U nas zapłacisz kartą
Sure, here it is -htmlCopy codeWspaniałe fotografie dolnej powieki w makijażu
Zmiany grudkowe powiek - leczenie
Rogowacenie łojotokowe (brodawka łojotokowa) można leczyć przez jego złuszczenie lub wycięcie skalpelem.
Leczenie brodawek pospolitych polega na ich krioterapii. W ten sposób zmiany ulegają zniszczeniu i przestają się rozprzestrzeniać. Możliwe jest również chirurgiczne wycięcie.
W przypadku pojawienia się rogu skórnego zawsze konieczne jest jego wycięcie wraz z podstawą zmiany, aby ostatecznie rozpoznać przyczynę jego rozwoju.
W leczeniu mięczaka zakaźnego zaleca się obserwację, laseroterapię, krioterapię ciekłym azotem (gdy wykwity są nieliczne, możliwe powikłania – pęcherze i blizny, niekiedy konieczne powtarzanie zabiegu co 2–4 tyg., łyżeczkowanie lub ekstrakcję igłą, gdy wykwity są nieliczne. Leczenie farmakologiczne: imikwimod (Aldara 5% krem) miejscowo – 3 ×/tydz. przez 4–16 tyg., nakładać na wykwity na noc (6–10 h), zmyć rano
Prosaki z reguły zanikają samoistnie i nie wymagają leczenia. W niektórych wypadkach można je otworzyć igłą lub skalpelem i oczyścić z zawartości.
Naskórkowe torbiele wtrętowe (torbiele łojowe, kaszaki) leczy się za pomocą przecięcia ściany torbieli w celu usunięcia jej zawartości, a następnie wszycia ściany torbieli w skórę, aby się ponownie nie zamknęła (marsupializacja) lub całkowicie wycina je chirurgicznie.
Leczenie kępek żółtych polega na chirurgicznym usunięciu zmian. Trzeba jednak pamiętać, że mogą one nawracać. Operując kępki żółte, należy zachować ostrożność z powodu niebezpieczeństwa bliznowacenia i możliwego pooperacyjnego odwinięcia powiek. Inną opcją są zabiegi z użyciem lasera CO2. Zaletą takiego postępowania jest brak krwawienia, brak konieczności zakładania szwów skórnych oraz krótki czas trwania procedury. Należy jednak pamiętać, że także w przypadku tej metody leczenia istnieje ryzyko powstania blizn i odbarwienia skóry.
Guzy pochodzące z gruczołów potowych i z mieszków włosowych poddaje się wycięciu chirurgicznemu.
Jak diagnozuje się zapalenie powiek?
Ponieważ zapalenie powiek może być spowodowane tak wieloma schorzeniami, diagnoza jest trudna. Nie ma jednego testu na tę dolegliwość. Oto kilka kroków, które Twój okulista może podjąć, aby zdiagnozować, jaki rodzaj choroby występuje.
- Historia zdrowia. Dostawca zapyta o objawy i inne schorzenia, aby określić czynniki ryzyka.
- Badanie powiek zewnętrznych. Wygląd powiek oraz intensywność zaczerwienienia, wydzieliny i obrzęku pomogą określić rodzaj i nasilenie.
- Kultury wyładowcze. Wymaz z powiek wysłany do laboratorium może określić zawartość, w tym rodzaj bakterii i ich ilość.
- Test na rozdarcie. Próbka łez może określić, czy przyczyną jest suche oko.
- Badanie rzęs. Oceniając rzęsy pod mikroskopem można wykryć roztocza.
- Biopsja powieki. Rzadko, ekstremalny obrzęk może wymagać biopsji, aby wykluczyć raka skóry lub inne nieprawidłowe komórki. Rodzaj biopsji zależy od lokalizacji badanego obszaru. Twój okulista znieczuli powiekę środkiem miejscowo znieczulającym. Następnie wykonuje się biopsję igłową, aby pobrać próbkę komórek do zbadania pod mikroskopem. Możesz doświadczyć siniaków, ale zwykle blizny są niewielkie lub nie ma ich wcale.
Zarządzanie i leczenie
Jakie są sposoby leczenia?
Wycięcie chirurgiczne stanowi leczenie z wyboru w każdym przypadku raka podstawnokomórkowego, raka kolczystokomórkowego wraz ze zmianami przedrakowymi i czerniaka. Omówiono je w osobnych rozdziałach (zob. Rak podstawnokomórkowy powiek, Zmiany barwnikowe powiek).
