U nas zapłacisz kartą
Nowotwór złośliwy - Krzyżówka Życia i Śmierci
Jak więc rozpoznać mięsaka?
Przede wszystkim należy obserwować niebolesne guzki, które występują pod naszą skórą i udać się do lekarza, jeśli zauważymy, że się powiększają. Koniecznie zareagować powinniśmy gdy ich wielkość przekroczy 5 cm. Najczęstszą przyczyną zgłaszania się do lekarza jest spostrzeżenie iż doszło do powiększenia obwodu mięśnia w nodze lub ręce, bądź niektórzy wskazują na uczucie iż coś dziwnego dzieje się w ich organizmie.
Znalezienie dowolnej zmiany nie wymaga od razu ingerencji chirurgicznej. Jeśli pojawia się podejrzenie wystąpienia guza w obrębie tkanek miękkich lub kości w pierwszej kolejności przeprowadza się badania obrazowe – USG, Tomografię Komputerową czy Rezonans Magnetyczny.
Dopiero gdy zyskujemy pewność, że zmiana jest nowotworem wykonuje się biopsję, której zadaniem jest zweryfikowanie czy jest ona złośliwa czy łagodna. Zaledwie 1 na 100 łagodnych zmian w obrębie tkanek miękkich będzie mięsakiem, zaś jeśli jest ona ulokowana pomiędzy mięśniami to 1 na 10 będzie mięsakiem.
Warto zadbać samodzielnie aby taka konsultacja i diagnostyka się odbyła aby nie doszło do błędu już na samy początku drogi po zdrowie.
Faktem jest, że rocznie w Polsce występuje około 1 tysiąca mięsaków, a lekarzy rodzinnych jest około 20 tysięcy, co oznacza, że średnio taki lekarz spotyka się z mięsakiem raz na dwadzieścia kilka lat.
Diagnoza mięsaka
Zarówno w Polsce jak i na świecie żyje niewielu specjalistów, którzy są w stanie trafnie zdiagnozować mięsaka. Poprawne rozpoznanie wymaga współpracy różnych specjalistów, tak więc pacjent powinien być leczony w odpowiednim ośrodku referencyjnym wielospecjalistycznym.
W naszym kraju dla osób dorosłych jest jeden taki w Warszawie (Klinika Nowotworów Tkanek Miękkich, Kości i Czerniaków w Centrum Onkologii – Instytutu im. Marii Skłodowskiej- Curie w Warszawie). Jeśli natomiast w grę wchodzi leczenie dzieci to największe kompetencje mają: Uniwersytet Medyczny we Wrocławiu oraz Instytut Matki i Dziecka oraz Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie.
Szacunkowe dane wskazują, że zaledwie około 50-60 % pacjentów chorujących na mięsaki jest leczona w sposób właściwy i w odpowiednich ośrodkach. W przypadku pozostałych zachorowań zarówno diagnoza jak i cale leczenie jest przypadkowe, z uwagi na brak postawienia prawidłowego rozpoznania.
Pomoc niematerialna dla pacjentów onkologicznych
Jeśli osoba chora na raka jest samotna lub mieszka sama, pomagamy skontaktować z ośrodkami pomocy społecznej, informujemy na temat usług opiekuńczych, z których można skorzystać poprzez ośrodek w swoim rejonie.
Od 1 listopada 2023 roku dostępna jest nowa forma pomocy – tzw. usługi sąsiedzkie. Polega ona na tym, że osoba potrzebująca pomocy może wskazać osobę ze swojego otoczenia, która mogłaby regularnie jej pomagać. Ważne, aby nie była to osoba spokrewniona w linii prostej – taką relację można sformalizować poprzez zawiązanie umowy z gminą i wtedy opiekun dostaje wynagrodzenie z samorządu, a osoba chora ma zagwarantowaną pomoc ze strony zaufanej osoby. Zwracając się o pomoc najlepiej uczynić to w formie pisemnej, bo wtedy ośrodek ma obowiązek rozpoznać sytuację i wydać decyzję administracyjną.
Od kilku lat samorządy realizują projekty „Asystent osoby niepełnosprawnej”. Obejmują one różne formy wsparcia w czynnościach, których chory ze względu na ograniczenia wynikające z choroby nie może wykonać samodzielnie, a które są niezbędne, by mógł prowadzić aktywne życie i pełnił różne role społeczne, rodzinne, a także – jeśli to możliwe – zawodowe. Warunkiem jest również orzeczenie o niepełnosprawności.
