U nas zapłacisz kartą
Czy łuszczyca jest dziedziczna?
Jak dbać o skórę łuszczycową?
W leczeniu łuszczycy istotna jest także prawidłowa pielęgnacja. Skórę należy regularnie oczyszczać z łuszczącego się naskórka, a także nawilżać i natłuszczać, co pomoże złagodzić uczucie świądu. Pomocne będą dermokosmetyki na bazie moczniku, olejów roślinnych, alantoiny i parafiny. Działanie przeciwświądowe i przeciwzapalne wykazują preparaty (np. maści) z dodatkiem ichtiolu. Warto rozważyć tzw. balenoterapię, czyli kąpiele w wodach morskich lub termalnych, które pomagają usuwać łuskę łuszczycową i łagodzą oraz odkażają zaognioną skórę.
Polecane artykuły
Białe plamy na paznokciach — co mogą oznaczać?
Zapalenie mieszków włosowych — jak się objawia i jak leczyć tę przypadłość?
Trądzik — problem nastolatków i dorosłych. Jak skutecznie leczyć trądzik pospolity?
Grzybica skóry – przyczyny, objawy, rodzaje i leczenie
Jak powstaje łupież? Jak sobie z nim radzić?
Uczulenie na słońce (fotodermatoza) - przyczyny i charakterystyczne objawy. Jak złagodzić uczulenie na słońce?
Twoja prywatność jest dla nas ważna
Nasz serwis wykorzystuje mechanizmy między innymi takie jak cookies (ciasteczka), Web Storage i inne, które służą m.in. do zapewnienia optymalnej obsługi podczas wizyty w naszym serwisie. Powyższe mechanizmy mogą być wykorzystywane przez nas jak i przez naszych partnerów. Część z nich jest niezbędna do prawidłowego działania serwisu, w tym zapewnienia niezbędnego poziomu bezpieczeństwa, pozostałe (które możesz kontrolować) są wykorzystywane do:
- obsługi dodatkowych funkcjonalności usprawniających działanie naszego serwisu,
- analizy tego, w jaki sposób korzystasz z naszej strony,
- marketingu bezpośredniego i wyświetlania reklam, w tym reklam spersonalizowanych,
- udostępniania funkcji mediów społecznościowych.
Kliknij „Akceptuję i przechodzę do serwisu”, aby wyrazić zgodę na przetwarzanie przez nas i naszych partnerów Twoich danych w powyższych celach.
Pamiętaj, że wyrażenie zgody jest dobrowolne, a wyrażoną zgodę możesz w każdej chwili cofnąć, możesz też wycofać zgodę na przetwarzanie Twoich danych tylko w niektórych celach. Jeżeli chcesz dowiedzieć się więcej lub chcesz przeprowadzić konfigurację szczegółową, to możesz tego dokonać za pomocą „Ustawień zaawansowanych”.
Więcej informacji na temat wykorzystywania narzędzi zewnętrznych w naszym serwisie znajdziesz w Regulaminie Serwisu.
Opcje leczenia łuszczycy
Choć łuszczycy nie da się wyleczyć całkowicie i trwale, istnieją skuteczne sposoby na łagodzenie występujących w jej przebiegu objawów. Specjaliści zalecają nierzadko wdrożenie farmakoterapii – stosowanie leków miejscowo, ogólnie lub w ramach terapii skojarzonej, w zależności od specyfiki danego przypadku. Duże znaczenie ma wówczas stopień nasilenia zmian, ich rozległość oraz częstotliwość nawrotu. Leczenie miejscowe ma na celu usunięcie łusek oraz zahamowanie nadmiernej proliferacji naskórka i stanu zapalnego. W takim procesie wykorzystywane są następujące środki:
- dziegcie (pochodne węgla kamiennego), głównie w formie maści i past,
- preparaty keratolityczne zawierające 5–10% kwasu salicylowego lub mocznika,
- cygnolina w stężeniach od 0,5 do 2%, stosowana głównie w tzw. leczeniu minutowym,
- glikokortykosteroidy, o silnych właściwościach przeciwzapalnych, antyproliferacyjnych i immunomodulujących,
- analogi witaminy D3 (kalcypotriol, takalcytol), przynoszące mniej działań niepożądanych niż miejscowo stosowane kortykosteroidy.
Uwaga: kiedy zmiany zajmują więcej niż 10% powierzchni ciała, a leczenie miejscowe nie przynosi oczekiwanych rezultatów, wdrożone może zostać leczenie ogólne – wskazaniem do jego rozpoczęcia jest też łuszczyca krostkowa, erytrodemia łuszczycowa oraz łuszczyca stawowa.
