U nas zapłacisz kartą
Siła po samoleczeniu - Odrodzenie po ciemnościach
Samookaleczenia u dzieci i młodzieży
Samookaleczanie jest najbardziej powszechne wśród nastolatków i młodych dorosłych, choć mogą to robić ludzie w każdym wieku. Przyczyny samookaleczeń są różne. Oto niektóre z powodów, które dzieci lub młodzież wskazują jako czynniki prowadzące ich do samookaleczenia:
- nagła zmiana w życiu, np. śmierć, rozwód lub przeprowadzka
- stres egzaminacyjny, poczucie ogromnej presji lub strach przed porażką
- bycie świadkiem przemocy lub doświadczanie przemocy w szkole, domu lub w związku
- bycie świadkiem lub doświadczenie bardzo przykrego lub traumatycznego incydentu
- samotność, poczucie winy lub bycie niekochanym
- niska samoocena lub problemy z postrzeganiem własnego ciała
- krytyka ze strony rodziny, przyjaciół lub nauczycieli
- przemoc wśród rówieśników
Kiedy kilka z tych problemów się nawarstwia, mogą stać się zbyt przytłaczające i zbyt trudne, aby jedna osoba mogła sobie z nimi poradzić. Zamiast znaleźć sposób na wyrażenie uczuć światu, niektóre dzieci zaczynają wyładowywać ból i złość na sobie.
Młodzi ludzie opisywali samookaleczenia jako sposób na „pozbycie się poczucia krzywdy, złości i bólu” spowodowanych presją w ich życiu. Krzywdzili się, ponieważ nie wiedzieli, co innego mogliby zrobić i nie czuli, że mają inne opcje.
Dzieci, które dokonują samookaleczeń, robią to nie tylko po to, aby sobie jakoś poradzić, ale by uwolnić się od stresu, nazwać ból, odwrócić uwagę od wspomnień traumatycznych doświadczeń. W niektórych przypadkach jest to sposób na ukaranie siebie z powodu poczucia winy.
Samookaleczenia- leczenie
W leczeniu nawykowego samookaleczania się stosuje się:
- dialektyczną terapię behawioralna stosowaną, uważaną za najskuteczniejszą w tym rodzaju zachowań,
- terapię poznawczą, w której pracuje się nad myślami, przekonaniami i sądami, które wpływają na zachowania autodestruktywne,
- terapię przez naukę radzenia sobie z chorobą i zdrowienia, dla pacjentów z współwystępującymi zaburzeniami psychicznymi,
- terapia rodzinna, podczas której szukane są przyczyny autodestruktywności i uświadomienie rodzicom jaką funkcję pełni w życiu dziecka,
- terapia poprzez twórczość,
- terapia skierowana na ciało.
Wskazane jest uprawianie sportu, jednak pod kontrolą specjalisty, aby osoby nie poddawały się zbyt intensywnej aktywności, co mogłoby wpłynąć na kontynuację autoagresywnych zachowań.
Ponadto w leczeniu zachowań autodestruktywnych wykorzystuje się farmakoterapię. W zależności od przyczyn występowania oraz współwystępujących zaburzeń wykorzystuje się m.in. leki przeciwdepresyjne, przeciwlękowe oraz stabilizatory nastroju.
Bibliografia:
- Cebella A., Łucka I/., Zespół stresu pourazowego – rozumienie i leczenie, Psychiatria, tom 4, nr 3, 2007 s. 128-137
- Dąbkowska M., Rozpoznawanie zespołu stresu pourazowego, Neuropsychiatria i Neuropsychologia, 2008, 3, 2, s. 80-84
- Dudek B., Zaburzenia po stresie traumatycznym, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2013
- Makara-Studzińska M., Partyka I., Ziemecki P., Zespół stresu pourazowego- rys historyczny, terminologia, metody pomiaru, Curr Probl Psychiatry 2012, 13(2):109-114
- Walczewska J., Słowik P., Czy czas zawsze leczy rany? Objawy, konsekwencje i odległe następstwa zespołu stresu pourazowego, Zeszyty Naukowe Uniwerystetu Jagiellońskiego, Prace Historyczne 141, z. 4 (2014), s. 911–924.
Usuwanie blizn po samookaleczeniu przy pomocy zabiegów laserowych
Leczenie laserowe blizn po samookaleczeniu najczęściej zalecane jest w przypadku większych blizn i głębszego uszkodzenia skóry. Jednocześnie jest to bardzo skuteczna metoda na pozbycie się tych nieestetycznych niedoskonałości. Podczas zabiegów laserowych, które są całkowicie bezpieczne, wykorzystywany jest sprzęt najnowszej technologii, który pozwala maksymalnie precyzyjnie skierować wiązkę światła do skóry właściwej i tkanki podskórnej w miejscu, w którym znajduje się blizna. Pozwala to na regenerację i odbudowę uszkodzonej skóry.
W trakcie zabiegu w miejscu blizny dochodzi do ponownego uszkodzeń skóry, jednak uszkodzenia te są zdecydowanie mniejsze w porównaniu z pierwotnymi. Następnie dochodzi do stymulacji procesu odbudowy skóry, a ponadto do pobudzenia produkcji kolagenu, który naturalnie odpowiada za jędrność i elastyczność skóry. Już po pierwszym zabiegu z wykorzystaniem lasera blizny stają się mniej widoczne, natomiast ich całkowite usunięcie może wymagać serii składającej się z kilku lub kilkunastu zabiegów w zależności od grubości i głębokości blizny.
Usuwanie blizn powstałych na skutek samookaleczenia jest w zasadzie zabiegiem całkowicie bezinwazyjnym i niemal bezbolesnym. W trakcie zabiegu można odczuwać lekki dyskomfort spowodowany odczuwaniem pieczenia lub mrowienia w miejscu, na które kierowana jest wiązka światła emitowana przez laser. Dla zapewnienia sobie większego komfortu podczas zabiegu można poprosić o zastosowanie środka znieczulającego w postaci maści lub kremu. Najnowocześniejsze lasery posiadają również możliwość kierowania chłodnego powietrza w trakcie zabiegu na miejsce, na które skierowany jest laser.
Przed przystąpieniem do zabiegu należy skonsultować się z lekarzem, by przede wszystkim określić długość serii. Ponadto warto już wcześniej dowiedzieć się na jakie efekty można liczyć. Dodatkowo trzeba pamiętać, że całkowite usunięcie blizn lub zmniejszenie ich widoczności zależy od takich czynników jak wiek osoby poddającej się zabiegowi, głębokość i wielkość blizn, ich umiejscowienie, stopień starzenia się skóry oraz stopień starzenia się samej blizny, bowiem stare blizny są trudniejsze w leczeniu w porównaniu z bliznami stosunkowo świeżymi.