U nas zapłacisz kartą
Czy łuszczyca głowy swędzi?
Typowe objawy łuszczycy
Charakterystycznym i najczęściej zauważanym objawem łuszczycy są czerwonobrunatne lub różowe wykwity na powierzchni skóry. Przypominają one płaskie grudki o różnym kształcie i wielkości, które pokrywają znaczne części powierzchni ciała, przeważnie okolice kolan i łokci, dłonie i stopy, pośladki, a także owłosioną skórę głowy i bliskie jej obszary (uszy, czoło, kark), W tych miejscach skóra nadmiernie się łuszczy, co skutkuje występowaniem tzw. blaszki łuszczycowej.
Dermatolodzy wyróżniają wiele typów łuszczycy, najczęściej diagnozuje się:
- łuszczycę zwykłą (łac. psoriasis vulgaris) - zaognioną skórę pokrywają srebrnobiałe łuski,
- łuszczycę uogólnioną (łac. erythrodermia psoriatica) - stan zapalny występuje na duszych powierzchniach ciała, powstałe zmiany swędzą i bolą,
- łuszczycę krostkową (łac. psoriasis pustulosa) - atakuje głównie dłonie i stopy, może mieć też charakter ogólny. Ma postać krostek wypełnionych treścią ropną,
- łuszczycę stawową (łac. psoriasis arthropatica) - jest przyczyną przewlekłego zapalenia stawów i przylegających do nich struktur,
- łuszczycę paznokci (łac. psoriasis unguium) - na płytce paznokci pojawiają się poprzeczne rowki i żółto-brązowe przebarwienia, paznokieć może odwarstwiać się od łożyska (onycholiza).
Objawy łuszczycy
Proces przemiany komórek, czyli rozwój, dojrzewanie i obumieranie, w normalnie funkcjonującej skórze trwa 26–28 dni. W przebiegu łuszczycy proces ten skrócony jest do zaledwie kilku dni. Nowe komórki dojrzewają tak szybko, że stare nie nadążają się złuszczać. W wyniku tego naskórek staje się grubszy, a na ciele gromadzą się martwe komórki przybierające postać twardych łusek.
Początki łuszczycy można łatwo przeoczyć, ponieważ jedynym objawem może być pojawienie się niewielkiej różowej planki, którą pokrywa sucha łuska. Zmiana może być umiejscowiona na owłosionej skórze głowy i dlatego trudno ją dostrzec. Zwykle łuszczyca nie swędzi i nie boli, dlatego często leczenie rozpoczynane jest dopiero wtedy, gdy zmiany obejmą większą część ciała.
Zmiany łuszczycowe mają postać czerwonobrunatnych grudek o okrągłym lub owalnym kształcie. Są płaskie i wyraźnie odgraniczone od zdrowej skóry. Najczęściej występują na kolanach, łokciach, dłoniach, stopach, kości krzyżowej, owłosionej skórze głowy i na pośladkach. Ich powierzchnia jest pokryta srebrzystoszarą łuską, która się nawarstwia – jest to blaszka łuszczycowa. Początkowo zmiany są niewielkie, z czasem powiększają się i mogą mieć nawet kilka centymetrów średnicy.
Rozpoznanie łuszczycy skórnej jest łatwe, ponieważ zmiany wykazują pewne charakterystyczne cechy:
- objaw świecy stearynowej – zmiana po zdrapaniu łuski jest błyszcząca i wygląda, jakby była powleczona woskiem,
- objaw Auspitza – punktowe krwawienie w miejscu zdrapania łusek,
- objaw Koebnera –uszkodzenie naskórka powoduje po 8–14 dniach pojawienie się zmian łuszczycowych w uszkodzonym miejscu,
- objaw Nikolskiego – dotyczy łuszczycy krostkowej i polega na spełzaniu naskórka po potarciu skóry.
Łuszczyca skóry głowy – leczenie miejscowe i ogólnoustrojowe
Metody leczenia łuszczycy (niezależnie od tego, czy jest to łuszczyca skóry głowy lub też łuszczyca na ciele) uzależnione są przede wszystkim od zaawansowania choroby. W postaci lekkiej, niepowodującej bólu czy ran, wdraża się zwykle leczenie miejscowe, polegające na wypełnieniu dwóch etapów:
- etap pierwszy leczenia łuszczycy obejmuje złuszczenie skóry – tak, aby pozbyć się całego martwego naskórka w postaci łusek. Do tego celu wykorzystywane są preparaty zawierające różne rodzaje substancji złuszczających – w tym kwas salicylowy, mocznik, chlorek sodu i inne,
- etap drugi uwzględnia stosowanie preparatów redukujących lub całkowicie hamujących proliferację (czyli namnażanie się komórek) naskórka, dzięki czemu na skórze nie tworzą się nowe łuski.
W większości przypadków taki schemat leczenia prowadzi do znaczącej poprawy lub nawet do remisji objawów. Jeśli terapia nie jest skuteczna, wdraża się leczenie immunosupresyjnymi preparatami doustnymi (które zmniejszają aktywność układu odpornościowego, co jednocześnie redukuje objawy choroby z uwagi na autoimmunologiczny charakter łuszczycy). Leczenie immunosupresyjne ma jednak wiele skutków ubocznych, dlatego terapią pierwszego wyboru jest zawsze leczenie miejscowe.
Aby jak najdłużej utrzymać chorobę w remisji, pacjentom poleca się unikanie czynników zaostrzających (czyli stresu, picia alkoholu i palenia papierosów, stosowania agresywnych kosmetyków do pielęgnacji skóry głowy), a także włączenie do diety bogatych źródeł kwasów omega-3 lub suplementację preparatów z kwasami omega.