U nas zapłacisz kartą
Walka z Pryszczami pod Żuchwą - Skuteczne Metody i Porady
Testy
Jeśli Twój lekarz podejrzewa stan gruczołów ślinowych, może przeprowadzić testy w celu potwierdzenia diagnozy i zaproponowania opcji leczenia.
Kamica sialolityczna
Sialolithiasis można czasami zobaczyć na zdjęciach rentgenowskich zębów. Jeśli odczuwasz ból lub obrzęk, Twój lekarz może wyczuć obszar. Mogą również zlecić tomografię komputerową (skan tomografii komputerowej) lub USG, aby wykluczyć inne schorzenia.
Często domowe zabiegi, takie jak ciepło, masaż i nawilżanie, mogą pomóc w leczeniu kamicy śliwkowej. Ibuprofen może zostać przepisany w celu zmniejszenia obrzęku, a jeśli podejrzewa się infekcję, lekarz może również przepisać antybiotyk.
Jeśli leczenie domowe nie rozwiąże problemu, może być konieczne usunięcie kamieni przez otolaryngologa. Zabieg zwany sialendoskopią wykonuje się w znieczuleniu miejscowym lub ogólnym. Wewnątrz jamy ustnej wykonuje się małe nacięcie i wprowadza się smukłą rurkę, przez którą przeciąga się małe narzędzia, aby usunąć kamienie.
Zapalenie sialadenu
Rozpoznanie zapalenia sialadenitis zwykle rozpoczyna się od badania fizykalnego. Można również wykorzystać tomografię komputerową i USG.
Sialadenitis zwykle leczy się nawodnieniem i antybiotykami. Drenaż chirurgiczny może być konieczny, jeśli infekcja nie reaguje szybko. Jeśli kamienie przyczyniają się do infekcji, można je również usunąć chirurgicznie.
Zespół Sjogrena
Aby wykonać test na zespół Sjögrena, Twój lekarz może zlecić badania krwi na obecność przeciwciał we krwi. Oprócz badania fizykalnego Twój lekarz może również zlecić badanie wzroku. Można również wykonać biopsję gruczołów. Obrazowanie, takie jak sialometria i scyntygrafia śliny, wykorzystuje wstrzyknięty barwnik, aby zobaczyć, jak działają gruczoły ślinowe.
Twój lekarz podstawowej opieki zdrowotnej może koordynować Twoją opiekę, jeśli masz zespół Sjögrena. Możesz również spotkać się ze specjalistami, takimi jak reumatolodzy lub otolaryngolodzy. Nie ma lekarstwa na zespół Sjögrena. Zamiast tego leczenie koncentruje się na radzeniu sobie z objawami.
Jak rozpoznać powiększone węzły podżuchwowe?
Powiększenie węzłów podżuchwowych to stan, który jest bardzo szybko rozpoznawany przez chorego. Najbardziej ewidentnym objawem jest wyczuwanie nietypowego, podobnego do ziarna grochu lub fasoli zgrubienia pod żuchwą, które przy dotyku czy lekkim ucisku może być bolesne. Przy intensywnym odczynie miejscowym ból może mieć charakter stały albo pojawiać się okresowo, w chwilach bezczynności i o określonych porach dnia. Niekiedy podstawowym problemem chorego są dolegliwości przy otwieraniu ust czy przeżuwaniu. Powiększenie węzłów podżuchwowych znacznego stopnia może być powodem zmniejszenia zakresu otwarcia ust i kłopotów z przełykaniem. Uciążliwym objawem jest też uczucie ucisku w obrębie szyi porównywane przez chorych do noszenia mocno zawiązanego krawata czy ciasno zapiętego kołnierzyka.
- zapalenie miazgi zębowej i tkanek okołozębowych,
- infekcje górnych dróg oddechowych,
- świnka i inne choroby zakaźne,
- choroby ślinianki podżuchwowej,
- wirusowe lub bakteryjne zakażenia tkanek miękkich warg, jamy ustnej i górnych części powłok szyi (nadżerki, owrzodzenia, czyraki itp.),
- nowotwory tkanek znajdujących się w obszarze zaopatrywanym przez węzły.
Czym są podżuchwowe węzły chłonne?
Podżuchwowe węzły chłonne są elementami układu chłonnego, zbierającymi limfę (chłonkę) z narządów jamy ustnej, żuchwy i górnej okolicy szyi. W pewnym uproszczeniu – filtrują przechodzący przez nie płyn, nie pozwalając na to, by substancje będące produktami odczynu zapalnego, fragmenty rozpadłych komórek czy patogenne bakterie, wirusy albo inne drobnoustroje chorobotwórcze przedostały się do krwi (do której odprowadzana jest chłonka).
