U nas zapłacisz kartą
Co to jest liszaj i jak się różni od łuszczycy?
Jakie są sposoby leczenia?
Liszaj płaski ustępuje samoistnie w ciągu 2 lat u 90% chorych. Lekarz ma za zadanie złagodzić objawy choroby, które niestety nie poddają się łatwo leczeniu. W terapii miejscowej liszaja płaskiego stosuje się silne maści glikokortykosteroidowe, które spłaszczają wykwity i redukują świąd. W leczeniu ogólnym stosuje się glikokortykosteroidy w średnich dawkach oraz fototerapię (PUVA). Natomiast w opornych na leczenie postaciach liszaja płaskiego podaje się cyklosporynę i retinoidy.
Zobacz także
Marskość wątroby Marskość jest końcowym stadium bardzo wielu przewlekłych chorób wątroby. Ich przyczyny są rozmaite – najczęściej są to: nadużywanie alkoholu i wirusowe zakażenia wątroby typu B i C.
Autoimmunologiczne zapalenie wątroby Przyczyna choroby jest nieznana. Uważa się, że u jej podłoża leżą predyspozycje genetyczne osoby chorej do tak zwanej reakcji z autoagresji, czyli do ataku komórek układu odpornościowego na własne białka, zlokalizowane w tym przypadku na komórkach wątrobowych.
Wybrane treści dla Ciebie
Rumień obrączkowaty odśrodkowy Rumień obrączkowaty odśrodkowy to choroba skóry, której przyczyna w większości przypadków pozostaje nieznana. Do rozwoju wykwitów mogą przyczyniać się czynniki infekcyjne, nowotworowe, autoimmunologiczne, pokarmowe oraz niekiedy przyjmowane leki.
Hipomelanozy Hipomelanozy to plamy wynikające z niedoboru barwnika, które mogą być plamami hipopigmentacyjnymi (z małą ilością barwnika) lub plamami bezbarwnikowymi (pozbawionymi barwnika)
Łuszczyca – przyczyny, objawy, leczenie
Łuszczyca jest niezakaźną, przewlekłą, ogólnoustrojową chorobą zapalną, która charakteryzuje się specyficznymi zmianami skórnymi wynikającymi z nadmiernego rogowacenia naskórka.
Dotyczy około 2% populacji w Europie i Stanach Zjednoczonych, w Azji i Afryce występuje rzadziej. Częstość występowania łuszczycy w populacji polskiej określa się na ok. 3%.
- genetyczne – m.in. polimorfizm genu HLA-Cw6
- immunologiczne – zaburzenia funkcjonowania zlokalizowanych w naskórku komórek Langerhansa oraz mechanizmy zależne od limfocytów T, zwłaszcza subpopulacji Th1 i Th17
- środowiskowe – infekcje, niektóre leki (m.in. przeciwmalaryczne, beta-blokery, cymetydyna, niesteroidowe leki przeciwzapalne), stres, palenie tytoniu, picie alkoholu, ciąża i poród, menopauza.
- typ I wykazuje silny związek z predyspozycją genetyczną, rozpoczyna się zwykle przed 40. rokiem życia, często w dzieciństwie lub w wieku młodzieńczym, cechuje go cięższy przebieg w porównaniu z typem II, trudniej reaguje na leczenie
- typ II to tzw. łuszczyca dorosłych, zaczyna się zazwyczaj między 50. a 70. rokiem życia.
Dziedziczenie łuszczycy ma charakter wielogenowy. Ryzyko zachorowania na łuszczycę dziecka zdrowych rodziców wynosi 1–2%, gdy na łuszczycę choruje jedno z rodziców wzrasta do 10–20%, przy obojgu rodzicach chorych na łuszczycę sięga 50–70%.
Erytrodermia w przebiegu łuszczycy
Erytrodermia to stan zapalny skóry, który obejmuje prawie całą powierzchnię ciała. Erytrodermia łuszczycowa jest najcięższą postacią łuszczycy. Żywoczerwonym zmianom przypominającym poparzenia towarzyszy przyspieszone bicie serca, ból, intensywny świąd, gorączka. Chorzy powinni być hospitalizowani. Przewlekła, nawracająca erytrodermia może prowadzić do amyloidozy narządów wewnętrznych.
W razie wystąpienia niepokojących zmian należy się zgłosić do dermatologa.
Łuszczyca jest rozpoznawana na podstawie badania klinicznego po stwierdzeniu wykwitów i ognisk charakterystycznych dla łuszczycy w typowej lokalizacji.
Jeśli obraz kliniczny jest niecharakterystycznym lekarz może przeprowadzić badanie dermatoskopowe (nieinwazyjne badanie, które polega na oglądaniu zmian skórnych specjalnym urządzeniem, w powiększeniu oraz z oświetleniem, pozwalającym na uwidocznienie głębszych struktur ocenianej zmiany) lub wykonać biopsję zmiany do oceny histopatologicznej.
Jakie są przyczyny łuszczycy skóry?
Główna przyczyna łuszczycy i jej rozwoju jest do tej pory nieznana i nie wiemy co ją powoduje. Uznaje się jednak, że duży wpływ na proces powstawania zmian łuszczycowych na ciele ma podłoże genetyczne (różnice w obrębie genu HLA-Cw6,) i immunologiczne. Natomiast wiemy jak powstaje łuszczyca – dużą rolę odgrywają mechanizmy, które powodują tworzenie się na skórze charakterystycznych łusek, co jest powodowane przez nieprawidłowe, nadmierne namnażanie się komórek naskórka i stan zapalny.
Czynniki środowiskowe, które także mogą mieć wpływ na łuszczycę i jej następstwa to: palenie papierosów, picie alkoholu, przebyte infekcje, a nawet stres i zażywanie leków. Inne okoliczności, na które należy zwrócić uwagę to przede wszystkim różnego rodzaju schorzenia metaboliczne, np. cukrzyca typu 2 oraz dna moczanowa.
Łuszczyca charakteryzuje się również okresowością zmian na skórze, czyli nawrotami i przerwami pomiędzy tymi okresami, podczas których na skórze nie ma zmian. Częstotliwość występowania nawrotów zależy od stopnia nasilenia choroby i skuteczność leczenia oraz, co ważne – od właściwej pielęgnacji skóry.