U nas zapłacisz kartą
Podłoże chorób owłosionej skóry głowy - Krzyżówka pomiędzy zdrowiem a dolegliwościami
Rodzaje grzybicy skóry głowy
Wyróżniamy 3 rodzaje grzybicy skóry głowy:
- grzybica skóry głowy strzygąca - jest najczęściej występującym w Polsce rodzajem grzybicy skóry głowy. Może mieć postać powierzchowną lub głęboką. Powierzchowna grzybica strzygąca rozwija się na powierzchni skóry głowy, a głęboka dotyczą również głębiej położonej części włosa. Charakterystycznym objawem tej choroby są ułamane na różnej wysokości włosy, mogące przywoływać na myśl nierówne przystrzyżenie,
- grzybica drobnozarodnikowa - zarodniki grzybów obecne są na zewnętrznej części łodygi włosa,
- grzybica woszczynowa - obecnie bardzo rzadko występujący rodzaj grzybicy, którego cechą charakterystyczną są żółtawe tarczki, wykwity, kubki woszczynowe lub inne łuszczące się zmiany.
Grzybica i świąd owłosionej skóry głowy
Grzybica owłosionej skóry głowy jest wywoływana przez dermatofity. Jest to rodzaj grzybów bytujących na naszej skórze i wykazujących powinowactwo do keratyny.
Możemy wyróżnić grzybicę powierzchowną i grzybicę głęboką owłosionej skóry głowy.
Grzybica powierzchowna jest najczęściej spotykana. Objawia się ogniskami złuszczającego się naskórka z stanem zapalnym i zmianami w obrębie łodygi włosa.
W zależności od rodzaju grzybicy, włosy mogą być matowe, suche i szorstkie bądź ułamane u nasady, z wyglądu przypominające zmiany jak w łysieniu plackowatym.
W przypadku występowania długotrwałego łupieżu oraz świądu skóry głowy należy zgłosić się do specjalisty w celu zdiagnozowania problemu i włączenia terapii.
Grzybica głęboka przebiega z zapalnymi naciekami oraz ropnymi zmianami w ujściach mieszków włosowych. Wymaga szybkiego włączenia leczenia przeciwgrzybiczego.
Łojotokowe zapalenie skóry i ciemieniucha
Łojotokowe zapalenie skóry (ŁZS) jest jedną z najczęstszych zapalnych dermatoz niemowlęcych charakteryzującą się występowaniem zmian rumieniowych pokrytych żółtawą łuską. Zmiany pojawiają się w lokalizacjach ciała bogatych w gruczoły łojowe, obejmując m.in. skórę głowy, czoło, brwi, fałdy przynosowe i nosowo-wargowe.
Wyróżnia się 2 szczyty zachorowań na ŁZS. Pierwszy przypada na wczesne niemowlęctwo, a drugi występuje u osób dorosłych, najczęściej mężczyzn między 30 a 60 r.ż. ŁZS u noworodków zwykle rozwija się w ciągu pierwszych 5-10 tygodni życia. U większości dzieci dochodzi do spontanicznego wyzdrowienia, zazwyczaj między 8 a 12 miesiącem życia, chociaż w ciężkich postaciach ŁZS zmiany mogą utrzymywać się nawet do 2 lat.
Uważa się, że u podłoża choroby leży wzmożona aktywność gruczołów oraz nadmierna kolonizacja grzybem drożdżopodobnym Malassezia furfur (Pityrosporum ovale). Ponadto coraz częściej zwraca się uwagę na rolę czynników immunologicznych i środowiskowych w etiopatogenezie ŁZS. Badania sugerują, że ŁZS może być spowodowane nie tylko nadmierną kolonizacją Malassezia, lecz także wynikać z nieprawidłowej odpowiedzi immunologicznej gospodarza na obecność tego grzyba. Innym dowodem potwierdzającym tę teorię jest zwiększona częstość występowania ŁZS u pacjentów z obniżoną odpornością.
W postaci niemowlęcej, ograniczonej często do owłosionej skóry głowy, nazywanej popularnie ciemieniuchą, zmiany mają formę łuskostrupów, mocno przytwierdzonych do podłoża, często przybierających żółtawy kolor spowodowany łojem gromadzącym się na podłożu łuszczącej się skóry. Jest to związane głównie z nadmierną aktywnością gruczołów łojowych pod wpływem zaburzeń hormonalnych, które wyrównują się po kilku miesiącach życia dziecka, czemu towarzyszy najczęściej wygasanie objawów choroby 4 . Zdarza się, że w ciężkich, zaniedbanych przypadkach dochodzi do rozprzestrzenienia się zmian na czoło, małżowiny uszne, okolice skroniowe, policzki, szyję, a nawet tułów i kończyny, co może doprowadzić do erytrodermii.