Elementy leczenia ogólnego:
- fototerapia,
- fotochemioterapia,
- stosowanie metotreksatu,
- podawanie cyklosporyny A,
- stosowanie retinoidów,
- wykorzystywanie leków biologicznych.
Czy wiesz, że: istnieją również domowe sposoby leczenia łuszczycy skórnej? Metody te powinny natomiast stanowić jedynie uzupełnienie zalecanej przez dermatologa terapii. W przebiegu tej choroby bardzo ważna jest pielęgnacja ciała za pomocą odpowiednich dermokosmetyków, m.in. płynów zawierających dziegieć czy środków złuszczających zrogowaciały naskórek.
Rozpoznanie choroby
Wszelkie niepokojące zmiany skórne i stany zapalne należy czym prędzej skonsultować z dermatologiem. Na podstawie charakterystyki wykwitów oraz ich umiejscowienia na skórze dermatolog może ustalić właściwą diagnozę. W niektórych wypadkach wykonuje się biopsję, aby wycinek poddać ocenie histopatologicznej. Wizytę u dermatologa możemy szybko umówić w serwisie LekarzeBezKolejki.pl, gdzie znajdziemy tysiące specjalistów z całej Polski.
Łuszczyca jest chorobą przebiegającą z okresami zaostrzeń i remisji, na razie nie ma możliwości całkowitego jej wyleczenia. Leczenie odbywa się pod ścisłą kontrolą dermatologa. U części chorych wystarczające będzie leczenie miejscowe, polegające na usunięciu łusek łuszczycowych, zmniejszeniu stanu zapalnego i ograniczeniu namnażania się komórek skóry. W takiej terapii stosuje się preparaty na bazie kwasu salicylowego i mocznika, redukujące łuski i usprawniające przenikanie przez skórę innych substancji. Ponadto wykorzystuje się pochodne węgla kamiennego (tzw. dziegcie) oraz miejscowo glikokortykosteroidy, jednak te ostatni pod ścisłą kontrolą lekarską.
Łuszczyca o ciężkim przebiegu może wymagać leczenia ogólnego. Chorych leczy się metotreksatem, cyklosporyną, retinoidami i pochodnymi witaminy D3, jak również fototerapią i fotochemioterapią. Często też stosuje się tzw. leki biologiczne w postaci dożylnych lub podskórnych iniekcji.
Choroba dwubiegunowa (ChAD) – jakie geny zwiększają podatność na zachorowanie?
Niestety aktualnie wiedza naukowa nie jest pełna, jeśli chodzi o podłoże genetyczne i konkretne geny, które mogłoby zwiększać podatność na rozwój ChAD – wiedza ta ma obecnie charakter fragmentaryczny, dlatego nie można jej jeszcze traktować jako wyznacznik. Jednakże pewne badania wskazują, ze niektóre allele wybranych genów, częściej występują u osób cierpiących na chorobę afektywną dwubiegunową. Są to geny związane głównie z układem noradrenergicznym, dopaminergicznym, serotoninergicznym. Wiążą się również z przewodnictwem wewnątrzkomórkowym, procesami neuroplastycznymi, a także z regulowaniem biorytmów w organizmie.
Przypuszcza się, że niektóre odmiany genów (allele), które są znaczące dla skłonności do ChAD, mogą występować w całej populacji dość powszechnie i że decydująca jest ich kumulacja u danej osoby (oraz w odpowiednim układzie). W przypadku np. ChAD typu I podejrzewa się, że potrzeba najwięcej tego rodzaju genów, w typie II – już mniej. Ponadto niektórym genom naukowcy przypisują także znaczenie jako podłoża do manii z urojeniami czy depresji.
Obecnie trwają prace nad badaniem genetycznych skłonności do choroby afektywnej dwubiegunowej, w aspekcie identyfikacji miejsca na chromosomach, gdzie zlokalizowane są geny związane z największą podatnością. Dotychczas ustalono, że geny związane z chorobą afektywną dwubiegunową znajdują się na ramionach takich chromosomów, jak: 2q, 4p, 4q, 6q, 8q, 9p, 10q, 11p, 12q, 13q, 14q, 16p, 18p, 21q, 22q, Xq.
Poniżej przedstawiamy listę genów, które najczęściej przedstawia się w korelacji z podatnością na ChAD:
