U nas zapłacisz kartą
Owłosienie na penisie - Wszystko, co powinieneś wiedzieć
Zapalenie cewki moczowej
Wśród częstych chorób męskiego członka jest także zapalenie cewki moczowej – „rurki” biegnącej wewnątrz prącia, przez którą wydalany jest mocz. Przyczyną tego stanu rzeczy są zazwyczaj bakterie, takie jak Chlamydia trachomatis i Neisseria gonorrhoeae (dwoinka rzeżączki) oraz niektóre wirusy, jak na przykład herpes simplex. Rzadziej schorzenie wywołują grzyby, jak Candida.
Przy zapaleniu cewki moczowej odczuwa się dyskomfort lub pieczenie podczas mikcji oraz swędzenie w okolicy ujścia cewki, gdzie widać zaczerwienienie i obrzęk. Z cewki wydobywa się ropna lub śluzowata wydzielina. Chory może mieć ponadto problem z nietrzymaniem moczu.
W przypadku zapalenia cewki moczowej spowodowanego bakteriami standardową praktyką jest antybiotykoterapia. Jeśli stan zapalny jest wynikiem infekcji wirusowej lub grzybiczej, lekarz zaleca odpowiednio leki przeciwwirusowe lub przeciwgrzybicze. Konieczne może być również stosowanie środków przeciwbólowych lub przeciwzapalnych, aby złagodzić objawy.
Nadmierne owłosienie (hipertrychoza) - objawy
- wrodzone uogólnione nadmierne owłosienie 1 (zespół Ambras)
- wrodzone uogólnione nadmierne owłosienie 2 (ten typ przez niektórych autorów został opisany jako atawizm, czyli nawrót do sierści typu zwierzęcego)
- włóknistość dziąseł z nadmiernym owłosieniem
- zespół Cantu.
Uogólniona hipertrychoza nabyta jest najczęstszą nabytą postacią nadmiernego owłosienia. Rozwija się ona na podłożu genetycznie uwarunkowanego przerostu mieszków włosowych na całym ciele, nawet przy prawidłowych poziomach androgenów. Chorobą zazwyczaj dotknięte bywają dzieci obu płci.
Do hipertrychozy ograniczonej zalicza się dwie najczęstsze postaci: włosy wyrastające ze znamienia melanocytowego (obecne już przy urodzeniu) oraz tzw. znamię Beckera, w którym najpierw pojawia się nadmierna pigmentacja skóry (ciemnienie), a nadmierne owłosienie staje się widoczne w okresie pokwitania.
Przyczyną uogólnionej hipertrychozy mogą też być niektóre leki. Leki mogą przekształcać włosy meszkowe we włosy dojrzałe, natomiast nie mogą pobudzać wzrostu nowych włosów. Do leków przyczyniających się do hipertrychozy zalicza się: ACTH, glikokortykosteroidy, androgeny, cyklosporynę, danazol, diazoksyd, gonadotropiny, interferon-α, minoksydyl, doustne środki antykoncepcyjne.
U pacjentów z różnymi typami porfirii występuje skłonność do nadmiernego owłosienia, zwłaszcza na skroniach i policzkach. Zaburzenia endokrynologiczne, w tym akromegalia i niedoczynność tarczycy, również mogą powodować nadmierne owłosienie. Hipertrychoza może występować też u kobiet z jadłowstrętem psychicznym lub zapaleniem skórno-mięśniowym.
Czasem nadmierne owłosienie, zwłaszcza pojawiające się na głowie i szyi, z tendencją do szerzenia się na tułów i kończyny może być objawem nowotworu złośliwego. Mówi się wtedy o zespole paranowotworowym. Zwykle dochodzi do tego, kiedy nowotwór jest zaawansowany i daje już przerzuty. Leczenie nowotworu powoduje ustąpienie nadmiernego owłosienia. Ten typ hipertrychozy może być także wrodzony.
Nadmierne owłosienie (hipertrychoza): przyczyny, objawy i leczenie
Nadmierne owłosienie to dodatkowe owłosienie, które może pojawić się w określonych obszarach ciała lub na całym ciele. Jeśli nadmierne owłosienie występuje u kobiet w miejscach, w których normalnie występuje tylko u mężczyzn (m. in. nad górną wargą, na klatce piersiowej, podbrzuszu), to mówimy o hirsutyzmie. Jeśli natomiast nadmierne owłosienie ma charakter uogólniony – występuje na całym ciele, to jest to hipertrychoza, która może występować zarówno u kobiet, jak i mężczyzn. Leczenie zależy od przyczyny nadmiernego owłosienia.
Nadmierne owłosienie to odpowiednio nasilone dodatkowe owłosienie, które może występować na całym ciele lub w niektórych okolicach, które mogą różnić się u kobiet i u mężczyzn. Należy pamiętać, że owłosienie jest sprawą indywidualną i nie ma norm, które dokładnie określałyby, jakiego typu włosy, w jakiej liczbie są prawidłowe, a jakie nie. Istnieją natomiast skale, w których można ocenić nasilenie owłosienia i na tej podstawie stwierdzić, czy mogą one świadczyć o nieprawidłowościach lub nie.
