U nas zapłacisz kartą
Łysienie łonowe - Przyczyny, leczenie i porady dotyczące pielęgnacji włosów
Diagnostyka łysienia
Istotnym elementem diagnostyki łysienia jest szczegółowo przeprowadzony wywiad oraz dokładna ocena owłosionej skóry głowy. Ważne staje się znalezienie przyczyny problemu oraz wdrożenie odpowiedniego leczenia. Diagnostyka łysienia w pierwszej kolejności musi być oparta wykonaniem badań laboratoryjnych, między innymi:
- morfologii,
- stężeń hormonów tarczycowych – TSH, FT3, FT4,
- stężenia żelaza,
Aby mieć pełen obraz schorzenia, ważnym elementem jest wykonanie szczegółowego badania trychologicznego, na które składa się,
- trichoskopia – mikroskopowa ocena włosów za pomocą wideodermatoskopu,
- trichogram – badanie włosów na skórze głowy na podstawie oceny ich korzeni w mikroskopie świetlnym. Czasem wiąże się to z wyrwaniem niewielkiej liczby włosów do badania,
- badanie histopatologiczne wycinka ze skóry głowy.
Problemem wypadających włosów zajmuje się lekarz dermatolog oraz trycholog.
ŁYSIENIE. Wszystko, co należy wiedzieć o rodzajach i leczeniu łysienia
Włosy są niczym czuły barometr, reagujący na każde zachwianie równowagi w organizmie. Dlatego gdy wypadają, trzeba potraktować to poważnie - to sygnał ostrzegawczy, który świadczy o tym, że w naszym ciele dzieje się coś niekoniecznie dobrego. Na szczęście nie każda nadmierna utrata włosów jest nieodwracalna i trwała.
Spis treści
- Przyczyny łysienia
- Rodzaje łysienia
- Łysienie androgenowe typu męskiego
- Łysienie androgenowe typu żeńskiego
- Łysienie plackowate
- Łysienie menopauzalne
- Łysienie poporodowe
- Łysienie psychogenne
- Łysienie po chemioterapii
- Podstawowe metody leczenia łysienia
- Zabiegi wspomagające leczenie łysienia
Na głowie mamy od 100 do 150 tysięcy włosów, na każdym centymetrze kwadratowym skóry rośnie ich od 200 do 300. A każdy z nich ma swój odrębny cykl życiowy. Najpierw przed dwa do nawet siedmiu lat rośnie z szybkością mniej więcej centymetra na miesiąc, a następnie wypada. Potem, przez jakiś czas, zwykle trzy miesiące, mieszek włosa odpoczywa. A gdy już odpocznie, cykl życiowy kolejnego włosa zaczyna się na nowo.
Dzięki temu, że każdy mieszek żyje w nieco innym tempie, włosy nie wypadają jednocześnie. Zdarza się jednak, że na skutek różnych przyczyn życie kończy znacznie więcej włosów, niż normalnie. Na początku widać to tylko na szczotce i w rachunkach za wizyty hydraulika, odtykającego zatkany włosami odpływ wanny. Ale wraz z upływem tygodni lub miesięcy problem staje się widoczny także w miejscu, którego dotyczy, a więc na głowie. Czasem proces utraty włosów jest trwały, często jednak po ustaniu przyczyny lub wdrożeniu odpowiedniego leczenia ustępuje.
Typy łysienia
W zależności od przyczyny oraz patomechanizmu wyróżnia się kilka typów łysienia.
Łysienie androgenowe
Występuje w dwóch postaciach – jako łysienie androgenowe typu żeńskiego, a także męskiego. Łysienie androgenowe dotyczące kobiet charakteryzuje się rozlaną utratą włosów w okolicy czubka głowy, z największym nasileniem w części czołowej wzdłuż przedziałka. Linia graniczna włosów na czole jest dobrze zachowana, a przerzedzenie włosów zaczyna się około 2–3 cm w kierunku okolic ciemieniowych i szczytu głowy. Łysienie androgenowe typu żeńskiego opisywane jest wg wzoru Ludwiga lub skali Sinclair.
Łysienie androgenowe typu męskiego opisywane jest wg wzoru Hamiltona i Norwood, gdzie występuje 7 typów utraty włosów. Łysienie u mężczyzn rozpoczyna się zwykle w okolicy czołowo-skroniowej, a następnie ciemieniowej (na szczycie głowy). Przerzedzenie włosów może również rozprzestrzeniać się w kierunku skroni i ciemienia, pozostawiając koronę włosów na potylicy i częściowo w okolicach skroniowych. Wiele badań potwierdziło związek łysienia androgenowego z chorobą niedokrwienną serca (istotnym czynnikiem ryzyka jest wczesny początek łysienia androgenowego – poniżej 36. r.ż.). Związek łysienia androgenowego z łagodnym rozrostem prostaty jest również dobrze udokumentowany (obie choroby są zależne od androgenów).
Łysienie plackowate
Łysienie plackowate (alopecia areata) – należy do grupy niebliznowaciejących postaci łysienia. Choroba najczęściej dotyczy osób młodych, poniżej 25 roku życia. Przyczyny łysienia plackowatego nie są do końca poznane. Najczęściej rozważa się tło autoimmunologiczne zależne od limfocytów T. W powstaniu choroby podstawową rolę odgrywają tworzące się w mieszku włosowym stany zapalne. Keratynocyty mieszka uwalniają tzw. cytokiny prozapalne, które aktywują komórki śródbłonka. Skutkiem tego jest gromadzenie wokół mieszka komórek nacieku zapalnego, głównie limfocytów T i makrofagów, które również nasilają zapoczątkowany wcześniej proces zapalny. Od stopnia nasilenia nacieku zależy uszkodzenie mieszka włosowego. W tym przypadku utrata włosów stanowi proces odwracalny, gdyż po ustąpieniu stanu zapalnego mieszki włosowe ponownie podejmują czynność produkcji włosa. Ogniska łysienia plackowatego najczęściej mają regularny kształt, są pozbawione włosów, a skóra pozostaje niezmieniona chorobowo. Najczęściej zmiany lokalizują się w okolicy potylicznej i czołowo-ciemieniowej.