U nas zapłacisz kartą
Przyczyny i Objawy Łuszczycy - Odkrywając Tę Tajemniczą Chorobę Na Zdjęciach
Łuszczyca – leczenie miejscowe. Jak złagodzić objawy?
Właściwa pielęgnacja skóry osób chorych na łuszczycę jest niezbędna podczas leczenia zmian chorobowych. Stanowi także profilaktykę przed zaostrzeniem choroby. W pielęgnacji skóry z objawami charakterystycznymi dla łuszczycy zaleca się regularne złuszczanie naskórka, nawilżanie oraz natłuszczanie. Pomocne bywają preparaty emolientowe, które tworzą warstwę ochronną na powierzchni skóry, dzięki czemu zapobiegają nadmiernej utracie wody ze skóry oraz zmniejszają świąd. Zaleca się używanie preparatów emolientowych co najmniej 3 razy na dobę. Do substancji łagodzących objawy łuszczycy zalicza się także mocznik, kwas glikolowy, kwas mlekowy, kwas hialuronowy, glicerynę oraz dekspantenol, który ma działanie nawilżające, łagodzące i przeciwzapalne. Mocznik ma działanie keratolityczne, przez co ułatwia usunięcie blaszek łuszczycowych.
W przypadku łuszczycy skóry głowy zaleca się stosowanie szamponów przeznaczonych dla osób z łuszczycą (najczęściej zawierających dziegcie). Podczas kuracji preparatami zawierającymi dziegcie należy unikać ekspozycji na promienie słoneczne. Warto pamiętać także, aby delikatnie myć skórę głowy, dzięki czemu unikniemy uszkodzeń mechanicznych skóry głowy i powstawania nowych zmian.
Osoby mające zmiany na dłoniach powinny ograniczyć stosowanie mydeł i detergentów, gdyż prowadzą one do przesuszania skóry i jej mechanicznych uszkodzeń. Zaleca się także regularne stosowanie kremów do rąk.
Łuszczyca a solarium, tatuaż
Światło ultrafioletowe, które jest emitowane w solarium, może łagodzić objawy skórne łuszczycy, jednakże nie zaleca się korzystania z solariów, bezpieczniejszym sposobem fototerapii jest naświetlanie PUVA, które może zalecić lekarz dermatolog. Dlatego też osoby z łuszczycą nie powinny zastępować profesjonalnej terapii choroby (naświetlania PUVA) pobytem w solarium.
Należy pamiętać, że tatuaż może powodować pojawienie się zmian łuszczycowych, co jest wywołane uszkodzeniem skóry, dlatego osoby dotknięte tą chorobą skórną nie powinny wykonywać sobie tatuaży.
Odmiany łuszczycy: zwyczajna, krostkowa, stawowa
Łuszczyca jest najczęściej rozpoznawaną chorobą dermatologiczną. Jej rodzaje różnią się wyglądem, lokalizacją, intensywnością zabarwienia wykwitów, charakterem łuski.
Łuszczyca zwyczajna (plackowata) występuje najczęściej (dotyczy nawet 90% chorych). Typowe dla niej zmiany są wypukłe, okrągłe lub owalne, pokryte łuską, wyraźnie oddzielone od zdrowej skóry, zlokalizowane na nogach, ramionach, kolanach i łokciach, plecach, głowie, rzadziej na twarzy, dłoniach, stopach, czy brzuchu.
Fot. 2. Łuszczyca skóry łokci
Łuszczyca krostkowa – zajęta zmianami skóra jest czerwona, opuchnięta i pokryta krostami z wydzieliną ropną. Ten rodzaj łuszczycy występuje w dwóch postaciach: uogólnionej (jest to jedna z najcięższych postaci łuszczycy) i miejscowej (na dłoniach i stopach).