Diagnoza nieprawidłowego penisa
Diagnoza nienormalnie małego penisa wydaje się być dość prostym procesem, ale w rzeczywistości tak nie jest. Chociaż badanie fizykalne może ustalić, że penis jest poniżej tego, czego można się spodziewać w wieku dziecka, nie może dokładnie przewidzieć, jak duży wzrost może jeszcze wystąpić.
Jednak niezależnie od wieku w momencie diagnozy mikropenis definiuje się jako penisa o 2,5 odchylenia mniejsze od średniej dla wieku.
Wczesna diagnoza, w okresie niemowlęcym lub wczesnym dzieciństwie, jest ważna dla skutecznego leczenia. Jeśli przyczyną jest niedobór hormonów, suplementacja hormonów może być skuteczna w zachęcaniu do nadrabiania zaległości w rozwoju.
Inne czynniki
Należy pamiętać, że mogą istnieć czynniki inne niż wzrost, które wyjaśniają nienormalnie krótki wygląd penisa. Na przykład nadmiar tłuszczu w miednicy może przesłaniać penisa o normalnej wielkości. To samo może mieć miejsce, gdy dziecko ma bardzo dużą ramę, stwarzając wrażenie, że penis jest mniejszy niż jest.
Rzadziej występują wady wrodzone, które ograniczają widoczność penisa na zewnątrz. Przykłady obejmują taśmę penoskrotalną (w której moszna rozciąga się w górę prącia, tworząc niewyraźne połączenie między nimi) i stulejkę (w której napletek nie jest w stanie się cofnąć).
Mały rozmiar penisa może czasami wystąpić w wyniku zaburzeń genetycznych (takich jak zespół Klinefeltera), które utrudniają produkcję testosteronu podczas rozwoju płodu.
Choroby skóry penisa
Popularne choroby męskiego członka to te dające uciążliwe objawy skórne.
Owrzodzenie penisa
Owrzodzenie penisa może być efektem infekcji, urazu lub chorób przenoszonych drogą płciową (chlamydii, rzeżączki, kiły i innych). Również występowanie łuszczycy na penisie prowadzi niekiedy do powstawania owrzodzeń, podobnie jak mechaniczne uszkodzenia naskórka (na przykład podczas stosunku seksualnego). Może to być także rezultat kontaktu z substancjami drażniącymi lub alergenami.
W przypadku owrzodzenia penisa odczuwa się pieczenie lub swędzenie w okolicy uszkodzenia skóry oraz ból. Chore miejsce jest zaczerwienione i obrzęknięte. Z penisa może wydobywać się wydzielina. Niekiedy pojawiają się również problemy z oddawaniem moczu.
Leczenie owrzodzenia penisa zależy od przyczyny. W przypadku infekcji przenoszonych drogą płciową lekarz może przepisać antybiotyki, leki przeciwwirusowe albo przeciwgrzybicze – w zależności od rodzaju patogenu. Jeśli przyczyną jest uraz leczenie może obejmować miejscowe stosowanie maści lub kremów, a w przypadku poważniejszych obrażeń konieczna bywa nawet interwencja chirurgiczna.
Grzybica penisa
Grzybica na członku, znana również jako kandydoza prącia, to choroba spowodowana nadmiernym rozwojem grzyba Candida albicans w wilgotnych i ciepłych obszarach, takich jak fałdy skórne na penisie.
Przyczynami tego stanu rzeczy mogą być noszenie obcisłej bielizny, brak higieny intymnej, nadmierna wilgotność oraz osłabienie układu odpornościowego. Również długo stosowana antybiotykoterapia zaburza równowagę bakterii w organizmie, co z kolei sprzyja rozwojowi grzybów.
Objawy grzybicy prącia to przede wszystkim czerwone plamy, zaczerwienienie, obrzęk penisa, swędzenie lub pieczenie w okolicach główki penisa, a także białe, grudkowate wydzieliny oraz ból lub dyskomfort podczas stosunku płciowego czy oddawania moczu.
Leczenie grzybicy na członku obejmuje zazwyczaj miejscowe stosowanie kremów lub maści oraz aplikowanie doustnych leków przeciwgrzybicznych. Konieczna jest też prawidłowa
i regularna higiena intymna, mycie penisa łagodnym mydłem i utrzymanie obszaru genitalnego w suchym stanie. Czynności te (podobnie jak noszenie przewiewnej bielizny) zapobiegają nawrotom infekcji. W momencie wystąpienia objawów grzybicy na członku zawsze zaleca się konsultację z lekarzem. Terapia powinna być dostosowane do konkretnego przypadku (samoleczenie może pogorszyć sytuację). Warto również pamiętać, że grzybice mogą być przenoszone drogą płciową, więc ważne jest poinformowanie partnera seksualnego o infekcji i podjęcie odpowiednich środków ostrożności, aby uniknąć ponownego zarażenia.
