażenia mięczakiem zakaźnym związany jest z zaburzeniami odporności oraz atopowym zapaleniem skóry. Większy rozsiew zmian może występować u osób uczęszczających na basen (maceracja skóry pod wpływem wody). Świąd predysponuje do dalszego rozsiewania i nadkażania zmian.
Wśród lekarzy nie ma jednoznacznego stanowiska, co do konieczności leczenia zakażenia MCV. Dzieje się tak, ponieważ mięczak zakaźny z jednej strony jest chorobą samoograniczającą się, o łagodnym przebiegu, a z drugiej może się łatwo szerzyć. Konieczność wdrożenia terapii zależy od obrazu klinicznego i przebiegu choroby (duża rozległość i długi czas utrzymywania się zmian, duża tendencja do rozsiewania się infekcji – np. u małych dzieci, czynniki ryzyka cięższego przebiegu), a także preferencji pacjenta (kwestie estetyczne). Jeśli w ciągu 4 miesięcy od przeleczenia nie pojawiają się żadne nowe zmiany, można chorego uznać za wyleczonego.
Leczenie mięczaka zakaźnego można podzielić na:
- leki do stosowania miejscowego – roztwór wodorotlenku potasu (w Polsce dostępne są 5% preparaty >2. roku życia), jodyna, stężony roztwór azotanu srebra, imikwimod (>18. roku życia, immunomodulujący, lek z wyboru w przypadku mięczaka w okolicy płciowej), 0,5% roztwór podofilotoksyny, tretynoina, kwas mlekowy i salicylowy,
- leki przeciwwirusowe doustne (cydofowir) – są czasami stosowane u osób z ciężkim niedoborem odporności (np. HIV),
- fizykalne – krioterapia, wyłyżeczkowanie, elektrokoagulacja, laseroterapia, najczęściej stosowanym sposobem usunięcia zmian jest łyżeczkowanie, nie jest jednak zalecane u dzieci < 10. roku życia. Metody mechaniczne wiążą się z ryzykiem bólu, krwawienia i pozostawienia przebarwień i blizn (szczególnie po ręcznym wyciskaniu zmian), najmniej bolesną metodą jest laseroterapia.