U nas zapłacisz kartą
Włos wbity w stopę - Tajemnicza Przysłowia i Ich Znaczenie
Cukrzyca jest chorobą cywilizacyjną.
Należy ona do dolegliwości, które w ostatnich latach odnotowują wyraźny wzrost zachorowań. Światowa Organizacja Zdrowia nazwała ją “pierwszą niezakaźną epidemią”. Szacuje się, że 422 milionów osób na całym globie choruje na cukrzycę, z czego 179 milionów to pacjenci, u których choroba jeszcze nie została zdiagnozowana. Jest to choroba autoimmunologiczna, wynikająca z zaburzonego wydzielania oraz działania insuliny, która wytwarzana jest w trzustce i odpowiada za prawidłowy poziom glukozy we krwi.
Objawami cukrzycy są między innymi: ogólne osłabienie, nadmierna potliwość, wzmożone łaknienie, zwiększone pragnienie oraz zmiany skórne, w szczególności na stopach.
Do najpoważniejszych powikłań przy cukrzycy zalicza się stopę cukrzycową, będącą następstwem neuropatii.
W przypadku występowania neuropatii cukrzycowej dochodzi do uszkodzenia nerwów, co sprawia, że klient nie otrzymuje informacji o zmieniającej się temperaturze czy drażnieniu, takim jak tarcie, ucisk lub skaleczenie. Wszystko to sprawia, że diabetycy powinni regularnie odwiedzać gabinet podologiczny w celu oceny stanu skóry stóp. Za pomocą monofilamentu specjalista pomolog może ocenić czucie powierzchniowe w obrębie stóp. Jest to przyrząd składający się z uchwytu i odchodzącego od niego włókna Sammesa – Wewinsteina, które ugina się po osiągnięciu nacisku 10,0 g. Kamertonem zaś można ocenić zaburzenia czucia głębokiego, które jest pierwszym objawem neuropatii cukrzycowej. Emituje on drgania i wibracje, które są odczuwane przez pacjenta. Im dłużej są one wyczuwalne, , tym głębsze jest jego czucie.
Profilaktyka u diabetyków
Utrzymywanie zdrowych stóp u diabetyka ma kluczowe znaczenie. Osoby chorujące na cukrzycę powinny zachować czujność w kwestii ich higieny. Aby uniknąć powikłań, muszą być one pod stałą opieką podologa. Specjalista oceni stan stóp, między innymi pod kątem czucia, odczuwania ciepła zimna, deformacji stóp oraz stanu skóry, m.in. suchości, obecności pęknięć, odcisków, modzeli, osłabionego lub zniesionego tętna na grzbiecie stopy, opóźnionego wypełniania włośniczek (badane przez ucisk płytki paznokciowej) oraz infekcji. Bardzo ważna jest również ocena biomechaniczna – położenie, wygląd i ruchomość stawów stóp, obciążanie stóp przez pacjenta, występowanie deformacji oraz zwyrodnień, które są główną przyczyną powstawania hiperkeratoz. W przypadku ich wystąpienia, podolog dobierze odpowiednie wkładki do butów czy ortozy międzypalcowe.
Dzięki systematycznym wizytom w gabinecie podologicznym, zapobiec można powstawaniu niebezpiecznym dla diabetyka wymienionym powyżej objawom. Skóra stopy cukrzyka jest dużo delikatniejsza i mniej odporna. Narażona jest ona na obciążenia, wyraźnie traci elastyczność i sprężystość, co prowadzi do przesuszenia się oraz łuszczenia. Chorzy na cukrzycę mają obniżoną odporność i są wyjątkowo narażeni na infekcje grzybicze, po rozpoznaniu których podolog będzie w stanie wdrożyć odpowiednią terapię.
Nie usuwanie modzeli doprowadzić może do bardzo groźnych powikłań, jakimi są odciski, stany zapalne, rany, owrzodzenia oraz pęknięcia. Należy pamiętać o tym, że każda zmiana na stopie musi być usuwana w profesjonalnym gabinecie podologicznym. Nawet najmniejsza rana powinna zostać dokładnie oczyszczona i zaopatrzona. „Ratowaniem się” na własną rękę można sobie tylko zaszkodzić. Ze względu na to, że skóra cukrzyka jest bardzo wrażliwa i delikatna, usuwanie odcisków preparatami dostępnymi w aptekach często prowadzą do tworzenia się maceracji, które mogą sprzyjać powstawaniu. ran. Diabetycy muszą unikać preparatów z wysokim stężeniem mocznika oraz preparatów kwasowych.
W jaki sposób kłosy dostają się do organizmu psa?
Źdźbła trawy i inne materiały pochodzenia roślinnego dostają się do organizmu psa podczas węszenia, tropienia lub łapczywego jedzenia trawy.
Ciało obce zostaje przez przypadek zaaspirowane wraz z powietrzem do nozdrzy lub jamy ustnej pupila. Może przyczepić się do dziąseł, ale może też przemieścić się głębiej – do układu pokarmowego poprzez gardło lub może zostać zaaspirowane do oskrzeli.
Psy długowłose, np. yorkshire terrier, owczarek niemiecki, golden retriever, owczarek szkocki, papillon czy chin japoński często przynoszą ze spacerów różnego rodzaju źdźbła i kłosy, które z łatwością przyczepiają się do ich sierści lub włosów.
Gdzie najczęściej wbijają się kłosy trawy?
Kłos trawy charakteryzuje się zwróconymi ku tyłowi, ostro zakończonymi wąsami. Ta budowa uniemożliwia jego cofanie się, dlatego po wbiciu w skórę, kłos migruje w głąb tkanek podczas ruchów pupila. Może on się wbić wszędzie, jednak wśród obszarów ciała psa, które są najbardziej narażone wymienia się:
- przestrzenie międzypalcowe,
- pachwiny,
- okolice brzucha,
- okolice uszu,
- okolice pod ogonem.
Ten problem dotyczy w szczególności psów z długą sierścią, jak i tych nieposiadających podszerstka czy mających długie uszy. Powinniśmy także uważać, jeśli nasz pupil podczas spacerów chętnie tarza się w trawie. Warto jednak pamiętać, że kłosy stanowią zagrożenie dla wszystkich psów!
Kłos w uchu psa
Kłosy, przekwitnięte osty i inne ostre, roślinne elementy często przyczepiają się do długiej sierści na obwisłych uszach zwierząt. Jeśli nie zostaną szybko usunięte, mogą ranić małżowinę uszną (przechodzić przez nią na wylot) i wędrować aż do kanału słuchowego.
Kłosy wbijają się też często w uszy psów z krótką sierścią i z małymi, sterczącymi uszami. Z tą różnicą, że ranią wówczas zewnętrzny przewód słuchowy, a nie samą małżowinę.
Objawy kłosa w uchu psa
Objawy są takie same, jak przy infekcji ucha u psa:
- okolica narządu słuchu jest obrzęknięta,
- zaczerwieniona skóra i widoczna rana, z której może sączyć się surowiczo-krwisty lub ropny płyn,
- pupil może nie pozwalać sobie na omacywanie tej okolicy, bo wbity kłos w ucho psa jest przyczyną dużej bolesności.
Objawy dotyczą zazwyczaj tylko jednego ucha, rzadziej dwóch.