Leczenie gruczolakoraka gruczołu łojowego polega na rozległym wycięciu guza i przeprowadzeniu biopsji spojówki. Ma to na celu wykluczenie rozrostu pagetoidalnego, przy którym komórki nowotworowe nie tworzą guzka, ale rozprzestrzeniają się płasko w całej warstwie spojówki. W przypadku, gdy dojdzie do wzrostu pagetoidalnego, należy przeprowadzić krioterapię. Jeśli guz jest duży i nacieka poza przegrodę oczodołową, konieczna jest egzenteracja. Guzy te są oporne na radioterapię (napromieniowanie).
Leczenie mięsaka Kaposiego u chorych zakażonych ludzkim wirusem niedoboru odporności (human immunodeficiency virus – HIV) polega na leczeniu tego zakażenia (tzw. terapia antyretrowirusowa HAART). Stosuje się także chemioterapię ogólną. Leczenie miejscowe obejmuje m.in. takie metody, jak: radioterapia (naświetlanie) pojedynczymi małymi dawkami (dawkami frakcjonowanymi), wycięcie chirurgiczne, podawanie małych dawek leków cytostatycznych (np. winkrystyny, winblastyny lub bleomycyny) do wnętrza nowotworu czy krioterapia.
Czy możliwe jest całkowite wyleczenie?
Guzy wycinane chirurgicznie z marginesem zdrowych tkanek należy uznać za całkowicie wyleczone. Jeśli w marginesach operacyjnych znajdują się komórki guza, wówczas należy podjąć decyzję dotyczącą dalszego postępowania terapeutycznego. W przypadku zmian łagodnych można zdecydować się na ich obserwację.
W leczeniu kępek żółtych częste są nawroty zarówno po leczeniu chirurgicznym, jak i laserowym. Po chirurgicznym usunięciu kępek żółtych u około 40% pacjentów zmiany pojawiają się na nowo. W przypadku kolejnego zabiegu chirurgicznego prawdopodobieństwo nawrotów jest jeszcze większe. 26% nawrotów ma miejsce w ciągu pierwszego roku po zabiegu. Ryzyko nawrotów jest większe u pacjentów z zaburzeniami gospodarki lipidowej oraz u tych, u których zmiany wystąpiły na wszystkich czterech powiekach.
Co robić w razie wystąpienia objawów?
Pojawienie się jakichkolwiek guzów na powiekach powinno skłonić do wizyty u specjalisty. Szczególny niepokój powinny budzić zmiany, którym towarzyszy: owrzodzenie, krwawienie, powstawanie krost, wydobywanie się wydzieliny z guza, uniesienie brzegów przypominających wyglądem masę perłową, obecność drobnych naczyń w obrębie guza, uszkodzenie brzegu powieki czy utrata rzęs. Nie wolno także lekceważyć zmian nawracających w tym samym miejscu po przeprowadzonym leczeniu. W takich wypadkach należy udać się do gabinetu okulistycznego lub dermatologicznego, aby specjalista ustalił diagnozę i podjął odpowiednie leczenie. Guzy o charakterze przedrakowym i nowotwory złośliwe mogą zagrażać nawet życiu chorego, dlatego ich leczenie jest bezwzględnie konieczne.
W ustaleniu rozpoznania pomocne jest badanie w biomikroskopie okulistycznym (lampie szczelinowej, zob. Badanie w lampie szczelinowej [biomikroskopia]). Niejednokrotnie badanie kliniczne nie wystarcza do postawienia ostatecznej diagnozy, często bowiem zmiany skórne mają podobny wygląd makroskopowy mimo różnej budowy histopatologicznej. Z tego względu wykonuje się biopsję zmiany.
Biopsja diagnostyczna polega na pobraniu jedynie fragmentu guza z reprezentatywnego obszaru nowotworu. Musi ona zawierać zdrowe brzegi, być wystarczająco duża, aby w ogóle możliwe było badanie histopatologiczne, i nie może prowadzić do zmiażdżenia lub innego uszkodzenia pobieranych tkanek. Biopsja diagnostyczna pozwala rozstrzygnąć, czy zmiana ma charakter złośliwy. Miejsce pobrania materiału biopsyjnego należy dobrze i precyzyjnie oznaczyć, umożliwi to ostateczne usunięcie nowotworu.
Biopsja z całkowitym wycięciem zmiany daje odpowiedź na pytanie o charakter guza i jednocześnie zapewnia usunięcie komórek nowotworowych. Typowo kwalifikują się do niej małe guzy umiejscowione daleko od punktu łzowego, guzy kąta zewnętrznego, guzy nieobejmujące brzegu powiek lub położone w ich centrum. Niejednokrotnie chirurdzy, chcąc oszczędzić pacjentowi dodatkowego zabiegu, związanych z nim stresów i niedogodności, podejmują się wycięcia od razu w całości także bardziej skomplikowanych guzów.
