U nas zapłacisz kartą
Siła po samoleczeniu - Odrodzenie po ciemnościach
Samookaleczenia- przyczyny
Zachowania autoagresywne są efektem złożonych interakcji wielu czynników indywidualnych, rodzinnych i społeczno-kulturowych. Osoby dokonujące samookaleczeń mogą czuć się przytłoczone emocjami np. spowodowanymi depresją czy zaburzeniami lękowymi. Samookaleczanie się przez większość osób nie jest próbą samobójczą, a uważane jest za formę uwolnienia swoich napięć i bolesnych emocji. Zjawiska autodestruktywności wśród dzieci oraz młodzieży powstają ze względu na:
- czynniki biologiczne:
- pobudzenie sensoryczne przez autostymujacę (np. u dzieci z instytucji opiekuńczo-wychowawczych),
- dysfunkcja układu hormonalnego i nerwowego, m.in. wiążąca się z wydzielaniem endorfin,
- czynniki społeczno-kulturowe:
- poczucie niezrozumienia przez rodzinę, przyjaciół, rówieśników czy osób ze środowiska,
- poczucie bezsilności, beznadziejności, upokorzenia, wstydu, odrzucenia,
- konflikty w szkole, domu, problemy prawne,
- obniżona samoocena,
- negatywne doświadczenia w życiu osobistym, np. nadmierna dyscyplina, utrata bądź zakończenie ważnej relacji,
- kultura masowa oraz identyfikacja z osobą okaleczającą się, która jest odbierana jako ciekawa, atrakcyjna i lubiana, może wpłynąć na obserwatora i wywołać impuls do działania,
- brak poczucia bycia ważnym dla kogoś
- utrata sensu życia,
- różne trudności emocjonalne.
To ważne, by pamiętać, że wbrew powszechnemu mniemaniu samookaleczanie się nie jest formą zwrócenia na siebie uwagi!
Blizny po samookaleczeniu – w jaki sposób usunąć blizny? Poznaj odpowiednie metody leczenia!
Blizny po samookaleczeniu są defektem estetycznym ale i pozostałością po poważnych problemach związanych z psychiką człowieka. Na szczęście istnieją skuteczne sposoby na pozbycie się ich. Poznaj je!
Blizny po samookaleczeniu nie zawsze łatwo ukryć pod ubraniem. Rozpoczęcie terapii psychologicznej lub psychiatrycznej pozwoli uporać się z problemem samookaleczania się, natomiast pozostają jeszcze blizny, które zazwyczaj wiążą się z bolesnymi wspomnieniami. Do samookaleczeń najczęściej dochodzi u dzieci i młodzieży. Osoby młode często nie są bowiem w stanie poradzić sobie z otaczającymi ich problemami. Tego rodzaju zachowania niosą za sobą nie tylko poważne problemy psychiczne ale również blizny po samookaleczeniu, które mogą oszpecać ciało. Warto się ich pozbyć nie tylko ze względów estetycznych ale również po to, by zupełnie pozostawić za sobą te przykre i bolesne doświadczenia.
Jak pomóc osobie, która się tnie?
Bardzo ważne jest aby natychmiast zareagować i udzielić pomocy ze względu na wysokie ryzyko przypadkowego lub zamierzonego odebrania życia. Niezwykle istotnym działaniem jest jak najszybszy kontakt z psychologiem i/lub psychiatrą. Specjaliści zalecą odpowiednie leczenie, np. psychoterapię i/lub farmakoterapię.
Trudno jest dotrzeć do osoby, która samookalecza się ze względu na lęk przed brakiem zrozumienia, poczucie wstydu, winy i beznadziei. Wsparcie i zrozumienie ze strony bliskich może zachęcić taką osobę do rozpoczęcia zmian, podjęcia odpowiednich kroków i zaprzestania samouszkadzania się.
Aktualnie stosowane narzędzia terapeutyczne skupiają się na rozwoju funkcji samoopiekuńczej, zdolności do samoochrony, konstruktywnej i skutecznej samoregulacji emocjonalnej u dzieci i młodzieży, którzy samookaleczają się i/lub dokonują prób samobójczych.
Ze względu na coraz częstsze występowanie zaburzeń nastroju wśród dzieci i młodzieży, w szkołach oraz innych instytucjach mających kontakt z tą grupą wiekową, specjaliści pracujący w tych miejscach, powinni umożliwić profilaktykę zaburzeń psychicznych, w tym profilaktykę zaburzeń autodestruktywnych. Czynnikami ochronnymi przed wystąpieniem samookaleczeń może być wsparcie społeczne, dobre, satysfakcjonujące relacje z rówieśnikami i rodziną oraz poczucie przynależności do grupy rówieśników i bliskich.
Jak wygląda diagnoza problemów związanych z samookaleczaniem?
Samookaleczanie się jest tylko objawem innych problemów, które dzieją się w psychice. Lekarz psychiatra lub psycholog zawsze zaczynają rozmowę z Pacjentem od wywiadu diagnostycznego. Próbują zlokalizować problem – pojawią się pytania o sytuacje, w których dochodzi do cięcia, o towarzyszące im emocje, problemy w rodzinie, szkole, o relacje z rówieśnikami. Przydatne jest nauczenie dziecka kontroli nad emocjami, pokazanie mu, że ma prawo do bycia złym czy smutnym albo wspólne znalezienie bezpiecznego sposobu radzenia sobie z negatywnymi emocjami.
Pomóż dziecku poradzić sobie w trudnych chwilach
Rodzice powinni być bardzo czujni zwłaszcza w okresie dorastania dziecka – to wtedy najczęściej nastolatek oddala się od nich, ale jednocześnie nadal odczuwa presję i chęć zadowolenia rodziców oraz otoczenia. Bardzo ważne są relacje z rówieśnikami, a każde ich pogorszenie może wpływać negatywnie na dziecko, wpędzając je w różne problemy psychiczne nastolatków. Dzięki wsparciu rodziny, świadomości, że można liczyć na rodziców, okres dorastania jest znacznie łagodniejszy dla nastolatków i obarczony mniejszym ryzykiem zachowań destrukcyjnych. Ważna jest bliska więź zarówno z ojcem, jak i matką, a także wzajemne relacje między rodzicami. Udowodniono, że pozytywne relacje rodzinne mają znaczący wpływ na rozwój dziecka – przykładowo rzadziej zdarzają się u dzieci z rodzin charakteryzujących się bliską relacją i więzią zachowania destrukcyjne, depresja czy zaburzenia lękowe lub zaburzenia odżywiania.
Bibliografia:
- A. Eckhardt, Autoagresja, Warszawa 1998,
- A. Fieldus, Autoagresja i zjawisko samookaleczenia wśród młodzieży, „Piotrkowskie Studia Pedagogiczne” 2009, t. 14, s. 111-120,
- M Stawicka, Autodestruktywność dziecięca w świetle teorii przywiązania, Poznań 2008,
- E. Sawaściuk, Autoagresja, „Niebieska Linia” 2003, nr 2, s. 17-18.