Powiększenie węzłów chłonnych pod żuchwą jest efektem reakcji węzła na pojawienie się w chłonce czynników chorobotwórczych. Ich obecność powoduje zwiększony napływ z krwi białych krwinek (głównie granulocytów), których zadaniem jest neutralizacja zagrożenia i usunięcie niebezpiecznych dla organizmu fragmentów tkanek czy drobnoustrojów. Całość procesu stymulowana jest przez mediatory zapalenia – wytwarzane miejscowo przez organizm substancje chemiczne. Efektem wtórnym ich działania jest zwiększone przekrwienie węzłów chłonnych, co z kolei powoduje ich obrzęk, powiększenie i bolesność.
Żuchwa - choroby
Istnieje wiele zaburzeń związanych z narządem żucia. Są to m.in.:
Dysfunkcje mięśni żuchwy
W przypadku dysfunkcji mięśniowych najczęściej spotkać się można z zaburzeniami na tle psychicznym. Pacjenci w wyniku nadmiernego stresu zgrzytają zębami, zaciskają je. Prowadzi to rozbudowania mięśni, podobnie jak rozbudowują się mięśnie innych partii ciała poprzez ćwiczenia. W konsekwencji dochodzi do coraz silniejszego zaciskania zębów. Zaleca się w takim przypadku wizytę u dentysty, który zaproponuje optymalną dla pacjenta metodę leczenia.
Zablokowanie stawu skroniowo- żuchwowego
Podczas zablokowania stawu nie ma możliwości wykonania w nim ruchu. Najczęściej dzieje się tak, gdy krążek międzykręgowy (potocznie zwany dyskiem) w stawie skroniowo-żuchwowym zmieni swoje położenie i ograniczy ruchy w stawie. Może też dojść do zmiany położenia kości tworzących staw. Pacjentom często towarzyszy ból. Dochodzi do tymczasowego zablokowania ruchów w stawie. Zdarza się jego elementy wracają samoistnie na swoją fizjologiczną pozycję. Jeśli tak się nie dzieje, należy udać się do lekarza.
Zespół Costena czyli zespół bolesnego stawu skroniowo- żuchwowego
W typowych przypadkach na początku ból jest ograniczony do okolicy stawu skroniowo-żuchwowego i pojawia się jedynie przy żuciu. Później może promieniować do skroni, czoła, czubka głowy, a nawet potylicy i karku. Ból ma tępy charakter, może jednak ulegać zaostrzeniu. Pojawia się w czasie jedzenia i po dłuższym mówieniu. Pacjenci skarżą się na trzaski w stawie, napięcie i bolesność mięśni żwaczy, ograniczenie ruchów żucia. Mogą pojawić się szumy uszne czy nawet upośledzenie słuchu
Szczękościsk
Szczękościsk wiąże się z trudnościami z otwarciem ust i uniemożliwieniem mówienia. Szczękościsk występuje w przebiegu:
- krwiaków: wewnątrzstawowych, mięśni żuchwy, dołu podskroniowego i skrzydłowo- podniebiennego, złamania kości, osteoartrozy
- zapaleń stawu skroniowo-żuchwowego,
- ropni: małżowiny usznej, przewodu słuchowego zewnętrznego, okołomigdałkowy, przestrzeni przygardłowej, okołozębowy, przestrzeni podskroniowej, dna jamy ustnej
- nowotworów: przestrzeni podskroniowej, dołu skrzydłowo-podniebiennego, ślinianek oraz tkanek otaczających staw. Przed rozpoczęciem leczenia należy ustalić przyczynę szczękościsku. Kiedy stan ten się przedłuża, może dojść do zmian zwyrodnieniowych w stawach skroniowo-żuchwowych.
Mięśnie działające na żuchwę
Rozdrabnianie pokarmu za pomocą żuchwy odbywa się dzięki mięśniom przyczepionym do kości. Wśród 32 mięśni (po 16 z każdej strony) wyróżnia się mięśnie działające w jednym kierunku, inaczej synergistyczne, oraz takie, które działają w różnych kierunkach - antagonistycznie.
- mięśnie obniżające - pociągające żuchwę ku dołowi: skrzydłowy boczny dolny, dwubrzuścowy, żuchwowo-gnykowy, bródkowo-gnykowy
- mięśnie unoszące - pociągające żuchwę ku górze: żwacz, skrzydłowy przyśrodkowy i skroniowy
- mięśnie cofające - pociągające żuchwę do tyłu: tylne włókna mięśni skroniowych, przyśrodkowe włókna mięśni żywaczy, mięśnie dwubrzuścowe, bródkowo-gnykowe i żuchwowo-gnykowe
- mięśnie skręcające - pociągające żuchwę na boki: jednostronnie kurczący się mięsień skrzydłowy boczny dolny i mięśnie współdziałające, na przykład mięsień żuchwowo-gnykowy tej samej strony. Ruch powrotny może się odbyć za pomocą mięśni skrzydłowych - przyśrodkowych i/lub żuchwowo gnykowych strony przeciwne