Łuszczyca stawowa, czyli łuszczycowe zapalenie stawów (ŁZS) – manifestuje się przewlekłym zapaleniem stawów z łuszczycą lub bez łuszczycy skóry. Może występować tylko w jednej lokalizacji lub zajmować wiele stawów. Najbardziej powszechną postacią jest łuszczycowe zapalenie stawów obejmujące dystalne stawy międzypaliczkowe, często występują też zmiany łuszczycowe w obrębie paznokci. Choroba ma na ogół łagodny przebieg, w rzadkich przypadkach ciężkiej postaci może prowadzić do zniszczenia stawów i niesprawności.
Łuszczyca paznokci może współistnieć ze zmianami skórnymi lub stanowić jedyny objaw choroby. Jej objawem jest naparstkowanie – w płytce paznokciowej powstają punktowe wgłębienia ułożone liniowo lub przypadkowo. W wyniku zajęcia łożyska widoczne jest żółtawe przebarwienie wyglądające jak kropla oleju po płytką paznokcia. W zaawansowanych postaciach dochodzi do oddzielenia płytek paznokciowych (onycholizy), paznokcie są zgrubiałe, matowe, białawożółte, kruche i poprzecinane poprzecznymi bruzdami. W ciężkich postaciach płytki oddzielają się całkowicie.
Przyczyny łuszczycy skóry głowy
Dokładna przyczyna do tej pory nie jest poznana. Niewątpliwą rolę odgrywa tło genetyczne, immunologiczne, środowiskowe jak stres, urazy, ukąszenia owadów, używki, leki. Coraz częściej wskazuje się na rolę komórkowych i molekularnych mediatorów łuszczycy. Przez wielu autorów podkreślany jest szczególnie układ odpornościowy i jest traktowana jako zapalna choroba autoimmunologiczna z udziałem komórek T CD4 i komórek dendrytycznych. Bezpośredni wpływ na rozwój ognisk łuszczycowego zapalenia skóry ma prawdopodobnie aktywacja interleukiny 17, interferonu 𝜸, czynnika martwicy nowotworów i interleukiny 22. Poza stanem zapalnym towarzyszącym chorobie klasyczny jest nieprawidłowy, przyspieszony proces proliferacji naskórkowej. Występuje zjawisko parakeratozy, charakteryzujące się obecnością jąder komórkowych w komórkach warstwy rogowej naskórka przez wspomniany przyspieszony
proces rogowacenia.
Tło genetyczne
Tło genetyczne wskazuje rodzinne występowanie łuszczycy u 70% bliźniąt jednojajowych, a jeśli choroba występuje u obydwu rodziców to u dziecka wystąpi z prawdopodobieństwem do 70%.
Wyróżniamy 2 typy łuszczycy
- Typ 1 – związany z dziedziczeniem autosomalnych dominującym. Początek zazwyczaj w młodym wieku, przed 40 rokiem życia. Charakteryzuje się rozległymi zmianami, nie stwierdza się łuszczycy krostkowej.
- Typ 2 – początek zazwyczaj między 50 a 70 rokiem życia.
Dotychczas nie jest poznany gen odpowiedzialny za powstawanie łuszczycy, natomiast u chorych stwierdza się różne geny, które w wyniku współdziałania tworzą podłoże, na które oddziałują różne czynniki środowiskowe.
Tło immunologiczne
Łuszczyca skóry głowy w literaturze naukowej jest traktowana jako zapalna choroba autoimmunologiczna przez co wkład układu odpornościowego w jej patogenezę jest istotą. Przemawia za tym aktywacja limfocytów T wraz z wieloma cytokinami prozapalnymi. Antygen zaś do tej pory nie został odkryty.
