U nas zapłacisz kartą
Pryszcz na powiece - Przyczyny, Leczenie i Zapobieganie
Opryszczka na oku — jak zapobiegać zakażeniu?
Po pierwszym zarażeniu wirus HSV-1 pozostaje w organizmie na całe życie. Dlatego najlepsza profilaktyka przeciwko opryszczce to zapobiegnięcie jej transmisji.
Jeśli więc masz do czynienia z osobą z wykwitami opryszczki, najważniejsze jest ograniczenie kontaktu fizycznego. Unikaj pocałunków i wszelkich kontaktów seksualnych z chorym.
Nie powinno się również dzielić swoimi ręcznikami, sztućcami, kubkami i przyborami higieny osobistej. Jeśli doszło do kontaktu chorego z przedmiotami, wyparz je w gorącej wodzie.
Jeśli jesteś już zarażony, zadbaj o poprawną higienę w czasie wykwitów na ustach lub nosie, aby uniknąć transmisji wirusa do oka. Nie dotykaj owrzodzenia i nie przebijaj pęcherzy – płyn surowiczy znajdujący się w nich zawiera bowiem duże stężenie wirusów HSV-1.
Po wydostaniu się płynu na powierzchnię skóry, ryzyko przeniesienia choroby na inny obszar ciała drastycznie wzrasta. Dlatego myj ręce często i dokładnie. Gdy jesteś poza domem, dezynfekuj dłonie płynem na bazie alkoholu. Stosując się do tych środków ostrożności, ograniczysz ryzyko opryszczki na oku do minimum.
Czy gradówka jest zakaźna?
Przyczyną gradówki jest bakteryjne zakażenie gronkowcem (szacuje się, że za nawet 90–95 proc. guzków zapalnych na powiece odpowiada gronkowiec), a więc gradówką można się zarazić.
Diagnostyka gradówki opiera się na wywiadzie lekarskim oraz badaniu oka w lampie szczelinowej.
Lek na gradówkę zawsze powinien dobrać lekarz. W leczeniu gradówki stosowane są miejscowo m.in. maści z antybiotykiem (np. z grupy tetracyklin – tetracyklina, lub z grupy makrolidów – erytromycyna, arytromcyna).
Czasami stosowane są również glikokortykosteroidy. W niektórych przypadkach dodatkowo może być zlecone zastosowanie kropli z antybiotykiem. Na gradówkę pomóc mogą też domowe sposoby – ciepłe okłady i delikatne masaże zmienionego chorobowo miejsca. Okłady i masaże to zazwyczaj podstawa leczenia. Czynności te ułatwiają upłynnienie wydzieliny, a co za tym idzie – odblokowanie ujścia i odpływ meibum.
Jeśli antybiotykoterapia i domowe sposoby nie przynoszą oczekiwanych rezultatów, konieczne może być chirurgiczne usunięcie guzka. Zabieg jest wykonywany w znieczuleniu miejscowym i trwa około 20 minut.
Jęczmień na oku - przyczyny, jak się go pozbyć, czy jest groźny?
Jęczmień to ostra forma miejscowego zakażenia powiek. Jęczmień objawia się zwykle bolesnym, ograniczonym obrzękiem powieki i obecnością guzka zapalnego. Jęczmień może występować także u dzieci. Podstawą leczenia w przypadku jęczmienia są ciepłe okłady i masaż powieki.
Jęczmień (hordeolum) to ogólne określenie ostrego, miejscowego zakażenia powiek. Jeśli obejmuje mieszki włosowe rzęs, powstaje zwykle na skutek zaczopowania ich ujścia oraz zakażenia gruczołów łojowych Zeissa lub gruczołów rzęskowych (potowych) Molla. Nazywany jest wówczas jęczmieniem zewnętrznym. Jeśli jęczmień rozwija się w gruczołach tarczkowych Meiboma, określa się go jako jęczmień wewnętrzny.
Gruczoły tarczkowe Meiboma produkują łojową wydzielinę i znajdują się w głębi powieki w tzw. tarczce, włóknistej tkance nadającej powiekom charakterystyczny kształt. W powiece górnej znajduje się ich 30–40, natomiast w dolnej – 20–30. Ujścia gruczołów Meiboma znajdują się w brzegach powiek. W przypadku zapalenia tych gruczołów lub ich nieprawidłowego funkcjonowania (dysfunkcji) dochodzi do ich pogrubienia i zablokowania odpływu wydzieliny łojowej. W dalszej kolejności następuje wtórne zakażenie.
Jęczmień na powiece - jak czesto występuje?
Nie wiadomo, jak częste są jęczmienie, jednak w praktyce lekarskiej i w życiu codziennym spotyka się je dość powszechnie. Jęczmienie częściej występują u dorosłych niż u dzieci. Prawdopodobną tego przyczyną może być większe stężenie hormonów androgennych (tj. męskich hormonów płciowych), zwiększona lepkość wydzieliny łojowej oraz częstsze u dorosłych zapalenie gruczołów Meiboma i trądzik różowaty. Obserwuje się także nieznacznie częstsze występowanie jęczmienia między 3.–5. dekadą życia.
Rozpoznanie ustala się na podstawie wywiadu i badania klinicznego, najczęściej w lampie szczelinowej. Lekarz dokładnie ogląda powiekę, gałkę oczną i tkanki wokół oczodołu. W badaniu stwierdza się obecność ograniczonego obrzęku, zaczerwienienia, tkliwości i guzka, niekiedy z widocznym ropnym czopem prześwitującym przez skórę. Jeśli jęczmienia nie widać gołym okiem, można je wyczuć dotykiem. Przy badaniu należy zwrócić uwagę, czy nie stwierdza się cech trądziku różowatego. Podwyższona temperatura i powiększenie węzłów chłonnych wskazują na chorobę ogólną. Należy wówczas brać pod uwagę zapalenie tkanek oczodołu. Rutynowo w diagnostyce nie przeprowadza się badań laboratoryjnych, a przydatność kliniczna posiewów jest bardzo mała.
