U nas zapłacisz kartą
Czy łuszczyca jest zakaźna? Mit czy rzeczywistość
Przyczyny łuszczycy
Typowe zmiany łuszczycowe mogą pojawić się na skórze osoby w każdym wieku, zdarza się, że to specyficzne zapalenie skóry rozpoznaje się już u niemowląt. Najczęściej jednak pierwsze objawy łuszczycy pojawiają się pomiędzy 20. a 40. rokiem życia (jest to tzw. I typ łuszczycy). II typ łuszczycy dotyczy osób po ukończeniu 50. roku życia.
Łuszczyca należy do grupy chorób o podłożu autoimmunologicznym i charakteryzuje się uogólnionym procesem zapalnym. Ważną rolę w rozwoju łuszczycy odgrywają czynniki genetyczne oraz bodźce środowiskowe takie jak stres, uraz, infekcje bakteryjne lub grzybicze.
Łuszczyca a dziedziczenie
Łuszczyca jest chorobą dziedziczną, co potwierdza fakt, że jeśli u obojga rodziców rozpoznano łuszczycę, prawdopodobieństwo rozwoju choroby u ich dziecka wynosi około 70%. W przypadku tylko jednego rodzica z łuszczycą dziecko ma około 20% szans, że rozwiną się u niego objawy łuszczycy. Niekiedy dochodzi do przeskoku jednego pokolenia, tzn. zostaje ominięte pierwsze pokolenie, a symptomy łuszczycy rozwijają się w kolejnym (wnuki). Łuszczyca może pojawić się także u osób bez obciążonego wywiadu rodzinnego, gdyż mogą zajść świeże mutacje.
Łuszczyca typu I, czyli objawiająca się pomiędzy 20-40. rokiem życia, dziedziczy się autosomalnie dominująco.
Czy łuszczyca jest zaraźliwa?
Łuszczyca nie jest chorobą zakaźną, zatem nie można się nią zarazić nawet w wyniku bezpośredniego kontaktu z osobą mającą objawy choroby.
Objawy grzybicy miejsc intymnych
Objawami grzybicy są najczęściej dokuczliwy świąd lub pieczenie okolic intymnych, bolesność przy oddawaniu moczu lub współżyciu płciowym. W czasie trwania infekcji wargi sromowe są zaczerwienione i obrzęknięte co powoduje dyskomfort w normalnym funkcjonowaniu. Pojawiają się bezwonne, grudkowate upławy, wyglądem przypominające biały ser.
Jak leczymy grzybicę? Podczas badania ginekologicznego lekarz pobiera wymaz z pochwy. Próbka wysyłana jest do laboratorium gdzie wykonywany jest posiew mykologiczny, na wyniki w zależności od pobranego materiału czeka się od 4 do 14 dni. W leczeniu stosuje się leki przeciwgrzybicze w formie kremów, tabletek lub globulek dopochwowych wskazanych prze lekarza ginekologa. Taka terapia trwa od kilku dni do 2 tygodni. Lekarz zaleca środki lecznicze miejscowe lub doustne. Jeśli współżyjesz, leczyć się powinien również twój partner.
UWAGA: Grzybica lubi powracać, zwłaszcza jeśli jest niedoleczona lub niewłaściwie leczona. Zwykle wtedy infekcje są znacznie silniejsze i trudniej je pokonać. Pamiętaj, że nie wolno jej lekceważyć.
Literatura:
[1] July 2014, Postepy Mikrobiologii 53(3):229-240
[2] Erkiert-Polguj Anna, Burzyńska Anna, Waszczykowska Elżbieta, Mykologia Lekarska, 2008, tom. 15 Wydanie 4, s205-208.
Czy łuszczyca jest zaraźliwa? To dość częste pytanie
Czy łuszczycą można się zarazić? Czy łuszczyca jest chorobą uleczalną? Jakie mogę być jej przyczyny? To dość częste pytania, dotyczące tej choroby. Poznaj odpowiedź na nie.
"Czy łuszczyca jest zaraźliwa?". To pytanie jest dość często wpisywane w wyszukiwarkę google'a i świadczy o tym, że wciąż zbyt mało wiemy o tej chorobie. A jest to choroba, która dotyka około 1 miliona Polaków, z czego 80 proc. to osoby młode, w wieku od 20 do 40 lat. Na całym świecie na łuszczycę choruje około 180 mln osób, czyli jakieś 3 proc. populacji (niektóre źródła podają nawet, że 6 proc.).
Wracając jednak do pytania, czy łuszczycą można się zarazić, odpowiedź brzmi: NIE. Łuszczyca to przewlekła choroba zapalna skóry o podłożu autoimmunologicznym, a nie zakaźnym. Nie można się nią zarazić.
