U nas zapłacisz kartą
Rak gruczołowy typu guzkowego
Rak podstawnokomórkowy skóry
Rak podstawnokomórkowy to rosnący powoli miejscowo złośliwy nowotwór skóry wywodzący się z nierogowaciejących komórek warstwy podstawnej naskórka, występujący głównie u przedstawicieli rasy białej (osoby o fototypie skóry według definicji World Health Organization I–IV). Rośnie przede wszystkim na odkrytych częściach ciała (głowa, szyja), ale może się rozwinąć na dowolnym obszarze ciała, w tym także w obrębie błon śluzowych. Nowotwór ten w praktyce nie jest źródłem przerzutów odległych i nie zajmuje regionalnych węzłów chłonnych.
Jego charakter (określany przez lekarzy jako „złośliwość miejscowa”) sprawia, że niektóre jego postaci – jeśli nie podejmie się właściwego leczenia – powoli niszczą coraz większy obszar przyległej skóry oraz położne głębiej struktury ciała (np. chrząstkę nosa lub małżowiny usznej albo kości czaszki). Nieleczone, zaniedbane zmiany naciekają sąsiadujące elementy kostne, chrzęstne, naczyniowe, nerwowe albo gałkę oczną. W obrębie dużych, owrzodziałych zmian może dochodzić do trudnych do opanowania krwotoków.
Na zdjęciu przedstawiono przykład zaawansowanego raka podstawnokomórkowego o wieloletnim przebiegu. Trzeba podkreślić, że leczenie raka o takim stopniu zaawansowania jest trudne zarówno dla lekarza, jak i dla pacjenta, dlatego warto zacząć terapię, zanim nowotwór rozwinie się do dużych rozmiarów – proces leczenia jest wówczas prostszy i mniej dokuczliwy dla chorego, a i szanse na pełne wyleczenie są większe.
Fot. 1. Rozległy rak podstawnokomórkowy niszczący znaczny obszar skóry karku i naciekający położone głębiej tkanki. Leczenie w takim przypadku jest trudne, dlatego w przypadku podejrzanej zmiany skórnej nie należy czekać, aż rozwinie się ona do podobnych rozmiarów, tylko bez zbędnej zwłoki zgłosić się do lekarza rodzinnego, onkologa lub dermatologa! (Zdjęcie ze zbiorów autora)
Przyczyny powstawania raka podstawnokomórkowego skóry
Rak podstawnokomórkowy skóry występuje bardzo często. Najczęściej u osób starszych, szczególnie mężczyzn. Podobnie jak powszechnie znany czerniak, rak podstawnokomórkowy również powstaje przede wszystkim w wyniku długoletniej, intensywnej ekspozycji skóry na słońce. Największa zapadalność jest oczywiście w krajach o wysokim nasłonecznieniu. Drugim istotnym czynnikiem rozwoju tego nowotworu jest znaczne osłabienie odporności. Zobacz też: Jak objawia się rak kości? Diagnoza i rokowanie nowotworu
- zmiana płaska lub lekko wyniosła,
- zmiana łuszcząca się, stale zaczerwieniona,
- zmiana o typie małej ranki pokrywającej się strupkiem, który odpada i odsłania rankę, ponownie pokrywającą się strupkiem.
Rak podstawnokomórkowy: objawy
Rak podstawnokomórkowy objawia się jako twardy, przezroczysty, białawy lub częściowo upigmentowany guzek z perłową otoczką. Szacuje się, że ok. 80 proc. tych nowotworów lokalizuje się w obrębie głowy i szyi.
Raka podstawnokomórkowego w zaawansowanych stadiach może przybierać kilka postaci:
- Typ guzkowy, guzkowo-wrzodziejący: to z reguły pojedyncza zmiana przybierająca formę nieregularnego wypuklenia, niejednokrotnie z niesymetrycznym owrzodzeniem różnej wielkości.
- Typ wrzodziejący: nowotwór wnikający głęboko w tkanki, a wrzodziejąca zmiana jest otoczona wałowatym brzegiem.
