U nas zapłacisz kartą
SIBO a wypadanie włosów - Przyczyny, Objawy i Sposoby Leczenia
SIBO Was Destroying My Gut. Here's What I Wish I'd Known
Phoebe Lapine is a food and health writer, gluten-free chef, wellness personality, culinary instructor, and speaker, born and raised in New York City, where she continues to live and eat. She holds a B.A. from Brown University.
If you'd asked me back in 2017 if I ate a gut-friendly diet, I would have given an emphatic yes.
I'd recently come off a yearlong odyssey healing my Hashimoto's one lifestyle change at a time, and as part of it had learned the do's and don'ts of living with my microbiome in mind. I was eating plenty of fiber, dousing my grain bowls in kefir green goddess dressing and kimchi, and washing it all down with homemade kombucha.
Yet despite my habit overhaul, about a year ago, I started to notice some digestive woes creeping back into my life. My usual diet—full of woody veggies and fermented foods that, in theory, supported good gut health—was starting to make me feel bloated after meals. And I began to worry that my habitual burping, and more than occasional tooting, was becoming a regular companion soundtrack to my husband's and my nighttime Netflix binges.
Leczenie SIBO
Ponieważ SIBO ma tendencję do nawracania, niezwykle istotne jest rozpoznanie jego przyczyny i leczenie choroby podstawowej bądź, jeśli to możliwe, usunięcie czynnika sprawczego (np. nieprawidłowości w budowie anatomicznej).
Podstawą leczenia jest antybiotykoterapia. U osób zmagających się z rozrostem bakteryjnym antybiotyki mają na celu zmniejszenie populacji mikroorganizmów w tym odcinku przewodu pokarmowego, a także złagodzenie występujących objawów. Do najbardziej skutecznych należą m.in. tetracykliny, amoksycylina z kwasem klawulanowym, metronidazol, doksycyklina.
Przy występujących niedoborach, zwłaszcza witamin rozpuszczalnych w tłuszczach i witaminy B12 oraz składników mineralnych, zalecane jest wprowadzenie suplementacji. Nie stwierdzono pozytywnego wpływu stosowania probiotyków w leczeniu SIBO.
Objawy SIBO
Zespół rozrostu flory bakteryjnej jelita cienkiego nie daje specyficznych objawów. Występujące dolegliwości są zależne od liczby oraz rodzaju, a także lokalizacji bakterii kolonizujących narząd. U części osób dolegliwość może mieć przebieg bezobjawowy. Zwykle jednak chorzy zgłaszają różne problemy, które z reguły występują lub nasilają się około 1–2 godzin po zjedzonym posiłku.
Najczęstszym symptomem zaburzonej mikroflory są wzdęcia brzucha, którym mogą towarzyszyć zaparcia, bóle brzucha, uczucie pełności oraz nadmierne gromadzenie i oddawanie gazów. Z powodu utrudnionego trawienia tłuszczów może wystąpić biegunka tłuszczowa. Objawem alarmowym, który powinien skłonić do diagnostyki, jest również nieuzasadniona utrata masy ciała. Niekiedy można zaobserwować powiększony obwód brzucha.
W bardziej zaawansowanych postaciach schorzenia mogą pojawić się nieprawidłowości w badaniach laboratoryjnych. Dotyczą one przede wszystkim niedoboru witaminy B12, białka oraz witamin rozpuszczalnych w tłuszczach. W skrajnych przypadkach istnieje ryzyko wystąpienia zaburzeń trawienia i wchłaniania, a nawet niedożywienia.
Diagnoza zespołu rozrostu bakteryjnego
Symptomy zespołu rozrostu bakterii w jelicie cienkim są niespecyficzne i mogą świadczyć o innych chorobach w obrębie przewodu pokarmowego. Dlatego bardzo ważne jest niezwłoczne zgłoszenie się do lekarza po zaobserwowaniu u siebie różnych niepokojących oznak. Lekarz po przeprowadzeniu dokładnego wywiadu zleci wykonanie innych badań niezbędnych do postawienia trafnej diagnozy.
Za złoty standard w diagnostyce SIBO uznaje się badanie mikrobiologiczne treści pobranej z jelita cienkiego (najczęściej z dwunastnicy lub jelita czczego). Z uwagi na czasochłonność, brak wystandaryzowanych metod, inwazyjność, wysokie koszty wykonania badania oraz inne niedociągnięcia, nie wykonuje się go rutynowo.
Preferowanym badaniem diagnostycznym jest wykonanie u osoby chorej wodorowego testu oddechowego. Jest ono nieinwazyjne i bardziej komfortowe dla pacjenta, a także łatwo dostępne. Wymaga jednak specjalnego przygotowania.
Przygotowanie do badania mierzącego ilość wodoru w wydychanym powietrzu
Na 4 tygodnie przed wykonaniem testu należy odstawić antybiotyki. W dniu poprzedzającym badanie ograniczyć konsumpcję produktów, które mogą podlegać fermentacji (np. węglowodanów złożonych), a w dniu badania trzeba być na czczo (8–12 godzin), zrezygnować z palenia tytoniu oraz ograniczyć aktywność fizyczną.
Testy te opierają się na zdolności drobnoustrojów jelitowych do wytwarzania wodoru lub metanu, których pomiaru dokonuje się w wydychanym powietrzu badanej osoby, po wcześniejszym spożyciu roztworu glukozy lub laktulozy. Dodatkowo w celach diagnostycznych lekarz może zlecić m.in. wykonanie badań laboratoryjnych (np. morfologia, witamina B12, albuminy) oraz RTG przewodu pokarmowego.