Charakteryzuje się ona występowaniem czerwonych, drobnych grudek na skórze (w początkowej fazie choroby) lub rozległych, plackowatych zmian pokrytych srebrzystą łuską (zaawansowana postać choroby). Zmiany łuszczycowe pojawiają się najczęściej na łokciach, kolanach, a także w okolicy owłosionej skóry głowy .
Łuszczyca – leczenie miejscowe. Jak złagodzić objawy?
Właściwa pielęgnacja skóry osób chorych na łuszczycę jest niezbędna podczas leczenia zmian chorobowych. Stanowi także profilaktykę przed zaostrzeniem choroby. W pielęgnacji skóry z objawami charakterystycznymi dla łuszczycy zaleca się regularne złuszczanie naskórka, nawilżanie oraz natłuszczanie. Pomocne bywają preparaty emolientowe, które tworzą warstwę ochronną na powierzchni skóry, dzięki czemu zapobiegają nadmiernej utracie wody ze skóry oraz zmniejszają świąd. Zaleca się używanie preparatów emolientowych co najmniej 3 razy na dobę. Do substancji łagodzących objawy łuszczycy zalicza się także mocznik, kwas glikolowy, kwas mlekowy, kwas hialuronowy, glicerynę oraz dekspantenol, który ma działanie nawilżające, łagodzące i przeciwzapalne. Mocznik ma działanie keratolityczne, przez co ułatwia usunięcie blaszek łuszczycowych.
W przypadku łuszczycy skóry głowy zaleca się stosowanie szamponów przeznaczonych dla osób z łuszczycą (najczęściej zawierających dziegcie). Podczas kuracji preparatami zawierającymi dziegcie należy unikać ekspozycji na promienie słoneczne. Warto pamiętać także, aby delikatnie myć skórę głowy, dzięki czemu unikniemy uszkodzeń mechanicznych skóry głowy i powstawania nowych zmian.
Osoby mające zmiany na dłoniach powinny ograniczyć stosowanie mydeł i detergentów, gdyż prowadzą one do przesuszania skóry i jej mechanicznych uszkodzeń. Zaleca się także regularne stosowanie kremów do rąk.
Łuszczyca a solarium, tatuaż
Światło ultrafioletowe, które jest emitowane w solarium, może łagodzić objawy skórne łuszczycy, jednakże nie zaleca się korzystania z solariów, bezpieczniejszym sposobem fototerapii jest naświetlanie PUVA, które może zalecić lekarz dermatolog. Dlatego też osoby z łuszczycą nie powinny zastępować profesjonalnej terapii choroby (naświetlania PUVA) pobytem w solarium.
Należy pamiętać, że tatuaż może powodować pojawienie się zmian łuszczycowych, co jest wywołane uszkodzeniem skóry, dlatego osoby dotknięte tą chorobą skórną nie powinny wykonywać sobie tatuaży.
Chorym na łuszczycę niezbędna jest pomoc psychologiczna
Stygmatyzacja społeczna i pewien stopień wykluczenia są udziałem chorych na łuszczycę. I to najczęściej ludzi młodych, uczących się, studiujących, wchodzących w dorosłe życie zawodowe, w bliskie związki uczuciowe, zakładających rodziny, planujących potomstwo. Trudno zawsze zachowywać pogodę ducha, gdy ma się widoczne zmiany skórne, odczuwa świąd. Dla tych osób wygląd estetyczny jest źródłem frustracji i cierpienia, przeżywają stres, stany depresyjne (20 proc. wymaga leczenia przeciwdepresyjnego). Niektórzy miewają myśli samobójcze.
Ci pacjenci potrzebują wsparcia psychologicznego, a czasem psychiatrycznego. Dziewięciu na dziesięciu respondentów uważa, że stały dostęp do takiej pomocy powinien być podstawowym elementem opieki (nie mówiąc o pomocy interwencyjnej w nagłych kryzysach). Niemal wszyscy ankietowani (95 proc.) wskazywali, że chorzy na łuszczycę powinni mieć łatwy dostęp do psychologa w ramach NFZ.
Zdecydowana większość (73 proc.) respondentów nie korzystała ze wsparcia organizacji pacjenckich zrzeszających osoby chore na łuszczycę. Jednak niemal wszyscy ankietowani są częstymi gośćmi forów i internetowych grup wsparcia prowadzonych przez stowarzyszenia chorych na łuszczycę. 30 proc. badanych pozytywnie oceniło wsparcie przez nie udzielane. 87 proc. uważa, że organizacje te powinny partycypować w podejmowaniu decyzji o finansowaniu przez państwo terapii stosowanych w łuszczycy.
