U nas zapłacisz kartą
Co to jest liszaj i jak się różni od łuszczycy?
Czym jest łuszczyca skóry?
Łuszczyca (psoriasis) to przewlekła choroba skóry (dermatoza) mająca podłoże genetyczne i dotykającą około 2,5-3 procent populacji w strefie Europy Środkowej. Nie jest to choroba jednorodna, co oznacza, że występuje pod wieloma różnymi odmianami.
Łuszczyca skóry pojawia się w różnym wieku i dotyczy obojga płci. Dziedziczenie łuszczycy jest powszechne i choroba często występuje rodzinnie, a ryzyko zachorowania wzrasta gdy przynajmniej jedno z rodziców jest chore na łuszczycę.
Należy jednak podkreślić, że nie jest to reguła i nie można ze stuprocentową pewnością stwierdzić kto zachoruje na tę chorobę. Rzeczywiście, łuszczyca pojawia się często wśród osób spokrewnionych, ale każdy może nagle zachorować na łuszczycę i nie można nic zrobić, aby jej zapobiec.
Z czym można pomylić łuszczycę?
Choroba, która jest najczęściej mylona z łuszczycą to atopowe zapalenie skóry (AZS). Oznakami obu chorób są swędzące zaognione zmiany skórne, pojawiające się często w tych samych miejscach. AZS to silna reakcja alergiczna skóry na różnego rodzaju czynniki środowiskowe, środki chemiczne oraz produkty spożywcze. Atopowe zapalenie skóry może być także spowodowane uwarunkowaniami genetycznymi. W przeciwieństwie do łuszczycy, AZS nie powoduje tak intensywnego łuszczenia się naskórka – skóra jest czerwona i zrogowaciała, ale przy tym błyszcząca i przypominająca bardziej liszaj.
Sprawdź również jaka jest różnica pomiędzy egzemą a łuszczycą!
Czy łuszczyca to poważna choroba?
Jej przewlekły przebieg oraz trudność w leczeniu sprawiają , iż stanowi jeden z poważniejszych problemów współczesnej dermatologii.
Czy łuszczyca jest zakaźna?
Wiele osób ma obawy związane z tym czy łuszczycą można się zarazić. Warto mieć świadomość tego, że łuszczyca nie jest zakaźna i nie można się nią od nikogo zarazić.
Jak leczyć łuszczycę skóry?
Sposób leczenia łuszczycy przede wszystkim zależy od rodzaju i stopnia zaawansowania choroby, a także obszaru jaki ona zajmuje.
Skuteczne leczenie łuszczycy powinno odbywać się w dwóch etapach:
- Pierwszy etap polega na usuwaniu łuski, po to aby przygotować skórę do leczenie podstawowego. W tym celu stosuje się przez 3-4 dni preparaty mające właściwości zmiękczające naskórek.
- W drugim etapie leczenia stosuje się leki hamujące nadmierne namnażanie się komórek naskórka oraz leki przeciwzapalne. Ten etap trwa dłużej i zależy od stopnia nasilenia zmian.
W leczeniu łuszczycy dermatolodzy najczęściej zalecają stosowanie:
- Kortykosterydów, które działają bardzo silnie przynosząc szybki efekt leczniczy, jednocześnie zmniejszają namnażanie się komórek naskórka i likwidują stan zapalny.
- Retinoidów silnie zmniejszających namnażanie się komórek naskórka i nieco słabiej likwidujących stan zapalny.
- Pochodnych witamin D3, działających bezpośrednio przeciwzapalnie i jednocześnie hamując nadmierne namnażanie się komórek naskórka.
Choroby współistniejące z łuszczycą
U chorych na łuszczycę stwierdza się większe niż w populacji ogólnej, związane z uogólnionym stanem zapalnym ryzyko wystąpienia chorób metabolicznych (cukrzyca, otyłość, nadciśnienie tętnicze) oraz chorób układu krążenia (miażdżyca, choroba niedokrwienna serca, zawał serca, udar mózgu). Choroba znacząco obniża jakość życia pacjentów, negatywnie wpływa na codzienne funkcjonowanie i stosunki międzyludzkie, co zwiększa ryzyko depresji.
Charakterystycznym objawem łuszczycy są specyficzne zmiany skórne wynikające z zaburzonego procesu regeneracji naskórka. W początkowej fazie choroby występuje wykwit pierwotny – to wyraźnie odgraniczona, czerwonobrunatna grudka o drobnopłatowej, złuszczającej się powierzchni. Może mieć wielkość od łebka szpilki do wykwitu o średnicy 1–2 cm. Zmiany w pełni rozwinięte, tzw. tarczki są większe (średnicy nawet kilku centymetrów) i pokryte mocno przylegającymi srebrzystymi łuskami, czyli blaszkami łuszczycowymi. Po zdrapaniu łuski ukazuje się błyszcząca, jakby pokryta woskiem powierzchnia (objaw świecy stearynowej) oraz drobne kropelkowate krwawienia (objaw Auspitza).