Łuszczyca skóry głowy
To choroba skóry przewlekła, nawrotowa o charakterze zapalno – proliferacyjnym. Uważa się, że jest to jedno z najczęstszych genetycznie uwarunkowanych schorzeń, które dotyka około 2 % populacji w Europie. Cechuje się występowaniem grudek i blaszek pokrytych dużą ilością srebrzystobiałej łuski, które ustępują bez pozostawienia śladu, blizn. Normalny czas życia komórki skóry trwa około 28 dni, kiedy od najniższej warstwy podstawowej przechodzą do górnych części naskórka, stopniowo ulegając procesowi keratynizacji, aby stać się martwą komórką zrogowaciała. Normalnie ten proces jest niezauważalny, a martwe komórki zrogowaciałe oddzielają się od skóry niepostrzeżenie. Jednak w łuszczycy skóry głowy nowe komórki skóry zbyt szybko migrują na jej powierzchnię, nie w ciągu 28 dni, czasem nawet już po 7 dniach, tworząc przez to grube warstwy nieprawidłowo złuszczonego naskórka. Przebieg łuszczycy może być bardzo różny, od zajęcia jedynie owłosionej skóry głowy, nielicznych ognisk, do postaci ciężkich, zajmujących większość powierzchni skóry i stawy. Na ciele zmiany najczęściej pojawiają się na kolanach, łokciach, rękach lub dolnej części pleców. Łuszczyca występuje zarówno u osób dorosłych (do 3%) jak i dzieci, młodzieży (0,5 – 1%).
Podstawowym znaczeniem podczas różnicowania choroby jest morfologia kliniczna, wywiad rodzinny oraz badanie histopatologiczne.
Łuszczyca leczenie
Leczenie łuszczycy zmniejsza stan zapalny i oczyszcza skórę. Leczenie można podzielić na trzy główne typy: terapie miejscowe, terapię światłem i leki ogólnoustrojowe.
Leczenie miejscowe
Stosowanie kremów i maści, które stosuje się na skórę mogą skutecznie leczyć łuszczycę łagodną do umiarkowanej. Gdy choroba jest cięższa najprawdopodobniej kremy zostaną połączone z lekami doustnymi lub terapią światłem.
Terapia światłem (fototerapia)
W tym zabiegu wykorzystuje się naturalne lub sztuczne światło ultrafioletowe. Najprostsza i najłatwiejsza forma fototerapii polega na wystawieniu skóry na kontrolowane ilości naturalnego światła słonecznego.
Inne formy terapii światłem obejmują zastosowanie sztucznego światła ultrafioletowego A (UVA) lub promieniowania ultrafioletowego B (UVB), samodzielnie lub w połączeniu z lekami.
Doustne lub wstrzykiwane leki
Jeśli u pacjenta występuje ciężka łuszczyca lub jest ona oporna na inne rodzaje leczenia, lekarz może zalecić doustne leki. Jest to znane jako leczenie systemowe. Z powodu poważnych skutków ubocznych niektóre z tych leków są stosowane tylko przez krótki czas i mogą być przeplatane z innymi formami leczenia.
Uwagi dotyczące leczenia
Chociaż lekarze wybierają zabiegi na podstawie rodzaju i nasilenia łuszczycy i obszarów dotkniętych skórą, tradycyjnym podejściem jest rozpoczęcie od najłagodniejszych zabiegów – miejscowych kremów i terapii światłem ultrafioletowym (fototerapia) – u pacjentów z typowymi zmianami skórnymi (blaszki) a następnie przejść do silniejszych tylko w razie potrzeby.
Medycyna alternatywna
Wiele alternatywnych terapii pozwala złagodzić objawy łuszczycy, w tym specjalne diety, kremy, suplementy diety i zioła. Żaden z nich nie okazał się ostatecznie skuteczny. Jednak niektóre alternatywne metody leczenia są ogólnie uważane za bezpieczne i mogą być pomocne niektórym osobom w ograniczaniu oznak i symptomów, takich jak świąd i łuszczenie się. Te zabiegi byłyby najbardziej odpowiednie dla osób z łagodniejszą chorobą blaszkową, a nie dla osób z krostami, erytrodermią lub zapaleniem stawów.
