Co oznacza ranа na czole i jak sobie z nią poradzić?

Prečo rana začne hnisať?

Ak dôjde k porušeniu kože, prakticky hneď sa začína proces jej hojenia, ktorého cieľom je nahradiť poškodené tkanivo a obnoviť celistvosť kože. Proces hojenia rany má niekoľko fáz. Prvou je zápalová fáza, počas ktorej dochádza k zastaveniu krvácania a čisteniu rany. Vzniknuté zápalové bunky pohlcujú cudzorodé častice. Druhá granulačná fáza je zameraná na tvorbu nových kapilár a granulačného tkaniva.

Avšak, čo ak začne z rany unikať hnis? Hnisavé rany sú v podstate jednou z foriem mokvajúcich rán, avšak, v tomto prípade nejde o normálny proces hojenia, ale komplikáciu. Hnis v rane totiž spravidla znamená prítomnosť infekcie.

Za vznikom infekcie v rane môžu stáť rôzne patogény, a to hlavne baktérie, ako napríklad stafylokoky a streptokoky, tiež klebsiely či pseudomonády a okrem baktérií napríklad aj kvasinky.

Dziady w różnych częściach Dziadów

Dziady w dramatach Mickiewicza to określenie pewnej sfery zjawisk, które sytuują się na granicy tego, co poznawalne i niepoznawalne, materialne i duchowe.

Wszystkie części Dziadów opowiadają o komunikacji światów, o koegzystencji żywych i zmarłych. W każdej części Dziadów dzieje się coś dodatkowo niezwykłego, nieoczekiwanego.

• W części II na scenie pojawia się tajemniczy duch z pąsową wstęgą (strugą krwi?), spływającą od piersi do nóg.
• W części IV pojawia się Gustaw, dawny uczeń księdza, który wszak na końcu nie odchodzi, ale…. znika jak duch, wygłosiwszy zagadkowe pouczenie.
• W cześci III kobieta i Guślarz rozmawiają o duchu z raną w piersiach. Guślarz sugeruje, że mógł to być duch ciągle żywego człowieka. Na końcu, wśród wiezionych na wschód więźniów, rozmawiającym rzuca się w oczy człowiek:

Pierś miał zbroczoną posoką,
Bo w tej piersi jest ran wiele:
Straszne cierpi on katusze,
Tysiąc mieczów miał on w ciele, A wszystkie przeszły — aż w duszę. Śmierć go chyba z ran uleczy.

Najdotkliwszą raną okazuje się jednak niewielka rana na czole, którą jednak, jak powiada Guślarz, bohater sam sobie zadał.

Kwestią wartą rozważenie jest to, jaki związek mają Dziady drezdeńskie (cz. III, wydane w 1932) z wcześniejszymi utworami noszącymi tytuł Dziady (cz. II i IV, wydane w 1823 roku).

Dziady to przede wszystkim nazwa obrzędu obchodzonego na pamiątkę zmarłych przodków. Mówi o tym sam autor w przedmowie do Dziadów cz. II:

DZIADY. Jest to nazwisko uroczystości obchodzonej dotąd między pospólstwem w wielu powiatach Litwy, Prus i Kurlandii, na pamiątkę dziadów, czyli w ogólności zmarłych przodków. Uroczystość ta początkiem swoim zasięga czasów pogańskich i zwała się niegdyś ucztą kozła, na której przewodniczył Koźlarz, Huslar, Guślarz, razem kapłan i poeta (gęślarz).

Inne znaczenie słowa dziady to oczywiście przodkowie, zarówno indywidualni, jak i zbiorowi, np. przodkowie danej społeczności. Ważną kategorią dla utworów Mickiewicza są duchy - a więc zmarli, a przecież duchowo wciąż żywi, przedstawiciele określonej wspólnoty.

Dygresja - Przywoływanie duchów w Dziadach cz. II to realizacja toposu nekii, którą określa się jako opowieść/rytuał przywoływania duchów zmarłych, połączony nierzadko z próbą wydobycia od nich wiedzy o przyszłości. Nekia jest więc toposem zbliżonym do katabazy, który też jest opowieścią o spotkaniu żywych z umarłymi.

Dziadami nazywano także wędrownych żebraków. Co ciekawe, wierzono, że mogą mieć oni cechy mediacyjne, (bywają medium), czyli są łącznikami między światem umarłych a światem żywych.

Cechy takiego dziada wędrownego zdradza także Gustaw z Dziadów cz. IV Widać to chociażby w słowach dziecka na początku utworu:

DZIECKO
Czemu waspan tak jesteś dziwacznie ubrany?
Jak strach albo rozbójnik, co to mówią w bajce,
Z różnych kawałków sukmany,
Na skroniach trawa i liście,
Wytarte płótno, przy pięknej kitajce

---

czole