U nas zapłacisz kartą
Objawy Skórne Chłoniaka - Jak Rozpoznać I Co Oznaczają?
Rodzaje pierwotnych chłoniaków skóry
Około 75% pierwotnych chłoniaków skóry wywodzi się z komórek T (ang. cutaneous T-cell lymphoma, CTCL). Do tego typu chłoniaków należą ziarniniak grzybiasty i zespół Sezary’ego. Rzadziej chłoniaki skóry wywodzą się z komórek B (ang. cutaneous B-cell lymphoma, CBCL). Do tego typu rozrostów limfoproliferacyjnych zaliczane są między innymi:
- pierwotny skórny pozawęzłowy chłoniak ze strefy brzeżnej,
- pierwotny skórny chłoniak z ośrodków rozmnażania,
- pierwotny skórny chłoniak rozlany z dużych komórek B typu kończynowego.
Rozpoznanie chłoniaka skóry – jak wygląda diagnoza?
Diagnoza wstępna chłoniaka skórnego ustalana jest w oparciu o obraz kliniczny, podstawą jednak jest badanie histopatologiczne wycinka skórnego . Zdarza się, że rozpoznanie stawia się na podstawie oceny wyglądu mikroskopowego węzła chłonnego.
Biopsji skóry nie należy pobierać z okolic łojotokowych, skóry brzucha czy ognisk martwicy. Zaleca się także, by na minimum 2 tygodnie przed wykonaniem biopsji miejsce, z którego będzie ona pobierana, nie było smarowane emolientami . Zdarza się, że konieczne będzie kilkukrotne pobranie biopsji. Zaleca się, by każdy wycinek miał minimum 4 mm, preparat może zostać utrwalony w formalinie.
Badany materiał należy poddać immunofenotypowaniu . Jest to specjalistyczne badanie mające na celu oznaczenie, do której linii komórkowej przynależą dane komórki: T, B, czy NK. Dzięki temu badaniu możliwe jest rozpoznanie, z jakim nowotworem mamy do czynienia.
U każdego chorego należy wykonać morfologię krwi obwodowej . Jeśli u pacjenta stwierdzono erytrodermię lub rozległe zmiany skórne, limfocyty krwi obwodowej także należy poddać immunofenotypowaniu.
Diagnostyka chłoniaków skóry musi być w każdym przypadku uzupełniona o ocenę stopnia zaawansowania klinicznego choroby. Oceny rozległości zmian skórnych dokonać można za pomocą reguły dziewiątek . Zgodnie z tą regułą powierzchnia głowy oraz każdej z kończyn górnych stanowią po 9% powierzchni całego ciała. Kończyny dolne odpowiadają za 18% każda. Genitalia stanowią 1%.
Zaawansowanie kliniczne chłoniaków skóry ocenia się za pomocą skali TNMB (ang. tumor-nodes-metastasis-blood, guz-węzły chłonne-przerzuty-krew). Są to skale biorące pod uwagę m.in. rodzaj zmian skórnych, ich rozległość, zajęcie węzłów chłonnych, zajęcie narządów wewnętrznych oraz obecność lub brak zmian we krwi obwodowej.
CHŁONIAK SKÓRNY T-KOMÓRKOWY: DIAGNOSTYKA I WYKRYWANIE
W większości przypadków chłoniaków skórnych T-komórkowych wstępna diagnoza ustalana jest przez dermatologa wraz z patomorfologiem.
Podstawowym badaniem umożliwiającym rozpoznanie CTCL jest ocena histopatologiczna skóry, sporadycznie uzupełniana histopatologiczną oceną węzła chłonnego lub fragmentu zajętego narządu. W przypadku podejrzenia CTCL dodatkowo należy wykonać ocenę immunofenotypową, która daje możliwość zaklasyfikowania chłoniaka do grupy chłoniaków z komórek T, B lub NK.
W sytuacjach wątpliwych, gdy podstawowy panel badań nie daje jednoznacznego rozpoznania, można go uzupełniać również badaniami pomocniczymi, np. badania molekularne, badania obrazowe: rentgenowskie – RTG, tomografii komputerowej – TK.
Rozpoznanie: chłoniak skórny T-komórkowy, uzupełnia się również o ocenę rozległości zmian skórnych, stopień ich zaawansowania klinicznego, jak również ocenę czynników wpływających na rokowanie. Przeprowadzenie tak dokładnej diagnostyki jest kluczowe w doborze odpowiedniej metody terapii, jak również w ocenie skuteczności zastosowanego leczenia.
Chłoniak — objawy
Pierwsze objawy chłoniaka są niecharakterystyczne, zazwyczaj mylone są ze stanem przeziębienia lub grypy. Wczesne objawy nowotworu układu chłonnego stanowią:
- gorączka lub stany podgorączkowe,
- nocne poty,
- znaczny spadek masy ciała w niedługim czasie,
- osłabienie organizmu, męczliwość,
- uporczywy kaszel,
- powiększenie (rozrost) węzłów chłonnych, przy jednoczesnym braku dolegliwości bólowych,
- zaburzenia układu pokarmowego,
- żółtaczka (w sytuacji chłoniaka wątroby),
- zaburzenia krzepnięcia (w przypadku powiększenia śledziony),
- swędzenie skóry całego ciała,
- kaszel i utrzymujące się duszności (w przypadku chłoniaka klatki piersiowej).
Przyczyny choroby
Czynniki występowania chłoniaków nie są ostatecznie poznane. Przyczyn upatruje się w czynnikach środowiskowych i stylu życia: spożycie konserwantów, alkoholu, palenie tytoniu narażanie na pestycydy, ale również wcześniejsze zakażenie wirusem HIV, AIDS, choroby autoimmunologiczne, oraz stosowanie leczenia immunosupresyjnego. Jedynie kilka procent chłoniaków może mieć podłoże genetyczne.
Wstępne rozpoznanie chłoniaków można postawić po wykonaniu prostych badań diagnostycznych. Wiele może powiedzieć morfologia krwi i OB.
Powinny też być wykonane inne badania laboratoryjne na:
- enzymy wątrobowe,
- mocznik,
- kreatynina,
- poziom cukru.
Ważne jest także badanie radiologiczne klatki piersiowej, ponieważ nowotwór zajmuje często węzły chłonne znajdujące się w klatce piersiowej.
Dla ustalenia stadium zaawansowania procesu niezbędne jest wykonanie:
- badania tomografii komputerowej klatki piersiowej i jamy brzusznej z miednicą,
- badania szpiku pobranego z talerza kości biodrowej.
W miarę możliwości wykonuje się inne badania w tym pozytonową tomografię emisyjną (PET).
Celem rozpoznania chłoniaka konieczne jest wykonanie dokładnej diagnostyki histopatologicznej. W tym celu pobierany jest chirurgicznie cały węzeł chłonny lub wycinek
z nacieków narządowych do badania patomorfologicznego. Metoda rozpoznania na podstawie biopsji cienkoigłowej z reguły nie jest polecana, a może być wykonana jedynie w placówkach medycznych, w których poza zwykłym badaniem cytologicznym są dostępne bardziej specyficzne metody diagnostyczne, w tym cytometria, i inne np. analiza immunofenotypu.