Łuszczycy może towarzyszyć świąd, głównie w okresie zaostrzenia zmian skórnych.
Fot. 1. Zmiany skórne w łuszczycy
Typowa lokalizacja zmian to łokcie, kolana, owłosiona skóra głowy i okolica lędźwiowo-krzyżowa. W rzadkich przypadkach zmiany obejmują całą powierzchnię skóry.
Dla aktywnej postaci łuszczycy charakterystyczny jest objaw Koebnera – zmiany łuszczycowe występują po upływie 6–12 dni wzdłuż linii zadrapania naskórka.
Jakie są rodzaje łuszczycy?
Objawy łuszczycy można minimalizować, jednak należy dopasować leczenie i pielęgnację skóry łuszczycowej do danej odmiany łuszczycy.
Łuszczyca nie jest chorobą jednorodną. U wielu osób występuje pod różnymi postaciami, a rozpoznanie dotyczące tego, z jakim rodzajem łuszczycy pacjent ma do czynienia, prowadzone jest na podstawie wyglądu zmian, miejsca ich występowania, intensywności czy charakteru łuski.
Rodzaje łuszczycy różnią się od siebie wyglądem zmian na skórze, ale również miejscem występowania:
- Łuszczyca zwyczajna, zwana również pospolitą, występuje najczęściej, bo aż u 80-90% chorych. Charakteryzuje się ona zmianami wypukłymi, okrągłymi lub owalnymi, pokrytymi białą ( srebrzystą łuską). Ponadto zmiany na skórze są wyraźnie oddzielone od zdrowej skóry i przeważnie pokrywają skórę głowy, pleców, nóg i łokci, ale mogą także pojawić się na twarzy, dłoniach oraz na brzuchu.
- Łuszczyca odwrócona to choroba, która dotyka przede wszystkim osoby starsze i otyłe. Zmiany lokalizują się na owłosionych miejscach ciała, w zgięciach, pachwinach, pośladkach i fałdach skórnych, czyli wszędzie tam, gdzie skóra ma kontakt ze skórą i może dochodzić do otarć. Ten typ łuszczycy jest bardzo uciążliwy, ponieważ bardzo często towarzyszą jej również stany zapalne skóry.
- Łuszczyca krostkowa wyraźnie różni się od pozostałych. Charakteryzuje się niewielkimi żółtawymi krostkami, które dodatkowo wypełnione są ropą. Grudki z czasem wysychają, a pozostałością po nich są brązowe kropki. Dodatkowo po wyschnięciu grudek, skóra w tym miejscu może zacząć się łuszczyć. Jest to choroba przede wszystkim osób dorosłych, najczęściej obserwowana na dłoniach i stopach. Jej pojawienie się może się wiązać z infekcjami, poparzeniami słonecznymi lub żażywaniem niektórych leków. Chorobie może towarzyszyć również gorączka, uczucie zmęczenia oraz dreszcze, a najgroźniejszym powikłaniem jest amyloidoza z zajęciem nerek.
- Łuszczyca erytrodermiczna to najcięższa ze wszystkich odmian łuszczycy. Chory, u którego zostanie zdiagnozowana, nie tyko musi natychmiast rozpocząć leczenie, ale powinien również być od razu hospitalizowany, ponieważ ten rodzaj łuszczycy stanowi bardzo poważne zagrożenie dla życia chorego. Objawami tej odmiany są nie tylko zmiany skórne, ale również reakcja całego organizmu polegająca na: trudnościach w utrzymaniu właściwej temperatury ciała, odczuwaniu ataków zimna i gorąca, czy przyspieszonym biciu serca. Zmiany są czerwone i płaskie, a swoim wyglądem przypominają poparzenia i występują niemalże na całej powierzchni ciała.
- Łuszczyca kropelkowa najczęściej pojawia się po przebytych infekcjach gardła. Objawy choroby występują w postaci kropelek na skroniach lub czole, na kończynach, a czasami też na tułowiu.
- Łuszczyca stawowa jest bardzo rzadkim a zarazem niezwykle groźnym rodzajem łuszczycy, który najcześciej występuje po ok. 10 latach od pierwszych objawów. Jest to przewlekłe zapalenie stawów typu dystalnego, reumatoidalnego lub zniekształcającego. Leczenie łuszczycy nadzorowane jest przez reumatologa, gdyż może doprowadzić do trwałego kalectwa.