Dlatego jeśli osoba zainteresowana jest w szpitalu, może wtedy poprosić o pomoc pracownika socjalnego – zgłosić taką potrzebę lekarzowi, pielęgniarce, psychologowi, koordynatorowi onkologicznemu i stosownie do życzenia spotykamy się na oddziale albo w gabinecie Poradni Psychoonkologii.
Jak powstaje nowotwór złośliwy?
Najprostsze wyjaśnienie słowa nowotwór czyli nowy twór, mówi wiele o naturze tej choroby. Nowotwór nie jest ciałem obcym, lecz powstaje na skutek przekształcenia się normalnych, prawidłowych komórek ustroju w komórki nienormalne czyli nowotworowe.
Nowotwór powstaje z biegiem czasu w zdrowych komórkach w wyniku przypadkowych zmian genetycznych, zwanych mutacjami. Są one wywoływane przez nasz styl życia, predyspozycje rodzinne czy długoterminowe warunki zdrowotne.
Najwcześniejsza faza kancerogenezy czyli powstawania choroby to okres pojawienia się pierwszej komórki nowotworowej w organizmie, która „zadomowi się” w miejscu powstania i zacznie rozwijać – dając w konsekwencji dwie nowotworowe komórki potomne. Ta faza ma charakter utajony i nie wywołuje żadnych objawów.
Tym samym część komórek w organizmie człowieka zwyczajnie wymyka się spod kontroli. Komórki chorobowe są nastawione na ekspansję oraz walkę przeciw całemu zdrowemu organizmowi. Nowa tkanka zaczyna kierować się własnymi zasadami. Najważniejszą z nich jest masywne i szybkie dzielenie się komórek raka, tak aby powstała ich jak największa liczba (wzrost guza).
Drugą zasadą charakteryzującą raka jest migracja komórek poza obręb guza pierwotnego do innych tkanek w organizmie, która prowadzi do powstania przerzutów raka – najczęściej w płucach, wątrobie, mózgu i kościach. Ten proces charakterystyczny jest dla nowotworów złośliwych.
Rak wątroby - leczenie i rokowanie
Podstawowym elementem leczenia nowotworów złośliwych wątroby, zarówno pierwotnych, jak i wtórnych (czyli przerzutów), jest leczenie operacyjne.
- Operacja, czyli wycięcie całej zmiany nowotworowej wraz z odpowiednim marginesem zdrowych tkanek. Jest to sposób leczenia stwarzający największe szanse na wyleczenie (5-letnie przeżycie wynosi ok. 70%). Metoda ta ma jednak wiele ograniczeń, co powoduje, że można ją zastosować jedynie u niewielkiej części pacjentów. Po pierwsze, celem operacji powinno być usunięcie wszystkich zmian, zatem w sytuacji, gdy w badaniach obrazowych stwierdza się więcej niż jeden guz wątroby, chirurg musi ocenić, czy możliwe jest wycięcie wszystkich zmian. Po drugie, bardzo ważnym elementem planowania operacji jest ocena czy miąższ wątroby pozostały po operacji jest wystarczający do prawidłowego funkcjonowania całego organizmu. Jeżeli pozostawiony zdrowy miąższ narządu nie będzie w stanie zapewnić poprawnego funkcjonowania organizmu, chorzy po operacji popadają w ciężką niewydolność wątroby, która często prowadzi do śmierci. Trzecim elementem kwalifikacji do zabiegu operacyjnego jest określenie agresywności danego guza, który w chwili rozpoznania może naciekać okoliczne struktury (np. żyłę główną górną).
- Przeszczepienie wątroby. W praktyce takie postępowanie można zaproponować bardzo wąskiej grupie chorych na raka wątrobowokomórkowego, którzy spełniają bardzo wyśrubowane kryteria wielkości i liczby guzów (kryteria mediolańskie).
- Ablacja falami o częstotliwości radiowej (radioablacja) – jeżeli zmiany w wątrobie wynoszą mniej niż 2 cm, metodę tę można stosować jako alternatywę zabiegu operacyjnego lub przeszczepienia wątroby.
Oprócz powyższych metod jest wiele innych sposobów leczenia złośliwych guzów wątroby – w zależności od stadium choroby. Należy do nich chemoembolizacja dotętnicza – ang. TACE (polega na podaniu chemioterapii poprzez specjalny cewnik wprowadzony do naczyń prowadzących krew do nowotworu). Dodatkowo, tego rodzaju chemioterapię można połączyć z zabiegiem zamknięcia naczyń dostarczających krew do guza. Wykorzystuje się do tego wspominaną już wcześniej radioablację lub radioterapię.
