U nas zapłacisz kartą
Owłosienie na penisie - Wszystko, co powinieneś wiedzieć
Normalny rozwój penisa
Dobrą wiadomością jest to, że rozmiar penisa rzadko jest oznaką problemu medycznego. Mając to na uwadze, istnieje kilka odpowiedzi na temat „normalnego” rozmiaru penisa, który zadowoli emocjonalnie niecierpliwego nastolatka.
Między 10 a 14 rokiem życia, kiedy pojawia się większość gwałtownych wzrostów, nastolatki często odczuwają potrzebę „rozmiaru” ze swoimi rówieśnikami, wierząc, że nie spełniają swoich oczekiwań, jeśli są mniej niż przeciętni. Nawet u dzieci w wieku 11 lat widoczne zmiany obserwowane u innych mogą szybko zmienić się ze źródła ciekawości w niepokój.
Aby rozwiać te obawy, rodzice muszą zrozumieć i podzielić się z dziećmi faktami dotyczącymi prawidłowego rozwoju penisa, jeśli i kiedy stanie się to problemem.
Etapy rozwoju
Ogólnie rzecz biorąc, genitalia rozwijają się w dość przewidywalnych etapach. Według ekspertów ze Stanford Children’s Health etapy dojrzewania płciowego u osób z penisami rozkładają się mniej więcej w następujący sposób:
- Początek dojrzewania: 9,5 do 14 lat
- Pierwsza zmiana dojrzewania: powiększenie jąder
- Wzrost penisa: około rok po rozpoczęciu dojrzewania jąder
- Wygląd włosów łonowych: 13,5 lat
- Emisje nocne („mokre sny”): około 14 lat
- Inne zmiany (zarost, głębszy głos i trądzik): około 15 lat
Należy zauważyć, że w przeciwieństwie do mokrych snów i trądziku, nie ma określonego wieku, w którym narządy płciowe zaczną rosnąć. Dokładne określenie, kiedy zacznie się dojrzewanie i jak będzie się rozwijało, może być trudne.
Dla niektórych może się to wydawać niemal pojedynczym wydarzeniem. W innych może rozwijać się zrywami i zaczyna się już w szkole średniej. Chociaż rodzeństwo często postępuje zgodnie z podobnymi wzorcami wzrostu, mogą istnieć nawet różnice między nimi, które przeczą oczekiwaniom.
Nawet jeśli penis wydaje się mały w wieku 14 lat, wciąż jest szansa na wzrost. Mając to na uwadze, wielu rodziców będzie chciało umówić się na wizytę u lekarza rodzinnego, jeśli penis ich dziecka nie zaczął rosnąć po pojawieniu się owłosienia na ciele i twarzy. Ogólnie rzecz biorąc, w wieku od 18 do 19 lat można spodziewać się niewielkiego dodatkowego wzrostu.
Depilacja maszynką/żyletką - golenie
Najprostszy i najbardziej powszechny sposób pozbywania się niechcianego owłosienia. Jego zdecydowaną wadą jest trwałość efektu. Po kilku dniach włosy odrastają i czynność należy powtórzyć. Aby uniknąć nieprzyjemnego pod względem estetycznym i kłopotliwego wrastania się włosów, depilację należy przeprowadzać w kierunku wzrostu włosów, a nie pod włos. Niestety wówczas skóra nie jest idealnie gładka i wyczuć można drapiące włoski.
Zabieg bolesny i najlepiej poddać się jemu w zakładzie kosmetycznym, trudniącym się w tej metodzie. W zakładzie kosmetycznym najczęściej wykonuje się go przy użyciu ciepłego wosku, który nakłada się szpachtułką na owłosione miejsce, zgodnie z kierunkiem wzrostu włosów. Następnie nakleja się kawałek specjalnej tkaniny, wygładza “z włosem” i szybko odrywa w kierunku “pod włos”.
