U nas zapłacisz kartą
Tatuaż a łuszczyca - Poradnik dla Osób z Chorobą Skórną
Łuszczyca – co zaostrza objawy?
Około 70% osób chorujących na łuszczycę przyjmuje jedynie leczenie miejscowe. Tendencja do nawrotów sprawia, że dla utrzymania choroby w remisji pacjenci muszą unikać czynników mogących wywołać wysyp zmian łuszczycowych. Każdy organizm reaguje w inny sposób, dlatego nie można jasno stwierdzić, co może pogorszyć stan pacjenta.
Oto najczęściej występujące czynniki zaostrzające chorobę:
- infekcje – zwłaszcza dróg oddechowych,
- uszkodzenia skóry,
- alkohol,
- palenie tytoniu,
- dieta zawierająca ostre przyprawy, czerwone mięso czy nabiał,
- substancje chemiczne (zawarte np. w kosmetykach),
- stres,
- brak snu, przemęczenie organizmu,
- przyjmowanie niektórych leków,
- urazy.
Co zrobić gdy z tatuażu schodzi skóra?
Najważniejsze jest, aby nie dopuścić do wystąpienia stanu zapalnego i zakażenia. W tym celu należy trzymać tatuaż czysty i suchy, unikając kontaktu z wodą i zanieczyszczeniami. W razie potrzeby można stosować delikatne mydło i czystą wodę do umycia
Łuszczenie się tatuażu może być wynikiem wielu czynników, w tym nieodpowiedniej pielęgnacji, zanieczyszczenia lub zakażenia. Aby zapobiec łuszczeniu się tatuażu, ważne jest, aby pielęgnować go w odpowiedni sposób i unikać kontaktu z zanieczyszczeniami. W razie wystąpienia łuszczenia się tatuażu, ważne jest, aby nie dopuścić do wystąpienia stanu zapalnego i zakażenia, trzymając tatuaż czysty i suchy i unikając kontaktu z wodą. W celu przyspieszenia procesu gojenia, warto stosować odpowiednie kosmetyki i suplementy witaminowe. W razie jakichkolwiek wątpliwości co do stanu swojego tatuażu, zawsze należy skonsultować się z tatuażystą lub lekarzem.
Przeczytaj również:
Diagnozowanie i leczenie łuszczycy
Rozpoznanie choroby następuje na podstawie stwierdzenia charakterystycznych zmian skórnych w typowych dla łuszczycy lokalizacjach, a w przypadku wątpliwości lekarz może zlecić biopsję ze zmiany do oceny histopatologicznej. Choć diagnoza zazwyczaj nie jest trudna, terapia to znacznie większe wyzwanie, i to zarówno dla lekarzy dermatologów, jak i reumatologów.
Większość pacjentów choruje na łuszczycę łagodną, a zmiany obejmują mniej niż 10 proc. powierzchni ciała – takie osoby mogą być leczone wyłącznie miejscowo. W terapii łuszczycy stosuje się m.in.:
- preparaty keratolityczne z mocznikiem i kwasem salicylowym,
- preparaty dziegciowe,
- cygnolinę (ditranol),
- glikokortykosteroidy miejscowe,
- preparaty z pochodnymi witaminy D3, z kwasem salicylowym lub z antybiotykiem.
Cięższy przebieg choroby wymaga terapii skojarzonej – prócz leków miejscowych stosuje się leczenie ogólne, np. za pomocą fototerapii i fotochemioterapii, terapii cytostatykami, lekami immunosupresyjnymi czy retinoidami.
Leczenie ogólne również zarezerwowane jest dla cięższych postaci łuszczycy. Stosuje się wtedy:
- metotreksat,
- cyklosporynę A,
- acytretynę.
Nową klasę preparatów działających na określone cytokiny biorące udział w immunopatogenezie łuszczycy stanowią leki biologiczne. Terapia jest jednak zarezerwowana dla pacjentów z najcięższymi postaciami choroby i po innych rodzajach terapii.
Lekarze zwracają uwagę na niewystarczającą liczbę ośrodków specjalizujących się w leczeniu łuszczycy, przez co pacjenci kwalifikujący się do terapii biologicznej nierzadko muszą pokonywać pół kraju, by odbywać obowiązkowe wizyty kontrolne.
Problemem są także bardzo restrykcyjne kryteria włączania pacjentów do programów lekowych (obecnie do terapii lekami biologicznymi kwalifikują się jedynie pacjenci, u których stosowano co najmniej dwie różne metody terapii, bądź pacjenci, u których występują przeciwwskazania do stosowania terapii ogólnej lub u których wystąpiły działania niepożądane uniemożliwiające jej dalsze stosowanie) oraz zbyt krótki czas trwania programów lekowych (kontynuacja możliwa jest dopiero po nawrocie objawów).
Objawy łuszczycy
W każdej chorobie o podłożu autoimmunologicznym organizm z niewiadomego powodu zaczyna atakować i niszczyć własne tkanki. W łuszczycy pospolitej, czyli najczęściej występującej odmianie choroby, zmiany dotyczą przede wszystkim komórek skóry. Cykl odnowy zdrowego naskórka trwa około 28 dni, gdyż tyle czasu potrzebują keratynocyty (komórki naskórka), by ulec podziałowi, dojrzeć, przesunąć się ku powierzchni skóry, a w końcu złuszczyć i zwolnić miejsce dla kolejnych komórek. U osób chorych na łuszczycę cały ten proces trwa zaledwie 3 do 5 dni, przez co martwe komórki nie nadążają ze złuszczaniem się i zaczynają tworzyć grubą warstwę przypominającą łuski.
Zmiany najczęściej pojawiają się:
- na łokciach i kolanach,
- na skórze głowy,
- w dolnej części pleców (okolicy lędźwiowej),
- na paznokciach.
Pierwsze objawy łuszczycy to zazwyczaj niewielkie, płaskie, swędzące grudki. W zależności od stopnia zaawansowania i typu choroby kolor grudek może zmieniać się od różowego do brunatnoczerwonego, zmiany mogą też zlewać się w ogniska plackowate. Powierzchnia zmian zazwyczaj pokryta jest srebrzystą, nawarstwiającą się łuską, czyli blaszką łuszczycową.
Czasami zmiany pojawiają się w miejscu dawnych ran, blizn, po tatuażu. Zmianom skórnym może towarzyszyć łuszczyca paznokci. Zdarza się też, że jest ona jedynym objawem choroby – rozpoznać ją można po niewielkich wgłębieniach w płytce, czasem również jej żółknięciu, łamliwości oraz gromadzeniu się złuszczonych komórek pod paznokciami.
