Owłosienie na penisie - Wszystko, co powinieneś wiedzieć
Nadmierne owłosienie (hipertrychoza): przyczyny, objawy i leczenie
Nadmierne owłosienie to dodatkowe owłosienie, które może pojawić się w określonych obszarach ciała lub na całym ciele. Jeśli nadmierne owłosienie występuje u kobiet w miejscach, w których normalnie występuje tylko u mężczyzn (m. in. nad górną wargą, na klatce piersiowej, podbrzuszu), to mówimy o hirsutyzmie. Jeśli natomiast nadmierne owłosienie ma charakter uogólniony – występuje na całym ciele, to jest to hipertrychoza, która może występować zarówno u kobiet, jak i mężczyzn. Leczenie zależy od przyczyny nadmiernego owłosienia.
Nadmierne owłosienie to odpowiednio nasilone dodatkowe owłosienie, które może występować na całym ciele lub w niektórych okolicach, które mogą różnić się u kobiet i u mężczyzn. Należy pamiętać, że owłosienie jest sprawą indywidualną i nie ma norm, które dokładnie określałyby, jakiego typu włosy, w jakiej liczbie są prawidłowe, a jakie nie. Istnieją natomiast skale, w których można ocenić nasilenie owłosienia i na tej podstawie stwierdzić, czy mogą one świadczyć o nieprawidłowościach lub nie.
Nadmierne owłosienie (hipertrychoza) - objawy
- wrodzone uogólnione nadmierne owłosienie 1 (zespół Ambras)
- wrodzone uogólnione nadmierne owłosienie 2 (ten typ przez niektórych autorów został opisany jako atawizm, czyli nawrót do sierści typu zwierzęcego)
- włóknistość dziąseł z nadmiernym owłosieniem
- zespół Cantu.
Uogólniona hipertrychoza nabyta jest najczęstszą nabytą postacią nadmiernego owłosienia. Rozwija się ona na podłożu genetycznie uwarunkowanego przerostu mieszków włosowych na całym ciele, nawet przy prawidłowych poziomach androgenów. Chorobą zazwyczaj dotknięte bywają dzieci obu płci.
Do hipertrychozy ograniczonej zalicza się dwie najczęstsze postaci: włosy wyrastające ze znamienia melanocytowego (obecne już przy urodzeniu) oraz tzw. znamię Beckera, w którym najpierw pojawia się nadmierna pigmentacja skóry (ciemnienie), a nadmierne owłosienie staje się widoczne w okresie pokwitania.
Przyczyną uogólnionej hipertrychozy mogą też być niektóre leki. Leki mogą przekształcać włosy meszkowe we włosy dojrzałe, natomiast nie mogą pobudzać wzrostu nowych włosów. Do leków przyczyniających się do hipertrychozy zalicza się: ACTH, glikokortykosteroidy, androgeny, cyklosporynę, danazol, diazoksyd, gonadotropiny, interferon-α, minoksydyl, doustne środki antykoncepcyjne.
U pacjentów z różnymi typami porfirii występuje skłonność do nadmiernego owłosienia, zwłaszcza na skroniach i policzkach. Zaburzenia endokrynologiczne, w tym akromegalia i niedoczynność tarczycy, również mogą powodować nadmierne owłosienie. Hipertrychoza może występować też u kobiet z jadłowstrętem psychicznym lub zapaleniem skórno-mięśniowym.
Czasem nadmierne owłosienie, zwłaszcza pojawiające się na głowie i szyi, z tendencją do szerzenia się na tułów i kończyny może być objawem nowotworu złośliwego. Mówi się wtedy o zespole paranowotworowym. Zwykle dochodzi do tego, kiedy nowotwór jest zaawansowany i daje już przerzuty. Leczenie nowotworu powoduje ustąpienie nadmiernego owłosienia. Ten typ hipertrychozy może być także wrodzony.
Leczenie mikropenisa
Ogólnie rzecz biorąc, po ukończeniu 8 roku życia lekarz niewiele może zrobić, aby pobudzić wzrost penisa u chłopców. W przypadku chłopców w wieku 8 lat i młodszych można zastosować testosteronową terapię zastępczą (TRT), badania sugerują, że jest najskuteczniejszy w okresie niemowlęcym i wczesnym dzieciństwie. Podawana w trzech wstrzyknięciach domięśniowych w ciągu 12 tygodni, TRT może zwiększyć rozmiar penisa dziecka do zakresu referencyjnego dla jego wieku.
W przypadku starszych chłopców można zbadać operację w celu leczenia ukrytych nieprawidłowości prącia. Podejście może się różnić w zależności od przypadku, ale może obejmować obrzezanie lub bardziej rozległe zabiegi rekonstrukcyjne, w których skóra prącia jest „zdjęta” i repozycjonowana za pomocą szwów i przeszczepów skóry.
Operacja powiększenia penisa (phalloplastyka) nie jest uważana za rozsądną opcję aż do późnego wieku. Ryzyko powikłań może przewyższać postrzegane korzyści, a wyniki są w najlepszym razie zmienne.
Chociaż obawy dotyczące rozmiaru penisa mogą być zrozumiałe u nastolatków przechodzących okres dojrzewania, nie jest pomocne, aby te emocje były powtarzane lub wzmacniane przez rodziców lub członków rodziny. Ostatecznie, rozmiar penisa nigdy nie powinien być traktowany jako miara męskości lub męskości. Te postawy kulturowe służą jedynie podkopaniu pewności siebie nastolatków w momencie, gdy dopiero zaczynają odkrywać, kim są.
Jeśli Twoje dziecko martwi się o rozmiar swojego penisa, poświęć trochę czasu na omówienie jego uczuć, nie pomniejszając ich. W niektórych przypadkach rozmiar penisa może być jedynie objawem większego problemu. W niektórych przypadkach mogło dojść do drażnienia się w szkole lub ukrytego braku pewności, który rozmiar penisa jest symboliczny.
Niezależnie od tego, czy problem jest fizyczny, czy psychologiczny, często pomaga praca z lekarzem przeszkolonym w zakresie zdrowia nastolatków. Wpuszczając do rozmowy obiektywną osobę trzecią, możesz uniknąć sugestii, że istnieje „problem”, który wymaga rozwiązania. Uznaj uczucia swojego dziecka i zapewnij je o jego własnej wartości, ale unikaj fałszywych zapewnień i frazesów, które mogą tylko zwiększyć jego niepokój.