Innym sposobem jest depilacja woskiem na zimno. Taki wosk znajduje się na dwóch sklejonych ze sobą plastrach, które rozgrzewa się w dłoniach, rozkleja i nakleja na partie ciała pokrytą włosami. Wygładza “z włosem” i odrywa w kierunku przeciwnym. Taki zabieg można wykonać samemu, w domowym zaciszu.
Alternatywą wosku jest pasta cukrowa.
W tej metodzie możliwe jest wrastanie włosków, dlatego należy usuwać martwy naskórek poprzez peelingi bądź masaże twardą gąbką.
Efekt utrzymuje się przez ok. tydzień, w zależności od indywidualnego tempa wzrostu włosów. Włosy odrastają słabsze i cieńsze.
Nadmierne owłosienie (hipertrychoza): przyczyny, objawy i leczenie
Nadmierne owłosienie to dodatkowe owłosienie, które może pojawić się w określonych obszarach ciała lub na całym ciele. Jeśli nadmierne owłosienie występuje u kobiet w miejscach, w których normalnie występuje tylko u mężczyzn (m. in. nad górną wargą, na klatce piersiowej, podbrzuszu), to mówimy o hirsutyzmie. Jeśli natomiast nadmierne owłosienie ma charakter uogólniony – występuje na całym ciele, to jest to hipertrychoza, która może występować zarówno u kobiet, jak i mężczyzn. Leczenie zależy od przyczyny nadmiernego owłosienia.
Nadmierne owłosienie to odpowiednio nasilone dodatkowe owłosienie, które może występować na całym ciele lub w niektórych okolicach, które mogą różnić się u kobiet i u mężczyzn. Należy pamiętać, że owłosienie jest sprawą indywidualną i nie ma norm, które dokładnie określałyby, jakiego typu włosy, w jakiej liczbie są prawidłowe, a jakie nie. Istnieją natomiast skale, w których można ocenić nasilenie owłosienia i na tej podstawie stwierdzić, czy mogą one świadczyć o nieprawidłowościach lub nie.
Jakie są metody leczenia nadmiernego owłosienia (hipertrychozy)?
Przed leczeniem należy ustalić przyczynę hipertrychozy. Nierzadko wskazana jest konsultacja endokrynologa. W leczeniu hipertrychozy znalazły szerokie zastosowanie takie metody leczenia, jak: epilacja woskiem, depilacja chemiczna, elektroliza, termoliza, laseroterapia. W razie hipertrychozy wtórnej, czyli wywołanej inną chorobą, należy leczyć chorobę podstawową, jeżeli to możliwe.
Zobacz także
Choroby włosów Wypadanie włosów może być objawem różnych chorób. Oprócz utraty nadmiernej liczby włosów, włosy mogą stać się suche, cienkie, pozbawione blasku i matowe. Utrata włosów może być efektem przebytej choroby, stresu, niedokrwistości z niedoboru żelaza, nieodpowiedniej diety, przyjmowania niektórych leków (np. cytostatyków, leków immunosupresyjnych, witaminy A, β-blokerów). Do nadmiernego wypadania włosów przyczynia się także nieprawidłowa pielęgnacja – m.in. niewłaściwe czesanie i szczotkowanie włosów, prostowanie włosów, trwała ondulacja. Prawidłowo dziennie dochodzi do utraty 60–100 włosów.
Wybrane treści dla Ciebie
Kandydoza skóry Najczęstsza lokalizacja wyprzeń drożdżakowych dotyczy fałdów skórnych (pachowe, pachwinowe, szpara międzypośladkowa, okolica podsutkowa, pępek, fałdy brzuszne u osób otyłych) oraz okolicy pieluszkowej u niemowląt. Stwierdza się ogniska zapalne, wyraźnie odgraniczone od skóry zdrowej, sączące, nierzadko pokryte białawym nalotem.
Łysienie bliznowaciejące Łysienie bliznowaciejące to rodzaj łysienia prowadzący do trwałej i nieodwracalnej utraty włosów. Klasyfikacja opiera się na obrazie klinicznym i wyniku badania histopatologicznego.