- Typ powierzchowny: rak stwierdzony głównie na tułowiu, klinicznie przypomina łuszczycę lub chorobę Bowena.
- Typ barwnikowy: płaska lub guzkowa zmiana zawierająca ciemny barwnik, przez mniej doświadczonych klinicystów może być mylona z czerniakiem skóry.
- Typ bliznowaty i twardzinopodobny: rozległe, raczej płaskie nowotwory, nieostro odgraniczone od niezmienionej choroby skóry, trudne do diagnostyki i niezwykle skomplikowane w klinicznej ocenie radykalnego ich usunięcia.
Uwagę powinna zwrócić niegojąca się ranka pokryta strupem, który cyklicznie odpada, odsłaniając rankę, która szybko pokrywa się nowym strupem.
W jaki sposób lekarz rozpoznaje raka podstawnokomórkowego skóry?
Rak podstawnokomórkowy skóry ma charakterystyczny wygląd, dlatego często lekarz już po pierwszych oględzinach jest w stanie z bardzo dużym prawdopodobieństwem podać rozpoznanie. Czasami pomocne – chociaż niekonieczne – jest użycie ręcznego dermatoskopu (w uproszczeniu dermatoskop to urządzenie wyposażone w soczewki powiększające obraz oraz odpowiednie źródło światła oświetlające badaną zmianę skórną, zob. Badanie dermatoskopowe). Aby potwierdzić rozpoznanie, należy wyciąć całą zmianę, jeśli jest nieduża. Jeśli zmiana jest większa lub znajduje się w okolicy, w której wycięcie może być utrudnione (np. powieka oka), lekarz rozważy pobranie niewielkiego wycinka, a następnie – po potwierdzeniu rozpoznania w badaniu histopatologicznym – zaplanuje odpowiednie leczenie.
Leczenie najczęściej polega na wycięciu ogniska choroby z niewielkim (tj. 1–2 mm) marginesem zdrowej skóry. U chorych, którzy nie godzą się na wycięcie zmiany, można rozważyć zastosowanie radioterapii jako metody alternatywnej. Trzeba jednak pokreślić, że metodą pierwszego wyboru (i zalecaną w większości przypadków) jest niewielka operacja polegająca na wycięciu zmiany w całości. Radioterapię można stosować również wtedy, gdy rak ma dużą średnicę i znajduje się w obszarze, w którym wycięcie jest trudne lub wręcz niemożliwe (z powodów technicznych – np. bardzo duża zmiana na wierzchołku głowy). Stosuje się również inne metody, np. maść z chemioterapeutykiem (5-fluorouracylem) lub lekiem immunomodulującym (imikwimodem), skuteczność metod zachowawczych nie dorównuje jednak wycięciu zmiany.
Leczenie raka podstawnokomórkowego skóry
Leczenie tego raka skóry polega na usunięciu zmiany skórnej z odpowiednim marginesem (tzw. biopsja wycinająca).
W przypadku powierzchownego raka skóry stosuje się leczenie miejscowe, polegające na nakładaniu kremu zawierającego imikwimod, na zmienioną chorobowo skórę. Dokładne szczegóły dotyczące stosowania preparatu przekazuje lekarz.
Inne metody leczenia BBC stosowane u chorych, którzy nie zgadzają się lub nie kwalifikują się do leczenia operacyjnego, to między innymi radioterapia, kriochirurgia 1 i terapia fotodynamiczna.
Jeśli nowotwór rozwija się powoli i nie ma nacieków w głąb, możliwe jest skuteczne leczenie. Trudniejsze jest wyleczenie zmiany bardziej agresywnej, naciekającej w głąb ciała, mającej tendencję do wznowy.
W przypadku przerzutów odległych leczenie jest indywidualizowane i obejmuje chirurgię, radioterapię, chemioterapię lub nowo zarejestrowaną terapię wismodegibem – lekiem uwarunkowanym molekularnie.
Po zakończeniu leczenia wskazane są regularne kontrole zgodnie z zaleceniem lekarza.
